มุกดาพลันรู้สึกว่าห้องที่ตนเองจะไปเหมือนจะชื่อว่าละไม เธอเลยแอบเรียกพนักงานที่อยู่ข้างๆ เพื่อถามไถ่สักหน่อย
“ขอโทษค่ะ ร้านที่นี่ของพวกคุณมีห้องที่มีชื่อว่าละไมกี่ห้องเหรอคะ?”
“ทางร้านเราที่นี่มีละไมอยู่ห้องเดียวค่ะ ชื่อที่เป็นดอกไม้ทั้งหมดมีเพียงแค่ห้องเดียว” พนักงานคนนั้นยังคิดว่ามุกดาหาไม่เจอ เลยบอกเธออย่างกระตือรือร้น ว่าห้องละไมอยู่ตรงไหน
“จบกัน ชายชราคนเมื่อกี้นี้เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของทางฝ่ายสามีงั้นเหรอ?” มุกดารู้ว่าตนเองหาเรื่องใส่ตัวเข้าให้แล้ว เมื่อครู่ตัวเองยังเสนอตัวต้องการที่จะโทรศัพท์ไปหาคนในครอบครัวของเขาอีก เขาต้องรู้สึกว่าตัวเองดื้อด้านมากเกินไปแล้วแหละ
มุกดาครุ่นคิดอยู่สักพัก ไม่มีวิธีอื่นแล้ว แถมยังไม่สามารถทำให้ชายชรารอคอยอยู่ตลอด เธอทำได้แต่หน้าด้านเดินยังห้องละไม
ตอนที่กลับมาผลักประตูเข้าไปในห้องละไมอีกครั้งนั้น ชายชราที่อยู่ด้านในกำลังนั่งยิ้มให้ตอนที่มองมาที่ตนเอง
“มุกดา! ฉันยังคิดว่าฉันไม่ได้พูดกับหนูให้ชัดเจนซะแล้ว!” ชายชราพูดกับมุกดา
“ค่ะ เอ่อคือคุณปู่คะ เมื่อครู่หนูทำตัวหยาบคายไปแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ คุณปู่อย่าถือโทษโกรธความหนูเลย” มุกดาเดินก้มหน้าเข้าไป พลางนั่งลงฝั่งตรงข้ามของชายชรา
“จะไปกล่าวโทษหนูได้อย่างไร? เดิมพวกเราเข้ามาด้านในก็เพื่อมากินข้าวกัน ทว่าหนูกลับเดินหนีไปดื้อๆ ทำให้ฉันต้องหิ้วท้องรอสักพักเนี่ย!” ปู่ปรัณก็ตบมือ จากนั้นก็มีอาหารร้อนๆ เข้ามาเสิร์ฟวางลงบนโต๊ะ
“คุณปู่คะ สุขภาพร่างกายของคุณปู่ไม่ดีเลย แถมยังมาหาหนูอีก ความจริงแล้วหนูก็ไม่มีอะไรที่ต้องดูด้วยสิ ก็แค่เด็กที่ครอบครัวแตกแยก พ่อของหนูเป็นโรคหัวใจ แม่ของหนูก็ไปจากพ่อตั้งนานแล้ว’
มุกดาเล่าเรื่องสภาพโดยประมาณของตนเองให้ปู่ปรัณฟัง
ปู่ปรัณพยักหน้ารับฟัง เรื่องพื้นเพของมุกดา ปู่ปรัณได้ตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่าสาวน้อยคนนี้ช่างเป็นคนนอกเหนือกว่าคนอื่นจริงๆ เลย คนอื่นไม่กล้าจะประคองตนเองขึ้นมา แต่ว่าเธอกล้า คนอื่นไม่กล้าพูดออกมา แต่เธอกล้าพูด นี่ยังไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้กล้าบ้าบิ่นมากขนาดนี้ไปได้
“ไม่เป็นไร ครอบครัวของพวกเราไม่ต้องการหาคุณหนูมหาเศรษฐีอะไร ขอแค่เป็นคนดีก็พอแล้ว เรื่องเงินทองทรัพย์สินครอบครัวของพวกเรามีอยู่แล้ว!” ปู่ปรัณพูดอย่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว
“เอานี่ อาหารเสิร์ฟแล้ว หนูมุก หนูกินเยอะๆ หน่อยนะ ดูซิผอมอย่างกับไม้เสียบผี” ปู่ปรัณคีบอาหารให้กับมุกดาตั้งเยอะแยะ ในชามของเธอกลายเป็นภูเขาลูกเล็กๆ ไปแล้วเนี่ย
“คุณปู่คะ คุณปู่ช่างดีจริงๆ เลย คุณปู่ทำให้หนูนึกถึงคุณพ่อของหนู ตอนที่กินข้าวกับพ่อที่บ้าน พ่อของหนูก็ชอบคีบกับข้าวมาให้หนูเยอะแยะเลย” มุกดายิ้มให้กับปู่ปรัณ
คนในครอบครัวนี้ก็ช่างแปลกประหลาดจริงๆ เลย มาเจอตนเอง ทว่ากลับไปบอกว่าตนเองชื่ออะไร และก็ไม่ได้มีความหมายรังเกียจรังงอนตนเองเลยสักนิด แต่ว่านี่มันมีความหมายว่ายังไงบ้างล่ะ?
