ธีรเมทวางมุกดาลงบนเตียงอีกครั้ง ในตอนนี้มุกดาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว ตอนนี้เธอมองไม่เห็นและไม่สามารถควบคุมอะไรได้ทั้งนั้น สิ่งที่เธอทำได้ที่เหลือมีเพียงแค่รอคอยอย่างสงบเท่านั้น
“มุก คุณดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ” ธีรเมทลองถามเธอ
มุกดาพยักหน้า เธอปิดตาที่มองไม่เห็นอะไรลง จะได้พักผ่อนสักครู่หนึ่งพอดี อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ชีวิตก็ปลอดภัยมาก
ธีรเมทรินน้ำให้มุกดาแก้วหนึ่ง แตะลงที่ริมฝีปากเธอเบาๆ มุกดาดื่มหมดในรวดเดียว เธอส่งแก้วคืนให้กับธีรเมท
“ฉันอยากนอนสักครู่” มุกดาเอ่ยกับธีรเมท
“ได้ อย่างนั้นผมจะออกไปก่อน รอจนคุณหิวแล้วค่อยเรียกผม” ธีรเมทปิดประตู
มุกดาเอนตัวนอนลงบนเตียง เธอเกิดความรู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ขึ้นมากะทันหัน
มุกดาเอ๋ยมุกดา ชีวิตนี้ของเธอจะโชคร้ายไปถึงไหนกัน ดูเหมือนว่าคนที่อยู่กับเธอจะล้วนโชคร้ายมากสินะ พ่อบุญธรรมของเธอถูกคนทำร้ายจนตาย สามีของตัวเองก็ถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วย กระทั่งลูกชายของตัวเองก็หนีไม่พ้น สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับตัวเอง สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องโทษตัวเองหรือ มุกดาครุ่นคิดอยู่นานมาก ดูเหมือนว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรเช่นกัน คนเหล่านั้นล้วนมาเพื่อสู้กับตัวเอง แต่ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะทำอย่างไรดี จู่ๆดวงตาก็มองอะไรไม่เห็น ขา แม้ว่าจะเดินได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถเดินได้ไกล ยังมีเมธพรที่คอยจับจ้องตัวเองตาเป็นมันอยู่ด้านนอก ตอนนี้ล้วนกลายเป็นคนที่พบกับทางตันเสียแล้ว
มุกดาพลิกตัวขึ้นมานั่ง เธอไม่เชื่อคำพูดของธีรเมทมากเท่าไร เพียงแต่ตอนนี้ตัวเองก็ไม่มีหนทางอื่น เธอคลำทางในห้องอยู่ครู่หนึ่ง ห้องที่ตัวเองพักนั้นใหญ่มาก เธอจดจำระยะห่างระหว่างเตียงไปถึงโต๊ะน้ำชา และจำระยะห่างระหว่างโต๊ะน้ำชาไปถึงขอบหน้าต่าง
วันแรกก็ทำได้เพียงเท่านี้ เธอยังไม่คุ้นเคยกับห้องนี้มากนัก ทุกวันสามารถจดจำได้ทีละนิดก็ไม่เลวแล้ว
คนที่ดวงตาใช้ไม่ได้นั้นเหนื่อยมาก เธอคลำทางอยู่พักหนึ่งเหงื่อก็ออกท่วมร่าง เธอกลับไปที่เตียงอีกครั้ง เอนตัวลงนอน เพิ่งจะเอนตัวลงนอนได้ไม่นาน ประตูก็เปิดออก ธีรเมทยกโจ๊กเข้ามา
