ตอนที่ 490 เงินอยู่ที่ไหน เงินอยู่ที่ไหน
เมื่อพูดคำเหล่านี้ ทุกคนหันกลับมา และเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินออกมาจากฝูงชน เขาอายุประมาณ 40 ปี และผิวของเขาคล้ำ ร่างกายของเขาโค้งเล็กน้อยและใบหน้าของเขาคล้ำ ท่าทางของเขาดูยากจนไปหน่อย
ชาวบ้านบางคนจำเขาได้โดยพูดว่า “นี่เถ้าแก่ร้านเฉินไคบนถนนสายตะวันออกใช่หรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าโลงศพของท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงสั่งจากที่นั่น”
ร้านเฉินไคเป็นร้านโลงศพ เหตุผลเบื้องหลังชื่อนั้นเป็นเพราะคำพ้องเสียงสถานที่นั้นเป็นร้านโลงศพที่โด่งดังที่สุดในเมืองหลวง เหตุผลในที่ทำให้ร้านมีชื่อเสียงคือวัสดุที่ใช้มีคุณภาพสูงสุด โลงศพทั้งหมดทำโดยชายชราและราคาสูงมาก มีเพียงขุนนางระดับสูงและผู้สูงศักดิ์เท่านั้นที่สามารถซื้อได้ นอกจากนี้พวกเขาจะต้องอยู่ในระดับบน เงินเพียงเล็กน้อยก็ไม่เพียงพอ
เมื่อได้ยินถึงตัวตนของบุคคลนี้ เฟิงหยูเฮงก็นึกถึงโลงศพที่บรรจุฮูหยินผู้เฒ่าในวันนี้ทันที นางไม่ได้คิดมากเกินไปในวัตถุดิบ ในศตวรรษที่ 21 นางรู้ว่าสโมสรส่วนตัวหลายแห่งจะมีโต๊ะและเก้าอี้ที่มีคุณภาพสูง และนางก็เคยเห็นด้วยด้ายสีทอง นางรู้เกี่ยวกับพวกมัน แต่นางไม่เคยถามเกี่ยวกับราคา ยิ่งกว่านั้นแม้ว่านางจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็จะเป็นราคาที่เห็นในศตวรรษที่ 21 จะไม่มีทางเปรียบเทียบกับปัจจุบัน
คนที่มาจากร้านโลงศพยืนอยู่หน้าเฟิงจินหยวน และเขาแสดงออกอย่างอดทน “ใต้เท้าเฟิงบอกให้เรานำโลงศพมาใสร่างของท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงก่อน และเสมียนบอกว่าเขารีบออกไปจนไม่ได้หยิบเงินมา ตามปกติแล้วร้านของเราจะไม่ให้ใครติดเงินค่าสินค้า นี่คือสิ่งที่ทุกคนในเมืองหลวงรู้ นอกจากนี้ยังไม่มีบุคคลที่จะซื้อโลงศพด้วยคำพูดสำหรับคนที่ได้ล่วงลับไปแล้ว แต่เนื่องจากเราอยู่ในธุรกิจนี้ เราต้องไม่ทำสิ่งที่ละเลยการทำความดี ท่านฮูหยินผู้เฒ่ากำลังรอโลงศพ และเราไม่สามารถหยุดนางจากการถูกบรรจุใส่โลก เพราะสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นเงิน นั่นเป็นเหตุผลที่ร้านยินดีที่จะละเว้นกฎครั้งนี้ ตอนนี้ใต้เท้าเฟิงกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว คงจะชำระหนี้ได้เสียที”
ในช่วงเวลาที่เขาพูดกับเฟิงจินหยวน เฟิงหยูเฮงหันไปถามวังซวนอย่างเงียบ ๆ “ราคาขั้นต่ำของโลงศพท่านย่าเมื่อเช้านี้เท่าไหร่?”
วังซวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่สามารถคาดการณ์ได้ แต่อย่างน้อยต้องเป็น 200 เหรียญเงิน เพราะร้านโลงศพนี้ไม่มีโลงศพราคาถูก ราคาเริ่มต้นที่ 200 เหรียญเงินเจ้าค่ะ”
หวงซวนกล่าว “200 เหรียญเงินไม่พอ ด้ายสีทองแบบนั้นค่อนข้างแพง ข้าคิดว่าน่าจะราคา 500 เหรียญเงินเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว 500 เหรียญเงินก็ไม่แพงมาก นางเชื่อมั่นว่าเฟิงจินหยวนทำสิ่งนี้ด้วยความรู้สึกกตัญญูของเขา เขาต้องการให้มารดามีที่ที่ดีกว่าที่จะนอนหลังจากที่จากไป หลังจากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็รักเงินในขณะที่นางยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่อนุญาตให้นางพักผ่อนในโลงศพโทรม ๆ หลังจากที่นางเสียชีวิตไป
แต่ถ้ามีสิ่งใดที่จะตำหนิ มันก็เป็นความจริงที่ว่าคฤหาสน์เฟิงเงินแทบจะหมด บรรดาฮูหยิน อนุและคุณหนูต่างก็ต้องระวังตัวเอง นอกจากฮันชิที่ตั้งครรภ์และต้องการอาหารเสริมแล้ว คลังไม่ได้ให้เงินกับใครเลยแม้แต่บาทเดียว แม้แต่ค่าใช้จ่ายรายเดือนที่ส่งถึงนางและจื่อหรูที่เรือนตงเซิงก็หยุดส่งไปเมื่อสองสามเดือนก่อน นางรู้สถานการณ์ของคฤหาสน์เฟิงและไม่ต้องการโต้เถียงเรื่องเงินเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงไม่เคยขอมัน
เฟิงจินหยวนรู้สถานการณ์ของตระกูลอย่างชัดเจน เหตุใดเขาจึงกล้าที่จะขอโลงศพราคาแพงจากร้านเฉินไค ?
ในเวลานี้เฟิงเซียงหรูก็ขยับเข้าใกล้นางและบอกความคิดของนางอย่างเงียบ ๆ “พี่รอง ท่านพ่อคงไม่คิดที่จะโยนภาระหนี้สินนี้ให้พี่รองหรอกนะเจ้าคะ ? ”
นางจำได้ว่าช่วงเวลาหลังจากฮูหยินผู้เฒ่าเสียชีวิตไป นางรู้สึกอายเล็กน้อยในใจ ท้ายที่สุดถ้านางไม่ได้ถูกฝูงชนรุมทำร้ายนาง นางคงไม่เปิดโอกาสให้จินเฉินลงมือ นั่นเป็นเหตุผลที่นางให้เงิน 200 เหรียญเงินกับเฟิงจินหยวนเพื่อทำพิธีศพนี้
หลังจากนั้นนางก็เห็นว่าท่านฮูหยินผู้เฒ่าดูโทรมมาก ยายจาวที่ถูกตีก็พบกำลังและเดินเข้าไปในคลังเพื่อค้นหา แต่นางก็ไม่สามารถหาอะไรที่ดีได้ เห็นได้ชัดว่าพวกมันทั้งหมดถูกเฟิงจินหยวนนำไปขายแล้ว ดังนั้นนางจึงใช้เงินซื้อเครื่องประดับและเสื้อผ้าให้กับฮูหยินผู้เฒ่า นางยังพบกำไลหยกที่นางเคยมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ข้าง ๆ นาง ในเรื่องของเงินมีการใช้จ่ายประมาณ 300 เหรียญเงิน
งานศพของตระกูลเฟิงค่อนข้างแย่ และอาจมีราคาน้อยกว่า 50 เหรียญเงิน หากคิดเช่นนี้หากเฟิงจินหยวน นับจำนวน 200 เหรียญเงินที่เหลือ และเขาเคยใช้ความคิดนั้นในการซื้อโลงศพให้กับฮูหยินผู้เฒ่า นางจะมอบความเมตตาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วมอบเงินสองสามร้อยเหรียญเงินที่เหลือ แม้ว่ามันจะหมายความว่าฮูหยินผู้เฒ่าที่มีชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยและสงบสุขในโลกใต้พิภพ มันจะดีที่สุดถ้านางไม่ได้ปีนผ่านหน้าต่างของนางที่เรือนตงเซิงในวันที่เจ็ดหลังจากการตายของนาง หรือในวันที่เจ็ดเดือนที่เจ็ด
ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นี้ นางได้ยินเฟิงจินหยวนพูดด้วยเสียงที่ดัง “ข้าเป็นหนี้เจ้าสำหรับโลงศพนี้ได้อย่างไร ! คนที่ถูกฝังในวันนี้ไม่ได้เป็นเพียงมารดาของเจ้าหน้าที่ผู้นี้ นางยังย่าขององค์หญิงจี่อัน องค์หญิงจี่อันเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิงและนางก็สนิทกับท่านย่าของนาง โลงศพที่ฝังด้วยด้ายสีทองนั้นถูกมอบให้โดยองค์หญิง”
เมื่อได้ยินว่ามันเป็นของกำนัลจากองค์หญิงจี่อัน ผู้ผลิตโลงศพก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นก็มองไปที่เฟิงหยูเฮง “ถ้ามันเป็นของกำนัลขององค์หญิงจี่อัน ข้าก็สบายใจแล้ว” เขากลัวว่าเฟิงจินหยวนจะปฏิเสธที่จะจ่ายเงิน แต่เขาไม่กลัวว่าเฟิงหยูเฮงจะทำเช่นเดียวกัน เพราะเฟิงหยูเฮงมีบุคลิกที่ดีและนางจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน
เฟิงหยูเฮงใจดีมาก นางไม่ได้พูดอะไรกับเฟิงจินหยวนเพียงแค่ถามชายวัยกลางคนว่า “โลงศพราคาเท่าไหร่ ? ”
ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “โดยปกติแล้วราคา 600 เหรียญเงินพะยะค่ะ แต่เนื่องจากเป็นองค์หญิง กระหม่อมคิดเพียง 500 เหรียญเงินพะยะค่ะ นี่เป็นเพียงต้นทุนของวัสดุ และค่าแรง กระหม่อมไม่กล้าบวกกำไรพะยะค่ะ”
ราคาลดลงทันที 100 เหรียญเงิน และตาของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย บุตรสาวคนที่สองของเขามีหน้ามากที่จะทำให้ร้านเฉินคิดลดราคา 100 เหรียญเงิน !
ในขณะที่เขาฟังสิ่งนี้ด้วยความประหลาดใจ เขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ไม่จำเป็น”
เฟิงจินหยวนตื่นตระหนก “อาเฮง 100 เหรียญเงินก็เป็นเงิน ! ”
เฟิงหยูเฮงเงยหน้ามองเขา และมองเขาด้วยใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม “นี่เป็นเรื่องที่ต้องต่อรองราคาหรือไม่ ? ท่านเคยได้ยินเรื่องการต่อรองราคากับผู้ผลิตโลงศพหรือไม่ ? ”
ผู้คนเริ่มถกเถียงกันว่า “ใช่ ! ใครจะต่อรองราคาเมื่อซื้อโลงศพ ! ”
ชายวัยกลางคนปลอบโยนอย่างรวดเร็ว “นั่นไม่ใช่การต่อรองราคา มันเป็นสิ่งที่ข้าเต็มใจลดราคาให้”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังกล่าวต่อไปว่า “ไม่จำเป็น”
