ตอนที่ 425 ตัดเอว
เฟิงจินหยวนเดินนำพี่น้องเฉิงและตรงไปที่ตำหนักเซียง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ความเคารพต่อตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของพวกนาง เป็นเพราะเขาต้องการยืมพลังของพวกนางเพื่อให้ตัวเองยืนอยู่บ้าง
สิ่งที่เกิดขึ้นจริงที่ตำหนักเซียง ตระกูลเฟิงไม่รู้จริง ๆ แต่เมื่อเฟิงจินหยวนได้ยินว่าฮองเฮาได้ส่งแม่นมมาตรวจร่างกาย และมอบแผนภูมิดาวหยกบริสุทธิ์ให้เป็นของกำนัล เขาก็สามารถเดาเหตุผลได้แล้ว
แต่เขารู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย เฟิงเฉินหยูได้บอกเขาอย่างชัดเจนว่านางปกติดีแล้ว ในเวลานั้นมันดูไม่เหมือนว่าเฟิงเฉินหยูโกหก หลังจากนั้นเขาเข้าใจว่าเฟิงเฉินหยูจ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อให้เฟิงหยูเฮงรักษา ในเวลานั้นเฟิงเฉินหยูมีเงินจำนวนมากจากตระกูลเฉิน และนางใช้สิ่งนี้เพื่อขอให้เฟิงหยูเฮงรักษา นี่ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขายังคงลืมอะไรบางอย่าง หลังจากเหยาซื่อและบุตรของนางกลับสู่เมืองหลวง เฟิงเฉินหยูได้ร่วมมือกับตระกูลเฉินหลายครั้งเพื่อพยายามทำร้ายพวกเขา แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะจัดการกับพวกเขาได้ทั้งหมด แม้ว่าบางคนพยายามทำอะไรที่ร้ายแรง แต่เขาก็ยังคงปกป้องเฟิงเฉินหยูจากการลงโทษหลายครั้ง บุตรสาวคนที่สองนั้นเป็นคนที่อาฆาต
เมื่อคิดเช่นนี้หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น เขาเร่งคนขับรถม้าให้เร็วขึ้นหลายครั้ง ในที่สุรถม้าก็หยุดที่หน้าทางเข้าตำหนักเซียง
เฟิงจินหยวนรีบปีนออกจากรถม้าและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว พี่น้องเฉิงตามหลังเขา เมื่อมองหน้ากัน พวกนางเข้าใจในสิ่งที่คิด
พวกนางเคยได้ยินข่าวการเข้าร่วมของเฟิงหยูเฮงมานานแล้ว คราวนี้สำหรับงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของเฟิงเฉินหยู ไม่เพียงแต่นางกับพระชายาเซียงร่วมมือเท่านั้น แม้กระทั่งป้าของพวกนางก็มีส่วนร่วมด้วย สองพี่น้องคิดตกนานแล้ว ในระหว่างการเดินทางไปยังตำหนักเซียง พวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวตามความต้องการของเฟิงจินหยวน พวกเขาจะเคลื่อนไหวไปตามความปรารถนาขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เฟิงหยูเฮง
เมื่อสมาชิกในตระกูลเฟิงมาถึง ผู้คนที่คุยกันก็ค่อย ๆ ลดเสียงลง ขุนนางผู้หนึ่งที่มักยืนอยู่ข้าง ๆ เฟิงจินหยวนในราชสำนักเข้ามาและกระซิบบอกสถานการณ์ให้เขาฟัง ทำให้ใบหน้าของเฟิงจินหยวนซีด เขาสามารถบอกได้เลยว่าถ้อยคำเหล่านั้นได้รับการสักโดยเฟิงหยูเฮง ซักพักหนึ่งความโกรธก็ลุกลามในตัวเขา และเขาต้องการที่จะรีบเข้าไปในห้องโถงเพื่อถามเฟิงหยูเฮงว่าต้องการทำอะไร !
แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องโถงและเห็นองค์ชายเก้า ซวนเทียนหมิงนั่งถัดจากเฟิงหยูเฮง คำพูดเหล่านั้นซึ่งมาถึงที่ริมฝีปากของเขาก็ถูกกลืนลงไปอย่างไร้ประโยชน์
เขานำฮูหยินของเขามาและคารวะองค์ชาย เมื่อเขาก้มศีรษะลง เขามองไปข้างหลังและเห็นเฟิงเฉินหยูนอนเหยียดยาวอยู่บนธรณีประตูของทางเข้าห้องโถง ใบหน้าของนางซีดและมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของนาง นี่ทำให้เห็นได้ชัดว่าบุตรสาวของเขาถูกตี
แต่เฟิงจินหยวนจะพูดอะไรได้ เขาจะกล้าพูดอะไร เขาเข้าใจจิตใจของเฟิงเฉินหยู ตอนนี้เขาแค่ต้องการดูว่าหลุมนี้ลึกลงไปแล้ว เมื่อสถานการณ์นี้ได้รับการแก้ไขแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเฟิงเฉินหยู บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นเสนาบดีอีกต่อไป
เขายืนขึ้นด้วยความกลัวและมองดูองค์ชายสาม ด้วยความรู้สึกผิด เขาถามว่า “องค์ชาย เกิดอะไรขึ้นกันแน่พะยะค่ะ ? ”
สีหน้าของซวนเทียนเย่ย่ำแย่ แต่เขาไม่ได้พูด แต่มันคือตวนมู่ชิงที่พูดว่า “ใต้เท้าเฟิง นั่นคือบุตรสาวแสนดีที่เจ้าเลี้ยงดู ! การเสียชื่อเสียงเป็นปัญหาตระกูลของเจ้า แต่เพียงเพราะเจ้าไร้ยางอาย อย่าคิดว่าคนอื่นจะไร้ยางอายไปด้วย ! ”
คำพูดของเขาแรงมาก คำที่ว่าไร้ยางอายตบหน้าเฟิงจินหยวนและทิ้งความเจ็บปวดราวกับว่าเขาถูกไฟครอก สำหรับผู้ที่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นผู้นำอันดับต้น ๆ ที่ได้รับการดูถูกจากรองแม่ทัพจากชายแดน ถึงแม้ว่าเขาจะเพิกเฉยก็ตาม เขาก็ทนไม่ได้
ดังนั้นเขาจึงดึงความกลัวกลับมาจากการเผชิญหน้ากับซวนเทียนเย่ และมองตวนมู่ชิงด้วยสายตาที่เย็นชาถามว่า “รองแม่ทัพ เจ้ากำลังใช้สถานะไหนในการพูดคุยกับเสนาบดีคนนี้”
ตวนมู่ชิงใช้เวลาหลายปีของเขาในภาคเหนือ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความคิดที่ดีเกี่ยวกับอันดับของขุนนาง นอกจากจะเป็นญาติขององค์ชายสามแล้ว เขายังควบคุมกองทหารในภาคเหนืออีกด้วย นิสัยของเขานั้นมีความภาคภูมิใจมากกว่าคนทั่วไปมาก ความรู้สึกเหนือกว่าพุ่งออกมา เขาจะวางตำแหน่งขุนนางขั้นหนึ่งอย่างไรในสายตาของเขา ยิ่งกว่านั้นปัจจุบันเป็นตระกูลเฟิงที่ไร้เหตุผล
ตวนมู่ชิงยืดเอวขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบเฟิงจินหยวนว่า “ข้าเป็นตัวแทนตระกูลตวนที่จะถามใต้เท้าเฟิง เจ้าส่งดอกไม้ที่ร่วงโรยมายังตำหนักเซียงแต่งกายเป็นสมบัติแสนรักอะไร ? “
ในความเป็นจริง เฟิงจินหยวน, ตวนมู่ชิง และซวนเทียนเย่เกลียดพระชายาเซียง, ไป่หรู และอื่น ๆ เดิมทีการต้อนรับเฟิงเฉินหยูเข้าสู่ตำหนักเซียงนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการเพิ่มตัวหมาก ถ้าสิ่งนี้ทำโดยไม่มีการโห่ร้อง แม้ว่าซวนเทียนเย่รู้เรื่องนี้ เขาจะขังนางไว้ในตำหนักและอย่าปล่อยนางออกไป อย่างไรก็ตามแผนของเขาจะต้องดำเนินการต่อ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทุกคนรู้เกี่ยวกับมัน เรื่องนี้บังคับให้เขาต้องขอคำอธิบายจากเฟิงจินหยวน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกัดฟันและกำจัดเฟิงเฉินหยูซึ่งเป็นตัวหมากโดยสิ้นเชิง
