คำพูดของเฉินหยูทำให้อารมณ์ของฮูหยินผู้เฒ่าเปลี่ยนจากความตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้เป็นความโกรธแค้นอย่างมาก ขณะที่นางตะโกนเสียงดังว่า “หุบปาก ! ”
ใครจะรู้ว่าเสียงตะโกนดังแค่นี้ แต่มันทำให้ทุกคนสั่น โดยบังเอิญยิ่งมากขึ้นหลังจากเสียงตะโกนดังกล่าวเกิดขึ้น มีฟ้าผ่า หลังจากนี้เสียงฟ้าร้องสั่นสะเทือนทำให้คนสั่นมากขึ้น
แต่ไม่มีฝนและความกดอากาศทำให้หายใจลำบาก แต่ฝนไม่ยอมตก
ฮูหยินผู้เฒ่าที่พยายามลุกขึ้นจากพื้น นางจ้องมองเฉินหยู “อย่าพูดแบบนี้อีก ! ไม่ว่าเจ้าจะมีเกลียดน้องรองของเจ้ามากแค่ไหน เจ้าก็ต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป ! ” ในขณะที่พูดอย่างนี้ นางมองไปที่ทุกคนในคฤหาสน์เฟิงแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ถ้าพวกเจ้าต้องการมีชีวิตอยู่ คราวนี้เราต้องเข้าใจว่าเฉียนโจวพยายามลอบสังหารฮ่องเต้ซึ่งหมายความว่าพวกเขาได้เปิดศึกกับราชวงศ์ต้าชุนแล้ว อีกไม่นานจนกว่าราชวงศ์ต้าชุนจะส่งทหารออกไปปราบปรามพวกเขา เฉียนโจวได้หายไปจากการเป็นรัฐบริวารและกลายเป็นศัตรู ถ้าใครพูดอะไรเกี่ยวกับการชื่มชมคังอี้ นั่นหมายถึงการถูกฆ่าล้างครอบครัว!”
ทุกคนพยักหน้าช้า ๆ แม้แต่เฉินหยูผู้เกลียดเฟิงหยูเฮงก็กลัว
ถูกแล้ว นางจะไม่คิดเรื่องนี้ได้อย่างไร เรื่องที่เฉียนโจวพยายามลอบสังหารเป็นความจริง แล้วคังอี้ถูกนำตัวไปโดยโดยองค์ชายรองและกลุ่มทหารองครักษ์ ไม่มีโอกาสที่สถานการณ์จะเปลี่ยนไป นี่ไม่ใช่การต่อสู้ในเรือนเล็ก ๆ อีกต่อไป เป็นการเผชิญหน้าระหว่างสองอาณาจักร นางไม่สามารถออกหน้าแทนคังอี้ได้อีกต่อไป แม้ว่าคังอี้จะปฏิบัติต่อนางอย่างดีในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ตอนนี้นางต้องขีดเส้นที่ชัดเจนเว้นเสียแต่ว่านางไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอีกต่อไป
ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าไม่มีการคัดค้านและพยักหน้ายอมรับกัน ดังนั้นนางก็พูดกับเฮ่อจงว่า “ไปที่จวนเจ้าเมืองทันที และเชิญเจ้าเมืองมา บอกเขาว่าองค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจวถูกจับไปแล้ว ใต้เท้าซูจะมาเพื่อยึดสิ่งของในเรือนบ้านที่นางอาศัยอยู่กับตระกูลเฟิงด้วยตัวเองตัวหรือไม่”
เมื่อได้ยินแบนี้ เฟิงเฉินหยูก็ไม่มีความสุข มันไม่ใช่แค่นางคนเดียว เฟิงเฟินไดก็คิดเรื่องนี้เช่นกัน นางตะโกนว่า “ไม่ ! ”
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองพวกนาง “ที่ข้าพูดไปไม่มีความหมายสำหรับพวกเจ้าพูดหรือ ? “
