แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 529

ตอนที่  529 พี่เขยจะให้การสนับสนุนเจ้า

เฟิงหยูเฮงไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึงเมื่อนางต้องอธิบายว่าปืนทำงานอย่างไรให้กับคนในยุคโบราณฟัง ใช้กระสุนปืนอย่างไรและจะใช้ปืนอย่างไร  โชคดีที่ความสามารถของซวนเทียนหมิงในการเข้าใจสิ่งต่าง ๆ เป็นสิ่งที่ดีมาก และเขาไม่ได้ทำอะไรโง่ ๆ อย่างอยากลองปืนบนเรือ เขาไม่ได้ถามว่าทำไมนางถึงมีเรื่องแบบนี้

โดยสรุปเมื่อเฟิงหยูเฮงสอนเขารู้สิ่งที่จำเป็นต้องสอน นางเห็นว่าเขาไม่ได้ถามต่อ ดังนั้นนางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เนื่องจากมันถูกนำออกมาก็ต้องมีเหตุผลที่จะนำมันออกมา  นางคิดมานานแล้วว่านางจะต้องเตรียมของหมั้นที่ดีให้กับตัวเอง แต่ตระกูลของฮ่องเต้มีเงินและอัญมณีมากมาย แม้ว่านางจะเตรียม นางก็ไม่สามารถนำสิ่งที่ดีมาให้ซวนเทียนหมิงได้ เมื่อพูดถึงปืน นางก็รู้ตัว ถ้านางใช้สิ่งนี้เป็นของหมั้นมันก็ค่อนข้างดี ไม่ว่าซวนเทียนหมิงจะเก่งศิลปะการต่อสู้ก็เสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตในสนามรบเสมอ การมีปืนพิเศษเพื่อปกป้องชีวิตของเขาจะดีกว่าอาวุธรุ่นเก่า ๆ เสมอ

“ ถือไว้ ”  นางบอกซวนเทียนหมิง  “ กระสุนอยู่ในมิติของข้า  ข้าจะให้เจ้ามากกว่านี้เมื่อเจ้ากลับไป ”  หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางกล่าวเสริมว่า  “ ในความเป็นจริงข้าไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้ปรากฏในราชวงศ์ต้าชุน  สำหรับสิ่งที่ท้าทายสวรรค์ปรากฏขึ้นเร็ว ๆ นี้ มันชัดเจนว่าประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนแปลง ซวนเทียนหมิง ไม่ว่าเรื่องนี้จะดีหรือไม่ดีไม่มีใครสามารถบอกล่วงหน้าได้ อาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราตอนนี้ แต่ในอนาคต …”

ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางกำลังพูดถึงอะไร  สิ่งใดในมิติของนางที่ไม่ได้ท้าทายสวรรค์ หากสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นปรากฏในราชวงศ์ต้าชุน บางทีโลกอาจจะตกอยู่ในความวุ่นวาย เขาคิดเล็กน้อยและยัดปืนใส่มือของเฟิงหยูเฮง จากนั้นเขาก็พูดพร้อมกับมองเฟิงหยูเฮง  “ เก็บไว้ก่อน  เมื่อเรานำทัพไปทางเหนือ ข้าจะเอามันไปด้วย เก็บไว้ในมิติ ด้วยวิธีนี้บุคคลที่สามจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ”

เฟิงหยูเฮงไม่เถียง นางพยักหน้าและเอาปืนสองกระบอกออกไป  “ ตอนนี้พวกมันจะต้องอยู่กับข้า ”

“ ไม่ ”  เขากล่าวต่อ  “ ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่ควรปรากฏและสิ่งที่ไม่ควรทำ  เท่าที่ข้าเห็น เมื่อเจ้าสามารถมีพื้นที่ว่างแบบนั้นได้ หมายความว่าสิ่งต่าง ๆ นี้ถูกกำหนดให้ปรากฏในโลกนี้อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วก็ขึ้นอยู่กับโอกาส  อาเฮง เจ้าไม่ต้องรู้สึกว่าเป็นภาระมากเกินไป  เพียงไปไหลกับตามน้ำ ”

