ตอนที่ 473 องค์หญิงแห่งมณฑลตัวจริงและตัวปลอม
ไปทางทิศตะวันออกของเมืองหลวงมีทางแยกในถนน 20 ลี้ออกไป ทั้งสองหยุดม้า คนหนึ่งเป็นแม่ทัพแห่งตะวันออกบุชง และอีกคนเป็นผู้หญิงที่เหมือนเฟิงหยูเฮง
เด็กหญิงชี้ไปที่ถนนที่มุ่งไปทางทิศตะวันออกและพูดด้วยรอยยิ้มต่อบุชง “ท่านแม่ทัพ ถ้าเจ้าเดินไปตามถนนสายนี้ เจ้าจะไปถึงโลกของเจ้า ไปเร็ว ข้าจะพาเจ้าไปยังจุดนี้เท่านั้น”
บุชงหันมามองนางแล้วถามว่า “แล้วเจ้าล่ะ ตะวันออกเป็นโลกของข้า แต่ก็เป็นภาคตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุนด้วย หากเจ้ายังคงเดินไปทางนั้นต่อไป นั่นก็จะเป็นที่ที่เจ้าอยู่”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก “ดินแดนนั้นไม่ได้เป็นของข้า มันเป็นของท่านพ่อและพี่น้องของข้า ข้าแค่ใช้อำนาจในทางที่ผิด แต่ใครจะรู้ว่าน้องชายของข้าคนไหนจะมาแทนที่ท่านพ่อของข้า ? ใครจะรู้ว่าอีกกี่ปีที่ข้าจะสามารถใช้อำนาจของข้าในทางที่ผิด ค่อนข้างจะเป็นการดีกว่าที่จะออกมาดู เรียกสหายเพิ่มอีกไม่กี่คนและปกป้องวิถีชีวิตที่ฟุ่มเฟือยของข้า ตัวอย่างเช่นแม่ทัพบุ เจ้ากับข้าเป็นสหายกันอยู่แล้วนั่นไม่ถูกต้องหรือ ? ”
บุชงจ้องที่นางเป็นเวลานานและไม่สนใจอยู่ครู่หนึ่ง แม้กระนั้นเขาก็ได้สติเร็วมาก
เด็กหญิงยกมือขึ้นและลูบหน้าของตัวเอง “มันคล้ายกันใช่หรือไม่ ? แม่ทัพบุชอบนาง” ประโยคสุดท้ายคือคำบอกเล่า
บุชงไม่ได้ลบล้างมัน เพียงแต่กล่าวว่า “มันคล้ายกันมาก อย่างไรก็ตามมันขาดเสน่ห์เล็กน้อย” แต่หลังจากพูดอย่างนี้เขาส่ายหน้า “ไม่ว่าจะมีเสน่ห์หรือไม่ ตอนนี้นางก็ไม่ใช่นางอีกต่อไปแล้ว” เมื่อเห็นเด็กหญิงมองเขาด้วยความสับสน เขาโบกมือและนิ่งเงียบ
อย่างไรก็ตามเด็กหญิงถามว่า “เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าองค์ชายสามและองค์ชายสี่จะแพ้การต่อสู้ครั้งนี้ ? เมื่อเจ้าวิ่งหนีไปเช่นนี้ ถ้าทั้งสองสามารถจัดการเพื่อยึดครองเมืองหลวงและพระราชวัง เจ้าจะไม่เป็นขุนนางที่มีความผิดหรอกหรือ ? ”
บุชงเย้ยหยัน “มันช่างเป็นวิธีที่ง่ายมาก หนึ่งในนั้นถูกเฆี่ยนตีโดยองค์หญิงแห่งมณฑลไม่ได้ และหนึ่งในนั้นไม่เคยมีสมองที่พัฒนาอย่างเต็มที่มาตั้งแต่เด็ก หากต้องการแย่งชิงราชวงศ์ต้าชุนจากมือขององค์ชายเก้า พวกเขาคงได้แต่ฝันต่อไป ! ”
“แล้วทำไมเจ้าถึงต้องการช่วยพวกเขา ? ”
“นั่นคือเรื่องของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้” ตาของบุชงเป็นประกายเย็นชา เมื่อเขามองเด็กหญิงอีกครั้ง ดวงตาของเขามองดูคำเตือน “ข้าไม่สนใจว่าอะไรที่เจ้าตัดสินใจที่จะสร้างปัญหาในเมืองหลวง แต่มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าเลือกเป้าหมายที่ถูกต้องที่จะต่อต้าน มิฉะนั้น…”