ในที่สุดเฟิงเฉินหยูก็ยังฉลาดอยู่ เมื่อเห็นเฟิงเฟินไดพูดขึ้น นางไม่ได้พูดอะไรเลย ท้ายที่สุดทั้งสองกำลังจะพูดถึงเรื่องเดียวกันอย่างแน่นอน ในช่วงเวลาดังกล่าว ปล่อยให้ฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิเฟิงเฟินไดต่อไปดีกว่า
นางได้ยินเฟิงเฟินไดต่อต้านสิ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว “เรือนของนางได้รับการซ่อมแซมเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว ข้างในมีสิ่งของดี ๆ มากมายที่ท่านพ่อได้ให้นาง อย่างน้อยที่สุดเราต้องกำจัดสิ่งเหล่านั้นออกไปก่อนที่จะเรียกคนมายึดมัน”
ฮูหยินผู้เฒ่าเงื้อไม้เท้าของนางด้วยความโกรธและพยายามตีนาง แต่ฮันชิขวางตรงหน้าเฟินไดอย่างรวดเร็ว และไม้เท้าก็หยุดนิ่งที่หน้าท้องของฮันชิ
ฮูหยินผู้เฒ่าชี้ไปที่ฮันชิแล้วกล่าวว่า “ถ้าบุตรคนต่อไปเกิดมาเหมือนพี่สาว ข้าจะเอาขี้เถ้ายัดปากตายไปเลย ! ”
เมื่อเห็นว่าบรรยากาศแย่มาก พี่น้องแซ่เฉิงมองหน้ากันแล้วรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดฮูหยินผู้เฒ่าจากทั้งสองฝ่าย ในเวลาเดียวกันจุนม่านกล่าวว่า “พี่ฮัน ร่างกายของท่านไม่ค่อยดีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา อย่าเพิ่งโกรธ สำหรับท่านแม่… สำหรับเรื่องของท่านฮูหยิน เมื่อเจ้าเมืองมาถึง อนุผู้นี้จะคุยกับเขาเองเจ้าค่ะ สิ่งที่มาจากเฉียนโจวจะถูกนำออกไป สิ่งที่เป็นของตระกูลเฟิงจะยังอยู่ ข้าเชื่อว่าเขาจะทำตาม”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้า ตามความเป็นจริง นางไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ในสนามนั้น แต่ตอนนี้แม้ว่านางจะไม่เต็มใจ นางก็ต้องเต็มใจ ท้ายที่สุดแล้วชีวิตมีความสำคัญมากกว่าเงิน นางเข้าใจตรรกะนี้
หันหน้าของนางกลับไป นางเห็นว่าเฮ่อจงยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง และนางอดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา “เจ้ายืนอยู่ที่นี่ทำไม ? รีบไปเรียกเขา ! ”
เฮ่อจงมีปัญหาเล็กน้อย เมื่อสองสามก้าวไปข้างหน้า เขาเตือนฮูหยินผู้เฒ่าของบางสิ่งที่เป็นปัญหามากยิ่งขึ้น “ท่านฮูหยินผู้เฒ่า สินเดิมที่เฉียนโจวส่งมาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรขอรับ”
การกล่าวถึงสินเดิมทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างใหญ่หลวงต่อหัวใจของฮูหยินผู้เฒ่า นางรอทั้งฤดูหนาวสำหรับฤดูใบไม้ผลินี้ สินเดิมจากเฉียนโจวมาถึงในที่สุด แต่ก่อนที่นางจะได้แตะต้องมัน มันจะต้องถูกนำไป ? นางจะยอมรับมันด้วยความยินดีได้อย่างไร !
