แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 671 ทำไมเมียจ๋าไม่พอใจ

 
 
เดิมเสี่ยวเชี่ยนก็แค่เห็นแก่ที่เขาทำตัวดีก็เลยอ่อนโยนให้หน่อย อย่างไรเสียก็เพิ่งแต่งงานไหมล่ะ
 
 
ปรากฏว่าตอนที่เขาปิดตาเธอแล้วพาไปยังบ้านใหม่ วินาทีที่เขาเอามือออกจากตาเธอนั้น เสี่ยวเชี่ยนก็ตกตะลึง
 
 
โวะ!
 
 
“เป็นไง~ เซอร์ไพร้ส์ไหม~”
 
 
อวี๋หมิงหลางพูดด้วยความภูมิใจ เขาอยากอวดมาก
 
 
เขารู้ว่าหลังจากที่ลูกเชี่ยนเห็นแล้วจะต้องรักเขามากขึ้นอย่างแน่นอน!
 
 
“นี่มัน…บ้านนี่ทางหน่วยเขาให้มาแบบนี้หรือนายมาทำเอง?” เสี่ยวเชี่ยนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สมองของเธอเหมือนได้รับการสะเทือนอย่างแรง
 
 
เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาตัวเองเห็นเลยจริงๆ เธอหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง—
 
 
ก็ยังเห็นเหมือนเดิม!
 
 
“แน่น้อน ผมทำเอง ทางหน่วยเขาไม่สนเรื่องตกแต่งหรอก จากยศของผมพวกเราได้บ้าน80ตารางเมตร ไปทำเรื่องรับคุณมาอยู่ด้วยต่อไปที่นี่ก็จะเป็นบ้านของพวกเราชั่วคราวแล้ว แน่นอนว่าถ้าผมย้ายงานหรือถูกย้ายไปที่อื่นบ้านนี้ก็ต้องคืนทางการอยู่ดี พวกเราแค่มีสิทธิ์อยู่ไม่มีสิทธิ์ขาย การตกแต่งทั้งหมดในนี้ผมทำเองหมดเลยนะ ต่อไปถ้าพวกเราย้ายออก ใครได้เข้ามาอยู่คงมีความสุข ผมอุตส่าห์ทำให้อย่างดีเลย!”
 
 
อวี๋หมิงหลางภูมิใจสุดๆ
 
 
เสี่ยวเชี่ยนนั่งยองๆลูบพื้นประหลาดๆ หมดหวังแล้ว
 
 
พื้นนี่ทำอะไรไม่ได้แล้ว อยากจะทำก็คงเหนื่อยมาก ถ้าเธอคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพื้นคงไม่ได้ย้ายเข้ามาแน่!
 
 
“ฉันว่าคนที่เข้ามาอยู่ตอนหลังไม่มีทางคิดว่าโชคดีหรอก ถ้าในบ้านมีคนเป็นโรคหัวใจ ไม่แน่แค่เห็นแบบนี้อาการก็กำเริบแล้ว”
 
 
“มันสวยขนาดนั้นเลยเหรอ?” มันจะทำให้ดีใจจนโรคหัวใจกำเริบเลย?
 
 
“คงอยากจะร้องไห้มากกว่า…”
 
 
อวี๋หมิงหลางที่กำลังรอคำชมจากเมียจ๋ารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ไม่ชมก็ช่าง ทำไมถึงบอกว่าอยากร้องไห้?
 
 
“ลูกเชี่ยน ไม่ชอบเหรอ?”
 
 
“เดี๋ยวนะ ขอฉันนึกศัพท์ก่อน—” สามารถทำให้เสี่ยวเชี่ยนตกใจจนพูดไม่ออกได้ อวี๋หมิงหลางนี่อัจฉริยะจริงๆ
 
 
ประธานเชี่ยนค้นหาในคลังคำศัพท์ของตัวเอง ก็ยังยากที่จะหาคำที่เหมาะสม ทำได้แค่ใช้คำง่ายๆมาบรรยายความรู้สึกตอนที่เธอเห็นบ้านเป็นครั้งแรก
 
 
“นี่เป็นบ้านที่ตกแต่งได้ขี้เหร่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา”
 
 
เปรี้ยง! ฟ้าผ่าลงกลางหัวอวี๋หมิงหลาง
 
 
เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองอวี๋หมิงหลางด้วยสีหน้าไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี “ฉันขอสัมภาษณ์หน่อยได้ไหมถึงไอเดียการปูพื้นเป็นสีเขียวของนายว่ามีแรงบันดาลใจมาจากอะไร? ฉันเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลยจริงๆนะ…คิดได้ยังไงปูพื้นสีเขียว”
 
 
อีกทั้งยังไม่ใช่เขียวแบบเดียวกันทุกแผ่น บางแผ่นเขียวเข้ม บางแผ่นเขียวอ่อน ความรู้สึกเหมือนเป็นพุ่มไม้ ห้องรับแขกมองๆไปเหมือนเป็นสถานที่ก่อเหตุอะไรสักอย่าง มีคนเอาสีมาสาด
 
 
เข้ากันกับผนังที่ดูสกปรกมีเนื้อสัมผัสหยาบๆ ห้องรับแขกนี้ออกแบบได้น่าสยองจริงๆ
 
 
อยากจะชำแหละหัวของเขาออกมาดูว่าข้างในมีอะไร?
 
