ตอนที่ 500 แผนการลับ
เฟิงหยูเฮงยืนยันอีกครั้งว่านางสามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุขเมื่อนางอยู่กับซวนเทียนหมิง
การนอนหลับนี้ดำเนินไปจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นในวันถัดไป ซวนเทียนหมิงเพิ่งกลับมายังเมืองหลวงและจงใจไม่ไปประชุมราชสำนัก เขากอดเด็กผู้หญิงด้วยท่าทางที่พึงพอใจ
บางคนที่ตื่นขึ้นมาก่อนทำสิ่งที่พวกเขาคาดหวังไว้เป็นเวลานาน ถอดหน้ากากของซวนเทียนหมิงออก
เมื่อนานมาแล้วนางต้องการเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากเพื่อดูว่ามันเลวร้ายเพียงใด มันเป็นเพียงว่าเจ้าของหน้ากากปกป้องหน้ากาก นางลองมาสองสามครั้งและถูกห้ามในแต่ละครั้ง เฟิงหยูเฮงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย คงจะดีกว่าถ้านางถอดมันออกตอนที่เขาหมดสติเมื่อนางรักษาขาของเขา นางเป็นสุภาพบุรุษประเภทใด? นางเป็นแค่เด็กสาว!
ดังนั้นนางสงบและขยับมืออย่างระมัดระวังจากหน้าอกของเขา และเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ นางรู้สึกถึงขอบทองบนปลายนิ้วของนาง และนางต้องพยายามอีกเล็กน้อยที่จะประสบความสำเร็จ
โชคไม่ดี ก่อนที่จะประสบความสำเร็จ ขณะที่นิ้วของนางแตะที่ขอบของหน้ากาก มือที่มีขนาดใหญ่และไร้ความปราณีก็ปรากฏตัวขึ้น จับมือนางทันที
คนบางคนแสดงความไม่พอใจ “ทำไม ? คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้หญิงคนนี้รักษาขาของเจ้าเพราะใบหน้าของเจ้า ข้ามแม่น้ำแล้วเผาสะพานหรือ และใบหน้าก็ได้รับบาดเจ็บหลังจากรักษาขาแล้ว ! ”
ซวนเทียนหมิงเอื้อมมือไปจับใบหน้าภรรยาของเขา “เจ้ายอมรับว่าเจ้าสนใจองค์ชายผู้นี้ในตอนนั้นใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มเห็นฟัน “หยุดเปลี่ยนหัวข้อ ตอนนี้เรากำลังพูดถึงหน้ากากที่น่ารังเกียจ เจ้าช่วยถอดมันให้ข้าดูได้หรือไม่ จะทำอย่างไรถ้าข้าสามารถรักษามันได้ ? ”
ซวนเทียนหมิงแปรงผมของเม่นตัวน้อยนี้ มันนิ่มและเป็นสปริง มันสนุกมาก “ไม่จำเป็นต้องรักษามัน ไม่เป็นไร” เขาพูดเบา ๆ ด้วยตาของเขาไม่เปิดเผยอะไรเลย
“หืม ? ” ดวงตาของเฟิงหยูเฮงสว่างขึ้นมาและลุกขึ้นนั่งถามเขาว่า “เจ้าหมายความว่าใบหน้าของเจ้าปกติดีหรือ ? ” หยุดอีกครั้ง นางรู้สึกว่าส่วนที่ลุกขึ้นนั่งเริ่มรู้สึกเย็นชา ดูดีมาก เสื้อผ้าของนางถูกถอดออกจนหมด สิ่งที่เหลืออยู่คือชุดชั้นในที่น่ารักที่ปกคลุมหน้าอกและหน้าท้องของนาง นางโกรธมาก “ซวนเทียนหมิง เจ้าถอดเสื้อผ้าของข้าหรือ ? เด็กหญิงอายุ 13 ปีที่ไม่มีหน้าอกหรือก้น จะมีความสุขได้อย่างไร ในอดีตข้าใจดีเกินไป นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าทำเช่นนี้ ซวนเทียนหมิง ได้คืบจะเอาศอก เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะถลกหนังของเจ้า ? ”