“ความหมายของแม่ทัพบุคือถ้าข้าตั้งเป้าหมายคือเฟิงหยูเฮง เจ้าจะฆ่าข้าใช่หรือไม่ ? ” เด็กหญิงคนนั้นเอ่ยออกมาและเริ่มหัวเราะ “เจ้าช่างรู้วิธีจดจำบุญคุณอย่างแท้จริงและไม่แสวงหาการชดใช้ ลืมมันไปเร็ว หากเจ้าไปในภายหลังผู้คนจะเห็นแผนของเจ้า ข้าจะไม่สามารถช่วยเจ้าได้” หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางหันหลังกลับและกระตุ้นม้าของนางเดินไปตามเส้นทางที่พวกเขาเพิ่งมา
บุชงจ้องไปที่ร่างเด็กหญิงเป็นเวลานานและจับดาบไว้ในมือของเขา เขาลังเลที่จะให้คนหลายคนไปฆ่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขา แต่เขาก็ยอมแพ้ในวินาทีสุดท้าย
เขามีความกังวลมากเกินไป ความปลอดภัยของผู้หญิงคนนั้นจะได้รับการดูแลโดยใครก็ตามที่มีบทบาทนั้น มันจะไม่ตกมาถึงเขา
เมื่อเขายิ้มอย่างขมขื่น เขาละทั้งความสนใจทั้งหมด และขี่ม้าไปทางตะวันออก
สำหรับผู้หญิงที่เริ่มขี่กลับไปที่เมืองหลวง นางเช็ดใบหน้าของนางแล้วดึงหน้ากากบาง ๆ ออกจากใบหน้าของนาง ใบหน้าที่เหมือนเฟิงหยูเฮงถูกลบออก และในที่สุดใบหน้าที่แท้จริงก็เปิดเผย นางคือหยูเฉียนหยิน
เสียงหัวเราะเยาะบนใบหน้าเล็ก ๆ ของนาง นางก็หันไปมองบุชงผู้ซึ่งจากไปไกลแล้ว ริมฝีปากนางขยับว่า “เขาน่าหลงรักจริง ๆ แต่…” เฉียนหยินหันหลับมา และดวงตาของนางกลายเป็นน้ำแข็ง “การทำลายเหล็กสำคัญของซงซุยของข้าและยกเลิกการหมั้นของข้า เฟิงหยูเฮง องค์หญิงผู้นี้ไม่สามารถอยู่ร่วมกับเจ้าได้” เมื่อการแสดงออกอันดุเดือดนี้ปรากฏขึ้น นางไม่ดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่อายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปีแล้ว นางใช้ความสามารถในการขี่ม้าของนางและกระตุ้นม้าไปข้างหน้าล้อมรอบไปทางทิศเหนือของเมืองหลวง
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วได้พบกับองครักษ์เงาที่ถูกส่งมาหาพวกเขา องครักษ์เงาปกป้องพวกเขาจนกว่าจะถึงเมืองหลวง อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขากำลังจะไปถึงประตูเมืองหลวง พวกเขาได้ยินเสียงร้องออกมาจากหญ้าใกล้ถนน “พี่เจ็ด ! “
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว เสียงนี้ดูคุ้นเคยมาก ใครจะรู้ โอ้ ใครจะรู้ว่าเฉียนหยินจะลงเอยด้วยการออกจากเมืองหลวงในคืนนี้เมื่อเมืองหลวงล่มสลายลง
ทุกคนหยุดม้าและองครักษ์เงาค้นหาทิศทางของเสียง เร็วมาก เขาพาเฉียนหยินมาหาพวกเขา
