แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 512

ตอนที่  512 ข้าไม่มีเหตุผลจะต้องทำตามที่เจ้าต้องการ

การผ่าตัดของเหยาซื่อนานจนถึงพระอาทิตย์ขึ้นในวันรุ่งขึ้น  ผู้คนในคฤหาสน์เฟิงกินข้าวเช้าแล้ว นางกับเหยาเซียนพาเหยาซื่อที่หมดสติไปจากมิติ

อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวบางอย่าง แต่ซวนเทียนหมิงที่เฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาสังเกตการเคลื่อนไหว และเรียกผ่านประตู  “ อาเฮง ”

เมื่อเขาร้องออกมาเช่นนี้ เฟิงจื่อหรูที่หลับอยู่ข้างเขาก็ตื่นขึ้นมาและมองหน้าเขา เฟิงจื่อหรูถามอย่างใจจดใจจ่อ  “ การรักษาเสร็จสิ้นแล้วหรือขอรับ  ?  ”

เฟิงหยูเฮงได้ยินเสียงของพวกเขา และตอบอย่างรวดเร็วว่า  “ นางปลอดภัยแล้ว เข้ามาได้ !  ”

หลังจากได้รับคำตอบแล้ว ซวนเทียนหมิงก็พาเฟิงจื่อหรูเข้าไปในห้องทันที คนที่ตามพวกเขาเข้าไปก็คือหวงซวน ซางคัง และเป่ยจื่อ

เหยาซื่อนอนอยู่บนเตียงแล้ว  ผ้าปูที่นอนที่ย้อมด้วยเลือดถูกเปลี่ยนแล้ว นางยังไม่ฟื้นและสภาพของนางก็ยังดูไม่ค่อยดีนัก

นางอธิบายว่า  “ ยาชายังไม่หมด  นางจะตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านไป 12  ชั่วยาม ”

เฟิงจื่อหรูรีบไปดูมารดา  จับมือเหยาซื่อไว้ เขาพูดกับนางอย่างเงียบ ๆ ซวนเทียนหมิงให้ความสนใจกับชายาของเขาเท่านั้น

ในเวลานี้ท่าทางของเฟิงหยูเฮงดูแย่มาก  ดูเหมือนว่าจะเลวร้ายยิ่งกว่าเหยาซื่อ นางดูเหมือนจะอ่อนแอมากและนั่งบนเก้าอี้ นางเห็นซวนเทียนหมิงเดินมาหานาง ดังนั้นนางจึงยื่นมือให้เขาจับ เขาถามนางว่า  “ เจ้าทำอะไรลงไป ? ทำไมหน้าของเจ้าซีดขนาดนี้  ?  ”

นางยิ้มอย่างโง่งม  “การ ถ่ายเลือด ”

“ อะไรนะ  ? ”  ซวนเทียนหมิงแสดงว่าเขาไม่มีความสามารถในการเข้าใจสิ่งนี้  “ การถ่ายเลือดคืออะไร ”

นางอธิบายให้เขาฟัง  “ ท่านแม่เสียเลือดไปมากจากบาดแผลนั้น  เลือดที่เหลืออยู่ในร่างกายของนางนั้นไม่พอสำหรับนาง ดังนั้นข้าจึงเอาเลือดออกจากร่างกายของข้า และนำไปไว้ในหลอดเลือดของนาง”

ซวนเทียนหมิงกำลังจะเป็นบ้า  เขาชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง แขนของเขาสั่นเล็กน้อย  “ เจ้าเอาเลือดออกจากร่างกายของเจ้าให้นางหรือ  ? เฟิงหยูเฮง เจ้ายังต้องการมีชีวิตอยู่หรือไม่  ? ”

นางยิ้มและจับมือของเขา  “ ไม่เป็นไร  นี่เป็นวิธีการทางการแพทย์ที่ปกติมาก นอกจากนี้เจ้ารู้หรือไม่ ? ตอนนี้คนที่สูญเสียเลือดจะค่อนข้างดีต่อร่างกาย ”

