มุกดาไม่คิดว่าจะได้เจอกับชลธีที่นี่ เธอถูกชลธีดึงตัวขึ้นมาในขณะที่ไม่ทันตั้งตัว พอเธอรู้สึกตัว ก็สะบัดมือชลธีออกไป
ถ้าไม่ใช่เพราะลิ้นยังทำงานได้ไม่ดีมาก เธอคงด่าเขาไปแล้ว เธอจะทำอะไร ขัดหูขัดตาเขาตรงไหน? ทำไมเขาต้องมายุ่งทุกเรื่องด้วยนะ
“ทำไม?” ชลธีถูกมุกดาสะบัดมือออกไปกะทันหัน เขาก็อึ้งไปทันที
“ฉันไปเอง!” มุกดาพูดทุกคำช้าๆอย่างชัดเจน พอพูดจบเธอก็มัดผมที่ปล่อยลงมาขึ้นไป เดินไปตรงหน้าชลธีด้วยความโมโห
ชลธีเดินตามมุกดาออกจากโรงละครไป เขาลืมไปแล้วว่าธินิดายังอยู่ด้านใน
“นายตามฉันมาทำไม?” มุกดาทำหน้าบึ้งตึง ใช้สายตากลมโตแวววาวของเธอมองค้อนชลธี
“ฉัน……” ชลธีไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องตามมุกดาด้วย แต่พอเห็นเธอสวมชุดที่โป๊ขนาดนั้นต่อหน้าคนอื่นๆ เขาก็มีความคิดที่อยากจะซ่อนเธอไว้ในบ้านขึ้นมา
ฉันไปล่ะ นายตามสบายเลย มุกดาทำท่ามือ ตอนนี้เธอยังพูดไม่ชัดมากเท่าไหร่ ไม่อยากให้ชลธีเห็นตัวเองแล้วยิ่งอึดอัด
“เดี๋ยวก่อน เธอคงยังไม่ได้กินข้าวแน่เลย ฉันพาเธอไปกินข้าวไหม” ชลธีดูเวลาสักพัก ก่อนเต้นนักแสดงจะกินข้าวไม่ได้ และตอนนี้ เธอคงหิวมากแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงจะพาเธอไปกินข้าวด้วยกัน
มุกดาปัดมือ เธอพยายามจะไม่อยู่กับชลธีให้มาก เธอกลัวว่าตัวเองจะหลงรักเขาได้
“ชล ทำไมถึงออกมาล่ะ? มุก?” ธินิดาตามออกมาจากด้านหลัง เธอรออยู่นานมากก็ไม่เห็นชลธีกลับมา ดังนั้นเธอเลยไปตามหาเขาด้านหลังเวที แต่คนที่หลังเวทีบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง ดีงตัวนักแสดงหญิงออกไป
ธินิดาโมโหมาก ยัยมุกดาหน้าไม่อายจริงๆ กล้ามาอ่อยชลธีถึงบนเวทีบัลเลย์
พอตามออกไป ก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ
“น้ำผึ้ง? เธอออกมาได้ยังไง?” ชลธีเห็นธินิดาออกมาก็ถึงนึกขึ้นมาได้ ยังมีคนรอตัวเองอยู่ด้านใน
“ชล ฉันเห็นนายไม่กลับมาสักที ฉันเลยออกไปตามหานาย มุก เธอก็อยู่นี่เหรอ บังเอิญจังเลยนะ เมื่อกี้ฉันเห็นนักแสดงคนหนึ่งเหมือนเธอมากเลย” ธินิดาเดินเข้าไป แต่ไม่ได้ไปคล้องมือชลธีไว้ แต่กลับทำท่าเหมือนสนิทกับมุกดาขึ้นมา
มุกดามองดูธินิดา ผู้หญิงคนนี้แสร้งทำดีต่อหน้าชลธี แต่ว่าอยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ชลธีจะเห็นธาตุแท้ของยัยธินิดาสักที
“นั่นก็คือฉัน!” มุกดาพูด
“เป็นเธอจริงเหรอ เต้นได้ดีมากเลยนะ เธอไม่ไปเต้นก็น่าเสียดายเลย ฉันรู้จักครูสอนเต้นที่ต่างประเทศนะ เขาสอนได้ดีมากเลย เธอจะต้องได้รางวัลแน่” ธินิดาจับมือมุกดาไว้ และพูดแนะนำให้กับเธอ
“ไม่อยากได้หรอก!” มุกดาพูดแล้วก็หันหลังเดินออกไป
ธินิดามองดูแผ่นหลังของมุกดา ด้วยสีหน้าที่ตกใจ แต่สายตาเธอกลับมีรอยยิ้มที่ได้ใจปรากฏขึ้นมา
“ชล ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? ฉันทำให้มุกดาโกรธหรือเปล่า?” ธินิดาทำสีหน้าน้อยอกน้อยใจ พร้อมด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
ชลธีถอนหายใจ ตัวเองอยู่มายี่สิบแปดปี ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยใจขนาดนี้มาก่อน
“อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่อยากโด่งดังมีชื่อเสียง ไปกันเถอะ ทุกคนต่างมีฝันของตน น้ำผึ้ง ฉันรู้ว่าเธอหวังดี” ชลธีมองดูแผ่นหลังของมุกดาอย่างลึกซึ้ง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องบอกกับธินิดา ตัวเองแต่งงานแล้ว เธอจะได้ติดใจจากตัวเองไปสักที
“ชล ฉันกลัวว่านายจะทิ้งฉันไปมากเลย ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกกับนาย ไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าวกัน ฉันจะบอกกับนายช้าๆ” ธินิดาพูดอย่างอ่อนโยน ในสายตาเธอมีน้ำตารื้นขึ้นมา ทำให้คนที่เห็นแล้วรู้สึกสงสาร
