แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 414

ตอนที่ 414 สถานการณ์เช่นนี้คืออะไร

ด้วยคำถามนี้ ทุกคนก็จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง แม้แต่ซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮงก็ไม่มีข้อยกเว้น

ที่ทะเลสาบด้านนอกของโรงเตี้ยมครัวเทพมีเรือลำเล็ก ๆ แล่นช้า ๆ บนเรือลำเล็กมีชายคนหนึ่งนั่งหลังพิงหน้าต่าง เขาสวมเสื้อบางและมีสีอ่อน และเขาก็มัดผมด้วย เมื่อเขาขยับพัด เขาได้พูดคุยกับผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามเขา

แม้ว่าพวกเขาจะบอกว่าเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเด็กหญิงอายุประมาณ 11-12 ปี นางสวมชุดสีแดงและผมของนางผูกขึ้นเหมือนซาลาเปาสองลูก ใบหน้าของนางสวยมากและนางดูมีชีวิตชีวามาก ในขณะที่พูด ท่าทางของนางมีความสุขและเสียงหัวเราะจะมาจากเรือเป็นครั้งคราว

หนึ่งในสองคนนั้นกำลังเคลื่อนไหวและอีกคนเงียบ ความปีติยินดีของหญิงสาวที่มาพร้อมกับความเงียบของผู้ชายซึ่งเข้ากันได้ค่อนข้างดี สร้างฉากที่สะดุดตามาก

เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงมองหน้ากันดูแปลกใจเล็กน้อยกับภาพที่ปรากฏในดวงตาของพวกเขา ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงของตวนมู่ชิงจากห้องข้างเคียง “องค์ชายเจ็ด”

คนด้านข้างตอบ “องค์ชายเจ็ดไม่ชอบที่จะใกล้ชิดกับผู้หญิง นอกจากองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน ในวันนี้จะเป็นเรื่องที่ดี”

“ผู้หญิงคนนั้นคือใคร ? ”

คำถามนี้ทำให้ทุกคนหยุด เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงก็คาดเดากันเช่นกัน แต่พวกเขาไม่มีเงื่อนงำ หวงซวนและวังซวนก็ส่ายหน้าเช่นกันโดยแสดงว่าพวกเขาไม่ทราบ

ผู้หญิงคนนั้นดูไม่คุ้นเคย พวกเขาไม่เคยพบมาก่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่ารอยยิ้มของคนผู้นั้นดูเหมือนจะคุ้นตาเล็กน้อย

ในขณะที่พวกเขากำลังคาดเดา ผู้คนบนเรือมาถึงฝั่งแล้วและเสี่ยวเอ้อของโรงเตี้ยมเชิญพวกเขาเข้ามาในอาคาร

ในห้องถัดไป ตวนมู่ชิงพูดอีกครั้ง “เห็นได้ชัดว่านอกจากองค์ชายเก้าซึ่งเป็นเจ้าของร้านแล้ว ยังมีเพียง 2 คนเท่านั้นที่สามารถมาที่นี่และทานได้โดยไม่ต้องจองล่วงหน้า คนหนึ่งคือองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน และอีกคนคือองค์ชายเจ็ด”

มีคนแก้ไข “อันที่จริงมีเพียงองค์ชายเจ็ดเท่านั้น เพราะองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันถือเป็นเจ้าของ”

ตวนมู่ชิงคร่ำครวญอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เกือบหกปีที่แล้วข้าไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวง ระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวังครั้งหนึ่ง ข้าเคยพบองค์ชายเจ็ด ในเวลานั้นพระองค์ดูเหมือนเทพเซียนและค่อนข้างน่าจดจำ อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดว่าเมื่อเห็นพระองค์อีกครั้ง พระองค์จะมีหญิงสาวอยู่เคียงข้างพระองค์ มันยากที่จะเชื่อ ! ไปกันเถอะ ไปดูองค์ชายเจ็ดกัน”