ซวนเทียนหมิงจะยอมรับข้อมูลทางการแพทย์ที่ทันสมัยนี้ได้อย่างไร  ตราบใดที่เขาคิดว่าเฟิงหยูเฮงดึงเลือดของนางเอง ความรู้สึกก็เริ่มก็บดขยี้หัวใจของเขา ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเขาก็รู้สึกเป็นทุกข์ ยิ่งเขาคิดก็ยิ่งเจ็บ

เฟิงหยูเฮงรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับ และนางก็ไม่ได้ยืนยัน  นางอธิบายหลักการพื้นฐานของการถ่ายเลือดและบอกเขาว่า  “ ข้าสบายดีจริง ๆ  ”

ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์  เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงดูเหมือนจะสบายดีจริง ๆ นอกเหนือจากความเหนื่อยล้า ในที่สุดเขาก็สงบลง แต่เขาก็ยังเตือนนางว่า  “ ในอนาคตเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ทำสิ่งนี้ !  ”

นางพยักหน้า  “ อืม ”  ในเวลาเดียวกันนางรู้สึกโชคดีมาก  โชคดีที่เหยาซื่อและนางกรุ๊ปเลือดเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้จะยากอย่างแท้จริง ห้องผ่าตัดในมิติของนางไม่มีธนาคารเลือด ในกรณีที่นางมีคนไข้ที่เสียเลือดมากเกินไป นางทำได้เพียงแค่จับจุด โชคดีที่ปู่ของนางอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นการผ่าตัดนี้จะเป็นไปไม่ได้สำหรับนางที่จะทำด้วยตัวเอง

เหยาซื่อต้องการพักผ่อนและการสังเกต  เหยาเซียนแก่แล้วและเขาเหนื่อยมากจากการผ่าตัดตลอดทั้งคืน เฟิงหยูเฮงให้เขาพาเฟิงจื่อหรูไปพัก ในขณะที่นางจะเฝ้าดูอาการ ซวนเทียนหมิงมีธุระและต้องเข้าไปในพระราชวัง ก่อนออกเดินทางเขาสั่งหวงซวนให้บอกเฟิงหยูเฮงไปนอน

แต่นางจะหลับได้อย่างไร  ไม่ต้องพูดถึงว่านางจะเฝ้าดูอาการเหยาซื่ออยู่ตลอดเวลาหลังจากที่ซวนเทียนหมิงออกไป ข่าวหนึ่งก็มาจากข้างนอก เฟิงจินหยวนยังมีชีวิตอยู่เนื่องจากความพยายามของหมอ 6 คนที่ทำงานทั้งคืน ชีวิตของเขาได้รับการช่วยชีวิต แต่ …  เขาสูญเสียแท่งหยก  เหยาซื่อมีดแทงเข้าไปในช่องท้องส่วนล่างของเขา และตัดแท่งหยกออกครึ่งหนึ่งโดยบังเอิญ หมอทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่พวกเขาก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ  นี่ไม่ใช่การลงโทษ

เขาสมควรได้รับมัน !

ไม่นานหลังจากที่ข่าวนี้มาถึง บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน  “ องค์ชายห้ามาเจ้าค่ะ  พระองค์อยากพบคุณหนูรอง ”

หวงซวนตอบโต้อย่างรวดเร็วโดยเอ่ยว่า  “ พระองค์มาทำไม ?  ”

บ่าวรับใช้ตอบอย่างรวดเร็ว  “ องค์ชายห้าเสด็จมาที่นี่ได้สักพักแล้วเจ้าค่ะ  ข้าได้ยินมาว่าพระองค์รีบมาที่นี่ทันทีหลังจากที่ราชสำนักเลิกประชุม พระองค์ได้รับข่าวจากคุณหนูสี่ก่อนที่พระองค์จะมาและอยากพบคุณหนูสอง ข้าไม่รู้เหตุผลเจ้าค่ะ”

