บทที่ 603 ไม่กล้าสร้างความไม่พอใจ
เพียงแต่เพิ่งด่าออกไป แส้ขนของนักพรตต้มตุ๋นกลับทำหน้าที่เสมือนมือและเท้า สะบัดวาดเพียงเล็กน้อย ก็ทำเอาบอดี้การ์ดลับหลายคนนั้นกระอักเลือด
“พวกคุณดูสิ อาตมาทายแม่นไหม อาตมาบอกพวกคุณจะมีภัยพิบัตินองเลือด ทำไมพวกคุณถึงไม่เชื่อนะ” นักพรตต้มตุ๋นส่ายหน้าถอนหายใจ
“หาเรื่องตาย!”
สีหน้าหยวนเซิงเคร่งขรึมราวกับสามารถบีบคั้นน้ำออกมาได้ เดินก้าวเข้าไปปะทะกับนักพรตต้มตุ๋นทันที
กำลังของหยวนเซิง พวกบอดี้การ์ดทีมย่อย 4 หลายคนนี้ไม่สามารถเทียบได้เลย ลงมือโหดเหี้ยมและเฉียบขาด พุ่งตรงไปยังนักพรตต้มตุ๋น
“หนุ่มน้อย คุณมีภัยพิบัตินองเลือดนะ!” นักพรตต้มตุ๋นมองหยวนเซิงที่พุ่งเข้ามาแล้วพูด
หยวนเซิงไม่สนใจเขาอยู่แล้ว เดินหลายก้าวเข้าไปหานักพรตต้มตุ๋น
“คุกเข่าลง” นักพรตต้มตุ๋นพูดแล้วยิ้มด้วยความเย็นชา ทันใดนั้นก็ชี้ไปที่เข่าสองข้างของหยวนเซิง
ความเร็วในการออกท่าของนักพรตคนนี้รวดเร็วมาก จนเยี่ยหวันหวั่นมองเห็นไม่ชัด
“โอ้ย…!”
ตอนนี้มีเสียงร้องโอดครวญของหยวนเซิงดังขึ้นมา ในขณะเดียวกันก็ล้มลงไปตรงเท้าของนักพรตต้มตุ๋น
“นาย..”
เวลานี้ หยวนเซิงมองไปที่นักพรตต้มตุ๋น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
นักพรตต้มตุ๋นคนนี้เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยเจอตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยการออกท่าของคนนี้เลยด้วยซ้ำ!
“เข้าใจผิดแล้วๆ…” เสียงหยวนเซิงสั่นเล็กน้อย ท่าทีอ่อนน้อมในทันใด คนฉลาดมักจะหลีกหนีความวุ่นวายตรงหน้า ทำให้คนแบบนี้ไม่พอใจก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร
“อ้อ ที่แท้ก็เข้าใจผิดเหรอเนี่ย งั้น มา ช่วยเช็ดรองเท้าอาตมาให้สะอาดหน่อย?” สีหน้านักพรตต้มตุ๋นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นอันตราย
“นี่…”
หยวนเซิงกัดฟันกรอด
บ้าชิบ!
สุดท้าย หยวนเซิงใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำลายที่เท้าของนักพรตต้มตุ๋นจนสะอาด
คนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถต่อกรได้…
“ได้หรือยัง…” หยวนเซิงถาม
“รบกวนคุณจ่ายค่าดูดวงด้วย” นักพรตต้มตุ๋นยิ้ม แล้วพูดต่อ
“ได้…” หยวนเซิงสูดหายใจลึก แล้วหยิบธนบัตรใบใหม่ 100 หยวนสิบใบออกจากหน้าอกยื่นให้นักพรตต้มตุ๋น
“อืม… ไม่พอ คนละพัน พวกคุณคนเยอะขนาดนี้… ช่างเถอะ ลดราคาให้ก็ได้ หนึ่งหมื่น” นักพรตต้มตุ๋นคิดแล้วพูดขึ้นมา
“ฉันไม่มีเงินสดเยอะขนาดนั้น…” หยวนเซิงส่ายหน้า
“ไม่มีเงินสด?” นักพรตต้มตุ๋นหยิบเครื่องรูดบัตรจากหน้าอกออกมาอย่างคล่องแคล่ว “ชำระเงินผ่านบัตร”
สีหน้าทุกคนอึ้งไป
ด้านข้าง เยี่ยหวันหวั่นประเมินดูนักพรตต้มตุ๋นคนนี้ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
เดิมทีเธอคิดว่านักพรตต้มตุ๋นที่หน้าตาดีคนนี้กับเนี่ยอู๋หมิงเป็นพวกเล่นแชร์ลูกโซ่
คาดคิดไม่ถึงเลย ฝีมือของนักพรตคนนี้กลับน่ากลัวถึงเพียงนี้ หยวนเซิงที่อยู่ในกุมมือเขานั้นโดนเขาแกล้งเล่น แม้กระทั่งจังหวะที่จะเอาคืนยังไม่มี… ไม่ แม้แต่คุณสมบัติที่จะเอาคืนยังไม่มีเลย!
