บทที่ 995 ดุร้ายน่ารัก
ขนของเสือขาวเป็นมันวาว รูปร่างบึกบึน ท่าทีน่าเกรงขาม ไม่เหมือนเสืออย่างในสวนสัตว์หรือละครสัตว์ที่ถูกเลี้ยงดูโดยคนเป็นระยะเวลานาน แต่มีกลิ่นอายดุดันกระหายเลือดของสัตว์ป่าเต็มเปี่ยม
แต่เวลานี้ลำคอของต้าไป๋ผูกโบว์สีชมพู ทำลายรัศมีของมันในทันที
โอ้ โบว์เดจาวูอะไรอย่างนี้ ฉากเดจาวูอะไรอย่างนี้…
สวี่อี้ขอบตาดำยืนเช็ดเหงื่ออยู่ที่ด้านข้าง
เพื่อให้ภารกิจสำเร็จ เขาตามหาต้าไป๋ที่เขาด้านหลังตลอดทั้งคืน ทั้งยังเผชิญอันตรายถึงชีวิตจึงจะผูกโบว์นั้นได้
ชั่ววินาทีที่ถังถังเห็นต้าไป๋ ดวงตาที่เดิมทีแฝงความสงสัยก็พลันเปล่งประกายระยับจับตา ราวกับนึกไม่ถึงแม้แต่น้อย ว่าสัตว์เลี้ยงที่คุณแม่พูดจะถึงกับเป็นสัตว์ชนิดนี้
“ถังถัง ไปทักทายต้าไป๋สิ ไม่ต้องกลัว ต้าไป๋น่ารักเป็นพิเศษ อ่อนโยนเป็นพิเศษเลยนะ!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
ชาติก่อนเธอกลัวต้าไป๋มากมาตลอด เพราะต้าไป๋ดุร้ายน่ากลัวเกินไปจริงๆ เธอมักกลัวว่าต้าไป๋จะขย้ำเธอตาย จนกระทั่งภายหลังจึงพบว่าต้าไป๋เหมือนกับซือเยี่ยหาน มีแค่ภายนอกเท่านั้นที่น่ากลัว…
สวี่อี้ได้ยินดังนั้นก็หมดคำพูด
อย่าหลอกเด็กสิเฮ้ย…
“กรร—”
สวี่อี้เพิ่งคิดแบบนี้ ข้างหูก็ได้ยินเสียงคำรามสะเทือนเลื่อนลั่นของสัตว์ป่าดังคาด
ในห้องครัว เจ้าอ้วนตัวสั่นงันงก “ไอ้หยาบ้าเอ๊ย…เสือนี่โตตามธรรมชาตินี่…”
ถังปินที่อยู่ด้านข้างเดาะลิ้นจิบน้ำลาย “เสือเบงกอลเผือก ชนิดที่กลายพันธุ์…เป็นชนิดที่ดุร้ายที่สุด…”
ถังถังพยักหน้า กระโดดลงจากเก้าอี้ ตรงไปหาต้าไป๋ทันที อาจเพราะเดินเร่งรีบไปหน่อย ตอนที่เด็กน้อยกระโดดลงไป จึงไม่ระวังขาพลิกเล็กน้อย
“ถังถัง ไม่เป็นไรนะ” เยี่ยหวันหวั่นรีบถามอย่างเคร่งเครียด
“คุณแม่ ผมไม่เป็นไร!” เด็กน้อยไม่สนใจเดินไปจนถึงตรงหน้าต้าไป๋แล้ว “สวัสดี ฉันชื่อถังถัง”
“กรร—” ต้าไป๋คำรามเสียงดังอีกครั้ง ดวงตาสัตว์ป่าสีฟ้ามองสำรวจอย่างระวัง พินิจเด็กน้อยตรงหน้า
ถังถังยืนอยู่ตรงหน้าต้าไป๋ เขาเอียงคอมองพลางชี้โบว์ที่ลำคอของมัน “อันนี้ทำให้ไม่สบายตัวเหรอ”
“กรร—” ต้าไป๋คำราม
ดังนั้นเด็กน้อยจึงยื่นมือเล็กไป ท่ามกลางสายตาตกใจลนลานของสวี่อี้ ถังถังโอบรอบลำคอของต้าไป๋ ปลดโบว์ที่ลำคอของมันลงมา
“สบายขึ้นหน่อยไหม”
“กรร—” ครั้งนี้ เสียงคำรามของต้าไป๋เหมือนจะทุ้มเบาลงกว่าเมื่อครู่นี้หลายส่วน