 
“นี่ไม่ใช่กระเบื้องนะ มันเป็นพื้นพลาสติคPVC หรือจะเรียกว่าพื้นกระเบื้องพลาสติคก็ได้ สัมผัสเวลาเหยียบดีมาก อีกทั้งยังลดโลกร้อน กันลื่น ทำความสะอาดง่าย ต่อไปมีลูกก็ไม่ต้องกลัวล้มหัวฟาดพื้น อีกอย่างมันแพงมากนะ…”
 
 
เขาพยายามอธิบายเสียงอ่อน แต่กลับไม่ได้รับความเห็นใจจากเสี่ยวเชี่ยน สิ่งที่ได้กลับมาคือฝ่ามือพิฆาต
 
 
กว่าจะได้พลิกบทบาทเป็นใหญ่ในบ้านบ้างไม่ใช่ง่ายๆ แต่กลับถูกลดสถานะกลับไปอยู่จุดเดิมเพราะกระเบื้องเทียมสีเขียวพวกนี้
 
 
“ฉันไม่ต้องการให้นายมาอธิบายว่ามันคืออะไร! ฉันรู้ว่ามันคือกระเบื้องพลาสติค แต่นี่มันเป็นพื้นที่ตามโรงเรียนอนุบาลหรือตามห้างใช้กันไม่ใช่เหรอ? จะเอามาปูในบ้านฉันก็พอทนนะ แต่ทำไมต้องเลือกสีเขียวด้วย!!!”
 
 
“ก็คุณบอกว่าชอบสีเขียว…”ก็เป็นทาสเมีย สิ่งที่เมียพูดมันคือวาทะอันศักดิ์สิทธิ์
 
 
“ฉันพูดเมื่อไรกัน—โวะ!” เสี่ยวเชี่ยนกุมขมับ เธอนึกออกแล้ว
 
 
รู้สึกหมดแรง ที่เธอบอกว่าชอบสีเขียวก็คิดว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอ หน้าร้อนใส่อะไรที่มันชวนให้ความรู้สึกสดใสๆหน่อยก็ดี แต่อยู่ในบ้านที่สดใสแบบนี้…
 
 
“ผมคิดว่าคุณจะชอบรังรักของพวกเราเสียอีก…ผมยังตั้งใจเลือกวอลเปเปอร์เพื่อให้เข้ากับพื้นพวกนี้ด้วยนะ” เค้าพยายามมากเลยนะตัวเอง!
 
 
“รังเขียวของนายมีแค่นกเท่านั้นแหละที่จะชอบ จริงๆเลย ฉันเคยเห็นบ้านที่ออกแบบแย่ๆมาบ้าง แต่ฉันตกใจมากที่นายเอาชนะทุกสถิติเกณฑ์ความน่าเกลียดตกแต่งออกมาได้สภาพนี้ มันอัปลักษณ์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะ—”
 
 
เสี่ยวเชี่ยนพูดพลางเดินผ่านห้องรับแขกที่เหมือนรังแม่มดนี้เข้าไปในบ้าน—พื้นเขียวๆบวกกับกำแพงทึมๆดูสกปรก เธอคิดว่ามีแค่แม่มดเท่านั้นแหละที่จะชอบอะไรแบบนี้ พอผลักประตูห้องนอนเข้าไป ยังพอไหว ตกแต่งแบบง่ายๆ เป็นห้องเปล่าที่ยังไม่ได้วางเฟอร์นิเจอร์ เขาไม่ได้เอาพื้นที่น่าสยองนั่นมาปูในห้องนอน ไม่มีอะไรให้ด่า
 
 
แต่พอเธอเดินเข้าไปในห้องนอนเล็ก ก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง
 
 
พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนอึ้งตกใจจนพูดไม่ออก อวี๋หมิงหลางก็รู้สึกว่าในที่สุดก็มีโอกาสกลับไปมีสถานะเป็นใหญ่ในบ้านอีกครั้ง เขาพูดกับเสี่ยวเชี่ยนอย่างเอาใจ
 
 
“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณยังไม่วางแผนมีลูก แต่คนเราก็ต้องมีความหวัง อย่างน้อยๆผมต้องอยู่ที่นี่ 8-10ปี ระหว่างนี้ลูกของเรายังไงก็ต้องเกิด ดังนั้นผมเลยทำห้องเด็กอ่อนเอาไว้ก่อนเลย! พอมีลูกพวกเราก็ให้ลูกอยู่ห้องนี้ ตอนที่ยังไม่มีลูก คุณก็คือเบบี๋ของผม~คุณเข้ามาทำงานในห้องนี้ก็ได้ ออกจะดี~”
 
 
พูดจบก็ทำหน้าเขินๆ “ลูกเชี่ยน คุณเดาออกไหมว่าผมอยากได้ลูกชายหรือลูกสาว?”
 