ชลธีพยักหน้า พอดีเลยเขาก็มีเรื่องอยากบอกกับธินิดา
“ชล นายรู้ไหมทำไมฉันต้องทิ้งเวทีกลับมาหานาย?” ธินิดาดื่มชานม ถามชลธีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ที่จริงชลธีก็อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงกลับมากะทันหันแบบนี้
“ทำไมเหรอ?” ชลธีมองดูธินิดาตรงหน้า รู้จักเธอมาตั้งแต่เด็ก มองดูเธอไม่ว่าจะเจอมรสุมฝนตกลมพัดแรงมากแค่ไหน ก็จะต้องไปเต้นให้ได้ ยังมีท่าทีที่เธอเต้นก็ดูน่ารักมาก เขาชอบเธอมาตลอด
ด้วยเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ พวกเขาก็โตกันแล้ว บวกกับเพื่อนๆที่พากันหยอกล้อ พวกเขาก็เลยกลายมาเป็นแฟนกัน เหมือนว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปตามเงื่อนไข
แต่หลายปีมาแล้ว เขากลับไม่เคยรู้สึกหึงธินิดามาก่อน และไม่เคยรู้สึกกังวลด้วย อาจเป็นเพราะธินิดาให้ความรู้สึกที่ราบรื่นมาโดยตลอด ไม่เคยหาเรื่องหรือสร้างเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองเลย
“ชล นายยังจำเรื่องราวตอนอายุสิบเจ็ดของพวกเราได้ไหม? ตอนนั้นมีรถคันหนึ่งเกือบชนนายเข้า ฉันผลักนายออกไป ตัวเองกลับถูกรถชนแทน ตอนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่ต่อมาในตอนที่ฉันเต้น ขอแค่ฝึกนานเกินไป ฉันก็จะเจ็บขามาก พอไปตรวจที่โรงพยาบาลต่างประเทศ หมอก็บอกว่าตอนนั้นถูกชนจนกระดูกร้าวเล็กน้อย จึงไม่ทันได้สังเกต พวกนี้ก็เป็นผลการตรวจของหมอ” ธินิดาผลการตรวจสอบออกมาจากกระเป๋าตัวเอง ส่งให้ชลธี
“หลายปีมานี้ฉันไม่ได้ติดต่อนายเลย นั่นเป็นเพราะว่าฉันรักษาตัวอยู่ที่ต่างประเทศ บัลเลย์สำหรับฉันแล้ว คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนั้นฉันเคยร้องไห้ เคยบ้าคลั่ง เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย แต่ฉันนึกถึงสิ่งที่นายเคยพูดไว้กับฉันว่า จะรอฉันอยู่ที่เดิมเสมอ ดังนั้นฉันเลยกลับมาหานาย ฮือๆๆ” ธินิดาพูดจบก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที
เรื่องตอนอายุสิบเจ็ด ชลธียังจำได้ดี ธินิดาเคยช่วยเขาจากอุบัติเหตุรถชนจริงๆ แต่เขารู้สึกว่าตอนนั้นรถคนนั้นเบรกทันนะ แค่โดนตัวเล็กน้อย ตรวจสอบที่โรงพยาบาลก็ไม่มีอาการบาดเจ็บภายในอะไรมาก
ไม่คิดว่าเธอจะถูกชนจนกระดูกร้าวแบบนี้ได้
ชลธีมองดูผลการตรวจสอบนั้น ด้านบนเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นแผลเก่า กระดูกร้าว เวลารักษาคือสองปีก่อน
สุดท้ายยังมีตัวอักษรหนาเขียนไว้ว่า ชีวิตนี้จะออกกำลังกายหนักอีกไม่ได้แล้ว
เป็นตัวเขาที่ทำลายชีวิตของธินิดา เธอรักอาชีพบัลเลย์ขนาดนั้น แต่กลับต้องยอมปล่อยมันไป คำพูดในตอนนั้นของตัวเองกลายเป็นเหตุผลที่เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป
ตอนแรกชลธียังอยากพูดเรื่องที่ตนแต่งงานแล้วกับธินิดา ครั้งนี้เขากลับพูดมันไม่ออกแล้วล่ะ
มองดูธินิดาที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ชลธีก็ยื่นกระดาษทิชชูให้กับเธอ
“ขอโทษด้วยนะ ถ้าฉันรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนในตอนนั้นจะทำให้เธอบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันคงจะไปรับหน้าเอง น้ำผึ้ง เธอต้องมาทุกข์ทรมานเพราะเรื่องนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” ชลธีพูดอย่างเจ็บปวดใจ
“ชล นายอย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่เอาคำขอโทษจากนายหรอกนะ ไม่เอาอะไรเลย ฉันขอแค่ให้นายดีกับฉันเหมือนเมื่อก่อนก็พอ” ธินิดาเช็ดน้ำตาออกและจ้องมองชลธี