ในส่วนที่เกี่ยวกับปัญหานี้ เฟิงหยูเฮงได้คิดมาก่อน  เนื่องจากสวรรค์ได้จัดให้นางมาถึงโลกนี้พร้อมกับมิติทางการแพทย์ที่เต็มไปด้วยยาแผนปัจจุบันและความสามารถในการจำลองแบบเวทมนต์ มันจึงเป็นสิ่งที่ชัดเจนว่าจะเกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่ใช่นาง แต่ก็มีอีกคนที่จะทำสิ่งเหล่านี้ให้สำเร็จ

ราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้เป็นประวัติศาสตร์ที่นางรู้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงที่นางทำจะไม่ส่งผลกระทบต่อประวัติศาสตร์ของนาง

เฟิงหยูเฮงพยายามคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาและนางก็ไม่รู้สึกว่าขัดแย้งกันอีกแล้ว  นางดึงสติของนางเข้าไปในมิติของนางและค้นหา เมื่อนางเข้าไปอาบน้ำ นางได้พบบานซูที่ห้องผ่าตัด ความสามารถของมิติในการรักษาสภาพของสิ่งของทำให้เขายังไม่ได้สติ แต่แผลที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำยังทำให้หัวใจของนางเจ็บปวด

“ อาการบาดเจ็บของบานซูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่บาดแผลที่ถูกยาพิษ ”  นางขมวดคิ้วและกล่าวว่า  “ ข้ารักษาผ่าตัดแผลได้ แต่การรักษาพิษมันจะดีที่สุดถ้าเราถามคนที่เฉียนโจวเพื่อแก้พิษ  แต่นี่เป็นไปไม่ได้ เราต้องรอจนกว่าเรากลับไปที่เมืองหลวงเพื่อให้ท่านปู่ดู ”  เหยาเซียนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแบคทีเรีย  เหยาเซียนได้พัฒนาวัคซีนแล้ว เฟิงหยูเฮงเชื่อมั่นว่าเหยาเซียนจะสามารถรักษาพิษที่แทรกซึมอยู่ในร่างกายของบานซู เขาแค่ต้องการเวลาและไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บจากเฉียนโจวที่ถูกโยนลงไปทำให้นางถามเซียนเทียนหมิง  “ คนผู้นั้นควรได้รับการจัดการอย่างไร  ? ”

ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางกำลังพูดถึงใคร  เขาพูดอย่างเย็นชา  “ พามันกลับไปที่เมืองหลวง  เขาทำลายเรือและฆ่าราษฎรของราชวงศ์ต้าชุน ทุกคนจะเป็นศัตรูของราชวงศ์ต้าชุน และเฉียนโจวมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่จำเป็นสำหรับเราที่จะรักษาสันติ ”

“ นั่นเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน ”  นางกล่าว  “ ข้าเก็บนิ้วของคนของเฉียนโจวไว้ทั้งหมด ข้าเก็บไว้ในกล่องแล้วส่งไปทางเหนือ  เราจะส่งมันกลับไปที่เฉียนโจวได้อย่างไร ?  ”

ซวนเทียนหมิงพยักหน้า  “ ข้าจะจัดการสิ่งนี้เอง ”

เรือกลับไปที่ท่าเรือที่พวกเขาออกเดินทางในตอนเย็น

หลังจากไข้ของเฟิงจื่อหรูบรรเทาลง เขาขี่หลังเป่ยจื่อตลอดเวลา  แม้ว่าเขาจะคัดค้านมาหลายครั้งโดยบอกว่าเขาสามารถเดินได้ แต่เป่ยจื่อก็ยังยืนหยัดอยู่ เด็กไม่สามารถเป็นอิสระได้และไม่สามารถถูกพากลับไปในลักษณะที่ไม่ได้รับสิทธิเท่านั้น

แผลที่นิ้วก้อยของเขาหายแล้วหลังจากได้รับการรักษาโดยเฟิงหยูเฮง  มันถูกห่อด้วยผ้าสีขาว และองครักษ์เงาได้รวมตัวเป็นวงกลมรอบ ๆ ทั้งสองพร้อมกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ทุกคนลงไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว  เฟิงจื่อหรูเหวี่ยงมือเล็ก ๆ ของเขาขณะที่พิงหลังของเป่ยจื่อ และกล่าวกับเฟิงหยูเฮง  “ ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อนิ้วที่ถูกตัดของข้า  ข้าคิดว่าจะปล่อยให้มันหายไปแบบนี้ ”