เฟิงจินหยวนพูดจา “ไม่เป็นไร เจ้าเป็นคนจ่ายเงิน เจ้าสามารถจ่ายได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็ยกเท้าขึ้นเพื่อก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ เขาบรรลุเป้าหมายของเขาแล้ว เขาโยนหนี้สินให้เฟิงหยูเฮงต่อหน้าคนเหล่านี้ทั้งหมด แม้ว่านางไม่ต้องการใช้เงินจำนวนนี้นางก็ยังต้องจ่ายเงิน มิฉะนั้นนางจะถูกตำหนิ
เมื่อเห็นว่าเฟิงจินหยวนกำลังจะเดินเข้าคฤหาสน์อย่างหน้าตาเฉย เฟิงหยูเฮงกระพริบตาและก็รู้อะไรบางอย่างทันที บิดาคนนี้ไม่เคยคิดจะจ่าย 200 เหรียญเงิน ! เขาตั้งใจที่จะให้นางจ่ายเงินเต็ม 600 เหรียญเงิน
บนพื้นฐานคืออะไร
มารดาของเขาเสียชีวิต แต่เขาเป็นบุตรชายไม่ได้จ่ายอะไรเลย แม้กระนั้นเขามีหลานสาวใช้ตั๋วแลกเงินเพื่อซื้อเครื่องประดับและเสื้อผ้าที่มีมูลค่ามากกว่า 1,000 เหรียญเงิน ตระกูลใดที่ปฏิบัติตามกฎดังกล่าว
นางอ้าปากแล้วตะโกนว่า “ท่านพ่อจะกลับเข้าไปเอาตั๋วแลกเงินใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
“หืม ? ” เฟิงจินหยวนหยุด และมองนางถามด้วยน้ำเสียงงงงวย “ตั๋วแลกเงินอะไร ? เจ้าซื้อโลงศพให้ท่านย่า เจ้าให้ข้านำตั๋วแลกเงินมาทำอะไร ?”
เฟิงหยูเฮงคิดกับตัวเองว่าชายชราผู้ไร้ยางอายคนนี้ต้องการที่จะปฏิเสธหนี้นี้จริง ๆ ความโกรธในใจของนางพุ่งสูงขึ้น และนางถามจุนม่านอย่างเยือกเย็น “องค์หญิงผู้นี้มอบตั๋วแลกเงิน 300 เหรียญเงินมาใช้ในพิธีศพท่านย่า ถึงวันนี้มีการใช้จ่ายเท่าไหร่ ? ”
จุนม่านเข้าใจจุดมุ่งหมายของเฟิงหยูเฮง เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ นางก็เต็มไปด้วยความโกรธและกล่าวทันทีว่า “อาเฮงให้ตั๋วแลกเงิน 280 เหรียญเงินแก่เรา สามีให้ข้าเพียง 80 เหรียญเงินเท่านั้น ส่วนที่เหลืออีก 200 เหรียญเงินถูกนำไปทั้งหมด ตอนนี้เหลือน้อยกว่า 20 เหรียญเงินจากทั้งหมด 80 เหรียญเงินที่มอบให้ข้า ข้าต้องการพูดคุยกับเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากกลับไปที่คฤหาสน์”
ที่ด้านหน้าของคนนอก จุนม่านไม่ได้เรียกนางว่าองค์หญิงเพราะรู้ว่ากลัวว่าคนเหล่านี้จะแพร่กระจาย ถ้านางเรียกองค์หญิงจะเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ข่าวลือจะแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงโดยบอกว่าองค์หญิงจี่อันกำลังใช้อำนาจของนางในทางที่ผิด และดูถูกฮูหยินใหญ่ตระกูลของนาง
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดถึงสิ่งนั้น นางได้ยินเพียงว่าเฟิงจินหยวนนำเงินไปและเหลือไว้เพียง 80 เหรียญเงินเพื่อทำพิธีศพ ความโกรธในทรวงอกของนางเริ่มกระพือขึ้นมา
เฟิงจินหยวนไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะนับตั๋วแลกเงินที่นางให้ไว้กับเขา เขาไม่คิดว่าจุนม่านจะเปิดเผยเรื่องนี้ต่อหน้าคนเหล่านี้ทั้งหมด เขารู้สึกอับอายเล็กน้อยและไม่กล้ามองเฟิงหยูเฮง
