พระอาทิตย์ที่ร้อนจัดส่องแสงลงบนพื้น ความร้อนส่องไปทั่วร่างของทุกคน ทำให้ผู้คนรู้สึกร้อนมาก เมื่อเห็นว่าฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน แต่ฤดูใบไม้ร่วงนี้ มีท่าทีเหมือนไม่เต็มใจที่จะจากไป
ธีรนัยน์สวมเสื้อยืดสีดำเรียบง่ายและหลวม กางเกงฮาเร็มสีดำ ผมสั้น และใบหน้าที่สวยงาม ซึ่งทำให้ผู้คนคิดจินตนาการไปไกล
เขาออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อน้ำมาหนึ่งขวดเดินไปดื่มไป สัมผัสถึงความเย็นเยือกของน้ำที่ไหลลงไป เขารู้สึกถึงความร้อนผ่าวของร่างกายลดลงเล็กน้อย
เมื่อไปถึงที่จอดรถใต้ดิน เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาจึงซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง
เขาใช้โทรศัพท์มือถือส่งข้อความถึงมุกดา จากนั้นเดินออกจากด้านหลัง โดยแกล้งทำเป็นไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น เดินไปที่ที่จอดรถของตัวเองและปลดล็อก
“ธีรนัยน์? เฮ้ ธีรนัยน์ คุณรอสักครู่” เมื่อตอนธินิดาวางสาย เธอเห็นว่าธีรนัยน์อยู่ข้างหน้าเธอไม่ไกลนัก เธอก็รีบเดินไปหา
“หืม คุณธินิดา?” ธีรนัยน์แกล้งทำเป็นเพิ่งเห็น ธินิดา เขาหันกลับมามอง ธินิดาอย่างวางตัว
1.75 เมตรตามหลักผู้ชายถือว่าไม่สูงมาก แต่สำหรับเด็กผู้หญิงแล้ว ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้ว
“ธีรนัยน์ หล่อมากจริงๆ มิน่าโธรณีถึงได้ชอบคุณมาก แม้แต่ฉันดูแล้ว ฉันก็รู้สึกชอบคุณเลย ในเมื่อคุณไม่ชอบโธรณี ฉันสามารถแนะนำคุณให้รู้จักผู้หญิงที่ดีกว่านี้ เป็นไง?” ธินิดาคิดว่าธีรนัยน์เป็นคนที่เชื่อถือที่อยู่ข้างกายของมุกดา ถ้าเธอซื้อตัวเขามา งั้นทุกอย่างก็จะสะดวกมากขึ้น
“โอ้ งั้นต้องขอบคุณ คุณธินิดาแล้ว แต่ผมยังไม่ได้วางแผนที่จะหาแฟน และตอนนี้ผมก็ไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจผู้หญิง” ธีรนัยน์พูดกับธินิดาอย่างเย็นชา
“โอ้โย่ ธีรนัยน์ คุณคงไม่ได้รักมุกดาเข้าแล้วมั้ง ผู้หญิงอย่างเธอ เคยชินกับการยั่วคน คุณดูซิว่าเดี๋ยวนี้ชลธีหลงเธออย่างกับอะไรแล้ว ชลธีเป็นคนยังไง คุณแย่งกับเขาไม่ชนะหรอก คุณควรหาผู้หญิงที่มีเบื้องหลังที่บริสุทธิ์จะดีกว่า” ธินิดาพยายามเกลี้ยกล่อมธีรนัยน์ทุกวิธีจนสุดกำลัง
“ไม่จำเป็น ถ้าหากไม่มีธุระอะไรแล้ว งั้นผมจะไปละ คุณธินิดาหลีกทางหน่อย” ธีรนัยน์เดินไปเปิดประตูรถ
แต่ในเวลานี้ ธินิดาใช้นิ้วมือที่ทาเล็บสีแดงเลือดของเธอจับแขนของธีรนัยน์ไว้
“ธีรนัยน์ คุณไม่อยากดูฉันให้ดีๆ เหรอ ? ฉันสู้มุกดาไม่ได้ตรงไหน คนที่ฉันแนะนำให้คุณรู้จักนั้น สวยกว่าฉันมาก คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่หลอกคุณ” ธินิดาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูของธีรนัยน์ และเป่าลมร้อนๆ เข้าหูของเขา
กลิ่นหอมที่แรง ทำให้จมูกของธีรนัยน์คันขึ้นมา เขาทนไม่ไหวจามใส่ธินิดาเต็มหน้า
“อ๊าย!” ธินิดากรีดร้อง วันนี้เธอใช้เวลานานมากในการแต่งหน้า ไอ้ธีรนัยน์สมควรตายคนนี้ทำให้เครื่องสำอางของตัวเองพังหมด
“ต้องขอโทษจริงๆ ผมแพ้กลิ่นแปลกๆ มาก กลิ่นบนตัวเธอแรงเกินไป ผมขอพูดซ้ำอีกครั้ง ผมไม่มีอารมณ์สนใจผู้หญิงเลย คุณธินิดาไม่ต้องเป็นห่วง ” ธีรนัยน์รีบเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว ธินิดาดึงแขนของเขาทำให้เขารู้สึกน่าขยะแขยง
“น้ำผึ้ง น้ำผึ้ง” ขณะที่ธินิดากำลังจะพูดอะไรกับธีรนัยน์ นิตย์รวีร์เขารีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว และคว้าธินิดาไว
“คุณมาทำอะไรที่นี่?” ธินิดาเห็นนิตย์รวีร์ ที่ไร้ประโยชน์ เธอไม่ทันระวังก็ถูกนิตย์รวีร์ดึงเข้าไปในอ้อมแขน กอดเธอไว้แน่นๆ
เวลานี้ธีรนัยน์ก็เลยหลุดพ้น เขาสตาร์ทรถและจากไป