หวงซวนเกลียดเฟิงเฟินไดมากที่สุด และนางเกลียดองค์ชายห้าควบคู่กับเฟินเฟินได  นางขมวดคิ้วและถามเฟิงหยูเฮงว่า  “ คุณหนูจะพบพระองค์หรือไม่เจ้าคะ  ?  ”

เฟิงหยูเฮงตะคอกอย่างเย็นชา  “ ท้ายที่สุดเขาเป็นองค์ชาย และข้าต้องไว้หน้าพระองค์  ปล่อยให้พระองค์เข้ามา ”

ขณะที่นางพูดสิ่งนี้ นางลุกขึ้นยืนและเรียกบานซูเพื่อปกป้องเหยาซื่อ  จากนั้นนางก็เดินนำหน้าหวงซวนและเดินไปที่ห้องด้านนอก เมื่อก้าวออกมา ซวนเทียนหยานก็เข้ามา ทั้งสองมองหน้ากันและพยักหน้า ซวนเทียนหยานกล่าวว่า  “ น้องสะใภ้ ”

อย่างไรก็ตามนางใช้คำศัพท์ที่คุ้นเคยน้อยกว่าตอบว่า  “ องค์ชายหลี่ ”

เมื่อเห็นทัศนคติปัจจุบันของเขา เขาคงไม่คุ้นเคย  เขาเพียงแค่ยอมแพ้ในการเรียกนางว่าน้องสะใภ้ และเปลี่ยนเป็น  “ องค์หญิง ”  แต่หลังจากเขาพูดสิ่งนี้ เขาส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า  “ ไม่ช้าก็เร็ว เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน  ไม่ว่าเจ้าจะแต่งงานกับน้องเก้า หรือข้าแต่งงานกับเฟิงเฟินได ความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่สามารถยกเลิกได้ ”

เฟิงหยูเฮงเดินไปที่ที่นั่งประธานและนั่ง กล่าวว่า  “ นั่นเป็นเรื่องในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า  เราจะพูดถึงมันแล้วหรือ ”

ซวนเทียนหยานสับสนและเดินไปหาที่นั่ง หลังจากคิดไปเล็กน้อยเขากล่าวว่า “ข้าขอพูดตรง ๆ องค์ชายผู้นี้มาในวันนี้โดยมีจุดมุ่งหมาย  คาดเดาว่าองค์หญิงสามารถเดาเหตุผลนั้นได้ !  ”

เฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยความสับสนและส่ายหน้า “ข้ามีเพียงความคิดเดียวกับองค์ชายเก้า  อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดที่จะลองและคิดออกว่าองค์ชายหลี่คิดอย่างไร องค์ชาย คำพูดขององค์ชายฝ่าบาทไม่อาจยอมรับได้ ”

ซวนเทียนหยานขมวดคิ้ว และรู้สึกหงุดหงิดจากการถูกปิดกั้น  ในความเป็นจริงเขาได้เตรียมตัวมานานแล้วเพื่อพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าเขายังไม่ได้เตรียมความพร้อมเพียงพอเมื่อเขาพูดกับนาง  บุตรสาวคนนี้ไม่เพียงมีทักษะที่เป็นเอกลักษณ์ แต่ความสามารถในการพูดของนางก็ตรงมาก  สำหรับคนที่มีความอดทนน้อยกว่า พวกเขาจะรนหาที่ตาย !

