ตอนที่ 429 ถ้าท่านสาปแช่งข้า แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ยังไม่พอใจ
บางทีเฟิงจินหยวนอาจยอมรับว่าถูกลดขั้นและไล่ออกจากบ้าน ท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์เช่นนี้ก็เกิดขึ้นกับเฟิงเฉินหยู มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ราชวงศ์จะไม่มีความคิดใด ๆ แต่เมื่อคิดถึงมัน จิตใจของเขาก็หดหู่ เขาก้าวครึ่งก้าวเข้าไปในหลุม
มันจบแล้ว เขาใช้โฉนดยืมเงินจากเฟิงหยูเฮง ยังไม่ถึงกำหนดคืนเงินและเขายังไม่ได้เตรียมเงิน 1 ล้านเหรียญเงิน เขาจะไปเอาโฉนดคืนได้อย่างไร ?
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงจินหยวนนั้นไม่ดูไม่ดีง อันชิก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ท่านพี่ ครอบครัวประสบปัญหาก็ประสบด้วยกันและชื่นชมยินดีด้วยกัน นี่คืออะไร ไม่ว่าจะเป็นบ้านขนาดใหญ่หรือขนาดเล็กก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่เรามีที่อยู่ก็เพียงพอแล้ว หากโฉนดจะต้องถูกส่งคืนก็เพียงแค่ส่งคืน เราก็จะย้ายออก”
จินเฉินกล่าวอีกว่า “ใช่เจ้าค่ะ ด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับคฤหาสน์นี้ ข้ารู้สึกว่ามันช่างโชคร้าย การย้ายออกน่าจะดีกว่าเจ้าค่ะ”
หากสิ่งนี้อยู่ในสถานการณ์ปกติ เฟิงจินหยวนอาจรู้สึกดีจากการได้ยินอันชิพูดในสิ่งเหล่านี้ แต่เขาจะมีแก่ใจที่จะรู้สึกดีได้อย่างไร ? ด้วยความที่ใจของเขาเริ่มร้อนรน เขากล่าวว่า “ย้ายออกทำไม ? เราจะไม่ย้ายออก ! ตระกูลเฟิงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้มาหลายปีแล้ว ส่วนใดของคฤหาสน์นี้ที่ยังไม่ได้รับการดูแล ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะต้องเอาถ้วยและไปขอทาน ? 8,000 เหรียญเงินคือ 8,000 เหรียญเงิน แม้ว่าข้าจะต้องหลอมหม้อเพื่อขายเหล็ก ข้าก็ไม่สามารถยอมให้ท่านแม่มีชีวิตอยู่อย่างอึดอัด”
ในความกระตือรือร้นของเขา เขายกมารดาของเขาขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นบุตรชายที่ดี แต่ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ นางถามเฟิงจินหยวน “หลอมหม้อเพื่อขายเหล็ก ? จะได้เงินเท่าไหร่ ? ในการแต่งงานกับนังสารเลวจากเฉียนโจว เจ้าได้ใช้เงินทั้งหมดในคฤหาสน์ไปเรียบร้อยแล้ว ข้าจะไม่อยู่ที่เรือนนี้อีกต่อไป เพียงนำโฉนดออกมา ไม่จำเป็นต้องรออีก 4 วัน เราจะย้ายออกทันที ! ”
ทุกคนเห็นด้วย จางหยวนพยักหน้าด้วยการพูดว่า “ท่านฮูหยินผู้เฒ่าพูดถูก มันจะเป็นการดีกว่าที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข” ในขณะที่พูดอย่างนี้เขาก็เอื้อมมือไปในแขนเสื้อ และดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา “นี่คือที่อยู่อาศัยทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองหลวง เจ้าหน้าที่เฟิงรับโฉนดไป”
ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเป็นสีแดง และทุกคนกำลังรอให้เขาเอาโฉนดออกมา แต่เขาไม่ได้รับโฉนดมา จุนม่านงงงวย “ท่านพี่ไม่อยากจากที่นี่หรือ ? ”
เฟิงจินหยวนพยักหน้า “ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ข้าจะย้ายออกไปได้อย่างไร” หลังจากคิดเพียงเล็กน้อยในที่สุดเขาก็สามารถหาข้อแก้ตัวได้ในที่สุด “อีกสามวันเฉินหยูจะถูกประหารชีวิต ข้าต้องการจัดพิธีกรรมให้นางที่บ้าน แม้ว่ามันจะไม่ใช่สำหรับนาง แต่ก็จำเป็นต้องทำเพื่อตระกูลเฟิงที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุขในอนาคต มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าพิธีกรรมทำที่คฤหาสน์เก่าเพื่อป้องกันการเกิดอันตรายต่อสถานที่ใหม่”