วันนี้เป็นวันที่ณฐวรพาธีรนัยน์ไปร่างภาพที่ภูเขานะ ธีรนัยน์ชอบวาดรูปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่สภาพครอบครัวไม่อำนวยให้เขาไปเรียนสิ่งนั้น แม่ของเขาขอให้เขาเรียนการเงินและการจัดการ ทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรมากมาย แต่ไม่มีสิ่งไหนที่เขาชอบเลย
เมื่อได้ยินว่าณฐวรเป็นช่างภาพจิตรกร จิตใจที่เยือกเย็นของธีรนัยน์ก็เริ่มหุนหันพลันแล่น เขาอยากจะตามไปดูจิตรกร และก็อยากเรียนรู้ด้วย ในเวลานี้เขาต้องการเรียนรู้อะไร คงไม่มีใครมาสนใจเขาอีกแล้ว
เมื่อมาถึงสถานที่ที่นัดหมาย ณฐวรได้นำกระดานวาดภาพและสัมภาระขนาดใหญ่มารอเขาอยู่แล้ว
“ไปเถอะ ขึ้นรถ” ธีรนัยน์พูดกับณฐวร เขาลงจากรถและช่วยเก็บของใส่ในรถ ชายสองคนที่สง่างามยืนอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งปลุกเร้าความชื่นชมของสาวๆ มากมาย หลายคนกำลังแอบถ่ายรูปพวกเขาด้วยโทรศัพท์มือถือ
“ไปเถอะ ถ้าพวกเรายังไม่ไปจะทำให้จราจรติดขัดแน่” ณฐวรยิ้ม เขานั่งข้างคนขับปล่อยให้ธีรนัยน์ขับรถออกไป
“วันนี้อากาศร้อนมาก แต่พอขึ้นไปบนภูเขาก็จะเย็นลง ทิวทัศน์ที่นั่นสวยดี ผมเอาชุดภาพวาดมาให้คุณด้วยหนึ่งชุด คุณสามารถวาดพร้อมไปกับผมได้” สองคนที่ชอบวาดรูป ก็เลยมีเรื่องที่จะให้คุยต่อ
“ได้ ขอบคุณมาก ดอกเตอร์ณฐวร คุณเติมเต็มความฝันที่ผมมีมาหลายปีแล้ว ผมก็สามารถสัญญากับคุณได้เรื่องหนึ่ง” ธีรนัยน์พูดด้วยความตื่นเต้น เขารู้จักชื่อเสียงของณฐวรดี แต่ตอนนี้เขากำลังติดตามจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่ และจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่สอนเขาด้วยตัวเอง เขาจะไม่ตื่นเต้นได้ไง? อีกทั้งณฐวรไม่สามารถจ้างด้วยเงินได้
“จริงเหรอ? ได้ แต่เดี๋ยวนี้ผมยังคิดไม่เสร็จเลย” ณฐวรยิ้ม ธีรนัยน์คนนี้น่าสนใจจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นหนี้คุณ รอคุณคิดออกเมื่อไหร่ ค่อยพูดแล้วกัน” ธีรนัยน์พูดอย่างกล้าหาญ คนอย่างธีรนัยน์พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น
“งั้นก็ได้” ณฐวรเหลือบมองดูธีรนัยน์จากด้านข้าง เขารู้สึกว่าคนนี้ดูดีจริงๆ ดังนั้นเขาจึงหยิบสมุดโน้ตจากกระเป๋าใบเล็กๆ ที่เขาถือมาด้วย หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเริ่มวาด
ในไม่ช้า ด้านข้างของหน้าธีรนัยน์ก็ปรากฏขึ้นบนสมุดบันทึก ณฐวรทำการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย คนทั้งตัวก็อิ่มเอิบขึ้นมา ธีรนัยน์มองจากด้านข้างของเขาเห็นณฐวรกำลังวาดภาพตัวเอง เขาหล่อมาก ถูกผู้ชายที่ยอดเยี่ยมสง่าคอยเฝ้าดูเขาอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย
หลังจากวาดภาพเสร็จแล้ว ณฐวรไม่ได้มอบรูปนั้นให้ธีรนัยน์ แต่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร และเก็บภาพไว้ในกระเป๋าของเขา ดังนั้นทั้งสองจึงไม่พูดอะไรเลย และเงียบมาตลอดทาง
รถขับขึ้นไปบนภูเขา ณฐวรหยุดลง
“ต่อจากนี้ไปถนนค่อนข้างขรุขระ และจะเดินยากหน่อย แต่ก็เป็นสถานที่ที่เดินยากที่สุดด้วย พวกเราถึงจะมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด” ณฐวรพูดกับธีรนัยน์
ทั้งสองคนแบกภาระไว้บนหลังคนละใบ ของที่เหลือณฐวรพยายามแบกทุกอย่างไว้บนร่างกายของเขาให้มากที่สุด เห็นร่างที่บอบบางของธีรนัยน์ ร่างที่สูง1.58ของตัวเองก็ต้องแบกมากกว่าหน่อย
“อันนี้ให้ผมเถอะ คุณแบกไว้มากแล้ว” ธีรนัยน์ มองไปที่แผ่นหลังของณฐวรเต็มไปด้วยสิ่งต่างๆ แต่ก็ไม่ได้กระทบถึงความหล่อของเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เป็นไร ผมมักจะพานักเรียนออกไปวาดรูป ชินแล้ว” ณฐวรวางสิ่งนั้นลงบนหลังของเขาโดยตรงแล้วเดินไปข้างหน้า ธีรนัยน์ทำได้เพียงตามหลังเขาเท่านั้น