นางเปลี่ยนไปจ้องมองจุนม่านโดยไม่รู้ตัว นางจะไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงชราผู้โลภมากกำลังคิดได้อย่างไร แต่นางยังคงส่ายหน้า “ไม่ได้เจ้าค่ะ”
เสียงของฮูหยินผู้เฒ่าเต็มไปด้วยความวิงวอน “ไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำได้จริง ๆ หรือ”
จุนเหม่ยตอบ “เฉียนโจวจับองค์ชายแคระ เขาปลอมตัวเป็นพระนัดดาของฮ่องเต้เฉียนโจวในขณะที่พาเขาไปที่ต้าชุน ใครจะรู้ว่ามีกลอุบายมากมาย สำหรับสินเดิม… ท่านแม่ลองคิดดู กลุ่มคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นเข้าสู่เมืองหลวงของอาณาจักรเช่นนี้ สินเดิมของพวกเขาจะเป็นสินเดิมธรรมดาได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
ใจของยายจาวสั่นเทา และนางอดไม่ได้ที่จะเตือนฮูหยินผู้เฒ่า “มีหลายกล่องที่เราไม่ได้เปิดเลย ! มันจะดีที่สุดถ้าพวกมันไม่ได้ซ่อนอะไรมา ท่านลองคิดให้ดี ด้วยความผิดพลาดใด ๆ เราจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของทุกคนในคฤหาสน์เฟิงเจ้าค่ะ ! ”
ในเวลานี้สายฟ้าอีกเส้นหนึ่งสว่างขึ้นบนท้องฟ้า และฟ้าร้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทันทีหลังจากนี้ฝนก็เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้า
ในพริบตาพวกเขาเปียกโชก ฮูหยินผู้เฒ่าหันกลับมาและตะโกนอย่างรวดเร็วไปที่ด้านข้างของเฟินไดว่า “รีบพาอนุฮันกลับไปเร็ว อย่าให้นางเปียกฝน”
เฟินไดก็รู้ว่าฝนตกกะทันหัน ฮันชิเปียกไปแล้ว หากสิ่งนี้ดำเนินต่อไปบางทีนางอาจจะป่วย นางไม่สนใจว่านางจะเปียกมากแค่ไหน เพราะนางยังคงสนับสนุนฮันชิกลับเรือน ฮูหยินผู้เฒ่าตะโกนจากด้านหลัง “ให้คนเตรียมเตาอั้งโล่ ! เมื่อเจ้ากลับไปแล้ว ช่วยเปลี่ยนชุดให้อนุฮันทันที”
ฝนตกมาทันที ไม่ว่าพวกเขาจะพูดดังขนาดไหน มันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเสียงของสายฝน ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้ว่าเฟินไดได้ยินสิ่งที่นางพูดหรือไม่ แต่นางก็เป็นห่วงอันชิ ในขณะที่นางสั่งยายจาว “ให้คนไปที่คลังนำสินเดิมของเฉียนโจวออกมาวางไว้ในสนามหน้าบ้าน เอาออกมาให้หมด ! ”
นางตะโกนใส่หูของยายจาว และยายจาวยิ้ม จากนั้นนางมองไปที่พี่น้องแซ่เฉิงเพื่อช่วยสนับสนุนฮูหยินผู้เฒ่าในขณะที่นางรีบวิ่งไปที่เรือนซูหยา
จุนม่านตะโกนต่อต้านสายฝน “ไปที่ห้องโถงเรือนโบตั๋นก่อนเจ้าค่ะ ท่านฮูหยินผู้เฒ่าตากฝนนานไม่ได้เจ้าค่ะ”
แต่ในเวลานี้เฟิงเฉินหยูดูเหมือนจะจำบางสิ่งได้ทันใดนั้น ร่างกายของนางสั่นเทาขณะที่นางฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว นางคว้าแขนของฮูหยินผู้เฒ่าแล้วพูดเสียงดัง “ท่านย่า ! สินเดิมของเฉียนโจวไม่ได้ถูกส่งไปยังเรือนซูหยาเท่านั้นเจ้าค่ะ ! ”
ฮูหยินผู้เฒ่ากระทืบเท้า “รู้แล้ว! นอกจากนี้ยังมีของที่เพิ่มเข้าไปในคลัง พวกมันจะถูกนำออกมาด้วย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นยังมีอีกมากเจ้าค่ะ ! ” เฟิงเฉินหยูมองด้วยตากว้าง ฝนทำให้นางเปียกโชกไปทั้งตัว และผมบนหน้าผากของนางยุ่งเหยิง รอยแผลเป็นที่ถูกปิดด้วยกอชนั้นถูกเปิดเผยทำให้ตกใจเล็กน้อย