 
ผนังสีชมพูจ๋าขนาดนี้ คนโง่ยังดูออกว่าตานี่อยากได้ลูกสาว ปัญหาคือ—
 
 
“นายแน่ใจเหรอว่าลูกสาวจะชอบห้องเชยๆแบบนี้?”
 
 
สีชมพูถ้าเอามาตกแต่งไม่ดีก็จะดูเชยไร้รสนิยม!
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเปิดประตูห้องน้ำของห้องนอนเล็ก เธอหลับตาก่อน แล้วถึงลืมตามอง
 
 
มองไม่ผิดแน่ แม้แต่ส้วมยังเป็นสีชมพู เขาไปซื้อของประหลาดพวกนี้มาจากไหนกัน?
 
 
“แน่นอน เด็กผู้หญิงชอบสีชมพูกันทั้งนั้น แต่ลูกเชี่ยนคุณไม่ต้องรู้สึกกดดันนะ ถ้าอนาคตคุณท้องลูกชายผมก็ชอบเหมือนกัน ถึงตอนนั้นก็ให้ลูกเปลี่ยนห้องนอนกับพวกเรา”
 
 
“ฉันไม่ชอบสีชมพู!” แถมยังเป็นสีชมพูเชยๆอีก!
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเองก็แน่ใจว่าลูกสาวเธอไม่ชอบแน่ เสี่ยวเหวยของเธอเป็นคนมีรสนิยม รู้จักแต่งตัวตั้งแต่เด็ก มาในเส้นทางเรียบหรูแต่ดูดี รสนิยมเชยๆแบบนี้ลูกเธอไม่มีทางชอบแน่!
 
 
มีแต่สีชมพูมากองรวมกัน ความรู้สึกเหมือนหลุดเข้ามาในฮาเล็ม นี่ถ้ามีไฟเพิ่มเข้ามาล่ะใช่เลย
 
 
“ผมเคยอ่านจิตวิทยาเรื่องสีมา สีชมพูทำให้คนเราผ่อนคลาย ถ้าอีกหน่อยคุณมาใช้ห้องนี้ทำงานก็ช่วยให้ผ่อนคลายขึ้น ลองคิดดูสิ เมียแสนสวยของผมใส่ชุดนอนผ้าไหมมานั่งเลนบนพื้นตอนที่ผมไม่อยู่ อ่านหนังสือไปพลางตัดเล็บ ขาขาวๆของเธอโผล่พ้นชุดนอนออกมา จากนั้นผมก็ผลักประตูเข้าไป—”
 
 
คุณพระช่วย ความรู้สึกของความเป็นครอบครัวแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดเหรอ?
 
 
มันคือความสุข!
 
 
เสี่ยวเชี่ยนหมดความอดทน เธอกำลังคิดว่ามันเป็นฮาเล็มอยู่ แล้วตาบ้านี่ก็บรรยายซะคาวโลกีย์พอดี
 
 
“นายผลักประตูเข้ามา จากนั้นฉันก็สะบัดผ้าเช็ดหน้าเล่นหูเล่นตากับนาย พี่คะ มาเล่นด้วยกันสิคะ~”
 
 
อวี๋หมิงหลางดวงตาเป็นประกาย เมียจ๋าช่างมีอารมณ์สุนทรีย์ รู้จักเล่นหูเล่นตาด้วย!
 
 
“ถ้าคุณยอมผมก็โอเค เมียจ๋า หรือเรามาลองกันสักรอบในบ้านใหม่ดูไหมจ๊ะ รังรักสีชมพูของเรา!”
 
 
“รอบเดียวพอเหรอ? ทำไมไม่ป้าบๆๆหลายๆรอบเลยล่ะ?”
 
 
“ได้เล้ย~” โอ๊ย นี่มันชีวิตที่ใฝ่หาไม่ใช่เหรอ?! นี่มันความสุขแบบที่คนใฝ่ฝันกันไม่ใช่เหรอ?
 
 
“ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!”
 
 
เสียงดังฟังชัด อวี๋หมิงหลางเอามือจับหน้า เขายังงงไม่หาย
 
 
ไหนว่าป้าบๆๆไง
 
 
ไม่ใช่ป้าบแบบนี้เสียหน่อย!
 
 
รังรักที่แสดงถึงความจริงใจแบบนี้ เมียจ๋าไม่พอใจตรงไหน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!