เมื่อเห็นว่าเฟิงจินหยวนยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร ซวนเทียนเย่ก็ตะคอกอย่างเย็นชา เมื่อมองที่แม่นมซึ่งเป็นผู้ตรวจร่างกายอีกครั้ง เขาพูดว่า “เมื่อเสนาบดีเฟิงแกล้งทำเป็นไม่รู้ ก็พาเขาไปที่ห้องโถงด้านในเพื่อตรวจสอบอีกครั้ง ! คราวนี้ให้เสนาบดีเฟิงได้เห็นว่าบุตรสาวเจ้าเป็นคนแบบไหน ! ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาตรวจบุตรสาวของตัวเองหรือ ? เป็นไปได้อย่างไร ? เขากระทืบเท้าแล้วเดินวนเป็นวงกลม
สำหรับพี่น้องเฉิง พวกนางเหลือบมองเฟิงหยูเฮง จากนั้นจุนม่านก็กล่าวว่า “ท่านพี่ อนุญาตให้ฮูหยินผู้นี้และน้องสาวไปตรวจสอบนาง ! ”
จากนั้นเฟิงจินหยวนจำได้ว่าเขาพาสองคนนี้มาด้วย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ดี เจ้าเข้าไป” เขาพูดกับซวนเทียนเย่ “พวกนางจะเป็นมารดาของเฟิงเฉินหยู อนุญาตให้พวกนางไปทำการตรวจสอบด้วย ! ”
ซวนเทียนเย่พยักหน้า และแม่นมนำทั้งสองเข้าไปในห้องโถงด้านใน เขารู้ว่าเฟิงจินหยวนได้จงใจพาพี่น้องคู่นี้มา แม้กระนั้นเขาสาปแช่งอีกฝ่ายอยู่เงียบ ๆ เป็นคนโง่ ทั้งสองร่วมมือกับเฟิงหยูเฮงอย่างชัดเจน พวกนางจะช่วยพูดแทนเขาได้อย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้
ไม่นานพี่น้องเฉิงก็กลับมาจากห้องโถงด้านในพร้อมกับแม่นมที่อยู่ข้างหลังพวกเขา ทันทีที่ติดตามพวกเขา เฟิงเฉินหยูก็ถูกคนรับใช้ที่แข็งแกร่งลากไปที่ทางเข้าห้องโถงด้านใน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเฟิงเฉินหยู พี่น้องเฉิงคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนเย่โดยที่เฉิงจุนม่านกล่าวว่า “ในฐานะฮูหยินใหญ่ของตระกูลเฟิง ไม่ได้เชิญยายมาตรวจสอบก่อนที่บุตรสาวของตระกูลเราจะแต่งงาน เป็นความประมาทของฮูหยินผู้นี้เพคะ”
เมื่อเฟิงจินหยวนได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเขาเต้นแรง เดิมทีเขายังมีความหวังอยู่บ้าง อย่างไรก็ตามความหวังนั้นก็ถูกทำลายไปแล้ว คราวนี้เฟิงหยูเฮงทำเกินไป
เขาระงับความโกรธและสิ่งนี้ทำให้เขาแทบบ้า เขาไม่สามารถระบายความโกรธที่องค์ชายสามได้ และเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกรธตวนมู่ชิง เขาไม่กล้าโกรธเฟิงหยูเฮง เมื่อหันมา เขาเห็นเฟิงเฉินหยูนอนอยู่บนธรณีประตู ในที่สุดเขาก็พบที่ระบายความโกรธ เขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เขาก็ยกเท้าขึ้นแล้วเตะไหล่ของนาง
แม้ว่าการเตะของเขาจะไม่ได้มีพลังมากเท่ากับการเตะของตวนมู่ชิง แต่การเตะที่หัวไหล่นั้นค่อนข้างลำบาก เฟิงเฉินหยูที่ถูกเตะและเสียง “เปรี้ยะ” ก็มาพร้อมกับมัน ดูเหมือนว่าแขนซ้ายของนางไม่ได้เชื่อมต่อกันอีกต่อไปเพราะมันแกว่งไปมาในขณะที่ถูกลากลงบนพื้น