ซวนเทียนฮั่วมองเฉย ๆ เขาไม่แสดงออกใด ๆ และเห็นว่าเฉียนหยินดูไม่ค่อยดี ชุดของนางเต็มไปด้วยโคลนและใบหน้าของนางก็ถูกปกคลุมไปด้วยดิน ในขณะที่ผมของนางยุ่งเหยิง ในเวลานี้เมื่อเห็นซวนเทียนฮั่วมองนาง นางรีบวิ่งไปที่ม้าของเขา และร้องออกมาว่า “พี่เจ็ด ! ” เสียงของนางฟังดูน่าสงสาร และน้ำตาเริ่มไหลรินบนใบหน้าของนาง
ก่อนที่ซวนเทียนฮั่วจะพูดอะไรก็ได้ ม้าที่เฉียนหยินนั่งอยู่ได้เกิดพยศขึ้นมา มันยกกีบขึ้นแล้วเอียงร่างกายแล้วผลักเฉียนหยินไปทางด้านข้าง
เฉียนหยินสูญเสียความสมดุลและลงลงกับพื้น และนางก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง “ม้าบ้า ข้าเสี่ยงชีวิตออกมาตามหาเจ้านายของเจ้า แต่เจ้าปฏิบัติกับข้าแบบนี้หรือ ! ” นางพูดกับซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ด ท่านอย่าพึ่งกลับเมืองหลวง เมืองหลวงกำลังวุ่นวาย ข้าเห็นว่ามีคนจำนวนมากเสียชีวิต หากไม่ใช่เพราะข้าคลานผ่านรูเล็ก ๆ ข้าก็กลัวว่าจะมีคนเห็นข้าบนถนนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ถ้าเมืองหลวงวุ่นวายแต่เจ้าก็ยังออกมา พวกมันจะจัดการเจ้าทันทีถ้าเจ้าตาย”
เฉียนหยินมองไปที่เฟิงหยูเฮง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก “ข้าออกมาหาพี่เจ็ด พระองค์บอกว่าออกมาซื้ออาหารให้ข้า แต่พระองค์กลับไม่ได้กลับมา ข้าไม่สงบเหมือนองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่เจ็ด ข้าก็ทนไม่ได้ที่จะมีชีวิตต่อไป”
“หุบปาก ! ” ซวนเทียนฮั่วไม่สามารถทนฟังเรื่องนี้ได้อีกต่อไป ในทันทีที่เฉียนหยินปรากฏตัวที่นี่ก็ไม่ได้คาดไม่ถึง แต่มันทำให้เขารู้สึกสับสนมากขึ้น นี่คือเมืองหลวงไม่ต้องพูดถึงว่ามีรูเล็ก ๆ ที่กำแพงเมืองหรือไม่ แต่ถึงแม้จะมีความโกลาหลในเมืองหลวง ทุกส่วนของเมืองจะถูกเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด คนจะคลานผ่านมาได้อย่างไร เขามองหยูเฉียนหยินอย่างเย็นชาและไม่แสดงความสงสารต่อปัญหาของนาง เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ตอนนี้เรากำลังกลับเมืองหลวง เพียงทำตาม ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็มองไปที่องครักษ์เงา และองครักษ์เงาก็คว้าเฉียนหยินและวางนางไว้ข้างหลังเขา เขาปฏิบัติต่อนางเหมือนถุงสิ่งของ และไม่อ่อนโยนหรือหยาบกระด้าง ทำให้นางเจ็บปวด
นางตะโกนเสียงดัง “พี่เจ็ด ข้าอยากขี่ม้ากับพระองค์เจ้าค่ะ ! ”
ซวนเทียนฮั่วไม่สนใจนาง ดึงบังเหียนของเฟิงหยูเฮง เขาพุ่งไปข้างหน้าก่อน