หลังจากที่ตวนมู่ชิงพูดทักทายผู้คน ทุกคนในห้องข้าง ๆ ก็ลุกขึ้น เมื่อพวกเขาออกจากห้องส่วนตัวของพวกเขา ซวนเทียนฮั่วและเด็กหญิงก็ขึ้นมาแล้ว

ด้วยการที่ตวนมู่ชิงเป็นผู้นำทาง เจ้าหน้าที่ทุกคนคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนฮั่วแล้วกล่าวว่า “คารวะองค์ชายจุนพะยะค่ะ ข้าเป็นขุนนางที่ต่ำต้อย”

ซวนเทียนฮั่วรีบกล่าวตอบ “ไม่จำเป็นที่จะต้องถ่อมตัวเลย ทุกคนลุกขึ้นได้” จากนั้นเขาก็หยุดสักครู่แล้วเพิ่ม “เจ้าบอกว่าตัวเองเป็นขุนนางที่ต่ำต้อย แต่องค์ชายผู้นี้ไม่คุ้นเคยกับเจ้าเลย เจ้าเป็นขุนนางจากนอกเมืองหลวงหรือไม่”

คำเหล่านี้ชัดเจนมากว่ามุ่งไปที่ตวนมู่ชิง เฟิงหยูเฮงได้ยินสิ่งนี้จากข้างในห้อง และหัวเราะ “ฮ่า ๆ ๆ ” แม้ว่านางจะระมัดระวังอย่างมากเพื่อให้เสียงของนางเบาลง แต่ก็ยังได้ยินคนที่ได้รับการขัดเกลาเหมือนเทพเซียน เขาขดมุมปากของเขาและใบหน้าที่ดูใจดีก็ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น

แต่ใบหน้าของตวนมู่ชิงกลายเป็นสีเขียวอีกครั้ง ใจเขาไม่พอใจอย่างมาก ในฐานะรองแม่ทัพของสามมณฑลทางเหนือ เขาค่อนข้างเป็นขุนนางที่มีอำนาจ ภาคเหนือเป็นสถานที่สำคัญ เมื่อเขาเข้ามาในเมืองหลวง ขุนนางมากกว่าครึ่งหนึ่งไปที่ตำหนักเซียงเพื่อเยี่ยมเขา ในไม่ช้าราชวงศ์ต้าชุนและเฉียนโจวกำลังจะเข้าสู่สงคราม ในฐานะรองแม่ทัพของสามมณฑลทางเหนือ แม้แต่ฮ่องเต้ก็ต้องให้เขาเข้าพบ แต่ทำไมเขาถึงอ่อนโยนต่อหยูเฮง องค์ชายเก้า และองค์ชายเจ็ด ? ตอนนี้เทพเซียนคนนี้ค่อนข้างดีจริง ๆ แล้วเขาไม่รู้จักตวนมู่ชิง !

ขุนนางที่มาทานข้าวกับตวนมู่ชิงรู้สึกเขินอายมาก แต่ไม่ว่าพวกเขารู้สึกอายแค่ไหนพวกเขาก็ไม่กล้าพูด นี่คือองค์ชายเจ็ด นอกจากองค์ชายเก้าแล้ว มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กล้าที่จะทะเลาะกับฮ่องเต้ซึ่งก็คือองค์ชายเจ็ด

ดังนั้นข้างนอกจึงเงียบครู่หนึ่ง ในที่สุดตวนมู่ชิงก็ตกตะลึง และเริ่มกล่าวว่า  “ขุนนางผู้ต่ำต้อยคนนี้เป็นรองแม่ทัพของสามมณฑลทางเหนือ กระหม่อมชื่อตวนตวนมู่ชิงพะยะค่ะ”

“โอ้” ซวนเทียนฮั่วตอบเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาพึมพำด้วยเสียงที่คร่ำครวญ “ตวนมู่ชิง ? ” เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่รู้ว่าตวนมู่ชิงเป็นใคร

ในเวลานี้เสียงของเด็กผู้หญิงที่ชัดเจนมา “พี่เจ็ดไปกินข้าวกันเถิด ข้าหิวมาก”

ด้วยคำว่า ‘พี่เจ็ด’ ที่พูดออกมา เฟิงหยูเฮงผู้ซึ่งอยู่ในห้องส่วนตัวเกือบจะสำลักน้ำชา นางจ้องมองที่ประตูอย่างว่างเปล่าและมีแรงกระตุ้นที่จะรีบออกไปดู นี่ใครกันแน่ นางเรียกเขาว่าพี่เจ็ดงั้นหรือ ?

