บทที่ 1739 ผู้จัดการของกงซวี่
เหยาเจียเหวินหัวเราะเยาะ “หึ ราชาจอเงินกงจำผู้อำนวยการเยี่ยไม่ลืม ไม่รู้ว่าผู้อำนวยการเยี่ยที่นายคิดถึงตอนบริษัทตกอยู่ในความสิ้นหวังไปอยู่ที่ไหน ตอนบริษัทถูกซื้อกิจการไปอยู่ที่ไหนอีก
ฉันไม่ต้องเปรียบเทียบกับเธอจริงๆ เธอก็แค่หมาจรจัดเท่านั้น อาศัยอะไรมาเปรียบเทียบกับฉัน ตอนนี้ถ้าเธอกลับบริษัทมา ก็ยังไม่คู่ควรแม้แต่ยกรองเท้าให้ฉันด้วยซ้ำ!”
กงซวี่โกรธจนตาเขียวปัด ดวงตาวาบประกายเย็นเยียบ พูดเน้นทีละคำว่า “เหยาเจียเหวิน! เธอพูดให้ฉันฟังอีกรอบ! จิตสำนึกเธอแม่งถูกหมากินไปหมดแล้ว! ตอนนั้นถ้าไม่ใช่พี่เยี่ย เธอก็ห่อของกลับบ้านนอกไปไถนานานแล้ว ตอนนี้ถึงกลับกล้าเนรคุณ! แม้แต่หมายังดีกว่าเธอซะอีก!”
แววตาเหยาเจียเหวินดำมืด “หึ ฉันเนรคุณเหรอ? ตอนนั้นเยี่ยหวันหวั่นเธอแค่ให้ตำแหน่งผู้ช่วยฉันเหมือนให้ทานขอทานเท่านั้น ส่วนทุกอย่างของฉันในวันนี้ล้วนเป็นของที่ฉันช่วงชิงมาได้ด้วยตัวเอง ฉันรู้อยู่แก่ใจดี!
แต่นายสิ มีสติหน่อยเถอะ นายคิดว่าจูเสินสือไต้ตอนนี้ยังเป็นสถานที่ที่นายจะก่อปัญหาได้ตามใจเหรอ วันนี้ฉากนี้นายต้องถ่าย ไม่ถ่ายก็ต้องถ่าย”
เหยาเจียเหวินพูดจบก็ส่งสายตาไปที่ด้านข้าง
ไม่นานก็มีชายร่างบึกบึนทั้งตัวเต็มไปด้วยความดุร้ายหลายคนเดินเข้ามาจากข้างนอก
เหยาเจียเหวินยิ้มเย็นเอ่ยว่า “ตัวนายน่ะถ่ายดีๆ หรือว่าต้องให้ฉันช่วยนาย นายเลือกเองได้ ฉันแนะนำให้นายว่าง่ายเชื่อฟังดีกว่า! อย่าชนเหล้าแล้วไม่ดื่ม ต้องลงโทษให้ดื่ม”
กงซวี่โกรธไปหมด เขาผลักกล้องออก “ไสหัวไปให้หมด! จะถ่ายพวกนายก็ถ่ายกันเอง!”
เหยาเจียเหวินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “ไม่กลัว? ก็ได้นะ! นายไม่กลัว ฉันหาคนอื่นตามเดิมก็ได้ ไม่สู้หาเจียงเยียนหราน ให้เธอเข้าร่วมสักฉาก? ยังไง ศิลปินหญิงมาถ่ายผลลัพธ์ก็ดีกว่าศิลปินชายเยอะ!”
“เหยาเจียเหวิน! เอาปู่เธอสิ!” กงซวี่แทบจะพุ่งเข้าไปอัดคนตรงๆ แต่ถูกตงไจ๋ดึงไว้ก่อน
ตัวเขาไม่สนใจไม่ถือสาได้ ไม่ปลาตายก็แหขาด แต่คนพวกนี้ไร้ขีดจำกัดล่าง ทำเรื่องอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ก่อนหน้านี้ได้ยินว่ามีศิลปินในวงการบันเทิงลบหลู่เจ้าพ่อคนหนึ่งของสมาคมหงซิ่งโดยไม่ระวัง ผลลัพธ์คือวันถัดมาถูกคนพบเป็นศพข้างแม่น้ำแถวชานเมือง
แล้วก็ยังมีเจียงเยียนหรานถูกลักพาตัวไปครั้งนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาไปไม่ทัน เจียงเยียนหรานก็เกือบจะถูกรังแก…
เหยาเจียเหวินย่อมมองความเป็นห่วงของกงซวี่ออก จึงยิ้มพลางออกปากสั่ง “พอได้แล้ว อย่าถ่วงเวลาแล้ว เริ่มเถอะ!”