“มุก ผมต้มโจ๊กมานิดหน่อย คุณกินเถอะ ตอนนี้ของที่ผมสต๊อกเอาไว้ที่นี่ก็มีไม่เท่าไร อาจจะเพียงพอให้พวกเรากินได้สิบวัน โชคดีที่สวนด้านหลังคฤหาสน์ เจ้าของคนก่อนได้ปลูกผักเอาไว้เล็กน้อย และยังมีไก่อีกหลายตัว ถึงพวกเราจะออกไปไม่ได้ แต่ก็ยังสามารถยืนหยัดต่อไปได้อีกช่วงเวลาหนึ่ง ทว่าเมื่อผ่านช่วงเวลานี้ไป ผมก็ทำได้เพียงแค่ออกไปเสี่ยงอันตรายแล้ว” ธีรเมทอธิบายแหล่งที่มาของอาหาร
มุกดารับโจ๊กมา ค่อยๆแตะลงที่ปาก ดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง ครั้งนี้ไม่เลวเลย เมื่อดื่มเข้าไปในปากแล้ว เธอก็ดื่มโจ๊กชามนั้นจนหมด และเป็นเพราะว่าหิวมาก ดื่มโจ๊กชามนั้นลงไปแล้วเธอก็ไม่มีความรู้สึกอะไร
“จะเอาอีกไหม” ธีรเมทเอ่ยกับมุกดาอย่างอ่อนโยน เขาใช้กระดาษทิชชู่ช่วยซับมุมปากให้กับมุกดา แต่กลับถูกมุกดาหลบเลี่ยง มุกดาใช้มือของตัวเองเช็ดปาก
มือของธีรเมทค้างอยู่กลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน ทว่าเขามองใบหน้าเนียนนุ่มของมุกดาแล้ว ก็ไม่ได้มีโทสะ
“มุกดา เป็นผมที่บุ่มบ่ามเอง รอจนคุณอารมณ์ดีขึ้นอีกนิด ผมสามารถพาคุณไปเดินในบ้านได้ ตอนที่ผมซื้อที่นี่ ก็คิดว่าจะมาเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ สามารถปลูกผัก เลี้ยงไก่ และตกปลาได้ คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะถูกนำมาใช้แล้ว” ธีรเมทเอ่ยขึ้นราวกับมองเห็นความสุขที่เขากับมุกดาจะใช้ชีวิตที่นี่
“ฉันมองไม่เห็นอะไร จึงไม่มีความสนใจในสิ่งใดทั้งนั้น” มุกดาไม่มีความรู้สึกสนใจในสิ่งที่เขาเอ่ยพูดมาทั้งหมด สิ่งเหล่านั้นถ้าหากว่ามากับคนรักของตัวเองก็พอได้ กับเขาน่ะ ช่างมันเถอะ
“อืม ตอนที่ผมออกไปในคราวหน้า ผมจะเชิญคุณหมอมาตรวจดวงตาของคุณ อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าดวงตาของคุณ มุก ไม่ว่าตาของคุณจะเป็นอย่างไร ผมจะดูแลคุณให้ดี” ธีรเมทมองมุกดาอย่างลึกซึ้ง แผนการของเขากำลังกลายเป็นจริงทีละก้าวๆ ตอนนี้มีโอกาสแล้ว แต่ต้องทำให้มุกดาหลงรักและคลายความระมัดระวังต่อตนเอง
มุกดาพลิกตัวไป คำพูดของธีรเมททำให้เธอที่ได้ยินรู้สึกคลื่นไส้ ทว่าเธอก็ไม่ได้แสดงออกมา เป็นไปได้ว่าการที่เท้าของตัวเองไม่สามารถเดินได้กับดวงตาที่มองไม่เห็นอะไรในตอนนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับธีรเมท แต่ยังจับจุดอ่อนของอีกฝ่ายไม่ได้ บวกกับตัวเองยังอยู่ในมือของเขา ดังนั้นมุกดาจึงเลือกที่จะปกป้องตัวเองให้ดี
“มุกล่ะครับ” ชลธีค้นพบว่ามุกดาไม่ได้กลับบ้านมาสองวันแล้ว เขารู้สึกประหลาดใจมาก จึงไปถามนีรชา
“ใช่แล้ว มุกไปที่ไหนกันนะ ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งสองวันแล้ว ฉันจะไปถามญาติๆ” นีรชาโทรศัพท์หาธาราวดี แต่ธาราวดีกลับไม่ได้พบกับมุกดา