นางมองไปที่ซวนเทียนหมิงด้วยความสับสน และถามเบา ๆ “นางเป็นใคร ? ”

ซวนเทียนหมิงยักไหล่ “ข้าไม่รู้เหมือนกัน”

ข้างนอกเสียงของซวนเทียนฮั่วดังขึ้นอีกครั้ง “ท่านแม่ทัพก็มากินข้าวที่นี่งั้นหรือ ? โรงเตี้ยมครัวเทพมีอาหารอร่อยมากมาย เนื่องจากรองแม่ทัพมาจากทางเหนือ ท่านแม่ทัพต้องลิ้มลองทั้งหมด เสี่ยวเอ้อ ! ” เขาโบกมือ “ยกอาหารที่มีชื่อเสียงของโรงเตี้ยมครัวเทพทั้ง 18 อย่างมา” จากนั้นเขาพูดว่า “โปรดเพลิดเพลินกับอาหาร องค์ชายผู้นี้จะไม่อยู่กับท่านแม่ทัพ”

ด้วยคำพูดเหล่านี้ความมีชีวิตชีวาภายนอกก็แยกย้ายกันไป กลุ่มของตวนมู่ชิงกลับไปที่ห้องและนั่งลง ไม่นานเสี่ยวเอ้อยกอาหาร18 จานมาให้

เป่ยจื่อเดาะลิ้นของเขาแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ “ฝ่าบาทดุร้ายจริง ๆ ! อาหารจานเด็ด 18 อย่างได้รับการคัดสรรอย่างดีที่สุดในโลก หากคนปกติต้องการกิน พวกเขาจะต้องจองล่วงหน้า 5 วัน ครั้งนี้ตวนมู่ชิงโชคดีมากทีเดียว”

ซวนเทียนหมิงเห็นเฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยท่าทางที่ไม่สุภาพ ทำให้เขารู้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่ไม่ดี เขาเริ่มพูดอย่างรวดเร็ว “ครั้งต่อไปที่เมื่อเจ้าอยากกิน ข้าจะพาเจ้ามากิน”

“หืมมม” นางกรอกตาและมองข้ามเขา นางพึมพำ “เสียเวลากับตวนมู่ชิง มันเสียเวลาอย่างแท้จริง”

เช่นนี้พวกเขานั่งต่ออีก 1 ชั่วยาม และในที่สุดห้องข้าง ๆ ก็กินเสร็จแล้ว พวกเขาชื่นชมมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยกล่าวว่า “ชื่อเสียงของโรงเตี้ยมครัวเทพนั้นสมควรได้รับจริง ๆ ” แม้แต่ตวนมู่ชิงก็ต้องชื่นชมอาหาร 18 จาน จากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดัง “เสี่ยวเอ้อเก็บเงิน ! ”

เสี่ยวเอ้อวิ่งเข้ามา และกล่าวอย่างเคารพ “ทั้งหมด 2,800 เหรียญเงินขอรับ”

“อะไรนะ ? ” ตวนมู่ชิงตะโกนออกมา “เท่าไหร่นะ ? ”

เสี่ยวเอ้อพูดซ้ำ “รวมทั้งหมด 2,800 เหรียญเงินขอรับ”

ตวนมู่ชิงเกือบจะอาเจียนทุกอย่างที่เขาเพิ่งกินไป เขาไม่สามารถยอมรับได้ “ทำไมมันแพงจัง เราสั่งเพียงไม่กี่จานเท่านั้น ? ”

เสี่ยวเอ้อกล่าวว่า “อาหารที่มีชื่อเสียงทั้ง 18 จาน คือ 2,666 เหรียญเงิน ท่านสั่งสุราท้อ 2 ขวดด้วยขอรับ…”

