แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 521

ตอนที่ 521 สุนัขตัวใหญ่

เมื่อเจ้าของคอกถาม ทุกคนก็เพิ่มความระมัดระวัง บานซูและองครักษ์เงาอีกคนถึงกับขยับไปด้านข้างของเฟิงหยูเฮงเพื่อปกป้องนาง

เจ้าของของคอกม้าตกใจและประสานมือของเขาพลางพร่ำเอ่ยซ้ำ ๆ ว่า “ไม่ใช่เช่นนั้น ไม่ใช่เช่นนั้น อย่าเข้าใจผิด มีคนขอให้ข้าส่งข้อความให้เด็กผู้หญิงแซ่เฟิง รวมถึงฝากของบางอย่างไว้ด้วย”

หวงซวนถามอย่างเยือกเย็น “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าแซ่ของคุณหนูคือเฟิง”

คนมองที่ซวนเทียนหมิงและกล่าวว่า “สองวันที่ผ่านมากลุ่มคนมาที่นี่เพื่อซื้อม้า ก่อนที่จะจากไปมีชายคนหนึ่งเอาเงินให้ข้า 10 เหรียญเงิน บอกข้าว่าจะมีกลุ่มมาถึงเสี่ยวโจวในไม่กี่วัน กลุ่มนี้จะนำโดยชายและหญิง ผู้หญิงอายุประมาณ 12-13 ปี และชายสวมหน้ากากที่ทำด้วยทองคำ” ขณะที่พูดสิ่งนี้เขาตะโกนไปหาคนงานที่คอกม้า “รีบนำของที่เขาฝากไว้ออกมาเร็ว ! ”

หลังจากนั้นไม่นานพนักงานหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าในมือของเขา เจ้าของคอกกล่าวว่า “นี่คือถุงที่เขาฝากไว้ในวันนั้น ข้าไม่กล้าเปิดแต่รู้สึกนุ่มมาก มันคงจะเป็นผ้า”

บานซูได้รับถุงและวังซวนเดินไปเปิดกระเป๋า จากนั้นนางก็ปล่อยเสียง “อ่า” ออกมา เมื่อนางส่งให้เฟิงหยูเฮง มองนางพูดด้วยเสียงสั่น “มันเป็นเสื้อผ้าของคุณชายเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงรู้ว่าเสื้อผ้าของเฟิงจื่อหรูทันที ก่อนออกเดินทางเด็กคนนั้นสวมเสื้อผ้าชุดนี้ มีใบไผ่สองสามใบที่แขนเสื้อที่นางปักเอง การเย็บปักถักร้อยค่อนข้างน่าเกลียด และเฟิงจื่อหรูหัวเราะเยาะนาง แต่ไม่ว่าเขาจะหัวเราะอย่างไร เขาก็ยังคงสวมใส่เสื้อผ้าชุดนี้อย่างมีความสุข

ซวนเทียนหมิงเอื้อมมือออกจับไหล่ของเฟิงหยูเฮงเพื่อปลอบนาง จากนั้นเขาจึงถามเจ้าของคอกม้าว่า “คนเหล่านั้นอยู่ที่เสี่ยวโจวหรือไม่ ? ”

เจ้าของคอกม้าส่ายหัว “ข้าไม่รู้เรื่องนั้น พวกเขาซื้อม้าที่นี่ จากนั้นให้เงินและห่อนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ในเสี่ยวโจวหรือไม่ ท่านลองดูว่าเสี่ยวโจวใหญ่แค่ไหน ถ้าพวกเขาไปที่อื่นเพื่อพักในโรงเตี๊ยม ข้าก็ไม่รู้เรื่องนี้ขอรับ ! ”