นางเจ็บปวดมากจนเกือบหมดสติ เมื่อนางเห็นความสิ้นหวังในใบหน้าของเฟิงจินหยวน ความกลัวในใจของนางก็ลึกซึ้ง
ในขณะนี้พี่น้องเฉิงยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ซวนเทียนเย่มองดูทั้งสองและใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถระบายได้ แม้ว่าพวกนางจะเป็นฮูหยินของเฟิงจินหยวน แต่พวกนางก็ยังเป็นหลานสาวของฮองเฮา เขาไม่มีทางเลือกนอกจากไว้หน้านาง เขาคิดในไม่ช้าแล้วก็หันมาหาเฟิงหยูเฮง โดยถามว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลคิดว่าควรทำอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? ”
เมื่อเขาถามสิ่งนี้ เฟิงหยูเฮงที่ขดตัวบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของนางและเล่นกับพู่ห้อยลงมาจากเอวของซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนหมิงยังพูดจากด้านข้างว่า “พู่ของพี่เจ็ดอันใหม่หรือ ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน”
ซวนเทียนฮั่วไม่พูด เขายิ้มและขยับเข้าใกล้เฟิงหยูเฮงเท่านั้นทำให้แน่ใจว่านางจะไม่ดึงแรง สำหรับหยูเฉียนหยิน นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงเป็นครั้งคราว อย่างไรก็ตามนางทำตามเฟิงหยูเฮง นางยังเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน แต่นางดูอ้วนกว่าเฟิงหยูเฮง ดังนั้นนางจึงดูไม่ดี
เมื่อซวนเทียนเย่ถามเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงไม่หยุดเล่นพู่และนางไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น นางเพิ่งเปล่งเสียงของนางแล้วตะโกนออกมาว่า “แม่นม ! ”
บุคคลเพียงคนเดียวในห้องที่เฟิงหยูเฮงเรียกเป็นคนที่มาจากพระราชวัง ดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และโค้งคำนับนางพูดว่า “เพคะ องค์หญิงแห่งมณฑลต้องการให้หม่อมฉันทำอะไรเพคะ ? ”
จากนั้นเฟิงหยูเฮงกล่าว “ข้ารบกวนแม่นมทูลองค์ชายสามว่าราชวงศ์ต้าชุนจัดการหญิงที่เป็นเช่นนี้อย่างไร ดูเหมือนว่าองค์ชายจะไม่รู้”
แม่นมผงกหัวแล้วหันไปพูดเสียงดัง “ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน หากผู้หญิงคนใดคบชู้สู่ชาย ความผิดคือการสำส่อน การลงโทษคือการตัดเอว”
เมื่อคำพูดตัดเอวถูกเอ่ยออกมา เฟิงเฉินหยูเป็นลมไปทันที
เฟิงจินหยวนสะดุดแล้วก็ล้มลง โชคดีที่มีบ่าวรับใช้คอยสนับสนุนเขา สำหรับคนที่คุกเข่า จุนม่านกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ครอบครัวโชคร้าย นางถูกพาเข้ามาในตำหนักเซียง ทุกอย่างจะถูกปล่อยให้อยู่ในความดูแลของฝ่าบาท” ทั้งสองก็ยืนขึ้นพร้อมกันแล้วเดินไปที่เฟิงจินหยวน จุนเหม่ยกล่าวว่า “ท่านพี่ เนื่องจากสิ่งต่าง ๆ เป็นเช่นนี้ ไม่สามารถปกป้องคุณหนูใหญ่ได้อีกแล้ว”