สองตาของกงซวี่แดงก่ำ จ้องเหยาเจียเหวินอย่างเย็นชา นิ้วจับคอเสื้อเชิ้ตของตัวเองก่อนจะกระชากกระดุมที่คอเสื้อออก จากนั้นก็ออกแรงถอดเสื้อนอกออกมาปาลงพื้นอย่างแรง
ผู้กำกับสั่งการช่างแสงและตากล้องให้เตรียมตัวเริ่มเปิดกล้องถ่ายหนังอย่างตื่นเต้นทันที
“ต่อๆ! ถอดทั้งหมดเลย แล้วก็นอนในอ่างอาบน้ำ! จากนั้นจิงจิง เธอนั่งลงบนตัวของกงซวี่…” ผู้กำกับร้องเรียก
กงซวี่หน้าแข็งทื่อ จ้องดาราสาวโนเนมที่ระริกระรี้อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าน่าเกลียดถึงขีดสุด
พอสบสายตาของเหยาเจียเหวิน กงซวี่สูดลมหายใจลึกแล้วถอดต่อไป
ในขณะที่นิ้วของกงซวี่วางอยู่บนหัวเข็มขัดเย็นเยียบ ชั่วพริบตาที่กำลังจะปลดมันนั้นเอง เสียง ‘โครม’ ก็ดังสนั่น
ด้านหลังทุกคน ประตูเหล็กของฉากหนังล้มลงดังลั่น ไม่น่าเชื่อว่ามันจะถูกคนถีบ
ทุกคนตกใจสะดุ้งโหยง พากันมองไปยังทิศทางของประตูนั้น
เห็นแค่ว่า ทิศทางย้อนแสงของประตู เงาร่างผอมเพรียวยืนอยู่ตรงนั้น ขาหนึ่งข้างยังคงอยู่ในท่าถีบประตู เมื่อเห็นสายตาของทุกคนมองมาจึงค่อยปัดฝุ่งผงที่ไม่มีอยู่บนตัวและเก็บเท้าข้างนั้นกลับไป
“ใครน่ะ ทำบ้าอะไรของเธอ!” การถ่ายทำถูกขัดจังหวะ ผู้กำกับก็ตะคอกอย่างโมโหเสียงดัง
เพราะย้อนแสงจึงเห็นใบหน้าของหญิงสาวไม่ชัด ได้ยินแค่เสียงกระจ่างใสที่เย็นชาราวน้ำแข็งอีกทั้งยังเอื่อยเฉื่อยดังสะท้อนทั่วทั้งสตูดิโอ “โทษที รบกวนทุกคนแล้ว ฉันคือ…อืม…ผู้จัดการของกงซวี่”
—————————————————————————————-
บทที่ 1740 เยี่ยไป๋กลับมาแล้ว
ว่าไงนะ?
ผู้จัดการของกงซวี่?
พอได้ยินคำพูดของผู้มาเยือน แทบทุกคนต่างตะลึงงัน
ผู้จัดการของกงซวี่คือเหยาเจียเหวินไม่ใช่เหรอ
เหยาเจียเหวินก็นั่งอยู่ตรงนี้ เจ้าคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้จัดการของกงซวี่มาจากไหน
ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างเหยาเจียเหวินตะคอกเสียงดังทันที “พูดเหลวไหล! ประธานเหยาของพวกเราก็นั่งอยู่ตรงนี้ เธอเป็นใครที่ไหนกัน ถึงกับกล้าสวมรอยแม้แต่ประธานเหยา! หาเรื่องแล้วมั้ยล่ะ!”
“ใช่! ใครกันหา บุกเข้ามาในกองถ่ายมั่วๆ!”
“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยล่ะ ทำงานกันยังไงเนี่ย”
ตอนที่เจ้าหน้าที่กำลังคุยกันเซ็งแซ่ เยี่ยหวันหวั่นก็เดินเข้ามาเหมือนเข้ามาในสถานที่ไร้คน ด้านหลังยังตามมาด้วยชีซิงกับเป่ยโต่ว
สตูดิโอเปิดไฟสว่าง หลังเยี่ยหวันหวั่นเดินออกมาจากจุดย้อนแสง ในที่สุดทุกคนก็เห็นหน้าตาของผู้มาเยือนชัดเจน
สตูดิโอที่ยังดังวุ่นวายเมื่อครู่พลันสิ้นเสียงประหนึ่งกดสวิตช์เงียบเสียงลง
ทุกคนเงียบกริบในพริบตา สีหน้าจับจ้องหญิงสาวที่เดินเข้าประตูมาอย่างตกตะลึง ต่างคนต่างล้วนมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ผะ…ผะ…ผู้อำนวยการเยี่ย…”
“เยี่ยไป๋!”