“เอ่อ หลานชายของฉันอะ นิสัยไม่ดี เอาใจเด็กสาวให้ดีใจไม่เป็น หนูก็ผ่อนปรนบ้างนะ แต่ว่าจากการที่ฉันแอบมาหาหนูอยู่เนี่ย เขาไม่อนุญาตให้พวกเรามาเจอหนูเลย หนูก็อย่าไปบอกกับเขานะ!” จู่ๆ ปู่ปรัณก็นึกได้ว่าตนเองไม่ได้บอกให้ชลธีรู้
“ค่ะ ได้ค่ะ งั้นก็ถือว่าเป็นความลับระหว่างเราสองคนกันนะคะ” มุกดายิ้มแป้นให้ตอนพูดออกมา คุณปู่คนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ ด้วย นิสัยคล้ายกับเด็กๆ เลย
“อื้อ ใช่สิ นี่ถือว่าเป็นความลับระหว่างเรา หนูมุก ต่อไปหนูมีเรื่องอะไร ก็สามารถให้นัทธ์มาหาฉันได้ ปู่นะ สามารถช่วยหนูได้” ปู่ปรัณมองว่ามุกดากำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำเหมือนกว่าตนเองก็กำลังกินด้วย
“คุณปู่คะ หนูจะทำค่ะ ความจริงแล้วหนูก็ไม่ได้รังเกียจนะที่สามีของหนูหน้าตาอัปลักษณ์ แต่ว่าเขาไม่ยอมให้หนูเห็นหน้าตั้งแต่แรกเลยค่ะ คุณปู่คะ คุณช่วยพูดกับเขาแทนหนูได้ไหมคะ ไม่ว่าเขาจะหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดไหน หนูก็ไม่รังเกียจเขา เขาช่วยรักษาอาการป่วยของพ่อหนูเอาไว้ หนูก็แค่อย่างต้องการจะขอบคุณเขา” มุกดาพูดกับปู่ปรัณอย่างจริงใจ
ปู่ปรัณกำลังดื่มน้ำอยู่ ตอนที่เขาได้ยินมุกดาพูดออกมาว่าไม่รังเกียจชลธี ถึงกลับเก็บอาการไม่อยู่ จนน้ำพุ่งพรวดออกมาจากปาก
“แค่กๆๆ แค่กๆๆ” ปู่ปรัณสำลักน้ำ
มุกดารีบวางตะเกียบตนเองทันที พลางช่วยตบหลังปู่ปรัณ
ปู่ปรัณกำลังสบถด่าชลธีอยู่ในใจ : “ไอ้ตัวแสบ วันทั้งวันยังทำตัวลึกลับ จนเมียแกคิดว่าแกหน้าตาอัปลักษณ์จนเจอหน้าคนไม่ได้ เมื่อฉุกคิดขึ้นก็ดีใจ ฮ่าๆๆ”
ปุ่ปรัณชอบมุกดามาก เขาเห็นกำไลข้อมือที่อยู่ข้อมือของมุกดา ก็รู้ว่านีรชาเร็วกว่าตนเองไปก้าวหนึ่งแล้ว แต่ว่าไม่เป็นไร เขาก็มีไม้เด็ดอยู่เช่นเดียวกัน
“หนูมุก พวกเราเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก ปู่ก็ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาให้เลย เอานี่ ต่างหูคู่นี้คุณย่าทิ้งเอาไว้ให้ แม้ว่ามันเป็นสไตล์โบราณไปหน่อย แต่ว่าก็ยังดูดีอยู่นะ” ปู่ปรัณได้เตรียมกล่องผ้าเครื่องประดับไว้ตั้งแต่แรกและยื่นให้กับมุกดา
ครอบครัวคนมีเงินนี่ก็ไม่เหมือนกันเลย แค่เจอหน้ากันครั้งเดียวก็ส่งของขวัญให้ คุณปู่เป็นคุณปู่ของสามีของเธอ การที่ส่งของขวัญให้กับตนเองนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าแม่ของโธรณีไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เอาแต่ส่งของให้เธอท่าเดียว เธอไม่เข้าใจมาตลอด
“คุณปู่คะ หนูรับไว้ไม่ได้ หนูรับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” มุกดาไม่อยากจะรับสิ่งของอะไรแล้ว ต่อไปพอหย่าร้างกันแล้วก็ไม่สามารถเอาไปได้ เธอขี้เกียจเก็บเอาไว้