“ช้าก่อน” เสี่ยวเอ้อถูกขัดจังหวะ “องค์ชายเจ็ดเป็นคนสั่งไม่ใช่หรือ ? ”

“ขอรับ ! ” เสี่ยวเอ้อพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่าย “อาหารถูกสั่งโดยองค์ชาย แต่ท่านเป็นคนทาน แม่ทัพ ท่านไม่ควรพูดเช่นนั้น… ท่านไม่มีเงินงั้นหรือ”

ตวนมู่ชิงตบโต๊ะด้วยความโกรธ “องค์ชายเจ็ดเชิญพวกเราให้กินอาหารนั้น ทำไมเราต้องจ่ายมันด้วย ? ”

ทัศนคติของเสี่ยวเอ้อยิ่งแย่ลงไปอีก “ท่านใต้เท้า คำพูดของท่านไม่มีเหตุผล ในเวลาที่องค์ชายเจ็ดทรงสั่งอาหาร ข้าก็อยู่ที่นี่ หากท่านไม่อยากกิน ท่านสามารถปฏิเสธได้ แต่ท่านยอมรับและท่านก็กินมัน ทำไมท่านถึงเสียอารมณ์เมื่อถึงเวลาต้องจ่ายเงิน ? ท่านลองไปคุยกับองค์ชายเจ็ดดีหรือไม่ขอรับ”

ตวนมู่ชิงไม่เต็มใจที่จะเสียหน้าไปมากขนาดนั้น ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่กล้าที่จะไป โชคดีที่เขานำตั๋วแลกเงินมาด้วยก่อนที่จะออกจากบ้านในวันนี้ ตอนแรกเขาวางแผนที่จะเดินเล่นรอบเมืองหลวง แม้กระนั้นใครจะรู้ว่าอาหารง่าย ๆ จะทำให้เขาอยู่ในสถานะนี้

เมื่อพวกเขาจากไป ใบหน้าของพวกเขาดำสนิท เฟิงหยูเฮงเอนกายพิงรอยแตกที่ประตูเพื่อมองออกไป หน้าตาเศร้าหมองของตวนมู่ชิงทำให้นางหัวเราะ หลังจากกลุ่มนั้นออกจากอาคารไปแล้ว ซวนเทียนหมิงก็ดึงนางกลับมา

เป่ยจื่อได้กลับมาสู่ตำแหน่งเดิมแล้ว และนางก็หัวเราะเสียงดัง “พี่เจ็ดเยี่ยมจริง ๆ ! ”

หลังจากพูดอย่างนี้เสียงหัวเราะที่ชัดเจนก็มาจากประตู ทันทีหลังจากนี้ร่างที่เหมือนเทพเซียนปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

เฟิงหยูเฮงหลุดจากการจับของซวนเทียนหมิงอย่างมีความสุข และรีบไปกอดแขนของซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ด ข้าคิดถึงเสด็จพี่”

ซวนเทียนฮั่วมองหน้านาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดี อย่างไรก็ตามเขาถามซวนเทียนหมิง “ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงผิวคล้ำและผิวเนียนกว่าเดิม ? ”

ซวนเทียนหมิงกางมือ “นางออกจากเตาเผาขณะทำงานกับเหล็ก” จากนั้นเขาก็ยื่นมือดึงนางกลับ “ใส่ใจดูแลรูปร่างหน้าตาของเจ้าบ้าง”

นางสูญเสียการควบคุมตัวเอง เกือบครึ่งปีแล้วตั้งแต่นางเห็นซวนเทียนหมิงจะบอกว่านางไม่เคยคิดถึงเขาจะเป็นเรื่องโกหก แต่นางเห็นซวนเทียนหมิงชี้ไปที่ข้างหลังเขา ดังนั้นนางจึงเห็นใบหน้าของเด็กสาวขี้สงสัย

