มุกดานอนโรงพยาบาลกว่าครึ่งเดือน คนในบ้านสามีก็ไม่มาเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง นัทธ์ก็ไม่ได้มาเยี่ยมตัวเองเลยด้วย ทำให้มุกดารู้สึกเสียใจอย่างมาก
แต่กลับเป็นประธานชลธีที่มาเยี่ยมและเฝ้าตัวเองที่โรงพยาบาลทุกวัน หมอกับพยาบาลที่ไม่รู้อะไร ก็อดไม่ได้ถามมุกดาว่าชลธีเป็นสามีของเธอหรือเปล่า
เป็นเพราะว่ามียารักษาแผลที่ดีที่สุด ลิ้นของมุกดาก็ดีขึ้นมามากแล้ว แต่ตอนที่พูดนั้นยังมีปัญหาตรงลิ้นเล็กน้อย นอกจากเวลากินอาหารไม่ค่อยถนัดแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไรมาก
ความหมายของหมอคือสามารถกลับไปพักที่บ้านได้แล้ว ยังไงมุกดาก็เริ่มกินอาหารเหลวได้บ้างแล้ว โภชนาการก็เริ่มคงที่แล้วด้วย
พอออกจากโรงพยาบาล นัทธ์ก็มารับมุกดากลับบ้าน มุกดากลับรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอมองว่านัทธ์กับคนอื่นๆเป็นเหมือนครอบครัวของตัวเอง
แต่ในตอนที่ตัวเองต้องนอนโรงพยาบาล กลับไม่มีใครมาเยี่ยมตัวเองเลย
เธอเข้าใจนัทธ์ผิดไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่มุกดาเข้าโรงพยาบาล เขาก็ไม่เคยได้พักเลย
แต่เรื่องที่ตัวเองทำยังบอกกับมุกดาไม่ได้ ยังไงคุณชายก็สั่งไว้แล้ว ในโรงพยาบาลก็มีคุณชายคอยดูแลอยู่ เขาก็สบายใจไปด้วย เขายังดีใจมากเลย คุณชายดีกับคุณผู้หญิงขึ้นเรื่อยๆ อาจจะใช้เวลาไม่นาน คุณชายก็คงลืมผู้หญิงคนนั้นไปได้
นัทธ์ไม่เห็นความผิดปกติของมุกดา เขายังทำเหมือนปกติ ขับรถกลับบ้าน พยุงมุกดาเข้าห้องนอนไป
มุกดาเห็นว่าไม่ได้กลับมาสิบห้าวันนี้ ในบ้านเหมือนเปลี่ยนไปทั้งหมดเลย
เฟอร์นิเจอร์ในบ้านที่เคยเป็นสีดำก็ไม่มีแล้ว แต่กลายเป็นสีอ่อนๆแทน ดูแล้วก็เหมือนมีพลังขึ้นมาเยอะมาก
เธอเดินกลับไปในห้องนอนของตัวเอง ที่นั่นเปลี่ยนแปลงเยอะกว่าอีก ผ้าม่านกลายเป็นสีฟ้า ที่นอนก็กลายเป็นสีชมพู จากเมื่อก่อนที่เคยเป็นสีดำขาว ยังมีเตียงใหญ่นั้น ก็เปลี่ยนเป็นสีไม้อ่อน สรุปแล้วก็เป็นสีที่มุกดาชอบทั้งหมดเลย
“คุณผู้หญิง ถูกใจไหมครับ? คุณชายสั่งทำทั้งหมดเลยนะครับ บอกว่าคุณชอบสีนี้” นัทธ์พูดกับมุกดา
มุกดาพยักหน้า เธอชอบมาก ห้องแบบนี้สิค่อยดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ไม่ใช่ดำก็เป็นขาว ดูแล้วก็รู้สึกอึดอัดมาก
แต่มุกดาครุ่นคิด ตัวเองเหมือนจะไม่เคยบอกกับสามีเยอะขนาดนี้นะ เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเองชอบสีอะไรบ้าง?
แต่พวกนี้ก็ไม่สำคัญแล้ว ยังไงสามีตัวเองก็ยังให้ความสำคัญกับตัวเองอยู่ มีสามีแบบนี้ก็ดี แม้จะเป็นแค่ระยะสั้น แต่ก็เพียงพอต่อการให้เธอจดจำเขาได้แล้ว
“คุณผู้หญิง พักก่อนเถอะครับ ผมสั่งให้คนต้มรังนกให้เดี๋ยวสักพักก็คงเสร็จแล้ว” นัทธ์เห็นมุกดาพึงพอใจมาก เขาก็ดีใจมากเหมือนกัน เรื่องที่ตัวเองทำได้รับการยอมรับสักที
มุกดาพยักหน้าอีกครั้ง เธอฟุบตัวลงบนตัวใหม่ เตียงนั้นนุ่มมาก ยังมีผ้าห่มใหม่อีก ดมแล้วยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ
มุกดาถอดเสื้อผ้าออก มุดเข้าไปในผ้าห่ม ความรู้สึกอบอุ่นนั้นก็เหมือนกับอยู่ในอ้อมกอดเลย ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมากขึ้น
ไม่นานเธอก็หลับไปทันที อยู่บ้านตัวเองไม่ต้องกังวล และไม่ต้องกลัว ปล่อยตัวให้ล่องลอยไป มุกดานอนได้อย่างสบายมาก
“ชล คืนนี้มีการแข่งขันบัลเลต์ นายอยู่ดูกับฉันได้ไหม?” ธินิดาในมือมีตั๋วสองใบ พูดกับชลธีอย่างมั่นใจ
ชลธีวางปากกาในมือลง ช่วงนี้เขาไม่ได้สนใจธินิดาเลย ชลธีรู้สึกตัวเองสามารถไปดูการแข่งขันบัลเลย์กับเธอได้ นั่นเป็นสิ่งที่ธินิดาชอบที่สุดเลยนะ
“ได้สิ” ชลธีพูดกับธินิดาด้วยรอยยิ้ม
“ชล นายดีมากเลย ดีกับฉันมาตลอดเลยด้วย” ธินิดาดึงแขนเสื้อชลธีและออดอ้อนเขาขึ้นมา
“อืม เธอไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวหลังเลิกงานแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันก่อน จากนั้นค่อยไปดูการแข่งขันนะ” ธินิดายอมเสียสละการแข่งขันในปีนี้เพื่อตัวเอง ชลธีก็รู้สึกซาบซึ้งใจอยู่ไม่น้อย
บัลเลย์อยู่คู่กับธินิดามานานยี่สิบกว่าปี ตั้งแต่เธอฝึกเดินได้ก็เริ่มเรียนบัลเลย์แล้ว
“อืม ได้สิ งั้นพวกเราไปกินร้านไหนดี ฉันชอบอาหารร้านนั้นมากเลยนะ” ธินิดาดีใจจนแทบจะบินขึ้นมาได้
ชลธีของเธอยังรักเธอมากสินะ รู้ว่าชีวิตตัวเองมีแต่บัลเลย์ แม้เขาจะไม่ชอบเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไปดูกับตัวเอง
ชลธีมองดูธินิดาที่เดินออกไปอย่างดีใจ เขาก็โทรหานัทธ์ ให้นัทธ์อยู่ดูแลมุกดาดีๆ เธออยากได้อะไรก็ต้องหามาให้ทั้งหมด
ธินิดาสวมชุดเดรสสีขาว สวมรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน ปล่อยผมยาวสลวยลงมาพาดไว้ที่ด้านหลัง ดูแล้วเหมือนเป็นนางฟ้าที่ตกลงมาจากสวรรค์เลยก็ว่าได้
ชลธีกลับสวมชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีชมพูเขาใส่แล้วดูแฟชั่นขึ้นมามากเลย