เมื่อเขาพูดอย่างนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็เห็นด้วย นางกล่าวว่า “ใช่ การที่จะทำพิธีกรรมสำหรับคนตายทันทีหลังจากย้ายเข้าไปจะโชคร้าย มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าทำที่นี่”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จางหยวนไม่ได้กดดันอีกต่อไป เขาเก็บโฉนดกลับไปในแขนเสื้อของเขาแล้วพูดว่า “จากนั้นข้าจะกลับมาหลังจากนั้น 3 วัน” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็รีบจากไปพร้อมกลุ่มขันที
ในที่สุดเฟิงจินหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่นี่เป็นเพียงชั่วคราว เขามีเวลามากที่สุด 4 วัน หลังจาก 4 วันเขาจะยังคงต้องเผชิญกับปัญหาการมอบโฉนด ในช่วงเวลานี้เขาเริ่มเกลียดชังเฟิงเฉินหยู หากไม่ใช่เพราะสาเหตุทั้งหมดนี้ เขาก็จะไม่ถูกลดขั้นลงและตระกูลเฟิงก็จะไม่ถูกขับไล่ !
ฮูหยินผู้เฒ่าตะโกนบอกกับยายจาวว่า “นำชุดที่มาพร้อมกับตำแหน่งฮูหยินขั้นหนึ่งของข้ามา เมื่อขันทีจางกลับมาให้นำไปด้วย” จากนั้นนางจ้องมองที่เฟิงจินหยวน “ควรเปลี่ยนชุดราชสำนักของเจ้าด้วย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ต้องไปราชสำนัก ตระกูลเฟิงเลี้ยงดูบุตรสาวได้ดีจริง ๆ ”
ฮูหยินผู้เฒ่าพูดเพื่อตัวเอง และจิตใจของเฟิงจินหยวนก็กำลังคิดเช่นกัน ความเกลียดชังที่เขารู้สึกกับเฟิงเฉินหยูนั้นจบลงด้วยการถูกกำกับโดยเฟิงหยูเฮง ถูกต้อง ! เขาไม่ควรเกลียดเฟิงเฉินหยู คนที่เขาควรเกลียดคือเฟิงหยูเฮง นางเป็นคนที่ทำบางอย่างกับร่างกายของเฟิงเฉินหยู นางที่หวังอย่างสุดใจที่จะทำลายตระกูลเฟิง เฟิงจินหยวนรู้สึกว่าเขาได้ให้กำเนิดปีศาจ ถ้าเป็นไปได้เขาหวังว่าบุคคลที่จะถูกประหารชีวิตต่อไปจะเป็นบุตรสาวคนที่สองของเขาคือเฟิงหยูเฮง
“พาท่านแม่กลับไปก่อน” เขากัดฟันพูดด้วยความโกรธ “ข้าจะออกไปข้างนอก” เมื่อเขาพูดอย่างนี้ เขาไม่ได้รอให้ใครตอบโต้ ก่อนที่จะเดินออกจากคฤหาสน์
อันชิเห็นเขาออกไปแล้วเลี้ยวขวา นางหันไปทางเรือนตงเซิงโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกว่าเขากำลังไปหาเฟิงหยูเฮงอย่างแน่นอน
การคาดเดาของอันชิถูกต้อง เฟิงจินหยวนได้ไปคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลอย่างแน่นอน เรื่องของการย้ายออกเป็นเรื่องเร่งด่วนมาก ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้อย่างแท้จริง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปหาเฟิงหยูเฮง เพื่อดูว่าเขาจะสามารถขอโฉนดคืนมาก่อนได้หรือไม่
แต่เขาไม่เคยคิดว่าการเข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจะต้องมีการแจ้งเตือน 3 ชั้น จากทหารองครักษ์ ต่อด้วยยามรักษาประตู จากนั้นก็บ่าวรับใช้ในเรือนของเฟิงหยูเฮง เฟิงจินหยวนรอนานก่อนที่เขาจะได้รับเชิญเข้าประตูคฤหาสน์
ฉิงหยูที่อยู่ในปัจจุบัน ดังนั้นนางจึงพาเฟิงจินหยวนเข้าไปในคฤหาสน์เป็นการส่วนตัว เมื่อผ่านเรือนของเหยาซื่อ ฉิงหยูกล่าวว่า “ใต้เท้าเฟิงโปรดมาหาทางนี้เพื่อป้องกันความสงบของท่านฮูหยินเจ้าค่ะ”
ความโกรธที่เฟิงจินหยวนกดดันตลอดเวลาก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน “ความยิ่งใหญ่เช่นนี้ ! เสนาบดีคนนี้จะไม่ไปทางนั้นในวันนี้แน่นอน!”
