“ประธานวรกัญญา นี่คือผู้สมัครผู้ช่วย 3 คนที่เราคัดเลือกมา มาดูกันว่าใครเหมาะกว่ากัน “ฝ่ายบุคคล ครั้งนี้ฉลาด คราวนี้ส่งสามคนให้วรกัญญาดู
เด็กชายร่างสูงทั้ง 3 คนยืนอยู่ตรงหน้าวรกัญญา
คนแรกตัวสูงและแข็งแรงมาก และกล้ามเนื้อบนตัวนั้นโป่งออกมาจากเสื้อผ้า และดูเหมือนบอดี้การ์ด
อีกคนหนึ่งดูไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ แต่ว่าดูโปร่งใส
ส่วนคนสุดท้ายก็หน้าตาดีที่สุด เพียงแค่ไม่ได้ดูแข็งแรงเหมือนคนแรก แถมร่างกายยังดูอ่อนแอเล็กน้อยอีกด้วย
วรกัญญาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของคนสุดท้าย เธอมองตาของเขา เขาก็มองตาของเธอ ไม่ได้มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณชื่ออะไร? ความพิเศษคืออะไร? และคุณสามารถเอาชนะคนด้วยทักษะของคุณได้กี่คน? คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติสำหรับงานนี้หรือไม่?”วรกัญญาถามคนคนนั้น
“ธีรนัยน์ ความพิเศษของผมก็ต้องสอดคล้องกับความต้องการของของโจนส์กรุ๊ป ผมส่งไปอีกด้านการเงิน เป็นแชมป์การแข่งขันเทควันโดแห่งชาติ รองชนะเลิศการแข่งขันมวยจีน ผมแค่ผอมนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ว่ามันไม่กระทบต่อฝีมือของผม” ระหว่างที่ผู้ชายคนนั้นพูดนั้นใบหน้าของเขาดูหยิ่งผยอง
“ถ้าอย่างนั้นคุณยอดเยี่ยมขนาดนี้ ทำไมถึงมาที่บริษัทของฉัน ดูจากการที่จบปริญญาเอกด้านการเงิน ไปรับเงินเดือนสูงๆ ได้ตั้งหลายที่ ผู้ช่วยฉันเงินเดือนไม่สูงหรอกนะ” วรกัญญารู้สึกสนใจในตัวคนคนนี้
“ผมไม่ได้ขาดเงิน” คำตอบนี้ทำให้ทุกคนหันมาสนใจเขา ถ้าเงินไม่ขาด จะมาสมัครงานทำไม? อันที่จริงเงินเดือนผู้ช่วยของโจนส์กรุ๊ปนั้นสูงกว่าหลายเท่าในอุตสาหกรรมเดียวกัน ทำให้มีคนมาสมัครจำนวนมาก
“น่าสนใจ แต่ว่าฉันไม่มองเรื่องอื่น ฉันมองแค่เรื่องทักษะเท่านั้น เอาแบบนี้แล้วกัน ห้องทำงานของฉันกว้างๆ ถ้าเกิดว่าคุณสามารถเอาชนะ 2 คนนี้ได้ คนนี้ได้จ้างคน”วรกัญญาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ควรจะมีการทดลองใช้จริง
“ได้!นี่คุณพูดเองนะ!”ธีรนัยน์คนนั้นลูบหัวของตัวเองด้วยความเคยชิน เขาถอดเสื้อสูทของตัวเองออกเผยให้เห็นเสื้อยืดสีดำที่อยู่ด้านใน
อีกสองคนรู้สึกไม่พอใจกับความเย่อหยิ่งของบุคคลนี้จริงๆ และพวกเขาพร้อมที่จะให้บทเรียนแก่เด็กคนนี้
ผู้จัดการฝ่ายบุคคล แอบหลบอย่างชาญฉลาด ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจคงจะแย่
วรกัญญาออกคำสั่งเสร็จ ชายที่สูงและแข็งแกร่งที่สุดต่อสู้กับธีรนัยน์ แต่ว่าตอนที่ทุกคนไม่เห็นอย่างแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากผ่านไปสองสามรอบ ชายที่แข็งแกร่งก็หงุดหงิดเล็กน้อยเพราะหลงหยู่ยืดหยุ่นเกินไป ก็ผ่านไปหลายยก ชายผู้แข็งแกร่งนั้นหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะธีรนัยน์ยืดหยุ่นเกินไป
เมื่อชายคนนั้นไม่ทันสังเกต ธีรนัยน์ก็เตะและกระแทกชายคนนั้นลงกับพื้น
“ไม่ได้ เมื่อกี้ผมไม่ทันระวัง อีกรอบหนึ่ง””ชายหนุ่มรู้สึกขายหน้า เขาสูงกว่าชายร่างเล็กคนนี้มาก แต่เขากลับพ่ายแพ้
“ผมเอง” ชายหนุ่มอีกคนขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขายังไม่สามารถทำอะไรได้ และก็ต้องพ่ายแพ้ วิชาการต่อสู้ของทั้งสองคนนั้นไม่ได้อ่อนแอ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับธีรนัยน์แล้ว ถือว่ายังต่างกันอยู่มาก