คนนี้พูดตามความจริง ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและไม่ได้ถามต่อไป แต่เจ้าของคอกคิดสักหน่อยแล้วถามว่า “ฟังสำเนียงของท่าน ท่านมาจากเมืองหลวงใช่หรือไม่ ? กลุ่มนั้นเมื่อสองวันก่อนดูเหมือนไม่ได้มาจากเมืองหลวง สำเนียงที่พวกเขาจะเป็นคนจากทางเหนือ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและกระซิบบอกว่า “เมื่อข้าเห็นมัน พวกเขาดูไม่เหมือนคนดี ท่านต้องระมัดระวังให้มาก”

เฟิงหยูเฮงถามอย่างใจจดใจจ่อ “เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามีเด็กอยู่กับพวกเขาหรือไม่” การพูดแบบนี้นางเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางแล้วดึงแท่งเงินออกมายื่นให้เขา “ตอบคำถามข้ามา พูดความจริง”

เจ้าของคอกม้าคิดเล็กน้อย และส่ายหัว “ข้าไม่เห็น ไม่มีเด็กเล็ก พวกเขาเป็นผู้ชายที่โตแล้วและพวกเขาก็ค่อนข้างแข็งแรง” เขายื่นมือออกไปรับเงิน เขาพยักหน้าขอบคุณ

แต่เสมียนหนุ่มที่อยู่ด้านข้างเอียงศีรษะของเขา และกล่าวอย่างสงสัย “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีสุนัขตัวใหญ่ ! ”

“สุนัขตัวใหญ่หรือ ? ” คำถามนี้ถูกถามโดยเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงพร้อมกัน คำถามนี้ทำให้เสมียนหนุ่มตกใจและใบหน้าของเขาซีด เขาไม่กล้าพูดต่อไปอีกแล้ว

เจ้าของคอกม้าเตะเขา “เจ้ากลัวอะไร ! หากพวกเขาบอกให้เจ้าพูดก็พูดออกมา ! คนกลุ่มนั้นดูเหมือนจะไม่เป็นคนดี ตอนนี้คนตรงหน้าเราเป็นคนดี ! ” อันที่จริงเขาไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ เช่นคนดี เขาแค่รู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงให้เงินเขามากกว่ากลุ่มก่อนหน้า เขาเห็นด้วยว่าถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะดูเกะกะและเดินทางไปได้เพียงน้อยนิด แต่กริยาท่าทางของพวกเขาดีและพวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดี หากเขาดูแลลูกค้าเหล่านี้เป็นอย่างดี เขาจะสามารถทำกำไรได้ดี

ซวนเทียนหมิงมองเห็นหน้าตากะล่อนของเขาในทันที แต่นี่เป็นคนประเภทที่เขามองหา ตราบใดที่มีเงินเขาก็จะได้รับข้อมูลจากเขา แต่เดิมเขาวางแผนที่จะไปที่ค่ายทหาร ดังนั้นเขาจึงไม่นำเงินมามากนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาเก็บทองคำ เงิน และตั๋วแลกเงินจำนวนมากไว้ในมิติของเฟิงหยูเฮง มีห้าหีบที่เต็มไปด้วยทองคำและเงิน หากจะนับตั๋วแลกเงินเพียงอย่างเดียวมีเงินมูลค่าหนึ่งล้านเหรียญเงินที่สามารถใช้ได้อย่างอิสระ

ดังนั้นซวนเทียนหมิงจ้องมองที่เจ้าของคอกม้า และกล่าวว่า “ตราบใดที่พูดความจริง ย่อมได้รับผลประโยชน์เป็นธรรมดา”

เสมียนหนุ่มได้สติขึ้นมาจากการเตะของเจ้าของ รับเงินของเฟิงหยูเฮง เขายิ้มอย่างมีความสุข และพูดทันทีว่า “คนเหล่านั้นถือกรงขนาดใหญ่และคลุมด้วยผ้าสีดำ จะมีเสียงของการเคลื่อนไหวที่มาจากภายในเป็นครั้งคราว ข้าได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างใน คนพวกนั้นบอกว่ามันเป็นสุนัขตัวใหญ่ แต่นั่นฟังดูไม่เหมือนสุนัข มันฟังดูเหมือน…คน”