ฉิงหยูหยุด เมื่อมองเฟิงจินหยวนอย่างเฉยชา นางเตือนเขาว่า “เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านลืมไปว่าท่านไม่ได้เป็นเสนาบดีอีกต่อไป ทำไมท่านถึงพูดถึงตัวเองในฐานะเสนาบดี ? ท่านไม่กลัวที่คำพูดเหล่านี้จะหลุดออกไป และตระกูลเฟิงจะต้องพบเจอกับวิกฤติอีกครั้งหรือ ? ”
เฟิงจินหยวนดึงสติกลับมา เขาเรียกตัวเองว่าเป็นเสนาบดีมาหลายปีแล้วและเขาก็คุ้นเคยกับมัน ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้เตือนเขา ในที่สุดเขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาต้องให้ความสนใจมากกว่านี้อีกเล็กน้อย หายนะนั้นเกิดจากคำพูดมาโดยตลอด แต่เขาไม่สามารถสร้างวิกฤติอีกครั้งสำหรับตระกูลเฟิง
แต่เขาก็งงงวย “พระราชโองการมาจากพระราชวัง เจ้ารู้เรื่องนี้ได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ามีสายลับในตระกูลเฟิง ? ”
ฉิงหยูเกือบหัวเราะ “ท่าน ท่านหมายถึงตระกูลเฟิงหรือ ? ไม่ใช่ว่าคุณหนูก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฟิงหรอกหรือ ? ยิ่งกว่านั้นในปัจจุบันคุณหนูยังคงดูแลตระกูลเฟิงอยู่ ยังมีความจำเป็นที่คุณหนูจะต้องสืบเป็นพิเศษหรือไม่ ? คนไหนที่ไม่ฟังคำสั่งของคุณหนู? นอกจากนี้ฮ่องเต้ก็ทรงพระราชทานเป็ดย่างที่อร่อยมาให้ และข่าวนี้มาจากขันทีที่ส่งเป็ด ฮ่องเต้ทรงปรารถนาให้คุณหนูได้ยินข่าวดี หากท่านมีข้อขัดข้องใด ๆ โปรดไปที่พระราชวังเพื่อเข้าพบฮ่องเต้เจ้าค่ะ ! ”
เฟิงจินหยวนจะมีความสามารถได้อย่างไร เขาเดินไปรอบๆ
ในที่สุดก็มาถึงเรือนของเฟิงหยูเฮง เขาเห็นหญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ นางกำลังกินเป็ดย่าง นางหยิบมันขึ้นมาด้วยมือของนาง ท่าทางที่นางกินนั้นน่าเกลียด และเขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริง องค์ชายเก้าสนใจผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร
ฉิงหยูพาเขาไปที่ลานบ้าน นางไม่ได้ประกาศอะไรเลย นางเดินตรงไปที่เฟิงหยูเฮง และหวงซวนที่ถือเป็ดกล่าวกับนางว่า “บ่าวรับใช้ผู้นี้จะนำมันไปที่ห้องครัว ข้าจะสั่งให้พ่อครัวจากโรงเตี้ยมครัวเทพเตรียมน้ำแกงอย่างดีให้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงกำลังเพลิดเพลินกับอาหารและไม่มีโอกาสพูด นางโบกมือเพื่อให้ฉิงหยูอย่างรวดเร็ว วังซวนยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วมองไปที่เฟิงจินหยวน นางยิ้มแล้ว “ใต้เท้าเฟิง ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะจ้องมองเป็ดด้วยความหิว สิ่งนี้ถูกส่งมาโดยฮ่องเต้ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้กิน”
เฟิงจินหยวนรีบกล่าวทันทีว่า “ใครจะอยากกินเป็ดเหม็นสาปเช่นนั้น ! ”