ตอนที่ทั้งสองปรากฏขึ้นที่แกรนด์เธียเตอร์พระนคร ก็ดึงดูดสายตาผู้คนไม่น้อย ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงสวย เป็นคู่ที่ใครเห็นก็ต้องพากันอิจฉา
ธินิดาคล้องแขนชลธีไว้แน่นกว่าเดิม เธออยากประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่า ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนนี้เป็นของเธอ
บนเวทีมีนักแสดงหลายคู่ขึ้นมาแสดงอย่างดุเดือด ธินิดากลับมองด้วยความเชี่ยวชาญและอธิบายข้อดีข้อเสียของแต่ละคู่ให้กับชลธีอย่างละเอียด
ในระหว่างการแข่งขันนั้น มีนักเต้นนำหนึ่งคู่ออกมาก็ได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมอย่างล้นหลาม
นักเต้นนำคนนั้นสวมชุดบัลเลย์สีดำ ต่างออกไปกับนักเต้นนำที่สวมชุดสีขาว บวกกับเธอใช้ท่าที่ยากที่สุดออกมา กระบวนท่าก็ยังสมบูรณ์แบบมากอีกด้วย
ต่อมา นักเต้นนำนั้นก็เต้นตามดนตรีที่บรรเลงขึ้นมา ทุกท่วงท่านั้นถูกเธอแสดงได้ถึงอารมณ์มาก
ขนาดชลธีที่ไม่ชอบดูบัลเลย์ยังต้องมองตาโต มองดูนักเต้นนำบนเวทีนั้นเต้น
พอจบหนึ่งเพลง นักแสดงก็ทำท่าเคารพ แต่เสียงปรบมือทั้งงานก็กลับยังไม่จบลง
เต้นได้ดีขนาดนั้น ธินิดากลับไม่ปรบมือ เธอกลับกำหมัดในมือตัวเองไว้แน่น
ชลธีพอเห็นนักแสดงคนนั้นเคารพ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่หลังเวทีทันที
“ชล!” ธินิดาไม่เคยรู้สึกเสียใจขนาดนี้มาก่อน ที่ชวนชลธีมาดูการแข่งขันบัลเลย์นี้
“เธออยู่ดูตรงนี้ก่อนนะ ฉันไปเดี๋ยวกลับมา” ชลธีหันหน้าไปบอกกับธินิดา
มุกดาแกะเครื่องประดับบนหัวออก เช็ดเครื่องสำอางหน้ากระจก
“มุก เธอแสดงได้ดีกว่าเมื่อก่อนอีก ถ้าเธอไม่เรียนต่อมันก็น่าเสียดายมากเลยนะ” ครูบัลเลย์ของมุกดา จารวี ช่วยมุกดาเช็ดเครื่องสำอาง
“ครูวี ครูก็รู้ว่าหนูไม่ได้ชอบเต้นบัลเลย์ หนูชอบภาษาต่างประเทศมากกว่า” วันนี้มีนักแสดงคนหนึ่งป่วยกะทันหัน จารวีเลยโทรขอความช่วยเหลือจากมุกดา มุกดาไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็มาช่วยทันที
มุกดาพูดช้ามาก เธอไม่อยากให้ครูเห็นว่าตัวเองผิดปกติ
“อืม นั่นสิ เธอมีพรสวรรค์ด้านภาษาอยู่มาก ทุกคนต่างมีความฝันของตน ครูต้องขอบใจมากนะที่เธอมาช่วยได้ในวันนี้ เดี๋ยวพอจบการแข่งขันแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันไหม” จารวีพูดกับมุกดา
“ไม่ต้องแล้ว เธอยังมีเรื่องอื่นครับ” ชลธีเดินไปที่ด้านหลังของมุกดา ดึงตัวเธอขึ้นมาในขณะที่กำลังคุยอยู่กับจารวี
