แต่งรักมัดใจบอส – ตอนที่ 401 ได้เห็นกระดาษลึกลับอีกครั้ง

ธีรนัยน์ได้ยินคนอื่นพูดกันมาว่าเธอมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับณฐวร เธอเลยคิดจะไปหาใครสักคนที่มีเหตุผลพอ แต่ณฐวรขวางเธอเอาไว้ก่อน

“เดินตามทางชีวิตของตนเอง คนอื่นเขาจะพูดว่าอะไรก็ปล่อยให้เขาพูดไป ทุกคนมีปาก คุณห้ามได้หนึ่งครั้งแต่ก็ไม่สามารถห้ามได้ทุกครั้งไป” ณฐวรกระซิบพูดกับธีรนัยน์

ฝีเท้าของธีรนัยน์พลันหยุดลงทันที ณฐวรพูดก็ถูกอีก แต่ว่าธีรนัยน์คนอย่างเธอก็ไม่ได้ติดใจเอาความ ก็แค่ณฐวรที่อยู่ในใจของเธอนั้นเป็นคนสูงส่งไม่สามารถไปดึงเขาลงมาทำร้ายได้ พอปล่อยให้คนอื่นพูดไปเรื่อยๆ ในใจของเธอนั้นก็ไม่สบายใจมาก

“ฉันเองก็ไม่มีอะไรนะ แค่ฉันรู้สึกว่าต้องพลอยทำให้คุณเสียชื่อเสียงไปเยอะเลย” ธีรนัยน์กระซิบพูดกับณฐวร

“คุณเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ผมก็ยิ่งไม่สนใจอะไรยิ่งกว่าอยู่แล้ว ไปเถอะ เราไปหาของดีๆ กินกันสักหน่อยเถอะ พวกเราจะได้สบายใจขึ้นมาหน่อย แม่ของผมชอบพูดกับผมบ่อยๆ ชีวิตของคนเรามีแค่ช่วงตอนกินข้าวกับนอนหลับเท่านั้นแหละที่ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่สบายที่สุด ตอนนี้ก็ต้องทำให้ตนเองผ่อนคลายลงมาทั้งหมด ไม่ต้องไปคิดอะไรทั้งนั้นแหละ เพื่อเพลิดเพลินดื่มด่ำไปกับอาหารอันเลิศรส”

“ไปกัน!” ณฐวรดึงธีรนัยน์มาถึงห้องรับรองส่วนตัวห้องหนึ่ง

ห้องรับรองส่วนตัวมันไม่ใหญ่โตอะไร แต่ว่าการตกแต่งนั้นไม่เลวเลยทีเดียว แถมยังวิจิตรหรูหราโอ่อ่ามาก ธีรนัยน์กับณฐวรแยกกันนั่ง ธีรนัยน์จงใจเว้นที่นั่งให้ห่างณฐวรหนึ่งที่นั่ง

ณฐวรก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหยิบเมนูอาหารขึ้นมาก็เริ่มสั่งอาหารทันที

ธีรนัยน์เหล่มองณฐวรทางด้านข้าง หน้าตาคนคนนี้มอง 360 องศาช่างไม่มีจุดบกพร่องตรงไหนเลยจริงๆ จะมองมุมไหนก็แสนจะหล่อทุกมุมเลย

สันจมูกโด่งทางด้านข้างของณฐวร เปลือกตาที่คล้อยลงจนปิดขนตาที่หนาเป็นแพ ยิ่งผิวพรรณที่ขาวเกลี้ยงเกลาเมื่อเอามาเปรียบเทียบแล้วยังนุ่มนิ่มมีน้ำมีนวลมากกว่ากับผิวพรรณของเด็กสาวเสียอีก

“หน้าตาดีใช่ไหม?” จังหวะนี้เองณฐวรได้สั่งอาหารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว พอหันกลับมาก็เห็นธีรนัยน์กำลังนั่งจ้องตนเองอย่างสติเลื่อนลอย ดังนั้นเลยถามออกไป

ธีรนัยน์ที่มองจนตาลอยสติเตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว จนไม่คิดว่าจู่ๆ ณฐวรจะถามกลับมา จนทำให้เธอตกใจทันที

“แค่กๆ ๆ ๆ ๆ แค่กๆ ๆ ๆ !” ธีรนัยน์ตกใจจนสำลักน้ำลายตัวเอง

ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นและแห้งกร้านของณฐวรกำลังตบหลังให้ธีรนัยน์อย่างแผ่วเบา

ธีรนัยน์ไม่อยากให้ณฐวรมาคอยตบหลังให้ตนเอง เพราะเธอรู้สึกว่ามันน่าอายชะมัด ทว่าตนเองก็สำลักหนักมาก ขนาดจะยังพูดออกมายังทำไม่ได้เลย