ทันใดนั้นขาของเฟิงหยูเฮงก็หมดแรงและนางก็เกือบจะล้ม ซวนเทียนหมิงประคองนางและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

พวกเขาไม่ได้ถามต่อไปเพราะองครักษ์เงาเน้นไปที่การเลือกม้าเพื่อออกเดินทางทันที วังซวนและหวงซวนไปกับบานซูไปยังร้านค้าใกล้เคียงเพื่อซื้ออาหาร เมื่อพวกเขาออกเดินทางอีกครั้ง เฟิงหยูเฮงคิดว่านางวางแผนที่จะมาที่เสี่ยวโจวนี้หลายครั้ง นางได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรและฝึกฝนเด็กเป็นพยาบาล 10 คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสำนักศึกษาหยุนหลูอยู่ที่นี่ นางต้องการมาทักทายอาจารย์ใหญ่, เย่หร่งเสมอ

น่าเสียดายที่แผนการของนางไม่สามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงได้ ในที่สุดเมื่อนางมาถึงเสี่ยวโจว นางไม่มีโอกาสทักทายใครเลย นางต้องวิ่งไปทางเหนืออย่างเร่งรีบ

เห็นได้ชัดว่าศัตรูกำลังพยายามพาพวกเขาไล่ล่าไปทางเหนือ แต่นางไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วคืออะไร หากพวกเขาไม่สามารถติดต่อกันได้เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าพวกเขาจะเข้าสู่เฉียนโจว เช่นนั้นพวกเขาจะตกอยู่ในวงล้อม

ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงนั่งบนม้าตัวเดียวกัน ม้าทุกตัวในคอกมีขนาดใหญ่มาก ไม่เหมาะกับขนาดของนาง ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากนอนไม่หลับเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน ซวนเทียนหมิงก็ไม่สบายใจที่จะขี่คนเดียว นางเอนหลังพิงเขา และพูดเบา ๆ ว่า “เราต้องคิดถึงวิธีหยุดพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปทางเหนือ มิฉะนั้น…มันอันตรายเกินไป”

ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและค่อย ๆ วางคางบนหน้าผากของนางโดยกล่าวว่า “เมื่อออกจากเสี่ยวโจว เราจะต้องผ่านห้าเมืองและสามหมู่บ้านก่อนที่จะไปถึงชิงโจว แต่จากเมืองสุดท้ายถึงชิงโจวไม่มีถนนแห้ง ทุกคนที่จะต้องเดินทางด้วยเรือ ใช้เวลาสามวันสามคืน ข้าเพิ่งบอกให้องครักษ์เงาให้อยู่ในเสี่ยวโจว เขาจะติดต่อกับเย่หร่งอย่างลับ ๆ และขอยืมผู้ส่งสารของเขาเพื่อส่งข้อความถึงชิงโจว เรามีกองกำลังในชิงโจว ตราบใดที่ศัตรูไปถึงชิงโจว เราจะสามารถหยุดพวกเขาได้ทันที”

จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็สงบลงเล็กน้อย

สามวันต่อมาเมื่อพวกเขามาถึงในเมืองเล็ก ๆ ที่สอง เฟิงหยูเฮงรับรองเท้าของเฟิงจื่อหรู จากโรงเตี๊ยมแห่งเดียวในเมืองในลักษณะเดียวกับที่เสี่ยวโจว

พวกเขาพักหนึ่งคืนและเดินทางต่อในเช้าวันรุ่งขึ้น อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงเดินทางต่อไป ในขณะที่กระตุ้นม้าที่เหนื่อยล้า เช่นนี้พวกเขาพยายามวิ่งไปจนสุดถนนแห้ง จนมาถึงเมืองสุดท้าย

ซวนเทียนหมิงชี้ไปที่แม่น้ำที่อยู่ไม่ไกล และบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “นั่นคือแม่น้ำเป็ง จากที่นี่เราจะต้องทิ้งม้าของเราและนั่งเรือไปทางชิงโจว เราต้องเติมเสบียงอาหารของเราอย่างรวดเร็ว จากนั้นพักผ่อนบนเรือ”