เฟิงหยูเฮงตามไปข้างหลังเขาแล้วจ้องมองที่เฉียนหยินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เฉียนหยิน อาหารดี ๆ ที่เจ้าส่งไปให้ข้าช่วยเจ้าได้ ! หลังจากที่เจ้ากลับไปที่เมืองหลวง ข้าจะหาเวลาที่เหมาะสมในการส่งพวกมันไปให้เจ้า ให้เจ้าได้ลิ้มรสอาหารของเจ้าเอง”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เฉียนหยินสับสน นางเข้าใจว่าอาหารดี ๆ นั้นหมายความเช่นไร แต่นานแค่ไหนแล้ว ? เฟิงหยูเฮงไม่ตายจากพิษ สิ่งที่คาดไม่ถึงคือเฟิงหยูเฮงเก็บอาหารนั้นไว้จริง นี่เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถเข้าใจได้แม้แต่น้อย
ทั้งกลุ่มกลับสู่เมืองหลวงในขณะที่วุ่นวาย พวกเขาพบกับกลุ่มที่สองที่ถูกส่งไปหาพวกเขา เป่ยจื่อนำกลุ่มนี้เป็นการส่วนตัวและแจ้งให้เฟิงหยูเฮงทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง เมื่อได้ยินอย่างนี้นางก็สั่นด้วยความกลัว
นางไม่รู้ว่าซวนเทียนหมิงทำงานลับ ๆ อยู่เบื้องหลัง จริงๆ แล้วเขาเปลี่ยนทหารทั้งหมด 20,000 นายของซวนเทียนเย่ที่เป็นความลับ ช่างเป็นเรื่องยากขนาดนี้ ! แต่นางก็มีความสุขเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับผลงานของนางด้วยการทำลายกระดูกของซวนเทียนเย่ นางถามเป่ยจื่ออย่างยิ้มอย่างแจ่มใส “เมื่อองค์ชายสามล้มลง มันดูเหมือนปลาที่ไม่มีกระดูกหรือ ? ”
เป่ยจื่อพยักหน้า “พระองค์นุ่มกว่าปลา พระองค์เป็นเหมือนโคลนเลยขอรับ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดัง “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี ข้าไม่ได้ทุ่มเทความพยายามของข้าโดยเสียเปล่า” หลังจากพูดอย่างนี้นางหันหลังกลับและมองไปที่เฉียนหยิน ผู้ซึ่งถูกซ่อนอยู่หลังม้าโดยองครักษ์เงา นางเปล่งเสียงของนางแล้วกล่าวว่า “มุมนี้ไม่ดี เจ้าดูแก่ อย่างที่ข้าเห็นเจ้ามีอายุมากกว่าข้านิดหน่อย เจ้าน่าจะอายุมาแล้วใช่หรือไม่ ? ”
ความดุร้ายปรากฏในสายตาของเฉียนหยิน แต่นางก็ยังกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจว่าองค์หญิงแห่งมณฑลกำลังพูดเรื่องอะไร”
เฟิงหยูเฮงโบกมือ “ไม่ว่าเจ้าจะเข้าใจหรือไม่ก็ไม่สำคัญ ข้าเพียงเตือนเจ้าว่าไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะได้รับความสะดวก อย่าเข้าไปพัวพันกับอะไรเลย เฉียนหยิน ข้าไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้และข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ข้ากลัวว่านี่จะเป็นชื่อที่ไม่ปรากฏที่ใดก็ได้ในราชวงศ์ต้าชุน ? เจ้าเป็นสมาชิกของตระกูลที่ไม่ได้จดทะเบียน และจะไม่มีใครรู้หากเจ้าตาย”
เฉียนหยินหยุดเคลื่อนไหวและหันหลังไป นางอยากเพิกเฉย อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วยักไหล่และยิ้มอย่างขมขื่น เขาขยับม้าของเขาเข้าใกล้เฟิงหยูเฮงอย่างเงียบ ๆ และกระซิบถามว่า “เจ้าขู่นางทำไม ? ”
