แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 795 สุภาพบุรุษเป็นแบบนี้นี่แหละถูกต้อง

“โรคภาวะบุคลิกผิดปกติชนิดก้ำกึ่งหรือเรียกอีกอย่างว่านักฆ่าจิตแพทย์ จิตแพทย์หลายคนเกิดความรู้สึกล้มเหลวสูญเสียความมั่นใจ อันเนื่องมาจากรักษาโรคนี้ไม่หาย สาเหตุที่เถ้าแก่ใหญ่ดูแลลูกศิษย์อย่างเข้มงวดเหมือนแม่ดูแลลูกไม่ปล่อยให้รับงานเองก็เพราะกลัวว่าลูกศิษย์ของตัวเองจะอยากท้าทายวิชารีบรับงานที่ยากๆ โดยเฉพาะอย่างพี่เสี่ยวฮวาเคสนี้ไง”
 
 
เคสอาการแบบนี้ต่อให้เป็นจิตแพทย์ที่ประสบการณ์สูงอย่างประธานเชี่ยน ตอนที่คิดจะรับก็ต้องแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในสภาวะที่พร้อม ไม่อย่างนั้นอาจถูกคนไข้ที่เป็นโรคนี้ทรมานจนเป็นบ้าได้
 
 
นี่ก็เป็นสาเหตุที่ประธานเชี่ยนไม่ด่วนตัดสินใจรับเคสหลี่เจีย เธอต้องจัดงานแต่งไม่มีเวลา ระดับความยากในการรักษาโรคนี้สูงมาก ต้องใช้ความทุ่มเทเยอะ
 
 
“งั้นเธอลองวิเคราะห์หน่อยสิว่าพี่เสี่ยวฮวาจะจัดการได้ไหม”
 
 
“ถ้าให้เวลาเขาระยะหนึ่ง ให้เขาได้สั่งสมประสบการณ์แพทย์คลินิก ฉันว่าก็น่าจะได้อยู่นะ พี่เสี่ยวฮวาอยู่กับเถ้าแก่ใหญ่มานาน ถึงเขาจะทำตัวจองหอง แต่ความสามารถในด้านที่เรียนก็นับว่าใช้ได้อยู่”
 
 
อาข่านั่งคิดเงียบๆ ความหมายก็คือ พี่เสี่ยวฮวาในตอนนี้ไม่มีทางรับมือกับโรคที่ซับซ้อนนี่ได้แน่
 
 
คนบางคนเป็นประเภทที่มีบทเรียนแล้วไม่ได้ฉลาดขึ้น เรื่องแบบนี้แค่ผ่านสมองเสี่ยวเชี่ยนแวบเดียวเธอก็เดาได้แล้วว่าต่อไปเธอควรทำอย่างไร
 
 
อาข่านึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่เธอได้มานั่งกับประธานเชี่ยนแบบนี้ เหมือนเพื่อนนั่งคุยกัน ความรู้สึกนี้พิเศษไม่เบา จังหวะที่ประธานเชี่ยนไปเข้าห้องน้ำ อาข่าที่ยากจะเก็บความดีใจไหวจึงส่งข้อความหาบอส
 
 
บอสคะ แบบนี้ถือว่าฉันเป็นเพื่อนกับประธานเชี่ยนแล้วหรือเปล่า
 
 
แต่เล็กจนโตเธอไม่มีเพื่อนที่สนิทมากๆ ตามติดประธานเชี่ยนมาตั้งนาน คอยสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ อาข่ารู้สึกชอบประธานเชี่ยนในระดับหนึ่ง และก็อิจฉาที่ประธานเชี่ยนออกหน้าแทนเพื่อนบ่อยๆ เธอเองก็อยากเป็นหนึ่งในสมาชิกของแก๊งค์ประธานเชี่ยนเหมือนกัน
 
 
บอสตอบกลับมาสั้นๆเหมือนเคย
 
 
คนโง่
 
 
อาข่านั่งคิดอยู่นาน ไม่เข้าใจ ยังคงคิดว่าตัวเองกลายเป็นเพื่อนกับประธานเชี่ยนแล้วจึงแอบดีใจ
 
 
เสี่ยวเชี่ยนกลับมาจากห้องน้ำ พอนั่งลงฟู่กุ้ยก็โทรมา
 
 
“ทางโรงพยาบาลเร่งมาแล้ว พรุ่งนี้ให้ลูกศิษย์เธอไปรายงานตัวได้เลย”
 
 
“พี่ไม่มารับเหรอ”
 