เขาส่ายหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ  เขาปรับอารมณ์ของเขาอีกครั้งและกล่าวว่า  “ในเมื่อองค์หญิงไม่รู้ องค์ชายผู้นี้จะพูด ! ท่านเฟิงถูกมารดาขององค์หญิงทำร้ายและส่วนสำคัญได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้หมอไม่อาจรักษาได้ และองค์ชายผู้นี้ได้นำหมอหลวงมาจากพระราชวัง และเขาก็ไม่อาจรักษาได้เช่นกัน ข้าหวังว่าจะเชิญองค์หญิงไปดู และดูว่าจะรอดหรือไม่ ”

เฟิงหยูเฮงกลอกตา  นางเกลียดคำเหล่านี้มากที่สุด  “ ความหมายขององค์ชายหลี่คือการเตือนองค์หญิงผู้นี้ว่าเป็นท่านแม่ของข้าทำร้ายเขา ดังนั้นข้าต้องช่วยรักษาเขาเช่นนั้นหรือ  ?  ”

ซวนเทียนหยานกล่าวอย่างรวดเร็ว  “ มันไม่ใช่หมายความเช่นนั้น  มันเป็นแค่ …  อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเป็นบิดาของเจ้า ”

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ  “ มีบางอย่างที่ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ  ”  นางโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยด้วยความอยากรู้อยากเห็นถามว่า  “ เมื่อใดก็ตามที่เขาได้รับคำขอจากข้า เขาคือบิดาของข้า  ? ปกติแล้วจะเป็นอย่างไร เมื่อเขาส่งคนมาเพื่อฆ่าข้า เขาเคยคิดกับตัวเองว่าข้าเป็นบุตรสาวของเขาหรือไม่ ? องค์ชายหลี่ ข้าขอคำแนะนำจากพระองค์หน่อยได้หรือไม่ ถ้าพระองค์ชอบน้องสี่ของข้าก็แค่พานางกลับตำหนักในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า สำหรับเรื่องของตระกูลเฟิงให้คำนึงถึงตัวเองให้น้อยลง ”

“ คนเจ้าเล่ห์ !  ”  ซวนเทียนหยานโกรธ  เดิมทีเขาไม่ต้องการมาที่นี่ แต่เขาไม่สามารถจัดการกับน้ำตาของเฟิงเฟินไดได้ เขากัดฟันมาและขอร้องเฟิงหยูเฮง แต่ตามที่คาดไว้เขาก็ยังคงถูกยั่วยุ ในที่สุดเขาก็ยังคงเป็นองค์ชายของอาณาจักร โดยไม่คำนึงถึงว่าซวนเทียนหยานเป็นอย่างไร เขายังคงรู้สึกว่าเขาเสียหน้า เขาตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น แต่เขาตบแรงเกินไป ถ้วยน้ำชาบนโต๊ะหล่นลงที่พื้น

หวงซวนย้ายไปยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหยูเฮงและเปิดเผยท่าทางของนาง  ตราบใดที่ซวนเทียนหยานทำอย่างอื่นมากเกินไป นางก็ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นองค์ชาย

อย่างไรก็ตามซวนเทียนหยานรู้สึกเสียใจทันทีที่ตบโต๊ะ  เรื่องที่เสด็จแม่ของเขาใช้นกขนาดเล็ก 2 ตัวเพื่อทำร้ายคนอื่น ๆ ยังคงติดค้างอยู่ในใจของเขา ทันทีที่เขาจำเรื่องนี้ได้ เขาก็รู้สึกละอายใจ

ด้วยความละอายที่เขารู้สึก การแสดงออกของเขาก็แย่ลง  เฟิงหยูเฮงดึงหวงซวน ไปอยู่ข้างหลังนาง และนางกลับมาอยู่ข้างหน้า  เมื่อนางมองที่ซวนเทียนหยานอีกครั้ง ใบหน้าของนางก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