วังซวนยังกล่าวอีกว่า “เจ้าค่ะ ข้าเคยนั่งบนเรือไปชิงโจวเมื่อสองปีก่อน แม้ว่าจะมีห้องพักที่หรูหรา พวกเขากำลังขาดอาหารที่เหมาะสมอย่างแท้จริง ถ้าอยากกินอะไรที่ดีจะต้องนำไปเองเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดมาก นางเก็บอาหารอร่อย ๆ ไว้ในที่ของนางเสมอ ในความเป็นจริงนางมีแม้กระทั่งพ่อครัวจากโรงเตี้ยมครัวเทพที่เตรียมอาหารใส่ไว้ในกล่องอาหารซึ่งวางอยู่ในมิติของนาง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มิติของนางมีความสามารถในการเก็บรักษาความสดใหม่ของอาหาร ดังนั้นนางจึงเก็บอาหารอร่อย ๆ ไว้ภายในเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเมื่อนางต้องการ

ทุกคนซื้ออาหารแห้งจำนวนมากในเมืองนี้ บานซูก็พาคนไปร้านขายเสื้อผ้าสำเร็จรูปเพื่อซื้อเสื้อผ้า ทุกคนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าธรรมดา แม้แต่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก็ถอดเสื้อผ้าออกและเลือกเสื้อผ้าที่มีคุณภาพสูงขึ้นเล็กน้อย หน้ากากบนใบหน้าของซวนเทียนหมิงเป็นที่สะดุดตาอย่างแท้จริง เขาจึงซื้อหมวกไม้ไผ่มาสวม

ในที่สุดทุกอย่างก็ถูกจัดการ ทุกคนไปที่ท่าเรือและดูเรือที่ออกเดินทางในเย็นวันนั้น จากห้องพักหรูหราไปจนถึงห้องพักทั่วไป ไปจนถึงระดับต่ำกว่าที่ซึ่งความเสียหายเท่านั้นที่จะเข้าพัก พวกเขาจองห้องพักในทุกระดับ จุดประสงค์คือเพื่อให้การค้นหาพื้นที่ทั้งหมดของเรือง่ายขึ้น

เรือที่ออกเดินทางในตอนเย็นมาถึงท่าเรือในเวลาที่เหมาะสม ผู้คนในห้องพักหรูหราขึ้นไปก่อน พวกเขาถูกพาไปที่ห้องกลุ่ม แม้ว่าพวกเขาจะถูกเรียกว่าห้องที่หรูหรา แต่พวกเขาก็เป็นเพียงห้องที่แยกออกจากกัน นอกจากการเดินทางคนเดียวไม่มีอะไรที่จะทำให้มั่นใจได้ ในความเป็นจริงผ้าห่มยังคงให้ความรู้สึกชุ่มชื้น

ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วและเรียกคนเรือว่า “เอาผ้าห่มเหล่านี้ออกไปทั้งหมด”

ชาวเรือมองดูเขาและเอาผ้าห่มออกไปอย่างเชื่อฟังมาก เขาพูดกับซวนเทียนหมิงว่า “ท่านต้องคิดให้ดี แม่น้ำสายนี้อากาศเย็นตลอดคืน ข้าเห็นว่าท่านไม่ได้นำกระเป๋ามามาก หากท่านแม่สบาย เรือลำนี้ไม่มีหมอรักษาท่านนะขอรับ”

ซวนเทียนหมิงโบกมืออย่างขุ่นเคือง “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ ! ” คนเรือหันหลังกลับ และปิดประตูด้านหลังเขา

เฟิงหยูเฮงเริ่มทำความสะอาดห้องเล็ก ๆ นี้ทันที หลังจากคิดไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางไม่ได้นำสิ่งต่าง ๆ ออกมาจากมิติของนาง นางพูดกับเขาว่า “เราจะนำผ้าห่มออกมาเมื่อถึงเวลานอน ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครพบว่ามันแปลกเมื่อพวกเขาเห็นมัน”