จุนม่านยังกล่าวอีกว่า “ด้วยบุตรสาวเป็นแบบนี้ ตระกูลเฟิงของข้าจะไม่ดูถูกเจ้าในเรื่องนี้”
เมื่อทั้งสองพูดถึงสิ่งนี้ เฟิงจินหยวนจะพูดอะไร ตอนนี้เฟิงเฉินหยูเป็นคนไร้ค่า และนางก็เป็นคนไร้ค่าที่ทำให้ตระกูลเฟิงเสียหน้า เขาเข้าใจดีว่าการปกป้องบุตรสาวคนนี้ต่อไปจะส่งผลให้ตระกูลเฟิงต้องเสียชีวิต
แต่เขาก็ยังไม่ได้ระบายอารมณ์เต็มที่ เขามองเฟิงหยูเฮงด้วยสายตาที่แดงก่ำ ความโกรธและอย่าหวังที่ได้หลบหนีจากเขา ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่สามารถอดทนและตะโกนอย่างกะทันหัน “เจ้าตั้งใจจะทำร้ายตระกูลเฟิงอีกนานแค่ไหน ? ”
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็หยุดเล่นพู่แต่นางก็ยังไม่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูเหมือนจะเผยความเย็นชา ทุกคนที่นางเหลือบมองต่างตัวสั่น
มือของซวนเทียนหมิงขยับเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเขากำลังจะหยิบแส้ อย่างไรก็ตามองค์ชายเจ็ดกล่าวขึ้นว่า “เสนาบดีเฟิง ในสายตาของเจ้า บุตรสาวแบบไหนจะเป็นคนดี ? บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ที่มีความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและหลอมเหล็กให้กับอาณาจักร เจ้าไม่ได้รักนาง แต่เจ้ามีความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่สำหรับบุตรสาวที่ร่วงโรยของอนุ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ? ”
เฟิงจินหยวนตื่นตกใจ เขาไม่เคยคิดว่าคนที่จะพูดในเวลานี้จะเป็นองค์ชายเจ็ดที่เป็นเหมือนเทพเซียน ทุกคำพูดที่เขาพูดทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของเขา
ถูกต้อง ในสายตาของทุกคน เฟิงหยูเฮงคือความหวังของตระกูลเฟิง ทำไมเขายังคงต้องการหวังในตัวเฟิงเฉินหยูอีกต่อไป ? แต่มีบางคนที่สามารถเข้าใจได้ เฟิงหยูเฮงไม่ใช่คนแบบเดียวกับเขา !
“เฮ้” ทันใดนั้นคนที่เล่นพู่ก็พูดขึ้น อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมาก “อาจเป็นเพราะพี่ใหญ่นั้นงดงามกว่าข้า หรือบางทีอาจเป็นเพราะพี่ใหญ่มีลักษณะของหงส์เพลิง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ความหวังของเสด็จพ่อก็อยู่กับข้า แต่ท่านพ่อของข้าคนนี้ไม่เคยมีความหวังใด ๆ ในตัวข้า”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ! ” เฟิงจินหยวนกลัวอย่างมาก สิ่งนี้ไม่ได้บอกว่าเขาไม่ได้มีจิตใจเช่นเดียวกับฮ่องเต้หรือ ในท้ายที่สุดบุตรสาวของเขายังเป็นบุตรสาวหรือไม่ ?
ในเวลานี้ซวนเทียนหมิงไม่สามารถทนฟังเฟิงจินหยวนพูดเรื่องไร้ยางอายอีกต่อไปได้ ดังนั้นเขากล่าวว่า “ตอนนี้เจ้าควรหุบปากได้แล้ว ! หากเจ้าต้องการโต้แย้ง องค์ชายผู้นี้จะพาเจ้าไปคุยกันที่ตำหนักหยูในภายหลัง” เขาหันไปมองเฟิงเฉินหยูที่เป็นลมและขดปากของเขาพลางเอ่ยเยาะเย้ย “ทหารองครักษ์ เอานางไปขังคุกให้องค์ชายผู้นี้ ให้จิงหยวนจับตาดูนางอย่างใกล้ชิด จากนั้นสามวันนางจะถูกประหาร ! ”
