สบายๆ ง่ายๆ เขาก็ได้บริษัทฮอนดากรุ๊ปคืนมาจากมือของนิตย์รวีร์ ต่อจากนี้ชลธีคงต้องเริ่มยุ่งจริงๆ แล้ว แม้ว่าเขาจะเตรียมการไว้ก่อนแล้ว แต่ตอนนี้บริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่ใช่ปัญหาด้านเงินทุน แต่คือเรื่องชื่อเสียง หลายกรุ๊ปไม่เต็มใจที่จะยอมร่วมมือกับบริษัทฮอนดากรุ๊ป โดยบอกว่าพวกเขากลัวที่จะต้องกลายเป็นคนโง่เขลาอีกครั้ง
แต่ก็เป็นช่วงเวลาแบบนี้เอง โจนส์กรุ๊ปก็ได้ร่วมมือกับ บริษัทฮอนดากรุ๊ปเป็นอันดับแรก ในเวลานั้นเรื่องที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปให้ร้ายโจนส์กรุ๊ปอยู่ที่ในพระนคร ทุกคนต่างก็รู้ดี แต่ตอนนี้ โจนส์กรุ๊ปเขาไม่ถือสาใส่ใจจริงๆ บริษัทที่เล็กๆ ค่อยๆ เริ่มยอมรับบริษัทฮอนดากรุ๊ปแล้ว
นิตย์รวีร์ก็ถอนหุ้นของเขา ได้เงินมา80ล้าน ดังนั้นเขาจึงลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดของเขาในบริษัทฮอนดากรุ๊ป และกลับไปใช้เงิน80 ล้านอย่างฟุ่มเฟือย
“น้ำผึ้ง คุณพูดสิ มีพี่ชายแบบนี้ไหม ถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกจนหน้ามืดตามัว แม้แต่น้องสาวอย่างฉันก็ไม่ต้องการแล้ว ฮือฮือฮือ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว” โธรณีหาธินิดาจนพบ เธอร้องไห้เสียใจ และคำพูดของเธอเต็มไปด้วยข้อกล่าวหาต่อมุกดา
“พี่ใหญ่ของคุณก็แค่ถูกมารจิ้งจอกทำให้หลงใหลไปชั่วขณะ ดังนั้นเราจึงต้องกำจัดมารจิ้งจอกนี้ซะ แต่ฉันก็ไม่มีวิธีที่ดี แล้วแสนดีคุณคิดว่าตอนนี้คุณควรจะทำยังไง?” ธินิดาจ้องมองโธรณีที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ แล้วยื่นทิชชู่ในมือให้เธอ
หลังจากผ่านการทดสอบเป็นเวลานาน ธินิดารู้สึกได้ว่าโธรณีเกลียดชังมุกดาเข้ากระดูก และสามารถมอบหมายงานบางอย่างให้กับเธอได้แล้ว
“จะทำอย่างไรดี?ฉันอยากให้พี่ชายของฉันหย่ากับเธอ ทางที่ดีให้เธอไสหัวไปให้ไกลๆ ยิ่งไกลยิ่งดี อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก” โธรณีพูดอย่างประชด
“งั้นคุณก็อย่าร่อนเร่ข้างนอกไปวันๆ สิ คุณควรอยู่แต่บ้านทำตัวน่ารำคาญให้มุกดาอยู่ไม่เป็นสุข คุณก็จะได้อยู่อย่างสบายใจไง” ธินิดาเตือนสติโธรณี เธอจะไม่มีทางบอกคนอื่นก่อนว่าควรจะทำยังไง แต่ใช้วิธีของเธอด้วยการเตือนสติผู้อื่นว่าควรจะทำอย่างไร
“ฉันไม่ชอบเธอ ก็เลยไม่อยากเห็นหน้าเธออีก!” โธรณีปาดน้ำตา