เขาพยักหน้า “ข้าทำ” จากนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มหยีด้วยรอยยิ้ม ดีมาก เรื่องของหน้ากากก็ถูกหลีกเลี่ยงในที่สุด เมื่อเห็นหญิงสาวกระโดดกลับเข้าไปในผ้าห่มพร้อมกับมโนธรรมสำนึกผิด ซวนเทียนหมิงถามนางว่า “เจ้ายังปวดหัวอยู่หรือไม่ ? ”
“อะไรนะ” เฟิงหยูเฮงตกใจ และอยากถามว่าทำไมเขาถามว่านางยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า ? ทำไมนางถึงปวดหัว ? ไม่ถูกต้อง ทำไมนางถึงนอนกับซวนเทียนหมิง เตียงนี้เป็นของใคร
โอ้ สวรรค์ ! นางรู้สึกว่าทุกครั้งที่นางเจอสถานการณ์แบบนี้ นางต้องพิจารณาว่านางอยู่บนเตียงใคร ต้องเกิดสถานการณ์ที่โง่เขลาแบบนี้ขึ้นที่ไหน นางจะนอนกับซวนเทียนหมิง นางทำบาปแบบใด ?
ผู้หญิงคนนั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไปหลากหลาย และมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เต็มใจที่จะละสายตาไป แต่เขาจะยังคงจำใบหน้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขายังมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ แต่เขาไม่เคยรู้สึกทุกข์ใจถึงระดับนี้ แต่หัวใจของเขาก็เจ็บปวดเมื่อคืนนี้
บางทีอาจเป็นเพราะซวนเทียนหมิงจ้องมองอยู่เป็นเวลานาน คนที่หลบเข้าไปในผ้าห่มก็เริ่มฟื้นตัวเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงเริ่มก้าวเท้าของนาง เมื่อวานนี้จากช่วงเวลาที่นางเดินเข้าไปในโรงเตี้ยมครัวเทพ หลังจากนั้นฉากการดื่มของนางก็ปรากฏขึ้นในใจของนางอีกครั้ง
บัดซบ !
เฟิงหยูเฮงอึดอัดใจมาก นางมองซวนเทียนหมิงอีกครั้งและพูดด้วยความอับอายว่า “ทำให้เจ้าได้เห็นเรื่องน่าอับอายของข้าแล้ว”
ซวนเทียนหมิงส่ายหัว “ไม่เป็นไร องค์ชายองค์นี้จะไม่หัวเราะเยาะเจ้า”
นางกำลังรอซวนเทียนหมิงถามว่าทำไมนางถึงเมา แต่หลังจากรอมานาน ซวนเทียนหมิงก็ไม่ได้ถามเลย หลังจากรออีกซักครู่นางก็เข้าใจว่าไม่จำเป็นต้องพูดมากเกินไประหว่างสองคนนี้ นางทำอะไรเขาก็จะเข้าใจ เขาจะสามารถเดาอะไรก็ได้ที่นางคิด เหมือนเมื่อทั้งสองนอนด้วยกัน นางสามารถผ่อนคลายและเชื่อใจเขาได้ และเขาก็จะปฏิบัติต่อนางเป็นเครื่องทำความร้อนขนาดเล็กเพื่อกอด เขาจะไม่ก้าวล้ำขอบเขตของเขาไปแม้แต่น้อย
เฟิงหยูเฮงไม่รอต่อไป นางถามซวนเทียนหมิง “ถ้าวันหนึ่งเจ้ารู้สึกว่าข้าเปลี่ยนไป เจ้าจะ…”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะและยื่นมือออกมาเพื่อบิดจมูกเล็ก ๆ ของนาง “นับตั้งแต่องค์ชายคนนี้เห็นเจ้า ข้ารู้สึกแล้วว่าเจ้าแปลกมาก ถ้าเจ้ากำลังพูดถึงตัวตนของเจ้าที่แปลกออกไป เจ้าสามารถถามข้าได้ หากมีวันหนึ่งที่เจ้าเป็นปกติ ข้าจะกลายเป็นเหมือนเหยาซื่อ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยโดยเฉพาะหลังจากที่เขาพูดถึงเหยาซื่อ อารมณ์ของนางเริ่มสั่นเล็กน้อยเกินกว่าที่จะควบคุมได้
นางถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที และนางก็รู้สึกได้ถึงคางของซวนเทียนหมิงที่วางอยู่บนหัวของนาง เขากล่าวว่า “ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง เวลาที่ข้ากลับไปที่ค่ายทหาร เจ้าอยู่ที่นี่แทนข้า อย่ากลับไปที่นั่น”