ฮูหยินผู้เฒ่าไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของนางได้ ดังนั้นนางจึงหันไปด้วยความหงุดหงิด อย่างไรก็ตามนางได้ยินเฟิงเฉินหยูพูดว่า “เฉียนโจวไม่เพียงแค่ส่งของให้เราเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีทองคำจำนวนมากไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ! ถนนทั้งหมดเรียงรายไปด้วยกล่อง พวกมันอาจจะถูกซ่อนด้วยเจ้าค่ะ ? ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็เข้าใจ ถูกต้อง ! เฟิงหยูเฮงและองค์ชายเก้าได้ร่วมมือกันรีดไถเฉียนโจว เงิน 10 ล้านเหรียญทอง ต้องบอกว่ามีสิ่งของจำนวนมากมาถึงคฤหาสน์เฟิง แต่จำนวนนี้ไม่สามารถเทียบกับเงิน 10 ล้านเหรียญทองได้ !
หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าผ่อนคลายลงทันที นางสูญเสียความมั่งคั่งไปเล็กน้อย แต่เฟิงหยูเฮงสูญเสียอย่างแท้จริง เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งนี้ นางไม่รู้สึกว่านางสูญเสียแต่อย่างใด
นางเปิดปากของนางและอยากจะบอกให้นำทองคำนั้นไปที่สนามหน้าบ้าน แต่เมื่อคำเหล่านี้มาถึงริมฝีปากของนาง นางก็กลืนมันลงไป นางเกือบลืมไปว่าเฟิงหยูเฮงยังเป็นหลานสาวของนาง นางเป็นคุณหนูรองของคฤหาสน์ แต่นางก็เป็นอิสระ นางไม่กินอาหารของตระกูลเฟิงและไม่ดื่มน้ำของตระกูลเฟิง คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลนั้นมีความปลอดภัยที่เข้มงวดกว่าพระราชวัง นางเป็นคนบ้าหากต้องการจะไปที่นั่นเพื่อขนทอง ? บางทีก่อนที่ทองคำจะถูกนำไปใช้ นางจะต้องนอนในโลงศพ
ฮูหยินผู้เฒ่าโบกมือของนางและสั่งให้เฮ่อจง “ไปแจ้งเจ้าเมือง” เมื่อเห็นเฮ่อจงออกไป ในที่สุดนางก็ไปกับพี่น้องแซ่เฉิงไปที่ห้องโถงโบตั๋น เฉินหยูพร้อมด้วยอันชิ, เฟิงเซียงหรู และจินเฉินติดตามไปข้างหลังพวกเขา
เฟิงเฉินหยูไม่ยอมแพ้ และถามว่า “ท่านย่า ท่านย่าวางแผนที่จะจัดการสิ่งต่าง ๆ ของด้านนั้นอย่างไรเจ้าคะ ? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธและต้องการสาปแช่งนาง “เจ้าต้องถามน้องรองของเจ้า ! ข้าจะจัดการที่เรือนนั้นได้อย่างไร ? ”
เฟิงเฉินหยูต้องการที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่อันชิพูดขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ที่จะแตะต้องสิ่งของต่าง ๆ ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล หากมีอะไรเกิดขึ้นจริง ตระกูลเฟิงของเราจะไม่เกี่ยวข้อง สิ่งนี้จะเป็นที่น่าพอใจสำหรับทั้งสองฝ่าย”
เฟิงเฉินหยูจ้องมองอันชิและเงียบไป
เฟิงเซียงหรูรู้สึกสับสนเล็กน้อย เมื่อดึงแขนเสื้อของอันชิ นางกระซิบ “ไม่ควรมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่รองใช่ไหมเจ้าคะ ? ข้ากลัวว่าจะมีคนทำอะไรบางอย่าง”