ถังถังเผยรอยยิ้มกว้าง “ต้าไป๋ เสียงของนายเพราะจัง”
สวี่อี้พูดไม่ออก เพราะอะไรน่ะเหรอ
เด็กคนนี้บางมุมเหมือนคุณหนูหวันหวั่นเป๊ะเลย…
“คุณแม่ ผมพาต้าไป๋ไปเล่นในสวนได้ไหมครับ” ถังถังมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างคาดหวัง
“ได้อยู่แล้วจ้ะ รีบไปสิ!” เห็นถังถังดีใจมากที่ได้เพื่อนใหม่ ไม่ต้องพูดถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นดีใจขนาดไหน
ถังถังหันไปหาต้าไป๋ “ต้าไป๋ พวกเราไปในส่วนกันดีไหม”
ต้าไป๋คำรามเสียงต่ำ ย่างเท้าไปถึงด้านข้างถังถัง ฉับพลันนั้นมันย่อตัวลง
“ต้าไป๋ ทำไมเหรอ” ถังถังมองเสือต้าไป๋อย่างไม่เข้าใจ
“กรร—” หลังต้าไป๋หมอบลงแล้ว ก็ใช้หัวใหญ่ที่มีขนดกหนาถูไถขาของถังถัง ราวกับจะบอกว่าให้เขาปีนขึ้นบนตัวมัน
“ต้าไป๋ ขอบคุณนะ!” ถังถังปีนขึ้นอย่างระมัดระวัง
รอจนถังถังนั่งมั่นคงแล้ว เสือต้าไป๋ก็ยืนขึ้น พาเด็กน้อยเดินไปในสวนช้าๆ…
เวลานี้ สวี่อี้ที่อยู่ด้านข้างตาโตอ้าปากค้างแล้ว
ความสามารถฝึกสัตว์นี่ถ่ายทอดกันได้ด้วยเหรอ
ไม่สิ…เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณหนูหวันหวั่นสักหน่อย…!
—————————————————————————————-
บทที่ 996 กลับตาลปัตรทุกสิ่งมีชีวิต
อย่าว่าแต่สวี่อี้ แม้แต่ตัวเยี่ยหวันหวั่นเองก็ประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าถังถังกับต้าไป๋จะเข้ากันได้ดีขนาดนี้
ในสวนดอกไม้ ต้าไป๋เดินอย่างมั่นคง ตอนที่เดินไปถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มันก็หมอบตัวปล่อยถังถังลงมา
ถังถังยื่นมือเล็กไปกอดลำคอของต้าไป๋แล้วหอมหัวขนดกหนาของต้าไป๋อย่างขอบคุณ
เยี่ยหวันหวั่นเห็นฉากเด็กน้อบกับต้าไป๋มีมิตรภาพความรักต่อกัน ใจเธอก็ใกล้จะละลายแล้ว เธอรีบล้วงมือถือออกมาถ่ายรูปไปพลางเอ่ยปากอย่างตื่นเต้นไปพลาง “ดีจังเลย ฉันว่าแล้วว่าถังถังต้องชอบต้าไป๋! แถมซือเยี่ยหานคุณเห็นหรือเปล่า ต้าไป๋ก็ชอบถังถังมาก เห็นถังถังเพิ่งขาแพลงเมื่อกี้ เลยเป็นฝ่ายให้เขาขี่หลัง~ แง~ ทำยังไงดี! อยากได้ต้าไป๋! อยากได้ถังถังด้วย!”
ซือเยี่ยหานเห็นแบบนั้นก็หมดคำพูด
อยากได้ต้าไป๋ก็ได้อยู่หรอก แต่อยากได้ถังถัง…
นั่นเป็นลูกของคนอื่น…
เยี่ยหวันหวั่นงอแงซุกอกซือเยี่ยหาน “ฉันไม่อยากคืนถังถังกลับไปแล้ว!”