นางหายใจเข้าและไม่พูดอะไรเลย นางพยักหน้าเห็นด้วย
ซวนเทียนหมิงชื่นชมยินดีในทันที และลากนางขึ้นมา จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย “อาบน้ำ ! ไปมิติของเจ้ากันเถอะ”
เฟิงหยูเฮงกำหมัด “เจ้าให้ข้าอยู่ที่นี่เป็นเพียงเพราะมิติของข้าใช่หรือไม่ ? ” แม้ว่านางจะพูดแบบนี้ นางก็ยังลากเขาเข้าไปในร้านขายยาของนาง จากนั้นนางก็นั่งเงียบ ๆ บนเตียง ในขณะที่ฟังเสียงน้ำที่มาจากห้องน้ำ ในขณะที่รอซวนเทียนหมิงเพลิดเพลินกับการอาบน้ำที่ทันสมัย
อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่านางนอนที่ตำหนักหยู เหยาซื่อไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นมา ในที่สุดก็ทำให้นางตัดสินใจทำสิ่งที่น่าตกใจ !
เมื่อเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงออกมาจากมิติ พวกเขาได้ยินเสียงของคนที่เคาะประตู นางคือหวงซวน “คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าค่ะ ? ”
ซวนเทียนหมิงตอบกลับ “เข้ามาได้”
หวงซวนผลักประตูเข้ามา เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮง นางรู้สึกอายเล็กน้อย หลังจากนั้นคุณหนูของนางก็ไม่เป็นไร แต่บ่าวรับใช้เมา เรื่องนี้ค่อนข้างน่าละอาย แต่ปัจจุบันนางไม่มีเวลาที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องเมา หวงซวนเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และกล่าวกับเเฟิงหยูเฮงพร้อมกับแสดงความกังวล “คุณหนู ท่านฮูหยินกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงแล้ว”
หลังจากที่นางพูดแบบนี้ นางรอให้เฟิงหยูเฮงถาม อย่างน้อยที่สุดก็จะมีอาการตกใจและความสับสน จากนั้นนางจะสามารถเล่าให้ฟังว่าเหยาซื่อตัดสินใจที่จะออกจากคฤหาสน์ในเช้าวันนี้ แต่หลังจากรอมานาน เฟิงหยูเฮงไม่ได้ถามอะไรเลย นางแข็งตัวครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า “ถ้านางกลับมาก็ให้นางอยู่ ข้าไม่ได้ขังนางอยู่ในคฤหาสน์ นางสามารถทำอะไรก็ได้ที่นางชอบ มันเป็นอิสระของนาง”
คำพูดที่ติดอยู่ในลำคอของหวงซวนไม่สามารถพูดได้เนื่องจากซวนเทียนหมิงส่ายหน้า นางจึงตัดสินใจกลืนสิ่งที่นางกำลังจะพูด นางเพียงปลอบใจเฟิงหยูเฮงโดยกล่าวว่า “ไม่ว่าทางใด ตระกูลเฟิงก็ไม่มีคนอันตรายเหลืออยู่ ท่านฮูหยินใหญ่และท่านฮูหยินรองจะปกป้องนางด้วย” หลังจากพูดอย่างนี้ นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบาและเงียบไป
เฟิงหยูเฮงทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่นางลากซวนเทียนหมิงไปทานอาหาร หลังจากรับประทานอาหารแล้ว วังจู้ผู้มารายงานตัวที่ซวนเทียนหมิงอย่างมีความสุข ส่งมอบกล่องอาหารที่นำออกมาล่วงหน้า นางบอกกับวังจู้เพื่อมอบให้กับเฉียนหยินที่อยู่ในคุกภูเขา