“พระองค์ กำลังพูดกับข้าในฐานะองค์ชายหรือ  ?  ”  เฟิงหยูเฮงถามเขา  “ องค์ชายหลี่ช่างเป็นเกียรติจริง ๆ  พระองค์เป็นห่วงเรื่องของตระกูลอื่นในระดับนี้ พระองค์ไม่มีศักดิ์ศรีขององค์ชายหรือ  ?  ”  นางค่อย ๆ ยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า บังคับให้ซวนเทียนหยานถอยกลับไปจนกว่าเขาจะจากไป  หลังจากที่ขาของเขาแตะเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลัง นางก็พูดอย่างเย็นชา  “ ข้าจะบอกพระองค์ว่าเฟิงจินหยวนทำตัวเอง  สมควรแล้ว พระองค์เข้าใจความหมายนั้นหรือไม่ ? หยุดกล่าวโทษท่านแม่ของข้า ข้ากำลังบอกพระองค์อย่างชัดเจนว่าท่านแม่ของข้าแทงเขาจริง ๆ แต่ตราบใดที่องค์หญิงผู้นี้ออกหน้าก็จะไม่มีใครคิดตำหนินาง ถูกต้องแล้ว ข้าไม่มีเหตุผล หากพระองค์ไม่พอใจ พระองค์ไปร้องเรียนเสด็จพ่อได้เลย องค์หญิงผู้นี้ไม่กลัว แต่ถ้าพระองค์คิดว่าตัวเองเป็นองค์ชายและมีสิทธิ์ที่จะกล่าวคำพูดที่ไม่สมควรต่อหน้าข้า องค์หญิงผู้นี้ได้ทำร้ายองค์ชายสามไปแล้ว ข้าไม่รังเกียจที่จะทำอีก”

ใบหน้าของซวนเทียนหยานซีด  มันซีดกว่าเฟิงหยูเฮงที่ถ่ายเลือดของนาง เขาอ้าปากพูด แต่เฟิงหยูเฮงงขวางเขาทันที  “ อย่าพูด กลับไป  หรือพระองค์อยากตาย ”

เขาไม่กล้าพูดอะไรจริง ๆ  เขากำลังจะหยุดหายใจ เฉพาะเมื่อเขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกก็จะเริ่มหายใจอีกครั้ง เขามองไปข้างหน้าและเฟิงหยูเฮงก็หายตัวไป บ่าวรับใช้เรียกหวงซวนแทนให้ไปส่งเขาแทน

เมื่อเห็นเขามองนาง หวงซวนกล่าวว่า  “ องค์ชาย ทางนี้เพคะ !  ”

ซวนเทียนหยานไม่รู้ว่าเมื่อเขาเดินออกจากห้องเมื่อใด  ในความเป็นจริง เขาไม่กล้ามองหาเฟิงเฟินได เขาออกจากคฤหาสน์ ในเวลานี้เขาจากตระกูลเฟิงด้วยความรู้สึกอยากหนี เขาตัดสินใจ หากเขาหลีกเลี่ยงการมาที่นี่ในอนาคตได้ เขาก็จะทำ หากเฟิงเฟินไดต้องการพบเขา เขาจะให้นางไปที่ตำหนักหลี่

ในเวลานี้เฟิงเฟินไดไม่รู้ว่าองค์ชายซวนเทียนหยานผู้มีเกียรติจะไม่มีหน้าไปพบเฟิงหยูเฮง  ไม่เพียงแต่เขาไม่มีหน้า เขาเกือบจะสูญเสียวิญญาณ นางนั่งอยู่ในสวนของตัวเองและรอให้ซวนเทียนหยานกลับไป ในห้อง เด็กทารกแรกเกิดที่ยังไม่มีชื่อร้องไห้ แม่นมอุ้มและกล่อมเขา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ราวกับว่าเด็กมีความขุ่นเคืองกับใครบางคน

เฟิงเฟินไดหงุดหงิดสุดขีด  เสียงร้องดูเหมือนจะพยายามฆ่าชีวิตของนาง นางรู้สึกว่าถ้านางต้องฟังสิ่งนี้ต่อไป นางก็จะกระโดดลงไปในบ่อน้ำ

ทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว  เมื่อถึงประตู นางก็เปิดออกและสั่งบ่าวรับใช้ด้วยความโกรธ  “ ไปเอาถังน้ำมา กดเด็กคนนี้ให้จมน้ำตาย !  ไปเร็ว ๆ ! “