“บ้าเอ๊ย! ทำไมเธอกลับมาแล้ว!”
ถึงแม้จะบอกว่าวงการบันเทิงเป็นสถานที่ที่ใหม่มาแทนที่เก่าเร็วมาก แต่ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้
แค่ผู้จัดการใหม่คนหนึ่ง เริ่มต้นอาชีพก็ปั้นลั่วเฉินจนโด่งดัง อีกทั้งยังเก็บกงซวี่มา และเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการคลี่คลายเรื่องไม่เป็นธรรมของหานเซี่ยนอวี่
เธออาศัยกำลังของตัวเองทำให้กวงเย่ามีเดียฟื้นคืนชีพกลับมา หลังออกมาจากกวงเย่าก็ก่อตั้งจูเสินสือไต้ ช่วงเวลาไม่ถึงปีก็ปั้นสองราชาจอเงินและหนึ่งราชินีจอเงินออกมาพร้อมกันในงานรางวัลจินหรานครั้งก่อน
ช่วงเวลาที่ชื่อเสียงรุ่งเรือง ก็เปิดเผยว่าเป็นคุณหนูรองของตระกูลเยี่ยที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย…
ประวัติการทำงานเป็นเลิศที่ไม่อาจลอกเลียนแบบได้ บุคคลที่เป็นเหมือนตำนานในวงการบันเทิง!
หายตัวไปหลายเดือนจนทุกคนแทบจะลืมเลือนตัวตนของเธอแล้ว ทุกคนต่างคิดว่าเธอคงไม่กลับประเทศมาอีก
ใครจะรู้ เวลานี้กลับเห็นเธอมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่…
“ปะ…เป็นไปได้ยังไง…” ความอวดดีบนใบหน้าของเหยาเจียเหวินแทบจะหายไปในพริบตา สีหน้าขาวซีด ดันตัวลุกขึ้นขึ้นจากเก้าอี้
เยี่ยไป๋…
เยี่ยหวันหวั่น…
ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว!
“สวรรค์! ใช่เยี่ยไป๋ไหมๆ”
“ใช่! ฉันเคยเห็นรูปแต่งหญิงของเธอมาก่อน! แต่งหญิงก็หล่อมากเลยกรี๊ดดด!”
“ตาย! ฉันอาจจะเบี่ยงเบนแล้ว!”
“พะ…พี่เยี่ย…” กงซวี่ยืนอึ้งตะลึงอยู่ตรงนั้น แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
เขารู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นยุ่งกับเรื่องพ่อและพี่ชายจนไฟแทบลนหัว เมื่อวานพวกเขาก็ปกปิดผ่านไปแล้ว ดังนั้นจึงนึกไม่ถึงแม้แต่นิดเดียวว่าเยี่ยหวันหวั่นจะกลับพลันมาที่นี่ได้
‘ฉันคือผู้จัดการของกงซวี่’ ประโยคนั้นทำให้ที่หน้าอกเขาพลันเจ็บแปลบ
เยี่ยหวันหวั่นหันมองชีซิงแล้วยื่นมือออกมา
ชีซิงเข้าใจความหมายทันที นิ้ววางลงบนซิปของเสื้อแจ็กเกต ถอดเสื้อแจ็กเกตส่งให้เยี่ยหวันหวั่นอย่างคล่องแคล่ว
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็โยนเสื้อแจ็กเกตของชีซิงให้กงซวี่
กงซวี่จ้องแจ็กเกตสีดำที่โยนมา ครู่เดียวเบ้าตาก็แดงแล้ว “พี่เยี่ย…ผมรู้…ผมรู้อยู่แล้วว่าต้องมีสักวันที่พี่จะต้องขี่เมฆวิเศษสายรุ้งมารับผม…”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อย ขี่เมฆวิเศษสายรุ้งมันบ้าอะไรกัน
กงซวี่โผเข้าหาเยี่ยหวันหวั่นอย่างตื่นเต้นเหมือนอย่างเคย แต่ก็ถูกชีซิงขวางไว้อีกครั้ง
“สวมเสื้อ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
กงซวี่สูดจมูก จ้องเสื้อในมืออย่างซาบซึ้งใจ “ผมไม่ชอบสีนี้…ผมชอบเสื้อบนตัวเขา!”