ในที่สุดคนที่กินเป็ดเต็มปากก็พูด นางกล่าวอย่างเย็นชาว่า “พูดอีกทีซิ ! ”
“ จะเกิดอะไรขึ้นแม้ว่าข้าจะพูดอีกสิบครั้ง ! ” เฟิงจินหยวนสูญเสียความสงบเมื่อเห็นบุตรสาวคนที่สองของเขา “แม้ว่าข้าจะพูดอีกสิบครั้ง มันก็ยังเป็นแค่เป็ด ! ระวังจะสำลักจนตาย ! ”
“วังซวน” เฟิงหยูเฮงวางเป็ดที่นางยังกินไม่หมด และกล่าวอย่างใจเย็น “เอาส่วนที่เหลือที่ไม่ได้กินใส่กล่องอาหาร ส่งมันไปพระราชวังทันที” ขณะพูดเช่นนี้นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ด้วยผ้าเช็ดหน้าที่นางได้รับจากฉิงหยู นางเช็ดมือแล้วเอาป้ายประจำตัวออกจากเอวของนาง “ไปเร็ว ๆ หากเจ้าไปช้า ประตูพระราชวังจะปิด จำไว้ว่าเจ้าจะต้องส่งมันให้กับเสด็จพ่อหรือขันทีจางหยวน แล้วบอกว่าเจ้าหน้าที่เฟิงกล่าวว่าเป็ดตัวนี้เป็นเพียงแค่เป็ดเหม็นสาป และองค์หญิงแห่งมณฑลสำลักเกือบตาย บอกกับเสด็จพ่อว่าองค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้ยังไม่อยากตาย และยังปรารถนาที่จะช่วยเหลือต้าชุน”
วังซวนพยายามกลั้นหัวเราะอย่างมาก นางหยิบจานขึ้นมาอย่างนุ่มนวล นางกำลังจะจากไป จากนั้นเฟิงจินหยวนก็ตอบสนองและตระหนักว่าเขาพลาดไปแล้ว เขาเกลียดที่เขาไม่สามารถตบตัวเองได้ เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าเป็ดตัวนี้ถูกส่งมาจากฮ่องเต้ แต่ทำไมเขาถึงพูดอย่างนั้น ? เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้แม้แต่น้อย มันไม่ดีเลย
เขาหยุดวังซวน ในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้ “ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ไม่จำเป็นที่จะต้องจริงจังกับมัน” จากนั้นเขาก็พูดกับเฟิงหยูเฮง “ข้ามาที่นี่เพื่อขอร้องบางอย่าง”
“ขอร้องข้า ? ” เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “ท่านพ่อมาขอความช่วยเหลือจากข้า แต่ท่านพ่อมาสาปแช่งให้ข้าสำลักเป็ดตาย ถ้าข้าตายใครจะช่วยท่านพ่อได้”
เฟิงจินหยวนไม่ต้องการทะเลาะกับนาง อย่างไรก็ตามเขาสังเกตเห็นคำพูดที่นางใช้และพูดด้วยความปิติ “ความหมายของเจ้าคือ… เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”
“ข้าไม่เห็นด้วย” เฟิงหยูเฮงบอกกับเขาอย่างชัดเจน “ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามข้าจะไม่เห็นด้วยกับมัน ท่านพ่อไม่ต้องเสียเวลา โปรดกลับไป”
“เจ้า…” เฟิงจินหยวนกลายเป็นคนคลั่ง “ข้าเป็นบิดาของเจ้า ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำไมเจ้าไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์นั้นเลย ? ”