ใจของเฟิงหยูเฮงสั่นไหว  เรื่องนี้ได้กลายเป็นปมในใจของนาง ทุกครั้งที่นางเห็นมือซ้ายของเฟิงจื่อหรูมีเพียงสี่นิ้ว หัวใจของนางก็จะเริ่มเจ็บปวดอย่างเหลือล้น

ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางรู้สึกอย่างไร ดังนั้นเขาจึงยื่นมือไปจับมือของนางไว้แน่น  โดยไม่รอให้เฟิงหยูเฮงพูด เขาตอบเฟิงจื่อหรู  “ ได้ มันจะไม่เชื่อมต่อกัน  ผู้ชายต้องกล้าหาญ อาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่มีอะไรมาก ”

“ ขอรับ ”  เฟิงจื่อหรูพยักหน้าเอื้อมมือไปที่ซวนเทียนหมิง  ซวนเทียนหมิงเดินไปด้านข้างหน้ารวดเร็ว และได้ยินเด็กกล่าวว่า “พี่เขย ข้าอยากคุยกับท่านพี่”

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว  “ ถ้ามีเรื่องจะพูด เจ้าควรพูดคุยกับข้าไม่ใช่หรือ  ? ”

เฟิงจื่อหรูรู้สึกอาย  “ ท่านอาจไม่เห็นด้วยกับข้า ”

นางไม่สนใจเฟิงจื่อหรู นางจ้องมองไปที่ซวนเทียนหมิง นางจ้องมองอย่างมีความหมาย : สิ่งที่ข้าจะไม่เห็นด้วย เจ้าลองยอมรับมัน

หลังจากอยู่ด้วยกันหลายวัน และรับสายตาเหล่านี้จากเฟิงหยูเฮง ในที่สุดเขาก็ฟื้นตัวเล็กน้อย ดังนั้นซวนเทียนหมิงจึงตัดสินใจต่อต้านอำนาจของภรรยาของเขา  “ พูดมา !  เจ้าต้องการให้พี่เขยสนับสนุนเจ้าหรือไม่ !  ”

เฟิงจื่อหรูจ้องที่เฟิงหยูเฮง โอ้ สวรรค์ ตาของพี่สาวน่ากลัว  แต่ …  พี่เขยควรมีอำนาจมากกว่านี้ใช่ไหม  เขารู้สึกยุ่งเหยิงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเพื่อแสดงความคิดของเขาในที่สุด  “ พี่เขย ข้าไม่อยากกลับไปสำนักศึกษาแล้วขอรับ ”

“ ได้ !  ”

“ ไม่ได้ ! “

เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงพูดพร้อมกัน  แน่นอนพี่สาวของเขาเลือกที่จะต่อต้านความคิดของเฟิงจื่อหรู

เฟิงจื่อหรูยกมือปิดหน้าของเขา  เอาล่ะ เขาแสดงสิ่งที่เขาต้องการจะแสดงออก สิ่งที่ตามมาจะอยู่ระหว่างคู่รัก เด็กน้อยมองที่นิ้วมือของเขา เขาเห็นแสงจ้าของเฟิงหยูเฮงมองซวนเทียนหมิง และถามว่า  “ ไม่มีใครดูแลเด็กในแบบที่เจ้าทำ  เขาสามารถทำอะไรก็ได้และมันก็ดี แต่เขาจะไม่ไปสำนักศึกษาได้อย่างไร ”

เขาอธิบายให้นางฟัง  “ จื่อหรูไม่ได้เป็นเด็กอีกแล้ว  นอกจากนี้ขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจและความเชี่ยวชาญของเขาเอง เขาควรจะสามารถเลือกทางที่เขาต้องการเดินไปข้างหน้าได้ !  ”