เฟิงหยูเฮงเอื้อมมือออกมาและวางมือบนไหล่ของซวนเทียนฮั่ว และนินทาเสียงดัง “บางคนต้องพ่ายแพ้เป็นครั้งคราว มิฉะนั้นพวกเขาจะลืมว่าพวกเขาเป็นใครอย่างแท้จริง พี่เจ็ด ท่านมีวิธีจัดการกับนาง และข้าก็มีวิธีของข้า แน่นอน…” นางพูดถึงประเด็นนี้ในขณะที่สีหน้าของนางมืดลง “นางมีอิสระที่จะแสวงหาความตายของนางเอง”
“อาเฮง” ซวนเทียนฮั่วไม่ชอบเห็นภาพลักษณ์ที่ดุร้ายของเด็กผู้หญิงคนนี้ และพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ข้าแค่ไม่ชอบเมื่อเจ้าเป็นแบบนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าให้นางอยู่ใกล้ ๆ ข้า ทำไมเจ้าถึงกังวลกับสิ่งนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “แต่มันจะลงเอยด้วยการที่ท่านทำร้ายตัวเอง นอกจากนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จักยอมแพ้” การพูดแบบนี้นางขมวดคิ้วของนางให้ซวนเทียนฮั่ว และกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “พี่เจ็ด ผู้หญิงคนนั้นลอกเลียนแบบข้าทุกอย่าง ในตอนแรกข้าเชื่อว่านางใกล้ท่านพี่ แต่ข้ารู้สึกว่านี่ไม่ใช่แบบนั้น”
ท่าทางของซวนเทียนฮั่วแปลกเล็กน้อยเพราะคำพูดของเฟิงหยูเฮงชัดเจนว่านางเลียนแบบ ดังนั้นเขาจะสนใจนางและชอบนาง เป็นไปได้ว่าเขาจะให้นางอยู่ข้าง ๆ เขา เขาก้มหัวลงแล้วเงียบไป
ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงเผยรอยยิ้ม แขนที่กอดคอของซวนเทียนฮั่วออกแรงมาก และดึงซวนเทียนฮั่วเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย
ซวนเทียนฮั่วพูดอย่างไร้ปัญหา “เจ้านั่งบนหลังม้าของข้า”
นางรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดีมาก ดังนั้นนางจึงยื่นมือเข้ามาในมือของซวนเทียนฮั่วและเขาก็มีพละกำลังดึงนางออกมา และปล่อยให้นางนั่งอยู่บนหลังม้าอย่างมั่นคง
“พูดมา”
“เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวกับเขาว่า “ความตั้งใจของพี่เจ็ด อาเฮงไม่เชื่อว่าเฉียนหยินจะรู้เกี่ยวกับพวกมัน” นางพูดอย่างจริงจัง นางคิดทุกอย่างที่ซวนเทียนฮั่วซ่อนไว้ที่หัวใจของเขา เขาไม่กล้าพูดถึงพวกมันและเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับพวกมัน
เขาตกใจอยู่ครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร โชคดีที่เฟิงหยูเฮงไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม ในความเป็นจริงนางไม่ได้หยุดอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานอย่างต่อเนื่อง “นั่นมันไม่มีเหตุผลที่นางจะเลียนแบบข้าเพื่อเข้าใกล้ท่านพี่ นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้นางทำเช่นนี้คือ… นางต้องการเข้าใกล้ซวนเทียนหมิง นั่นถูกต้องใช่หรือไม่เจ้าคะ ? “