“แสนดี คุณนี่โง่จริงๆ คุณไม่เห็นหน้าเธอก็จะไม่โกรธเหรอ ในทางกลับกันเธอกลับยิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้น คุณจะใจดีปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างสบายจริงๆ เหรอ แต่คุณกลับต้องร่อนเร่อยู่ข้างนอก?” ธินิดาจิบกาแฟอย่างสง่างาม เธอชอบดื่มกาแฟมาก เมื่อก่อนชลธีก็ชอบดื่มกาแฟที่เธอชงมากที่สุด
“ใช่สิ เธอถือสิทธิ์อะไรถึงอยู่บ้านได้อย่างสบาย แต่ฉันต้องดิ้นรนไปทุกหนทุกแห่ง งั้นน้ำผึ้งคุณบอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไรเพื่อให้เธอรู้สึกทรมาน?” โธรณีถามธินิดา
“ทำให้คนอยู่อย่างทรมานมีหลายวิธี เช่น ทำให้เธอเกิดความขัดแย้งกับพี่ชายของคุณ หรือทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ฯลฯ คุณทำได้ทั้งนั้น ทุกวันอยู่ชายคาเดียวกัน คุณถึงจะสะดวกในการลงมือ” ธินิดายังไม่ไว้วางใจโธรณีทั้งหมด แต่ใช้วิธีการบางอย่างเพื่อทดสอบเธอ
“ตกลง ฉันจะรีบกลับไปสร้างความรำคาญใจให้เธอ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่สบายแน่ ฉันจะต้องช่วยล้างแค้นให้พ่อกับย่าของฉัน” โธรณีพยักหน้า เธอจิบกาแฟ แล้วเตรียมตัวจะจากไป
ทันใดนั้นธีรนัยน์กำลังเดินเข้ามาจากข้างนอก ใบหน้าที่บอบบางแต่สวยงามจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ทำให้โธรณีบ้าผู้ชายขึ้นมาทันที
“ว้าว หล่อจัง ฉันชอบเขาจริงๆ !” โธรณีละสายตาไม่ได้เลย
ธินิดาก็เหลือบมองธีรนัยน์ ชายหนุ่มคนนี้ผอมเกินไป ดูแล้วตุ้งติ้งมาก
“ธีรนัยน์ คุณก็มาดื่มกาแฟเหรอคะ” โธรณีสละธินิดาทิ้งทันที แล้วเดินไปตรงหน้าของธีรนัยน์
ธีรนัยน์เองก็ไม่คิดว่าจะได้พบกับโธรณีที่นี่ เขาผลักโธรณีออกอย่างไม่รู้ตัว เขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ตัวเองมากเกินไป
“คุณโธรณี คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย” ธีรนัยน์พูดกับเธออย่างสุภาพ แล้วตัวเองก็ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“วันนี้ฉันขอเลี้ยงกาแฟคุณ พวกเราไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว คุณคิดถึงฉันบ้างไหมนะ” โธรณีทำท่าทีบ้าผู้ชาย ทำให้ธินิดา รู้สึกหนาวเล็กน้อย
“โอ้ ไม่ต้อง วันนี้ผมนัดคนไว้ เอาไว้วันหลังนะ” ธีรนัยน์ปฏิเสธโธรณีโดยตรง
“ไว้วันหลังแล้วเมื่อไหร่ล่ะ? ฉันตั้งตารอที่จะดื่มกาแฟและทานอาหารกับคุณมากนะ” โธรณีอ้อนอยู่ข้างกายธีรนัยน์โดยไม่ยอมจากไป
“ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ผมอยากรอให้ผมว่างก่อนค่อยคุยเรื่องนี้เถอะ” ธีรนัยน์ก็ยังคงไม่โมโหมากนัก
“แล้วคุณว่างเมื่อไหร่ล่ะ” โธรณีก็ยังถามต่อไม่หยุด