คราวนี้ทำให้ทุกคนร้อนใจแล้ว ตามหาไปหลายที่ โทรศัพท์หาธีรนัยน์กับจันวิภาแล้ว ก็ล้วนไม่ได้พบกับมุกดา คนสุดท้ายที่พบกับมุกดาคือรวิศ เขาบอกว่าผู้จัดการธนาคารโทรศัพท์มาหามุกดา ให้ไปพูดคุยเรื่องเงินกู้
แต่ว่าผู้จัดการธนาคารคนนั้นกลับบอกว่าตัวเองไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตอนนี้ทุกคนจึงรู้ว่ามุกดาถูกคนลักพาตัวไป แต่ว่าโจรลักพาตัวไปกลับไม่พูดอะไร ถ้าหากว่าเป็นการลักพาตัวจะต้องการเงิน ไม่ก็ข่มขืน ตอนนี้ไม่มีใครโทรศัพท์มาเรียกเงิน ทุกคนล้วนรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“แม่ครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมมุกถึงไม่กลับบ้านครับ” ตอนนี้ชลธียังไม่รู้ว่าการถูกลักพาตัวนั้นร้ายแรงมากเพียงใด เขาเห็นว่าสีหน้าของทุกคนแย่มากจริงๆ
“ชล ลูกอย่าเพิ่งร้อนใจ มุกน่าจะไม่เป็นอะไร ลูกกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะ” นีรชาเห็นว่าตอนนี้ลูกชายของตัวเองช่วยอะไรไม่ได้ จึงให้เขากลับไปก่อนเสียเลย
“ไม่ พวกคุณหามุกไม่พบ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะรอเธอกลับมาที่นี่” ชลธีก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกันกับมุก สมองของเขาไม่สามารถคิดอะไรมากเกินไปได้ คิดแล้วเขาก็จะปวดหัว
“ถ้าอย่างนั้นลูกก็รอไปเถอะ” นีรชาก็ไม่มีเวลาจะมาสนใจชลธี เขาชอบเหม่อก็ให้เขาเหม่อไปเถอะ
ผู้คนมากมายที่ธาราวดีกับนีรชาเรียกมาชุมนุมกันออกตามหามุกดาไปทั่ว ธีรนัยน์ก็แจ้งให้อนุชิตรู้ จิรกิตติ์ก็ได้รับข่าวแล้ว ทศพรก็ไม่ได้อยู่ว่างๆเช่นกัน แต่ละคนล้วนออกมาช่วยเหลือ แต่ว่าสองวันผ่านไป ก็ไม่มีข่าวคราวของมุกดาเลยแม้แต่น้อย
“ทำอย่างไรดี นี่มันกี่วันเข้าไปแล้ว โจรลักพาตัวก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน นั่นหมายความว่ามุก…” เมื่อคิดถึงเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมา นีรชากับธาราวดีก็ไม่อาจจะเอ่ยต่อไปได้
“อย่าเพิ่งร้อนใจ พวกเราจะต้องมีวิธีแน่นอน เขตเมืองพระนครพวกเราล้วนหาหมดแล้ว ถ้าล้วนไม่มีล่ะก็ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเขตชานเมืองแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันดำเนินการตามหาไปรอบเขตชานเมืองกับอำเภอสักหน่อย ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ห่างจากที่นี่ไม่มาก” อนุชิต ประวีร์และคนอื่นๆปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เอ่ยกับนีรชาและธาราวดี
“อืม ได้ อย่างนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันตามหาเถอะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพลิกหาทั้งพระนครแล้ว พวกเราจะหามุกไม่เจอ!”