 
“พี่ไปทะเลกับหลิวเหมยไม่มีเวลา พี่คุยกับทางนั้นให้แล้ว—เชี่ยนเอ๋อ เธอแน่ใจนะว่าลูกศิษย์เธอจะทำงานนี้ได้ พี่เห็นเขายังใหม่ ให้ไปเจอกับผู้ป่วยโรคที่ไม่หายขาดแบบนั้นเขาจะปรับตัวได้เหรอ”
 
 
“ฉันรู้ความสามารถของลูกศิษย์ตัวเองดี เขาทำได้”
 
 
เสี่ยวเชี่ยนวางสาย เห็นอาข่ามองมาด้วยความอยากรู้ ผู้หญิงคนนี้ขี้สงสัยจริง ดูอยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกเรื่อง
 
 
“เธออยากถามฉันใช่ไหมว่าทำไมฉันไม่ทำเหมือนเถ้าแก่ใหญ่ที่จัดแจงเรื่องงานให้ลูกศิษย์ทุกอย่าง”
 
 
อาข่าพยักหน้ารัวๆเหมือนสับกระเทียม
 
 
“ก็เพราะฉันรู้ในความสามารถของต้าอี ถ้าเขาไปทำงานที่นั่นเขาจะต้อง—”
 
 
“ดุจปลาได้น้ำ”
 
 
“เจอทางตันแน่นอน”
 
 
“…เขามีความแค้นกับเธอเหรอ ฉันจำได้ว่าเขาเป็นพี่สะใภ้รองของเธอนี่นา” อดีตสปายอย่างอาข่ารู้เรื่องพวกนี้หมด
 
 
“นิสัยของคนเราไม่เหมือนกัน ความสามารถในการแบกรับสิ่งต่างๆก็ไม่เท่ากัน ฉันรู้จักนิสัยของต้าอีดี เขาอาจจะงงๆไม่เข้าใจไประยะหนึ่ง แต่หลังจากที่ข่มปีศาจในจิตใจได้แล้ว ก็จะสามารถทำงานที่ฉันมอบหมายให้ได้”
 
 
เสี่ยวเชี่ยนพูดพลางโทรติดต่อต้าอี
 
 
รอสายอยู่นานกว่าจะมีคนรับ
 
 
“ประธาน…เชี่ยน”
 
 
“ต้าอีทำอะไรอยู่เหรอ”
 
 
“ฉัน…” ตาอีเหลือบมองคนบางคนอย่างจนปัญญา คนๆนั้นหยุดการกระทำแล้วแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ
 
 
สุภาพบุรุษไม่รบกวนเวลาเมียคุยโทรศัพท์ อวี๋หมิงอี้รู้สึกว่าตัวเองทำถูกต้องแล้ว
 
 
ถูกต้องกับผีสิ เก่งจริงต้องออกไปสิ แบบนี้จะให้คุยอย่างเป็นสุขได้ไง
 
 
อวี๋หมิงอี้หลังจากได้ประเดิมกินเนื้อครั้งแรกไป จากนั้นก็เข้าสู่เส้นทาง…สายหื่น ชนิดที่ไม่หันหลังกลับ
 
 
ไม่รบกวนแค่หมายถึงเขาไม่แตะต้อง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะออกไป
 
 
“ไม่มีอะไร” ต้าอีพูดจบก็รู้สึกเหมือนถูกก่อกวนอีกรอบ เกิดการกระตุกเล็กน้อย ลมหายใจเธอสะดุด ยังดีที่ประธานเชี่ยนฟังไม่ออก
 
 
“ฉันหาที่ฝึกงานให้เธอ ทำไหม”
 
 
“ทำ—สิ”
 
 
ไอ้คนบ้า พลั่ก
 
 
อวี๋หมิงอี้ทำหน้าน้อยใจ ก็คุณบอกให้ทำอ้ะ
 
 
เชื่อฟังก็ผิดเหรอ
 
 
“เธอไม่เป็นไรจริงนะ” ประธานเชี่ยนหรี่ตา
 
 
“ไม่เลย”
 
 
“พูดสั้นๆแล้วกัน มีโรงพยาบาลให้โอกาสไปฝึกงาน เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอ เอาไหม”
 
 
“เอา”
 
 
ก็คุณบอกเอา อวี๋หมิงอี้น้อยใจอีกรอบ
 
 
รอวางสายก่อนเถอะ…เดี๋ยวจะถีบให้กระเด็น ต้าอีแอบสาบานในใจ
 
 
“ได้ งั้นฉันจะบอกให้ว่าต้องทำไรบ้าง พอเธอไปที่นั่นแล้วงานหลักๆคือปลอบใจผู้ป่วยที่เป็นโรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็อาจต้องเจอกับพวกสัตว์เดรัจฉาน”
 