“คนพวกนี้ และยังมีเนี่ยอู๋หมิงนั่น มาจากไหนกันนะ…” เยี่ยหวันหวั่นสงสัยอยู่ในใจ
จำได้ว่าตอนงานวันครบรอบ เธอจ่ายเงินให้แผงของเนี่ยอู๋หมิง 100 หยวน แต่กลับซื้อกระดูกสัตว์ที่ล้ำค่ามากมาได้ ตอนนั้นเธอยังคิดว่าตัวเองแค่โชคดีได้ของที่เกินราคามา ตอนนี้ดูแล้ว คนพวกนี้ไม่ได้ธรรมดาเหมือนภาพลักษณ์ภายนอก
เวลานี้ หยวนเซิงหยิบบัตรขึ้นมารูดที่เครื่องรูดบัตรของนักพรตต้มตุ๋นไปหนึ่งหมื่นหยวน
เหล่าบอดี้การ์ดลับทีมย่อย 4 ที่เหลือมองดูนักพรตต้มตุ๋น แต่ละคนอกสั่นขวัญแขวนราวกับเห็นผี ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าในเมืองนี้จะมีคนที่น่ากลัวแบบนี้อยู่…
“พวกเราไป!”
ตอนนี้หยวนเซิงมีกะจิตกะใจจะฉลองที่ไหน โบกมือไปทางบอดี้การ์ดลับทีมย่อย 4 ทุกคน แล้วหันหลังเดินออกไป ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว
………………………………………………………………
บทที่ 604 ฉันมีลูกชายแต่กลับไม่รู้เรื่อง?
“ขอบคุณที่อุดหนุน คราวหน้าเชิญใหม่นะ!” นักพรตต้มตุ๋นโบกมือให้บอดี้การ์ดลับทีมย่อย 4
จนบอดี้การ์ดลับทีมย่อย 4 จากไปแล้ว นักพรตต้มตุ๋นก็ฮัมเพลงเบาๆ เหมือนว่าสบายอารมณ์
“หึหึ หนึ่งหมื่น… พอให้ท่านหัวหน้ากินเกี๊ยวได้หลายมื้อแล้ว..” นักพรตต้มตุ๋นพูดพึมพำ
ได้เงินมาหมื่นหนึ่ง เขาไม่ต้องคิดมากเรื่องผลประกอบการของเดือนนี้แล้ว ต้องผลงานดีที่สุดในหลายคนนี้แน่นอน ไม่ต้องไปแอฟริกาแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นมองดูอยู่ข้างๆ สักพัก เดิมทีคิดจะกลับแล้ว
ทว่า ตอนนี้อยู่ๆ นักพรตต้มตุ๋นกลับมองมาทางเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ไม่ไกล แล้วรีบเดินมาตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น
นักพรตต้มตุ๋นยืนอยู่ข้างๆ เยี่ยหวันหวั่น มองประเมินดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยิ้มพูดขึ้นมา “น้องเยี่ยโหย่วหมิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไปเล็กน้อย ตัวเองแต่งตัวเป็นผู้ชาย นี่เขายังมองออก?!