ณฐวรยกชาร้อนมาให้ธีรนัยน์แก้วหนึ่ง เมื่อมองเห็นว่าอาการของเธอเริ่มเบาลงเล็กน้อย จึงค่อยยื่นน้ำให้เธอดื่ม ธีรนัยน์หน้าแดงแจ๋ ครั้งนี้ทำเรื่องน่าอายมากอายยันลูกบวชเลย การที่ตนเองมาสำลักน้ำลายตนเอง ขืนเล่าออกไปช่างน่าขายหน้าชะมัด

“ดีขึ้นบ้างหรือยัง?” ณฐวรถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ค่ะ ดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณ คุณนะคะ” ธีรนัยน์ดื่มชาร้อนอีกอึกหนึ่ง และรู้สึกว่าตนเองดีขึ้นเยอะแล้ว เธอรับทิชชูที่ณฐวรยื่นมาให้ เพื่อเช็ดน้ำหูน้ำตาของตนเอง

ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ ณฐวรสั่งกับข้าวมา 3อย่าง น้ำซุปหนึ่งอย่าง แถมในอาหารพวกนั้นยังมีปลาอยู่ด้วย พอธีรนัยน์เห็นปลาแล้วก็เกิดอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันที ครั้งที่แล้วแม่ของตนเองไม่ได้เอาก้างปลาออกให้เธอ จนทำให้เธอก้างปลาติดคอ

“กินเถอะ กินเสร็จแล้วจะได้พักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวบ่ายจะได้ทำงานต่อ” ณฐวรหยิบตะเกียบขึ้นมาเขารีบคีบชิ้นเนื้อปลาทันที ตอนที่ธีรนัยน์กำลังกังวลว่าณฐวรจะคีบให้ตนเองนั้น เลยรู้ว่าตัวเองคิดมากเกินเหตุไป ณฐวรคีบปลาใส่จานของตนเองแทน

ในใจของธีรนัยน์เองก็ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกอย่างไร เพราะรู้สึกโล่งอก แต่ก็แอบผิดหวังอยู่เล็กน้อย

ธีรนัยน์เลยพยายามจัดการคีบอาหารอย่างอื่น เธอเพิ่งกินไปได้สองคำเอง จู่ๆ ในชามก็มีเนื้อปลาเพิ่มขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ฉัน…” ธีรนัยน์อยากพูดว่าตัวเองไม่กล้ากินปลา แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นณฐวรยิ้มให้เธอ

“ไม่เป็นไรแล้ว ผมจัดการดึงก้างปลาออกให้แล้ว คุณวางใจกินมันได้เลย”

จังหวะนั่นเองธีรนัยน์ก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะพูดว่าอะไรดี ถ้าไม่รับน้ำใจเอาไว้ก็เหมือนว่าตัวเองนั่นจะเขินอายอยู่บ้าง

ปลาชิ้นนั่นมันเด้งดึ๋งมาก พอเข้าปากก็ละลายในปากทันที แถมไม่มีก้างสักนิด รสชาติก็อร่อยเหาะ ธีรนัยน์เป็นคนชอบกินปลามากอยู่แล้ว พอเข้าปากเธอก็เคี้ยวอยู่แค่ครั้งเดียว เนื้อปลาก็เข้าไปอยู่ในท้องแล้ว

จังหวะที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว ณฐวรก็คีบเนื้อปลาชิ้นใหญ่ให้เธออีกหนึ่งชิ้น

“ณัฐ คุณเองก็กินเถอะ อย่ามัวมาคีบปลาให้ฉันอยู่เลยนะ นี่ฉันยังไม่ทันได้กินเลยเนี่ย!” ณัฐวรมัวแต่เอาก้างปลาออกให้ธีรนัยน์อาหารที่อยู่ด้านหน้าของเขายังไม่มีการขยับสักนิดเลย

“อ้อ ผมกินข้าวเร็วกว่าคุณ คุณกินก่อนเลยอีกเดี๋ยวจะกินตามคุณเอง”

ณฐวรจัดการคีบก้างปลาออกอย่างรวดเร็ว ซึ่งแสดงท่าทางเอาเป็นเอาตายเหมือนกับบุณยอรทุกกระเบียดนิ้ว

ในใจของธีรนัยน์นั้นเพิ่งรู้ว่าแม่ของตัวเองไม่ใช่แม่เลี้ยง แถมยังแสนดีกับตนเองมาก แค่ตัวเธอใช้ชีวิตท่ามกลางความสุขแต่กลับไม่รู้จักความสุขเลยเท่านั้นเอง ใจเธอคิดว่าสุดสัปดาห์นี้จะกลับไปยังเมืองสระมังกรเพื่อกลับไปเยี่ยมแม่

ทั้งสองคนรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ธีรนัยน์เองก็กินปลาอย่างอิ่มหนำสำราญ เพราะตัวเองก็ไม่ได้กินปลามานานมากแล้ว ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ตนเองโดนก้างปลาติดคอ เธอก็ไม่กล้ากินปลาอีกเลย