“ชาติหน้ามั้ง คุณโธรณี ผมมีธุระต้องไปก่อนนะ” ธีรนัยน์ทนไม่ไหวกับท่าทีของโธรณีจริงๆ ดังนั้นเขาจึงขึ้นไปชั้นบนเดินตรงไปยังห้องส่วนตัว
“หล่อมากจริงๆ น้ำผึ้ง คุณรู้สึกยังไง? “โธรณีเดินกลับไปฝั่งตรงข้ามของธินิดาแต่เธอไม่ได้ละสายตาไปจากธีรนัยน์เลย
“ฉันรู้สึกว่าตุ้งติ้งเกินไป แต่ฉันได้ยินมาว่าศิลปะการต่อสู้นั้นค่อนข้างดี ดูร่างบางแต่มีกล้ามเนื้อนะ! โอเค ฉันก็จะไปละ ถ้าฉันคิดวิธีได้เมื่อไหร่ ฉันจะแจ้งให้คุณทราบ” ธินิดาก็ไม่อยากอยู่ต่ออีก กลัวจะถูกคนอื่นเห็นเข้าว่าอยู่กับโธรณี ถึงแม้ว่าโธรณีจะค่อยๆ ได้รับความไว้ใจจากเธอ แต่ว่านี่เป็นอาวุธลับชิ้นหนึ่ง ต้องรอโอกาสใช้เฉพาะเวลาวิกฤตเท่านั้น
“โอ้ ถ้าอย่างนั้น น้ำผึ้งคุณไปเถอะ ฉันก็จะกลับบ้านแล้ว ฉันจะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นสบายแน่” โธรณีหยิบกระเป๋าขึ้นมา เดินผ่านไปทางประตูหลัง
“มุกดา คุณเทน้ำให้ฉันสักแก้วสิ!” ทันทีที่โธรณีเดินเข้าประตูมาก็เห็นมุกดากำลังเล่นกับอักลี่ เธอเตะรองเท้าวางไม่เป็นระเบียบ ก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ได้” มีมุกดาไม่ได้ปฏิเสธ เธอยืนขึ้นและเดินไปเทน้ำให้โธรณี
“แม่ครับ ผมไปด้วย” อักลี่รีบลุกขึ้นเดินตามมุกดาทันที
“อักลี่ เธออย่าไปเลย มาหาป้าดีกว่า ป้าซื้อของอร่อยมาให้เธอกินนะ” ตอนโธรณีกลับบ้าน ยังตั้งใจไปที่โรงน้ำชานีรชาเพื่อซื้อของว่างกลับมา
“ผมอยากกินพร้อมคุณแม่” อักลี่จับปลายเสื้อผ้าของมุกดา และจากไป
“ชิส์ ฉันซื้อให้เธอ ไม่ใช่ให้แม่ของเธอ” โธรณีจ้องมองอีกลี่ แล้วก็เริ่มกินเอง
ฝีมือฉันดีจริงๆ กินของว่างไป จ้องมุกดาที่กำลังบริการรับใช้ตัวเอง โธรณีรู้สึกมีความสุขมาก
“มุกดา คุณเนี่ยนะ หน้าตาดูเหมือนมารจิ้งจอก แต่คุณก็จะแกล้งทำเป็นคนมีเกียรติที่สูงส่ง คุณฟิลลิปคนนั้นสนใจคุณ คุณแต่งงานกับเขาก็ดีแล้ว ทำไมคุณต้องกลับมาแต่งงานกับพี่ชายของฉัน? ” โธรณีดื่มน้ำที่มุกดาเทมาให้ และยังคงตำหนิมุกดา
“เพราะพี่รักเขา แสนดี บอกเธอแล้วว่าอย่ามาที่บ้านพี่ เธอมาที่นี่อีกทำไม หรือจะให้พี่ไล่เธอออกไปใช่มั้ย?” ชลธีกลับบ้านในเวลานี้ และเห็นโธรณีชี้มือชี้ไม้มุกดาพอดี
“พี่ พี่จะขับไล่ฉันออกไป? แม้ว่าบ้านหลังนี้เป็นของพี่ แต่พี่เป็นพี่ชายของฉัน นั่นก็คือของฉันด้วย ฉันอยากอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ฉันต้องการ ฉันจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เท่าที่ฉันต้องการ ฉันจะไม่จากไป ดูว่าพี่จะทำยังไง !” โธรณีเอนกายลงบนโซฟาอย่างไร้ยางอาย