เฟิงหยูเฮงยกมือของนางราวกับว่าจะตีเขา “ท่านให้กำเนิดข้า ท่านตั้งครรภ์หรือไม่ ? ท่านเลี้ยงดูข้าหรือไม่ ท่านส่งข้าไปอยู่บนภูเขาเพื่อเลี้ยงดู ? ข้าจะบอกท่านว่าความสัมพันธ์แบบบิดาของท่านถูกลบทิ้งโดยความพยายามที่เปิดเผยและซ่อนเร้นเพื่อทำร้ายและฆ่าพวกเรา ท่านควรจะขอบคุณที่ข้าอนุญาตให้ท่านเข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลในวันนี้ หากท่านยังคงพูดจากอ้อมค้อมกับข้า ท่านจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้”
ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์ เฟิงหยูเฮงเยาะเย้ยและสาปแช่งเขาไม่เคยไว้หน้าเลย ใบหน้าแก่ ๆ ของเขาไม่มีความหมายอะไรกับบุตรสาวคนนี้เลย เขาตีกลองเพื่อล่าถอย ด้วยความสัมพันธ์ที่เย็นชาเช่นนี้ จะมีประโยชน์อะไรหากเขาเอ่ยปากออกไป ?
แต่ถ้าเขาไม่ได้พูดถึงมันก็จะไม่มีความหวังใด ๆ เรื่องโฉนดนั้นเร่งด่วน แม้ว่าเขาจะต้องเสียหน้าในวันนี้ เขาก็ยังคงต้องถาม
ดังนั้นเขาจึงพูดจาสุภาพและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “วันนี้ข้ามาคุยเรื่องที่ดินของคฤหาสน์เฟิง ตอนนี้ฮ่องเต้ต้องการที่จะเอามันกลับมา เจ้าช่วยคืนมันให้ข้าก่อนได้หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ทำได้ แต่ท่านพ่อต้องคืนเงิน 1 ล้านเหรียญเงินที่เป็นหนี้ให้ข้าก่อน”
เฟิงจินหยวนกระทืบเท้าของเขา “ถ้าข้าสามารถหาเงิน 1 ล้านเหรียญเงินมาคืนเจ้าได้ ทำไมข้าต้องมาคุยกับเจ้า ”
“ แม้ท่านพ่อจะรู้ว่าท่านพ่อเสียเวลา แต่ท่านพ่อก็ยังมาพูด ท่านพ่อไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรือ” เฟิงหยูเฮงจ้องมองบิดาที่ไร้ยางอายของเจ้าของร่างเดิมอย่างเยือกเย็น และเตือนเขาว่า “แทนที่จะมาที่นี่เพื่อถามข้า มันจะดีกว่าถ้าไปกู้เงิน เมื่อท่านพ่อคืน 1 ล้านเหรียญเงินแล้ว โฉนดจะถูกส่งคืนให้ทันที”
ตามความคิดของนาง เฟิงจินหยวนก็รู้ดีว่าแทนที่จะเสียหน้าที่นี่ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะไปกู้เงิน ดังนั้นเขาจึงกระทืบเท้าของเขาแล้วชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงพลางกล่าวว่า “สัตว์ร้ายตัวน้อย เมื่อข้ารวบรวมเงินได้ 1 ล้านเหรียญเงินมาคืนเจ้าแล้ว ข้าจะตัดความสัมพันธ์ของเราในฐานะบิดาและบุตรสาว ข้าจะไม่กลับมาอีก ! ”
เมื่อคำพูดออกมา เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นจากท้องฟ้าแจ่มใส บูม สั่นสะเทือนถึงพื้น เฟิงจินหยวนได้รับความหวาดกลัวและเกือบจะล้มลงกับพื้น อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหัวเราะทันที นางชี้ไปที่บิดาที่ไร้ยางอายนางกล่าวว่า “ท่านได้ยินหรือไม่ ท่านสาปแช่งข้า และแม้กระทั่งเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ยังไม่พอใจ ! ”
