แต่งรักมัดใจบอส – ตอนที่ 450 บนเกาะ ฉันกำลังจะไปหานะ

“อันนี้พวกเรารับไว้ไม่ได้ พวกคุณช่วยชีวิตลูกของฉันไว้ ฉันก็ควรที่จะทำอาหารให้พวกคุณทาน” สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปทันที ถึงแม้ว่าเธอจะจนมาก แต่เธอก็ไปเอาเงินของคนอื่นมาไม่ได้

“พี่สาว พวกเราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เด็กน้อยเชื่อฟังดี ผมก็เห็นว่าถึงวัยที่ต้องเข้าเรียนแล้ว อันนี้เป็นค่าเทอมที่เอาไว้ให้เด็ก ต่อไปก็ให้เขาตั้งไจเรียน แล้วก็กลับมาดูแลพวกคุณให้ดีๆ” ดวงตาของอนุชิตน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย ตอนแรกเขาคิดว่าหญิงสาวน่าจะดีใจเมื่อเห็นเงินมากมายขนาดนั้น

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีสีหน้าแบบนี้ ทุกคนต่างก็มีเกียรติเป็นของตัวเอง ดังนั้นเขาก็เลยรีบพูดว่าเงินนี้ให้เป็นทุนการศึกษาสำหรับเด็ก

“ไม่จำเป็นหรอก พวกเราที่นี่ยังไม่ถึงวัยที่จะเข้าเรียน เด็กที่นี่จะเข้าเรียนได้ก็ต่อเมื่อมีอายุแปดขวบขึ้นไป เพราะว่าสถานที่เรียนไกลจากที่นี่มาก จะต้องนอนในโรงเรียน เด็กยังเล็กเกินไปก็เลยยังไม่สามารถดูแลตัวเองได้” หญิงสาวยังคงยืนยันที่จะเอาเงินคืนให้กับอนุชิต

อนุชิตจึงทำได้เพียงแค่เอาเงินใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวเอง

“พี่สาว พวกเราอยากจะพักผ่อน แต่ว่าเดี๋ยวพวกเราก็จะออกไปแล้ว พวกเราอยากจะให้คุณช่วยหาแผ่นไม้ใหญ่ๆ สี่แผ่นให้กับพวกเรา พวกเราต้องใช้ในตอนกลางคืน” ในตอนนั้นชลธีก็พูดความคิดของตัวเองออกมา

หลังจากที่ชลธีได้พูดออกมา ที่เหลืออีกสามคนก็รู้ถึงจุดประสงค์ของเขาทันที นั่นก็คือในตอนกลางคืนพวกเขาจะต้องว่ายน้ำไปบนเกาะ ระยะทางพวกเขาได้คาดคะเนไว้แล้ว ทั้งสี่คนน่าจะสามารถว่ายไปถึงบนเกาะได้ภายใน 5 ชั่วโมง แต่ว่าใน 5 ชั่วโมงนี้ก็คงต้องใช้แรงเยอะมาก ดังนั้นถ้าใช้ไม้เพียงแผ่นเดียวก็จะสามารถลดพลังงานที่ต้องใช้ ที่สำคัญยังสามารถเตรียมของกินเอาไว้เพิ่มพลังได้ด้วย

“พวกคุณอยากจะว่ายน้ำข้ามไปเหรอ? ไม่ได้ ไม่ได้นะ เพราะไม่รู้ว่าในทะเลนั้นมีอะไรอยู่บ้าง อีกอย่างสามีของฉันก็เคยว่ายไปครั้งหนึ่งเหมือนกัน ตอนที่เขาว่ายไปได้ครึ่งทาง เท้าของเขาก็เป็นตะคริว มันตรายมากเลย พวกคุณไปแบบนี้ไม่ได้ ไปไม่ได้เด็ดขาด รอก่อนเถอะ ฉันจะให้สามีของฉันไปส่งพวกคุณเอง” เมื่อหญิงสาวได้ยิน เธอก็รู้ทันทีว่าจุดประสงค์ของชลธีคืออะไร  แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกแล้ว พวกเขาจะต้องไปในเวลากลางคืน เพราะตอนกลางวันพวกเขาขึ้นไปบนเกาะไม่ได้

“พี่สาว คุณวางใจเถอะ เราเป็นนักว่ายน้ำที่แข็งแกร่ง แค่คุณช่วยพวกเราหาแผ่นไม้ก็เพียงพอแล้ว เพราะในตอนกลางวันต่อให้สามีของคุณไปส่งพวกเรา พวกเราก็ขึ้นไปบนเกาะไม่ได้อยู่ดี พวกเราจะต้องไปในตอนกลางคืน” ทศพรพูดอย่างเข้มงวดกับพี่สาว

เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของชลธี ทุกคนก็ทำได้เพียงแค่มองหน้ากัน ยังไงพวกเขาก็แค่ดูแลเขาให้ดีๆ ก็เท่านั้นเอง

ทั้งสี่คนเข้าไปในน้ำทะเลตอนที่มืดสนิท หญิงสาวยืนมองดูพวกเขาจนมองไม่เห็นพวกเขา จากนั้นเธอถึงจะเลิกมอง

“คุณแม่ เงินอันนี้กลับมาอีกแล้ว” ในมือของเด็กน้อยถือเงินอยู่เยอะมาก เขาเอามาให้คุณแม่ดู

หญิงสาวรับเงินมาจากเด็กน้อย เงินก้อนนั้น เธอลองนับดู มีตั้งหนึ่งหมื่น! พวกเขาหาปลาและเอาปลามาขายอย่างยากลำบาก ในหนึ่งปีพวกเขาขายปลาไม่ได้เงินมากขนาดนี้ด้วยซ้ำไป คนพวกนี้เป็นคนดีเสียจริง

“ชล นายนี่เร็วจริงๆ เลย พวกเราทุกคนคงจะต้องตามหลังนายแล้ว” อนุชิตมองไปยังทักษะที่แข็งแกร่งของชลธี เมื่อครู่นี้ยังรู้สึกเป็นกังวลมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกชื่นชมในตัวชลธีแล้ว

“ก็ไม่เลวนะ แต่ยังไงเดี๋ยวฉันก็คงต้องตามหลังพวกนาย” ชลธีพูดความจริง เขาอยากจะรีบว่ายน้ำให้มากหน่อยในระหว่างที่ร่างกายยังไม่เหนื่อยล้ามากนัก เมื่อเวลานานขึ้นยังไงเขาก็คงไม่มีความอดทนมากเท่ากับพวกเขา

“มุก ยังไงผมก็จะไปช่วยคุณ คุณวางใจเถอะ” ในใจของชลธีพูดคำนี้ออกมา

มุกดานอนอยู่บนเก้าอี้ ทันใดนั้นเธอก็จามออกมา มีลมที่หนาวเย็นพัดผ่านมา จนทำให้เธอตัวสั่นไปหมด

“มุก เข้าไปข้างในเถอะ ข้างนอกลมทะเลค่อนข้างแรง เดี๋ยวจะป่วยเอานะ” ธีรเมทเอาผ้าห่มผืนหนึ่งมาให้กับมุกดา ก่อนจะวางลงตรงบ่าของเธอ

มุกดาไม่ได้สนใจธีรเมท เธอลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินตรงไปยังห้อง

เธอโดนธีรเมทพามาอยู่บนเกาะนี้หลายวันแล้ว มุกดามองดูน้ำทะเลที่อยู่รอบๆ ในใจเธอก็รู้สึกสิ้นหวัง ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่มีทางที่จะหนีออกไปได้เลย