คนทำโลงศพวัยกลางคนยืนอยู่กับที่ เขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการขอเงินนี้ ร้านเฉินไคเปิดมานานแล้วและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาประสบปัญหานี้
โชคดีที่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้กับธุรกิจของเขา ดังนั้นนางเลิกจ้องมองเฟิงจินหยวนและดึงตั๋วแลกเงิน 600 เหรียญเงินออกมาจากแขนเสื้อของนาง “นี่คือเงินค่าโลงศพ รับมันไป” นางมอบตั๋วแลกเงินให้และให้เขาจากไป
ก่อนที่คนผู้นั้นจะจากไป เขามองเฟิงจินหยวนอย่างดูถูกเหยียดหยาม ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกละอายใจมากยิ่งขึ้น
เขาต้องการกลับไปที่คฤหาสน์ แต่ก็ชัดเจนว่าเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการปล่อยเขาไป บางคนไม่ยอมรับความมีน้ำใจของนางเมื่อเสนอจึงไม่จำเป็นที่นางจะต้องใจดีด้วย เขาไม่ได้เลือกที่จะบังคับให้นางจ่ายค่าโลงศพต่อหน้าคนเหล่านี้ทั้งหมดหรือ ? ก็ถือว่าเป็นหน้าที่ของนางที่เต็มไปด้วยความกตัญญู นั่นเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าจะเข้าไปในคฤหาสน์ตอนนี้คงไม่ง่ายนัก
จากนั้นพวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงถามอย่างเย็นชา “ท่านพ่อ ท่านทำอะไรกับเงิน 200 เหรียญเงินที่ให้ไว้เพื่อทำพิธีศพของท่านย่า ? ”
เหงื่อเย็นทั่วร่างกายของเฟิงจินหยวน เขายืนอยู่กับที่ ไม่ว่าจะเดินกลับเข้าคฤหาสน์หรือยังยืนอยู่ ทั้งคู่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เมื่อเฟิงหยูเฮงกล่าวเน้น “ทำพิธีศพของท่านย่า” เรื่องนี้ทวีความรุนแรงขึ้นทันที สิ่งที่เขาควรพูด
ชั่วครู่หนึ่งบรรยากาศก็อึดอัดมาก
ในเวลานี้ที่เฟิงจื่อหรูที่ยื่นอยู่ข้าง ๆ เฟิงหยูเฮงกล่าวขึ้นทันที “ท่านพ่ออาจไปซื้องานปักซูโจว วันนั้นท่านพี่เข้าไปในราชสำนัก ข้าเห็นท่านพ่อนำงานปักออกมา ข้าจำได้ว่ามันเป็นงานปักซูโจว มันแพงมากขอรับ”
เฟิงจินหยวนตื่นตกใจแล้วมองจื่อหรูด้วยความละอาย เขาไม่เคยคิดเลยว่าบุตรชายของเขาจะเห็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย และมีข้ออ้างอย่างดุเดือดขึ้นมา “มันเป็นของท่านย่า มันถูกวางไว้ในโลงศพ” จากนั้นเขารู้สึกเสียใจขึ้นอีกครั้ง “ย่าของเจ้ารักการปักซูโจวในขณะที่นางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนข้าก็ต้องซื้อ”
ขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ ผู้คนรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย หญิงชาวบ้านบางคนก็เช็ดน้ำตา
แต่อันชิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความสับสนว่า “ช่างตัดเสื้อคนหนึ่งในร้านตัดเสื้อของข้าบอกว่าสามีไปรับงานปักซูโจวโดยไม่จ่ายเงินเมื่อสองวันก่อนเจ้าค่ะ”