ซวนเทียนหมิงสังเกตเห็นการกระทำเล็ก ๆ ของนาง และเห็นว่านางมีพลัง ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจ เขายืนอยู่ในสนามแล้วพูดกับเป่ยจื่อ “ส่งคนไปสังเกตคฤหาสน์เฟิง จับตาดูเหยาซื่ออย่างใกล้ชิด อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้น”
เป่ยจื่อรู้ว่าซวนเทียนหมิงไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงและได้เตือนเหยาซื่อ เมื่อได้ยินซวนเทียนหมิงพูดแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ “องค์ชาย องค์ชายเป็นห่วงท่านฮูหยินเหยาและใต้เท้าเฟิงว่าจะร่วมมือกันและทำสิ่งที่ไม่ดีต่อองค์หญิงหรือไม่ขอรับ” ในขณะที่พูดอย่างนี้เขาส่ายหัว เขาคิดกับตัวเองว่าถ้ามารดาและบิดาของนางเองเต็มใจที่จะร่วมมือกันทำร้ายบุตรสาวของพวกเขา คงไม่มีความจำเป็นที่องค์หญิงหรือองค์ชายต้องลงมือ เป่ยจื่อจะบุกเข้าไปที่คฤหาสน์เฟิงและฆ่าทั้งสอง
แต่ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า เขายิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “นางจะไม่ทำอะไรบุตรสาวของนางแน่นอน ข้ากลัวว่าแรงจูงใจของนางที่จะกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงนั้นจะไม่ง่ายที่จะเข้าใจ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเพียงจับตาดูนาง”
หลังจากวังจู้ออกจากตำหนักหยู เขาก็ตรงไปยังพระราชวัง หลังจากความโกลาหลครั้งก่อนในเมืองหลวง วังจู้ได้เลื่อนขั้นอีกครั้ง ตอนนี้เขาสามารถเข้าออกระหว่างพระราชวังและเมืองหลวงได้อย่างอิสระ
วันนี้เขาได้รับคำขอพิเศษจากเฟิงหยูเฮงให้ส่งอาหารให้เฉียนหยิน หลังจากองค์หญิงหกแห่งซงซุยถูกซวนเทียนฮั่วลงโทษ ร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาการบาดเจ็บจะไม่ได้รับการรักษาใด ๆ ในคุกที่มืดมนนี้ บาดแผลนั้นจะถูกทำให้เกิดการปริแตกออกจากกันอีกครั้ง เช่นนี้พวกมันจะยังคงอยู่ในร่างกายไม่เคยถูกลบออก
หลี่หยูเป็นที่รู้จักกันในนามแฝงหยูเฉียนหยินไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วนางจะถูกโยนลงทะเลโดยซวนเทียนฮั่ว นางงุนงง ทุกคนบอกว่าองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนเป็นเหมือนเทพเซียนที่ไม่ได้มีความโกรธ เขาไม่ต้องกังวลหรือไม่พอใจ และไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถทำให้คนผู้นี้สนใจ และไม่มีคนที่สามารถทำให้เกิดคลื่นในอารมณ์ของเขา
แต่นางพบกับคนผู้นี้จริง ๆ นางพบว่ามันไม่ได้เป็นแค่ข่าวลือที่กล่าวซวนเทียนฮั่วดูเหมือนเทพเซียน แต่หัวใจของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาสามารถโกรธและหงุดหงิดได้เช่นกัน เขาสามารถใช้เชือกผูกนางแล้วลากนางไป หลี่หยูรู้สึกสับสนอย่างยิ่งกับเรื่องนี้ มีหลายครั้งที่นางสงสัยอย่างแท้จริงว่านางพบคนผิดหรือเปล่า คนผู้นั้นไม่ใช่องค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุน แต่ถ้านางจำผิด คนแบบไหนในโลกนี้ที่จะมีหน้าตาแบบนั้น ?