“ เขาอายุเท่าไหร่กัน !  เขามีแรงบันดาลใจอย่างจริงจังได้หรือไม่ ?  ”  เฟิงหยูเฮง รู้สึกราวกับว่านางเป็นผู้ใหญ่ที่ทำให้นางอกหัก  เฟิงจื่อหรูเป็นเพียงนักเรียนประถมในสายตาของนาง ถ้านักเรียนประถมพูดว่าเขาไม่อยากไปโรงเรียนนั่นจะไม่เป็นไร  “ ไม่ว่าด้วยวิธีใด ข้าก็ไม่เห็นด้วย !  เมื่อเขาอายุมากขึ้น เขาควรเข้าโรงเรียน เขาไม่ควรคิดอะไรอีก !  ”

ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น  “ชายา รักอย่าทำอะไรตามใจเจ้า ”

“ นี่ไม่ได้เป็นกฎเกณฑ์ !  ”  นางคิดเพิ่มอีกนิด  “ นี่เป็นสิทธิ์ !  ”

เป็นอย่างดีนั่นก็ไม่ได้ดีเหมือนกันตามอำเภอใจ  ซวนเทียนหมิงดึงมือเล็กๆ ของเฟิงจื่อหรูออกจากใบหน้าของเขา และถามเฟิงจื่อหรูอย่างจริงจัง  “ บอกข้ามาว่าทำไมเจ้าไม่อยากเข้าโรงเรียน  ?  ”

เฟิงจื่อหรูมองดูความโกรธของพี่สาวและรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหากไม่ได้พูด  หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ตัดสินใจที่จะกล่าวว่า  “ ท่านพี่ ”  เขาเอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาจับแก้มของเฟิงหยูเฮง และทำให้นางรู้สึกสำลักเล็กน้อย เฟิงจื่อหรูกล่าวว่า  “ ท่านพี่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบเรียน  ข้าไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์สอนมากนัก ในความเป็นจริงเมื่อข้าอยู่ที่สำนักศึกษา ข้าได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มันเป็นอาจารย์ส่วนใหญ่ที่สอนข้าเป็นการส่วนตัว สิ่งที่อาจารย์สอนคือ …”  เขาจ้องมองเฟิงหยูเฮงและพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย  “ เรื่องเกี่ยวข้องกับการทหาร ”

“ หือ  ?  ”  เฟิงหยูเฮงตกใจมาก  “ เจ้าบอกว่าอาจารย์เย่สอนเรื่องการทหาร  ?  ”

“ ขอรับ ”  เฟิงจื่อหรูพยักหน้า  “ อาจารย์กล่าวว่าไม่ใช่ทุกคนที่เข้าร่วมสำนักศึกษาหยุนหลู่เพื่อตำแหน่งขุนนาง และไม่ใช่ทุกคนในชีวิตนี้จะเริ่มจากการสอบจอหงวน  ท่านอาจารย์กล่าวว่าข้าไม่ได้ถูกกำหนดให้เป็นขุนนาง แต่ข้ามีความสามารถบางอย่างเมื่อพูดถึงศิลปะแห่งสงคราม ดังนั้นอาจารย์จึงอยากใช้เวลาของอาจารย์สอนข้าเกี่ยวกับศิลปะแห่งสงคราม และอาจารย์ไม่ต้องการเห็นข้า …  นอนหลับในชั้นเรียน ”

“ เจ้าหลับในชั้นเรียนหรือ ?  ”  เฟิงหยูเฮงเฮงทำตัวเหมือนเป็นผู้ปกครองทันที  “ เฟิงจื่อหรู ข้าส่งเจ้าไปสำนักศึกษาเพื่ออะไร  ?  เพื่อให้เจ้าจะมีอนาคตที่สดใส  ไม่ได้ให้เจ้าไปนอนหลับ !  ”  นางอยากจะตบเขาจริง ๆ !