อันชิรู้ว่าเฟิงเซียงหรูจำเรื่องนี้ได้ด้วยยาเปลี่ยนวิญญาณ นางยังคิดอย่างรอบคอบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับเฟิงเซียงหรู “ไม่ต้องกังวล ! พี่รองของเจ้ามีวิธีป้องกันตัวเองอย่างแน่นอน จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ขณะที่พวกเขาพูดกันทุกคนเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของเรือนต้นสน บ่าวรับใช้นำถ่านออกมาแล้ว และคนอื่น ๆ เตรียมเสื้อผ้าที่สะอาด ทุกคนแยกออกเป็นห้องต่าง ๆ เพื่อเปลี่ยนผ้า ทันใดนั้นบ่าวรับใช้บางคนก็นำน้ำขิงที่เตรียมขึ้นใหม่เพื่อช่วยกำจัดความหนาวได้
ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ยายจาวเริ่มสั่งให้บ่าวรับใช้นำกล่องออกมา สมบัติที่เฉียนโจวนำมานั้นเป็นของรักของหวงของฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อนำกล่องทุกกล่องออกมา ฮูหยินผู้เฒ่าที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่รู้สึกปวดใจ
เฮ่อจงรีบพาเจ้าเมืองมาอย่างรวดเร็ว ฝนที่ตกอยู่ข้างนอกไม่แววที่จะหยุด แต่ดูเหมือนว่าฝนจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ซูจิงหยวนมาที่คฤหาสน์เฟิงท่ามกลางสายฝนนี้ ด้วยการแสดงออกที่มืดมนโดยไม่มีคำพูดใด ๆ เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า “ค้นหา !” ยามที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามา และกระจายออกไปในคฤหาสน์เฟิงโดยตรง
จินเฉินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางรวบรวมความกล้าหาญก่อนถามว่า “พวกเขาไม่ใช่แค่ค้นเรือนเทียนเซียงหรอกหรือเจ้าคะ” เสียงของนางเบา และมันก็เกิดขึ้นเมื่อเสียงฟ้าร้องดังขึ้นในเวลาเดียวกัน
ฮูหยินผู้เฒ่ายังสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่นางก็ฉลาดขึ้นเล็กน้อย นางดึงเฮ่อจงมาถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมเจ้ากลับมาเร็วขนาดนี้ ? ” การคำนวณความเร็วเท้าจากคฤหาสน์เฟิงถึงจวนเจ้าเมือง เขาไม่ควรกลับมาอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักนี้ !
เฮ่อจงปาดน้ำฝนออกจากใบหน้าและตอบว่า “ก่อนที่บ่าวรับใช้คนนี้ไปถึงจวนเจ้าเมือง ข้าก็วิ่งเข้าไปหาใต้เท้าซู ตอนนี้กำลังค้นหาทุกคนที่มาจากเฉียนโจว ท่านใต้เท้าซูเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารเพื่อค้นหาคฤหาสน์ของเราขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่าตกตะลึง และถามอย่างรวดเร็ว “เจ้าบอกใต้เท้าซูหรือไม่ว่าเราไปตามหาเขาก่อน?”
“ข้อบอกแล้วขอรับ” เฮ่อจงพูด “ท่านซูยังกล่าวด้วยว่าเราตัดสินใจได้ดี”
ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็สงบลง แต่นางก็จำได้ว่าทหารไม่ใช่แค่ค้นเรือนเทียนเซียง พวกเขาค้นหาคฤหาสน์เฟิงทั้งหมด นางเริ่มพิจารณาอีกครั้ง ขณะที่นางกำลังคิดว่าเจ้าเมืองได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้หรือไม่ และมีอำนาจในการค้นคฤหาสน์ของขุนนางขั้นหนึ่ง เฉินหยูก็รีบวิ่งไปหาซูจิงหยวน และพูดอย่างดังว่า “ท่านต้องไม่ลืมที่จะค้นคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลด้วย ! ”