เฟิงหยูเฮงกระพริบตาและผู้หญิงคนนั้นก็กระพริบตา นางเบ้ปากและผู้หญิงคนนั้นก็เบ้ปากเหมือนนาง นางเอียงหัวพิงซวนเทียนหมิง ผู้หญิงคนนั้นก็เอียงหัวพิงซวนเทียนฮั่ว

หัวใจของเฟิงหยูเฮงสั่นเพราะความรู้สึกแปลก ๆ ทำให้จิตใจนางเต็มไปด้วยความอยากรู้ เมื่อนางมองซวนเทียนฮั่วอีกครั้ง การจ้องมองของนางก็เต็มไปด้วยคำถาม

แต่เขาแนะเพียงสั้น ๆ “นี่คือหยูเฉียนหยิน”

เฟิงหยูเฮงไม่ได้รับความกระจ่างเล็กน้อย แต่ซวนเทียนหมิงคว้าไหล่ของนางและใช้แรงเล็กน้อย นางเข้าใจว่าสิ่งนี้หมายความว่านางไม่ควรถามต่อ ดังนั้นนางจึงยอมแพ้และไม่พูด

ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะอีกครั้งและเสี่ยวเอ้อนำอาหารมาเพิ่ม หญิงสาวที่ชื่อหยูเฉียนหยินกลืนน้ำลายและถามซวนเทียนฮั่วว่า “พี่เจ็ด ข้าจะกินได้หรือยัง ? ”

ซวนเทียนฮั่วยิ้ม และพยักหน้า “กินได้เลย การเดินทางนี้ทำให้เจ้าอดมากแล้ว” เสียงของเขานุ่มนวล แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่ากับตอนที่พูดกับเฟิงหยูเฮง

หยูเฉียนหยินหยิบตะเกียบของนางอย่างมีความสุข และตรงไปที่ไหล่หมูโดยไม่ต้องคิด

ครั้งนี้มันไม่ใช่แค่เฟิงหยูเฮง เพราะแม้แต่ซวนเทียนหมิงก็แทบจะพังทลาย เมื่อมองผู้หญิงคนนั้นกินไหล่หมู นางเหมือนกับเฟิงหยูเฮง มุมปากของเขาเริ่มกระตุกโดยไม่รู้ตัว

วังซวนและหวงซวนมองหน้ากันแล้วมองเฉียนหยิน ดวงตาของพวกเขามีความเป็นศัตรูกันเล็กน้อย

ซวนเทียนหมิงเป็นคนเริ่มก่อน “พี่เจ็ด” มันเป็นเพียงไม่กี่คำ อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าองค์ชายเจ็ดจะเข้าใจความตั้งใจของเขา

แต่ซวนเทียนฮั่วเพียงกล่าวว่า “หมิงเอ๋อหลอมเหล็กได้สำเร็จหรือไม่ ? ” การเปลี่ยนหัวข้อเขาไม่ต้องการพูดคุยอะไรที่เกี่ยวข้องกับหยูเฉียนหยิน

เฟิงหยูเฮงทนไม่ไหวแล้วก็เริ่มพูดถึงอาหารที่พวกเขาโปรดปราน นางเอนกาย และถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้าชอบกินไหล่หมูด้วยหรือ ? มันเป็นของโปรดของข้า”

หยูเฉียนหยินเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกำลังพูดกับนาง นางมีความสุขมากและกลืนเนื้อลงไป นางหยิบน้ำจิบก่อนจะกล่าวว่า “เนื้อไหล่ของหมูนั้นเรียบเนียนมากและรสชาติดีที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีเอ็นกล้ามเนื้อเป็นสิ่งที่ดีที่สุด!” หลังจากพูดอย่างนี้ก่อนที่จะรอให้เฟิงหยูเฮงถามอีกครั้ง นางกล่าวเสริมว่า “นอกจากไหล่หมูแล้ว ข้ายังรักการกินนกพิราบหนังกรอบที่รวมกับเนื้อนุ่ม ๆ มีกลิ่นหอมอย่างแท้จริง”

ปัง

เฟิงหยูเฮงตบโต๊ะด้วยฝ่ามือของนาง นางจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่ว การแสดงออกของนางก็จมลงทันที