ซวนเทียนหมิงจัดการด้วยความยากลำบากอย่างยิ่งใหญ่ในการคว้าตัวนางไว้ เป่ยจื่ออุ้มเฟิงจื่อหรูวิ่งไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว  หลังจากที่เขาอยู่ห่างเฟิงหยูเฮงแล้วเขาก็หยุด เขาหันกลับไปมองเฟิงหยูเฮง

เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่เป่ยจื่ออย่างโกรธเคือง และกล่าวว่า  “ เมื่อปีที่แล้วเมื่อข้าเห็นเจ้าที่ภูเขา ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะชอบขัดใจข้า  ไม่ช้าก็เร็วข้าจะให้ซวนเทียนหมิงไล่เจ้าออก !  ”

องครักษ์เงาที่อยู่ข้าง ๆ อยากจะหัวเราะจริง ๆ  อย่างไรก็ตามพวกเขาจะต้องกลั้นไว้ ซึ่งเกือบทำให้พวกเขาทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บภายใน

วังซวนจับแขนของเฟิงหยูเฮง และปลอบใจนางว่า  “ คุณหนูอย่าพึ่งโกรธเจ้าค่ะ  คุณหนูต้องไม่ทำลายสุขภาพของคุณหนูด้วยความโกรธ ”

ซวนเทียนหมิงยังปลอบใจนางด้วย  “ นั่นคืออาจารย์เย่หร่งซึ่งเป็นท่านราชครูของฮ่องเต้  เขายังสามารถทำการสอนเสด็จพ่อได้ เขาจะทำให้เฟิงจื่อหรูหลงทางได้ยังไง !  ”

เฟิงหยูเฮงกัดฟันด้วยความโกรธ และตอบว่า  “ ความสัมพันธ์ระหว่างใคร เสด็จพ่อและเขา  ? นั่นเป็นสิ่งที่ท่านปู่ของเจ้าตัดสินใจ ”  มีอีกเล็กน้อยที่นางไม่กล้าพูด  เมื่อมองไปที่นิสัยของฮ่องเต้ มันก็ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เรียนอย่างเหมาะสมเมื่อเขายังเด็ก

ซวนเทียนหมิงรู้สึกหมดหนทาง  คำพูดของเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดนั้นเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของนาง ในส่วนที่เกี่ยวกับเฟิงจื่อหรูเข้าเรียนที่สำนักศึกษา ซวนเทียนหมิงตัดสินใจที่จะโต้แย้งจากอีกมุมมองหนึ่ง  “ ทางเหนือกำลังจะกลายเป็นศัตรูกัน ราชวงศ์ต้าชุนและเฉียนโจวใกล้จะแตกหักกันแล้ว  ผู้คนในเฉียนโจวต้องการวิธีในการหลอมเหล็ก แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถได้มา แต่พวกเขาก็ต้องทำลายคนที่รู้วิธี พวกเขาเลือกดำเนินการกับคนที่เจ้ารักแล้ว สำนักศึกษาหยุนหลู่ไม่ใช่สถานที่ที่ไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ ในสถานการณ์ปัจจุบันเจ้าอนุญาตให้เขากลับไปยังเสี่ยวโจวได้อย่างไร เจ้าจะรู้สึกสบายใจหรือไม่ ?  ”

ต้องบอกว่าซวนเทียนหมิงเก่งมากในการพูดถึงจุดอ่อนของบุคคล  ในที่สุดคำพูดเหล่านี้ถูกเอ่อยออกมา จิตใจและอารมณ์ของเฟิงหยูเฮงก็แย่ลงไปด้วย

ในความเป็นจริงไม่ใช่ว่าเฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการมุ่งเน้นไปที่ความเชี่ยวชาญของคน  นางได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัวของนางด้วยวิธีนี้ นางเริ่มเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ โดยเริ่มต้นด้วยสมุนไพรทางการแพทย์ การศึกษาภาคบังคับของนางยังเป็นสิ่งที่เสร็จสมบูรณ์โดยมีการข้ามชั้นติดต่อกัน นางไม่ได้เข้าเรียนเหมือนนักเรียนปกติเป็นเวลาหลายปี แต่นางจะเปรียบเทียบเฟิงจื่อหรูกับเด็กในศตวรรษที่ 21 โดยธรรมชาติ เขายังเป็นนักเรียนชั้นประถมและอายุไม่ถึงสิบปี ความคิดที่เกิดขึ้นในวัยนี้ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่อย่างแท้จริงหรือไม่ ?