 
“เด…รัจ…ฉาน” ต้าอีหันไปมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ สัตว์เดรัจฉานที่ใหญ่ที่สุดอยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่เหรอ
 
 
“คือแบบนี้นะ…”
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเล่าที่มาที่ไปของเรื่องให้ฟังอย่างคร่าวๆ บอกว่าในโรงพยาบาลแห่งนี้มีผู้ชายที่เคยถูกหมากัดไข่ ผู้ชายคนนี้เป็นสัตว์เดรัจฉานที่เคยลวนลามเด็ก ต้าอีไปที่นั่นอาจได้เจอ คนๆนี้ใช้เส้นสายหนีการสอบสวนทางกฎหมาย สร้างบาดแผลให้เด็กที่ไร้เดียงสาคนนั้นเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายเขากลับถูกกรรมตามสนองแบบงงๆ
 
 
“งั้นฉันจะไม่รับเคสเขา”
 
 
“ไม่ได้ เธอต้องรับ เธอต้องรักษา นี่เป็นบททดสอบพิเศษที่ฉันมอบให้เธอ ฉันอยากเห็นเธอสามารถให้คำตอบที่ฉันพอใจได้”
 
 
วิธีที่เสี่ยวเชี่ยนใช้ดูแลลูกศิษย์ตัวเองไม่เหมือนกับเถ้าแก่ใหญ่ พิเศษมาก เธออยากรู้มากว่าเมื่อต้องเผชิญหน้าระหว่างจรรยาบรรณแพทย์กับสันดานของมนุษย์ ต้าอีจะทำอย่างไร
 
 
“ก็ได้ ฉันจะให้คำตอบที่เธอพอใจแน่นอน”
 
 
“อืม หวังว่าพี่รองก็สามารถทำให้เธอพอใจได้ งั้นฉันไม่รบกวนเวลากิจกรรมเข้าจังหวะของพวกเธอแล้ว”
 
 
ต้าอีใบหน้าร้อนผ่าว ประธานเชี่ยนรู้จริงๆด้วย
 
 
ต้องโทษตาบ้าอวี๋หมิงอี้คนเดียวเลย ต้าอีถลึงตาใส่เขา อวี๋หมิงอี้มองเธอวางสาย จากนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
 
 
“ไว้ผมจะไปอัดเจ้าเล็กเอาคืนให้”
 
 
เมียเจ้าเล็กบังอาจมาแกล้งเมียเขา ดังนั้นเขาก็ต้องไปเอาเรื่องกับเจ้าเล็ก ถูกต้องแล้ว
 
 
“จะไปทำเขาทำไม คุณเป็นคนผิดชัดๆ ออกไปๆ” ช่วงสองปีมานี้ต้าอีอยู่กับอาจารย์เสี่ยวเชี่ยนมาตลอด จึงได้ความเอาแต่ใจนิดๆติดมาบ้าง
 
 
“อืม ผมออก—ผมเข้ามาอีกแล้ว ผมออกไปอีกแล้ว สนุกไหม”
 
 
“…ออกไปเลย”
 
 
ตอนที่เพิ่งคบกันใหม่ๆอวี๋หมิงอี้ค่อนข้างจะอึนมาก จากการแนะนำของประธานเชี่ยนต้าอีจึงเอาหนังตลกให้อวี๋หมิงอี้ดู ปรากฏว่าหลังจากนั้นเหนื่อยกว่าเดิม
 
 
ต้าอีรู้สึกว่า ต่อไปห้ามให้อวี๋หมิงอี้ดูหนังของโจวซิงฉืออีกแล้ว ตาผู้ชายหน้าตายคนนี้ดูแล้วเอาอย่าง…
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเก็บโทรศัพท์ เบ้ปาก ผายมือออก อวี๋หมิงอี้นี่ไม่ไหวเลยจริงๆ กลางวันแสกๆกินตับกันยังจะให้คนอื่นรู้
 
 
หลังจากนั้นสามวันเสี่ยวเชี่ยนไปเดินซื้อของเพราะไม่มีเรียน เธอจะไปซื้อที่รองแก้วมาไว้ในบ้านใหม่ ตอนเดินผ่านย่านศูนย์การค้าเธอเห็นต้าอีกับคนอื่นที่หน้าคุ้นอีกหลายคนกำลังเรียกคนทำแบบสอบถามอยู่
 
 
“ประธานเชี่ยน” มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งโบกมือให้เสี่ยวเชี่ยนอย่างเอาเป็นเอาตาย