เมื่อวังจู้เข้าไปในคุกพร้อมกล่องอาหาร เขารู้สึกว่าองค์หญิงหกของซงซุยนี้กำลังจะบ้าไปแล้ว คนเฝ้ากล่าวว่า “นางพูดพึมพำเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ดทั้งวัน มีหลายครั้งที่นางถามเราว่ามีองค์ชายเจ็ดมี 2 คนหรือไม่”
วังจู้โบกมือของเขาและมียามออกไป จากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูห้องขัง และนำจานออกมาจากกล่องอาหาร และวางมันลงบนพื้น โดยไม่สนใจว่าคนที่อยู่ข้างในมองเขา เขาเพียงกล่าวว่า “องค์หญิงกล่าวว่าเพียงเพราะนางไม่เปิดเผยบางสิ่งไ ม่ใช่ว่านางไม่รู้ อย่าลองเคลื่อนไหวต่อหน้านาง เมื่อพูดถึงการเล่นเล่ห์เหลี่ยมนางเก่งกว่ามาก”
บุคคลที่อยู่ภายในไม่ได้พึมพำกับตัวเองต่อไป นางถามวังจู้ “องค์หญิงคือใคร?”
วังจู้กล่าว “ข้าลืมบอกเจ้า เจ้าหญิงแห่งมณฑลจีอันขั้นสองตอนนี้ได้เลื่อนขั้นเป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งแล้ว หากมีวันหนึ่งที่ซงซุยพาเจ้าออกไป เจ้าจะต้องจำไว้ว่าให้เตรียมของกำนัลให้นาง ! ”
วังจู้ไม่ได้อยู่นาน เมื่อนำอาหารออกมาเขาก็ออกไป อย่างไรก็ตามเฉียนหยินมองดูอาหารอย่างว่างเปล่า จากนั้นนางก็มีอาการทางจิตอีกครั้ง
พวกเขาเหมือนกัน และนางยังจำได้ไม่กี่ครั้งที่นางเคลื่อนไหวสิ่งต่าง ๆ ด้วยตะเกียบของนาง นี่คืออาหารที่นางทานในช่วงน้ำท่วม ในคืนที่นางถูกลากกลับไปยังเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงพูดถึงมัน นางคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว อาหารจานนี้ก็ยังคงอยู่ ! แม้แต่สีก็ไม่เปลี่ยน ดูเหมือนว่าน้ำท่วมเป็นเพียงเมื่อวานนี้
หลี่หยูรู้สึกว่าจิตใจของนางยุ่งเหยิง อาหารเหล่านั้นเหมือนผีที่ทำร้ายจิตใจนาง นางถอยร่นไปจนสุดถึงกำแพง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการสั่น
เฟิงหยูเฮงชั่วร้าย ! นี่เป็นความคิดเดียวที่เติมเต็มความคิดของหลี่หยูตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ทุกวันนี้ตระกูลเฟิงที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่ก็ไม่ยุ่งเหยิง เหยาซื่อได้กลับไป หลังจากนั้นสองวันต่อมา ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังมาจากเรือนเล็ก ๆ ของฮันชิ “แม่รองกำลังจะคลอดบุตร ! ”