“ไม่เลว ก็คนทั้งสองคนก็อยู่ต่อ ฉันเห็นเรซูเม่ของพวกแล้ว รวิศจบจากกรมลูกเสือโรงเรียนตำรวจ รณรัตเป็นทหารผ่านศึก สมัครเป็นนักบัญชี ดีมาก ฉันต้องการทั้งหมด ผู้จัดการยศกร คุณพาพวกเขาไปจัดการขั้นตอนการเริ่มทำงานเถอะ ใช่สิธีรนัยน์คุณอยู่ต่อ”วรกัญญาให้ผู้จัดการยศกรของฝ่ายบุคคลพารวิศกับรณรัตออกไปก่อน และเธอก็อยู่กับธีรนัยน์เพียงสองคน
ตอนแรกทั้งสองคนนะนึกว่าตัวเองจะไม่ได้เข้ามาอยู่ที่โจนส์กรุ๊ปสะแล้ว ก็รู้สึกอารมณ์เสีย แต่ว่าไม่คิดเลยว่าวรกัญญาจะรับทั้งสามคน
“ธีรนัยน์ มานี่หน่อย ให้ฉันดูหน่อย” วรกัญญาให้ธีรนัยน์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ แล้วเธอก็มองเขาอย่างละเอียด
“ประธานวรกัญญา คุณมีอะไรที่ไม่สบายใจเหรอครับ?”ธีรนัยน์เองก็จ้องวรกัญญาเหมือนกัน
“สบายใจ ฉันแค่รู้สึกว่าคนหน้าตาดี ก็อยากจะมองให้เยอะหน่อย ไม่มีอะไรหรอก คุณไปจัดการขั้นตอนการเริ่มทำงานเถอะ” วรกัญญารู้สึกพึงพอใจในตัวธีรนัยน์เป็นอย่างมาก
ธีรนัยน์ลูบหัวของตัวเองครั้ง แม่เจ้า เขาไม่คุ้นเคยกับทรงผมที่เพิ่งตัดมาในตอนนี้เลย
วรกัญญามอบหมายงานให้กับผู้ว่าจ้างใหม่สามคนสามคน ทั้งสามคนอยู่ในสำนักงานเดียวกัน ไม่ได้ติดต่อกับเลขาท่านอื่น และขึ้นอยู่กับวรกัญญาโดยตรง
จู่ๆ โจนส์กรุ๊ปก็มีหนุ่มหล่อปรากฏตัวขึ้น 3 คน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เคยมีแฟนเต็มไปด้วยดอกพีช
มีคนมาแอบดูผู้ช่วยสามคนทุกวันมากเหลือเกิน ไม่ว่าจะคนที่แต่งงานแต่งงานหรือยังก็ตาม พวกเธอจะมาดู สามคนนี้ พวกเขาหล่อจริงๆ โดยเฉพาะธีรนัยน์ แม้ว่าเขาจะเตี้ยกว่าอีกสองคน แต่เป็นคนที่ยาวหล่อที่สุด
ในความเป็นจริง ธีรนัยน์สูงถึง 1.75 เมตร แต่ รวิศนั้นสูงที่ 1.85 เมตร และรณรัตนั้นอยู่ที่ 1.85 เมตร ดังนั้นธีรนัยน์สูง 1.75 เมตรจึงไม่มีความหมาย
“พี่ธีรนัยน์ นี่คือซูชิที่ฉันทำเอง เอามาให้คุณทานค่ะ”
“พี่ธีรนัยน์ นี่คือเค้กที่ฉันทำเองอร่อยมากเลยนะคะ”ธีรนัยน์เพียงคนเดียวได้รับอาหารมากมายทุกวัน บวกกับหนุ่มหล่อสองคนนั้น ก็ได้มากกว่านั้นอีก ไม่สามารถกินหมดได้เลย
“ธีรนัยน์ เราทั้งสามคนสามารถเปิดร้านเล็กๆ เพื่อขายทุกอย่างที่เราไม่สามารถกินให้เสร็จในแต่ละวันได้”แม้ว่ารวิศและรณรัตจะแพ้ให้กับธีรนัยน์ในวันแรก แต่ว่าธีรนัยน์ก็มีน้ำใจมากและเขามักจะให้ของขวัญกับพี่ชายสองคนดังนั้นคนสองคนนี้จึงดีขึ้นเรื่อยๆ กับเขา
นี่เป็นความคิดที่ดี แต่เราไม่มีเวลาดำเนินการ ดังนั้นเราจะสูญเสียเงินอย่างแน่นอนเมื่อเราขายสิ่งเหล่านี้” รณรัตกล่าว แม้ว่าอาหารจะมากเกินไปเมื่อกินมัน แต่ถ้าจะขายก็ยังถือว่าน้อยไป
“คืนนี้ไม่ได้มีธุระอะไรใช่ไหม เดี๋ยวผมจะชวนพวกพี่ไปบาร์”ธีรนัยน์ไม่สนใจข้าวของพวกนั้นเลย เขาชอบดื่มเหล้า การดื่มเหล้าสำหรับเขามันถือเป็นการเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเมามาก่อน
“ได้สิ งั้นคืนนี้ไปเมากัน เราสองคนเมา หลงหยู่ฉันไม่ได้เห็นแกเมานะ! “รวิศคิดว่าเขาดื่มได้พอสมควรแล้ว แต่เมื่อเทียบกับธีรนัยน์แล้ว มันไม่สำคัญเลยจริงๆ อย่างช่างแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
“ผมก็ไม่เคยเห็นฉันเมามาก่อนเหมือนกัน ผมไม่มีปฏิกิริยากับแอลกอฮอล์ ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีร่างกายของผมอาจจะพิเศษมาก” ธีรนัยน์มองดูเวลาและกำลังจะออกจากงาน
“ธีรนัยน์ ประธานวรกัญญาเรียกให้นายไปหา”ธีรนัยน์ยังไม่ทันจะเลิกงาน เลขาก็เข้ามาเลี้ยงเขาแล้ว
“อ้อได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้” ธีรนัยน์ยักไหล่ให้กับเพื่อนร่วมงานทั้งสองคน จบแล้ว คืนนี้ไม่ได้ดื่มเหล้าแล้ว