“อืม” ซวนเทียนหมิงพยักหน้า อย่างไรก็ตามเขาพูดกับนางว่า “จะเป็นการดีที่สุดถ้าเจ้าเข้าไปในมิติของเจ้าเพื่อพักผ่อนสักพัก ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อจับตาดู”

“ข้าไม่ง่วง” นางนอนหลับได้อย่างไร หลังจากนั่งอยู่พักหนึ่งการเคลื่อนไหวข้างนอกก็ค่อย ๆ เงียบลง ทุกคนที่อยู่ข้างนอกคงอยู่บนเรือหมดแล้ว

เรือเริ่มแล่นอย่างรวดเร็ว พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากข้างนอก “เรือออกไปแล้ว ! ” ทันใดนั้นเรือก็แกว่งไปมาเล็กน้อย หลังจากที่มั่นคงพวกเขาจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาล่องอยู่ในแม่น้ำแล้ว

นับตั้งแต่เฟิงหยูเฮงมาที่ราชวงศ์ต้าชุน นี่เป็นครั้งแรกที่นางนั่งเรือ นางเปิดประตูแล้วเดินออกไป นางเดินไปที่ราวบันไดตรงขอบดาดฟ้า นางมองไปที่แม่น้ำเป็ง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถผ่อนคลายได้

หวงซวนและวังซวนอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นคุณหนู ทั้งสองคนออกมา พวกนางรีบตามไป วังซวนถือเสื้อคลุมไว้ในมือที่ซื้อในเมืองและคลุมให้เฟิงหยูเฮง จากนั้นนางกล่าวว่า “ลมในแม่น้ำหนาวมากเจ้าค่ะ คุณหนูกลับเข้าห้องเถิดเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงจะนั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ นั้นได้อย่างไร ใจของนางเต็มไปด้วยสิ่งที่เจ้าของคอกม้าในเสี่ยวโจวพูด กรงปกคลุมด้วยผ้าสีดำ เสียงที่มาจากกรงเป็นครั้งคราวนั่นพวกเฉียนโจวบอกว่าเป็นสุนัขตัวใหญ่

นางกำหมัดของนางและทุบลงบนราวบันไดอย่างรุนแรง บัดซบ ! พวกเขาปฏิบัติต่อเฟิงจื่อหรูเหมือนสุนัขและขังเขาไว้ในกรง คนของเฉียนโจว ข้าจะให้เจ้าชดใช้เรื่องนี้อย่างแน่นอน ! ผู้ปกครองของเฉียนโจว สักวันหนึ่งเจ้าต้องอยู่ในคุก !

“ลุกขึ้น ! ” ทันใดนั้นเสียงของชายคนหนึ่งมาจากด้านข้าง ทันทีหลังจากนี้เด็กสาวก็เริ่มร้องไห้

ทุกคนหันไปมองและเห็นเด็กสาวนอนอยู่บนดาดฟ้า นางถูกใส่กุญแจมือและใส่ข้อเท้าด้วย และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบ เสื้อผ้าของนางขาดรุ่งริ่งและไม่สามารถปกปิดร่างกายของนางได้ เห็นได้ชัดว่าหล่อนล้มลงไป แต่ชายที่มีเคราอยู่ด้านหลังของนางกำลังขยับแส้ในมือแล้วก็ตีนาง ในเวลาเดียวกันเขาก็กล่าวว่า “ลุกขึ้นเร็ว ! ถ้าเจ้าไม่ลุกขึ้นมา ข้าจะหักขาข้างหนึ่งของเจ้า ! ”

นี่เป็นฉากที่แสดงระหว่างเจ้าของทาสและทาสทุกวัน การจ้องมองของเฟิงหยูเฮงก็เย็นชา ขณะที่นางจ้องมองที่ข้อเท้าขวาของหญิงสาวคนนั้นอย่างแน่วแน่…