“เยี่ยโหย่วหมิงอะไร คุณจำคนผิดแล้วมั้ง?” เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเสียงเบาปฏิเสธ
“น้องสาว การปลอมตัวของน้องดูหยาบไปหน่อย ถ้าน้องชอบ เดี๋ยวพี่สอนวิชาชั้นสูงให้…” นักพรตต้มตุ๋นส่ายหน้าถอนหายใจ สายตาดูรังเกียจมาก เยี่ยโหย่วหมิงคนนี้สวมเสื้อผ้าผู้ชาย แต่งหน้าลวกๆ คิดจะปิดบัเขา… หลอกคนโง่หรือไง
“นี่คุณมองออกเลยเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นสีหน้าสงสัย
การแต่งตัวเป็นผู้ชายของเธอนั้นประณีตมาก แม้แต่พ่อแม่เธอยังจำไม่ได้ แต่กลับโดนนักพรตคนนี้มองทะลุปรุโปร่ง?!
“เหมือน เหมือนมากจริงๆ…” นักพรตต้มตุ๋นไม่ได้ตอบคำถามเยี่ยหวันหวั่น และกลับพูดอยู่คนเดียว
“เหมือนอะไร” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยความสงสัย
“เหมือนเนี่ยอู๋โยว…” นักพรตต้มตุ๋นบ่นพึมพำ
“เนี่ยอู๋โยวคือใคร” เยี่ยหวันหวั่นสงสัย
“อย่าเพิ่งถามเรื่องนี้เลย น้องเยี่ยโหย่วหมิง ปีนี้อายุเท่าไรแล้ว” นักพรตต้มตุ๋นพบว่า พอมองดูอย่างละเอียดแล้ว เยี่ยโหย่วหมิงคนนี้กับเนี่ยอู๋โยวในรูปถ่ายเหมือนกันมากจริงๆ
“ยี่สิบ ทำไมเหรอ” ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ว่านักพรตคนนี้จะทำอะไร แต่ก็บอกความจริงออกไป
“ยี่สิบ?”
นักพรตต้มตุ๋นได้ยิน ก็คิดอยู่ในใจ ถ้าอายุยี่สิบนั้นเทียบแล้วไม่เท่ากัน ปีนี้เนี่ยอู๋โยวอย่างน้อยน่าจะ 23 ปีแล้ว…
“น้องเยี่ยโหย่วหมิง น้องเคยสูญเสียความทรงจำมาหรือเปล่า หรือคบกับชายโฉดมาก่อน หรือว่าทั้งสูญเสียความจำทั้งเคยคบกับชายโฉด” นักพรตต้มตุ๋นรีบถามต่อกัน
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ อยากจะฉีกปากเขาขึ้นมาทันที…
“หรือว่า… น้องมีลูกชายห้าขวบ แล้วตัวเองไม่รู้เรื่อง?” นักพรตคนนั้นพูดจริงจังขึ้นมาอีก
เส้นเลือดบนหน้าผากเยี่ยหวันหวั่นเต้นตุบๆ ฉันมีลูกชายแต่ไม่รู้งั้นหรือ นายนี่มันโง่หรือไง
เห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่พูด นักพรตทำสีหน้าจริงจัง “น้องสาว ให้พี่ดูหน้าอกของน้อง…”
ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นทนไม่ไหว ยิ้มตาหยีจ้องมองนักพรตแล้วพูด “หึๆ ท่านนักพรต เมื่อกี้ฉันดูดวงให้คุณแล้ว เกรงว่าคืนนี้คุณจะมีภัยพิบัตินองเลือดนะ!”
เห็นเยี่ยหวันหวั่นยิ้มอย่างชั่วร้าย นักพรตกลืนน้ำลายลงทันที น่าจะรู้ตัวว่าคำถามพวกนี้ของตัวเองดูไม่มีมารยาท เลยหัวเราะตอบ “เหอะ…เหอะๆ… พี่ทำนายดูไปถึงที่บ้านอาจจะเกิดไฟไหม้ได้ ไปก่อนนะ… ไปก่อนนะ…”
“น้องสาว! พวกเรามีชะตาจะได้เจอกันอีก!” นักพรตจอมหลอกลวงนั้นเท้าเหมือนทาน้ำมันขึ้นมาทันใด วิ่งออกไปไม่เห็นร่องรอยเลย
หลังเห็นนักพรตคนนั้นไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วพูดไม่ออก
ฝีมือนั้นน่ากลัวจริงๆ แต่สมองนี่ท่าจะมีปัญหา โรคจิตจริงๆ…
………………………………………………………………