“โอเค ธีรนัยน์เดี๋ยวคุณไปพักที่ห้องพักของผมแล้วกัน เดี๋ยวผมนั่งดูเอกสารข้างนอก เพราะการวางแผนโฆษณาในครั้งนี้มีความต้องการสูงมาก ผมจะต้องทำออกมาให้ดีที่สุด นี่ถือว่าเป็นงานชิ้นแรกของผมในการทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป” ณฐวรให้ธีรนัยน์ไปพักสายตาสักงีบที่ห้องพักของตนเอง

ธีรนัยน์คิดอยู่สักพัก ตามนั้นก็ได้ ถึงอย่างไรเธอติดนิสัยนอนกลางวันจนเป็นนิสัยแล้ว เธอเข้าไปในห้องพักและงีบหลับทันที ส่วนณฐวรก็นั่งมองผลงานเหล่านั้นอยู่ทางด้านนอก

มุกดาคอยมองชลธีที่นอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ขยับตัวสักนิด จนจมูกของเธอแดงแสบจมูกขึ้นมา และจัดการช่วยหน้าเช็ดตาให้กับชลธี ใจเธอยิ่งปวดแสบปวดร้อนหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ใบหน้าของชลธีเริ่มซูบตอบลงแล้ว แม้ว่าจะให้อาหารทางสายยางก็ตาม ทว่าโภชนาการก็ยังไม่เพียบพร้อม ร่างกายของเขาจำเป็นต้องการโภชนาการที่มีกว่านี้อีกมาก

“ชลคะ คุณรีบฟื้นเร็วๆ ขึ้นมาเถอะ ถ้าคุณยังไม่ตื่นสักที หน้าตาจะไม่หล่อแล้วนะ คุณดูตัวเองสิใบหน้าคุณตอบขนาดนี้แล้ว ต่อไปจะต้องใช้เวลานานขนาดไหนฉันถึงขุนคุณให้กลับมาอ้วนได้เนี่ย?” มุกดาพูดไปก็ถอนหายใจไป นี่มันสองเดือนเข้าไปแล้วนะ ชลธีไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เลย

“น้ามุกดาคะ!” มุกดากำลังถอนหายใจยาว พลันมีเด็กน้อยอายุ 7-8 ขวบคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เธอชำเลืองมองมุกดา ก็รีบพูดทักทายทันที

มุกดามองเด็กผู้หญิงคนนี้ แม้ว่าหน้าตาสวยมาก ทว่าเธอมั่นใจว่าตนเองไม่รู้จักเด็กคนนี้จริงๆ

“หนูคือ?” มุกดาถามเด็กคนนั้นกลับด้วยความสงสัย

“คุณคือคุณน้ามุกดาใช่ไหมคะ? หนูมีสิ่งของบางอย่างต้องให้คุณค่ะ! คุณน้ามุกดาลาก่อนค่ะ” เด็กสาวตัวน้อยยื่นสิ่งของให้กับมุกดา จากนั่นก็วิ่งหนีไปทันที

มุกดามองสิ่งของชิ้นนั้นที่อยู่ในมือ เหมือนว่าเป็นสิ่งของสักอย่างที่มาจากดินน้ำมัน ทว่าจะดูยังไงก็ดูไม่ออก ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่

มุกดาเอาของชิ้นนั้นพลิกไปพลิกมาดูซ้ำแล้วหลายรอบ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรกันแน่ เธอจึงจัดการ แบ่งสิ่งของชิ้นนั้นออกทันที

ด้านในกลับมีกระดาษอยู่หนึ่งแผ่น บนนั้นเขียนภาษาเยอรมันเอาไว้

“ระวังธีร์ธวัชเอาไว้!” มุกดาอ่านจบแล้วก็จัดการฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้งซะ เธอพลันฉุกคิดเรื่องงานวันเกิดชลธีในครั้งนั้น ก็ได้รับคำเตือนเช่นนี้เหมือนกัน ดังนั้นถึงทำให้งานวันเกิดผ่านไปอย่างสวัสดิภาพไม่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น วันนี้กลับมีกระดาษชิ้นนี้โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง ตกลงว่าคือใครกันแน่?

แต่งรักมัดใจบอส

แต่งรักมัดใจบอส

ภายในหนึ่งเดือน แต่งงาน หย่า แต่งงาน มุกดาไม่รู้ว่าตนสุขหรือทุกข์กันแน่แต่งงานอีกรอบกลับไม่รู้ว่าสามีเธอเป็นใครแค่กลางคืนกับมานอนกับเธอตรงเวลา”ประธานชลธี ฉันจะลาออก” “ได้ เธอดูสัญญาให้ดี “จ่ายเงินละเมิดสัญญาสิบล้านมาซะ แล้วเธอจะไปไหนฉันก็ไม่ห้ามในการทำงานยังเจอประธานโรคจิต มุกดารู้สึกว่าชีวิตเธอช่างมืดมนไร้แสงสว่างยิ่งนักแต่ทว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่ มุกดาคิด

Comment

Options

not work with dark mode
Reset