นิ้วของซือเยี่ยหานแทรกเข้าไปในเส้นผมอ่อนนุ่มของหญิงสาว ลูบไล้มันเบาๆ “ไหนบอกว่าไม่ชอบเด็กไง”
เยี่ยหวันหวั่นถูกจี้จนสะอึก จากนั้นเธอก็เอ่ยอย่างแน่อยู่แล้ว “นะ…นั่นไม่เหมือนกัน ฉันไม่ชอบเด็ก แต่ถังถังเป็นลูกของฉันนะ! ฉันเป็นคนคลอดเอง!”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
เข้าถึงบทเกินไปแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “ความจริงนะ ถังถังเหมือนคุณขนาดนั้น ฉันเกือบสงสัยแล้วว่าถังถังเป็นลูกคุณ แต่พอดูวันนี้ ฉันพบว่าไม่ค่อยเหมือนแล้ว”
ซือเยี่ยหานเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ทำไม”
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาตอบ “ถ้าถังถังเป็นลูกคุณ แต่มีไอคิวสูงขนาดนี้ไม่ถูกหลักวิทนาศาสตร์เกินไป!”
ซือเยี่ยหานที่ถูกดิสเครดิตครั้งที่ N นิ่งเงียบ
เยี่ยหวันหวั่นคิดอีกครั้ง จากนั้นก็งึมงำ “อ้อ นอกเสียจากว่าสืบทอดฉันไปมากกว่า! สมกับเป็นลูกฉัน!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็เอ่ยปากด้วยสีหน้าฟ้อง “คุณดูสิถังถังรู้จักให้ดอกไม้ฉัน ในฐานะแฟน หรือว่าคุณจะไม่แสดงอะไรเลยเหรอ”
ซือเยี่ยหานได้ยินแบบนั้น ดวงตาที่เหมือนกับกลับตาลปัตรทุกสิ่งมีชีวิตคู่นั้นวาดผ่านหญิงสาวเบาๆ เขาเอ่ยอย่างใจเย็น “เธอเหลือที่ว่างให้ฉันทำด้วย?”
ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นได้ยิน พอคิดอย่างละเอียด เธอก็ตาค้าง…
เอ่อ…เหมือนจะ…ตลอดที่ผ่านมาเธอให้ดอกไม้เขา…นัดเขาไปดูหนัง…เป็นเธอที่เตรียมเทียนดินเนอร์…
เรื่องที่แฟนหนุ่มควรทำ เธอแย่งทำหมดเกลี้ยงแล้ว…
ฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ จริงๆ…
“เสียเปรียบชะมัดเลย…” เยี่ยหวันหวั่นคร่ำครวญ
ตอนแรกเพราะจำใจ ต้องเอาใจจอมมารใหญ่ เอาใจไปเอาใจมาก็ชินแล้ว น่าเศร้านัก!
ซือเยี่ยหานมองดวงหน้าแค้นเคืองใจของหญิงสาว ดวงตาวาบแววขบขัน จากนั้นเขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวช้าๆ นิ้วเรียวยาวล็อกกรามของเจ้าตัว แล้วเขาก็ประกบริมฝีกปากขอเธอ ประทับจูบสะเทือนอารมณ์!…
จนกระทั่งเยี่ยหวันหวั่นหายใจหอบ เกือบหายใจไม่ออก จูบนี้จึงสิ้นสุดลง
เสียงของชายหนุ่มดังข้างริมฝีปากหญิงสาวพร้อมกับเสียงหายใจ “เสียเปรียบไหม”
เยี่ยหวันหวั่นมองใบหน้าที่ย้อนกลับสู่ความสดชื่นดุจดอกท้อเดือนสาม มอมเมาคนถึงขีดสุดตรงหน้า แรกเริ่มเธอเหม่อลอย จากนั้นก็ส่ายหน้ารัวราวกับกลองป๋องแป๋ง “ไม่เสียๆๆๆ”
บ้าน่า! ซือเยี่ยหานปลดผนึกหรือว่าเป็นอะไรไปแล้ว
ไหนว่าละตนจากทางโลกไง นี่มัน…นี่มัน…ปีศาจจิ้งจอกชัดๆ!
มีหน้าตาแบบนั้น ยังต้องมีไอคิวอะไรอีก!
………………………………
Related