“หนูเอาไปเถอะ ถ้าไม่รับไว้ ฉันจะโกรธแล้วนะ ฉันโกรธแล้วก็จะมีอาการหนักมาก ฉันจะเป็นลม มีอาการชัก น้ำลายฟูมปาก ตาขาวเลื่อนลอย…” ปู่ปรัณพูดจนมุกดาใจหายใจคว่ำ
“ได้ค่ะ ได้ค่ะ หนูรับค่ะ หนูรับ” มุกดากลัวว่าจะทำให้ชายชราเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาจริงๆ
ของขวัญชิ้นนี้เธอสามารถคืนไว้ที่สามีได้ รับเอาไว้ก่อนเถอะ เพราะกลัวว่าจะคุณปู่จะโกรธเอา
“แบบนี้สิถือว่าเชื่อฟัง!” สีหน้าของปู่ปรัณปรากฏรอยยิ้มออกมา
เมื่อเปิดดูแล้ว มุกดาก็รู้ทันทีว่าสิ่งของไม่ได้ถูกๆ เลย แม้ว่าจะเป็นต่างหูหยกก้อนเล็กๆ ก็ตาม แต่ว่าหยกมรกตใสเกลี้ยงเกลาคู่นั้น สไตล์แบบช่างเป็นคลาสสิก
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วปู่ปรัณก็เดินจูงมือมุกดาเดินออกมาหน้าประตู พร้อมทั้งพูดกำชับกับนัทธ์อีกครั้ง ว่าต้องเพิ่มโภชนาการอาหารให้กับมุกดาเยอะๆ หน่อย เขารอวันที่จะอุ้มหลานแล้ว
นัทธ์พยักหน้าแรงๆ จากนั้นปู่ปรัณก็เดินไป มุกดาเดินทางกลับบ้านพร้อมกับนัทธ์
“คุณนาย คุณผ่านด่านคุณปู่แล้วนะ จากนี้ไปคนในครอบครัวของคุณชายต่างก็ชอบคุณกันทุกคนเลย ฐานะของคุณมั่นคงแล้วนะ” นัทธ์ดีใจออกนอกหน้าแทนมุกดา
ทว่ามุกดากลับไม่ได้รู้สึกดีใจแม้แต่น้อยเลย ในใจของเธอนั้นย่อมรู้แจ้งอยู่แล้ว คนในครอบครัวชื่นชอบมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะว่าสามีของตนเองต้องการที่จะหย่าร้างกับตนเองอีกสองปีข้างหน้า ถ้านับเวลากันแล้ว ก็เหลือเวลาแค่ 1 ปีกับอีก 10 เดือนเท่านั้นเอง
“ลุงนัทธ์ ลุงลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ ฉันกับคุณชายของพวกคุณมีสัญญาแต่งงานกันแค่ 2 ปี ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะหย่าร้างกันแล้ว สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่ของฉัน” มุกดาเอากล่องที่ใส่ต่างหูยัดเข้าไปในกระเป๋าถือของตนเอง
นัทธ์เองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ความคิดที่อยู่ในใจของคุณชายนั้นเขาก็ไม่เข้าใจเลย คนอื่นๆ เองก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน
คุณชายชอบธินิดามาตั้งแต่เด็กๆ ผู้หญิงคนนั้นเสแสร้งจอมปลอมมาตั้งแต่แรก แถมยังทำตัวจองหองพองขนมาก ไม่เคยมีมารยาทกับลูกน้องสักนิดเลย มีแค่ต่อหน้าชลธีเท่านั้นแหละ ที่ยังตีหน้าซื่อเป็นลูกแมวเชื่องๆ
ชลธีไม่ฟังว่าคนอื่นจะพูดสาดเสียเทเสียให้กับธินิดาอย่างไร ในใจของเขานั้นมั่นใจว่าธินิดาเป็นคนที่ดีที่สุดจริงๆ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว นัทธ์ก็ได้แต่หายใจยาวๆ
