ตอนที่ 555 ถูกคุมขัง
คำพูดของผู้พิพากษาหลู่ดึงดูดท่านฮูหยินหลู่และเฟิงหยูเฮงให้ความสนใจ ทั้งคู่ย้ายไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไปข้างนอก พวกเขาเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งทะเลาะกันหน้าทางเข้าโรงเตี๊ยม
โดยปกติแล้วการโต้เถียงบนถนนแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก และมันจะไม่ได้รับความสนใจ แต่การทะเลาะกันครั้งนี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญที่หน้าของโรงเตี๊ยมที่พวกเขาพักอยู่
คนที่พาพวกเขามาที่นี่ได้กล่าวว่าโรงเตี๊ยมนี้เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับแขกที่มาเพื่อฉลองวันเกิดของเขา ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นขุนนางและสมาชิกในตระกูลที่มาจากที่ไกล ด้านนอกประตูพระราชวังของผู้นำได้ส่งทหารไปเฝ้าระวังความปลอดภัยให้ขุนนางเหล่านี้
โดยทั่วไปการเรียงลำดับนี้มีความสมเหตุสมผลมาก ดังนั้นผู้คนจึงไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ มีแม้กระทั่งบางคนที่รู้สึกขอบคุณสำหรับการเตรียมการอย่างละเอียดของตระกูลตวน แต่ตอนนี้มีผู้หญิงข้างนอกกล่าวเสียงดังว่า “ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ เราเดินทางไกลเพื่อมาทางเหนือ หลังจากได้ห้องแล้วเราต้องการออกไปเดินเล่นบนถนนเพื่อสัมผัสกับหิมะแห่งภาคเหนือ ทำไมไม่อนุญาตเราให้ออกไป ? ”
ผู้นำของทหารยามตอบว่า “ ไม่มีเหตุผลอะไรขอรับ ไม่อนุญาตให้ออกไปหมายความว่าไม่อนุญาตให้ออกไป เพื่อความปลอดภัยของท่านเอง ”
“ จะเกิดอะไรขึ้นกับเราในขณะที่เดินไปรอบ ๆ ถนนหรือ ? ” หนึ่งในนั้นไม่พอใจและกล่าวว่า “ เป็นไปได้หรือไม่ว่าสถานที่นี้เต็มไปด้วยโจร ? ”
ท่านฮูหยินที่อยู่ด้านข้างปิดปากนางอย่างรวดเร็ว และดุว่า “ อย่าพูดเหลวไหล ! ” แต่นางก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดเช่นกัน ดังนั้นนางจึงชี้ไปที่คนที่เดินไปตามถนน และพูดว่า “ดูสิ ทุกคนก็เดินไปรอบ ๆ ด้านนอก เกิดอะไรขึ้นหรือ ? ”
อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าทหารยามกลับพูดว่า “ พวกท่านแตกต่างจากพวกเขา พวกเขาทำได้ แต่พวกท่านทำไม่ได้ ไปพักผ่อนอย่างรวดเร็วขอรับ อีกสามวันจนจะถึงงานเลี้ยงวันเกิดของท่านผู้นำ ในช่วงสามวันนี้ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกโรงเตี๊ยม ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ทหารยามได้จัดการให้ผู้คนเข้ามาข้างในทันที ในขณะเดียวกันเขาก็ปิดประตูโรงเตี๊ยมด้วยเสียง “ ปัง ! ”
ทหารยามที่พูดไปก่อนหน้านี้ก็มองดูอาคาร ในทันทีผู้คนที่รับชมฉากนี้จากหน้าต่างก็กลับเข้ามาและปิดหน้าต่างทันที
ผู้พิพากษาหลู่ปิดหน้าต่างและพูดกับท่านฮูหยินหลู่อย่างเงียบๆ “ เราลงไปดูว่าเราจะออกไปข้างนอกได้หรือไม่ ”
ท่านฮูหยินหลู่เริ่มระมัดระวังและคิดเล็กน้อยพยักหน้า และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร” จากนั้นนางก็นำเฟิงหยูเฮงไปตามทางและลงบันได ผู้พิพากษาหลู่ตามไปด้วย
ท่านฮูหยินและคุณหนูที่ถูกห้ามไม่ได้ออกไปข้างนอกนั้นยังอยู่ในห้องโถงบนชั้นหนึ่งของโรงเตี้ยม พวกเขากำลังคุยเรื่องนี้และเสียงของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เจ้าของโรงเตี๊ยมปลอบใจพวกเขาจากด้านข้าง “ ทุกคน นี่เป็นความปลอดภัยของพวกท่านเอง ! ในปัจจุบันเฉียนโจวเป็นระเบียบ ภาคเหนืออยู่ใกล้กับเฉียนโจว หากศัตรูพยายามแอบเข้ามามันจะอันตรายเกินไปสำหรับพวกท่านทุกคนในฐานะครอบครัวของขุนนาง ”
“ ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถปิดประตูใส่หน้าพวกเราได้ นี่มันไม่เหมือนกับถูกกักขังหรือ ? ” ใครจะรู้ว่าคุณหนูส่งเสียงพึมพำในเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ อย่างไรก็ตามมันก็ยังได้ยินโดยเฟิงหยูเฮง
ขัง ? เป็นเช่นนี้หรือ นางเหล่ตาและมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท นางรู้สึกว่าการวิเคราะห์ความผิดพลาดของเด็กสาวนั้นถูกต้องอย่างสมบูรณ์
การแสดงออกของท่านฮูหยินหลู่จริงจังมากขึ้น ขณะที่นางเดินไปที่ประตู เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาที่ดุเดือดของนาง ท่านฮูหยินและคุณหนูทุกคนเงียบลง พวกเขาทั้งหมดหันไปมอง เจ้าของโรงเตี๊ยมเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและรีบกล่าวว่า “ ท่านออกไปไม่ได้จริง ๆ ขอรับ ! ท่านช่วยกรุณาฟังข้าได้หรือไม่ขอรับ และไม่ก่อปัญหาให้ผู้ต่ำต้อยคนนี้ ”
ดวงตาของท่านฮูหยินหลู่นั้นแข็งกร้าวทันที นางกล่าวเสียงดัง “ ข้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลตวน ผู้นำตวนเป็นปู่ของข้า และบุตรสาวของอนุจากคฤหาสน์ของข้าอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังที่เก้าของพระราชวังผู้นำ และนางเป็นอนุที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด เราจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ได้อย่างไร ! ” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางจ้องมองที่ท่านฮูหยินและคุณหนูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ
เจ้าของโรงเตี๊ยมมีปัญหาเล็กน้อย ในอีกด้านหนึ่งเขาไม่กล้าขัดคำสั่งของผู้นำ ในทางกลับกันเขากลัวภูมิหลังของท่านฮูหยินหลู่อย่างแท้จริง แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อย เขาจะต้องแก้ไขให้ถูกต้องโดยกล่าวว่า “ ในปัจจุบันนี้อนุที่ได้รับความโปรดปราณมากที่สุดคือผู้หญิงที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังที่สิบสองขอรับ ไม่ได้เป็นคฤหาสน์หลังที่เก้าอย่างที่ท่านฮูหยินพูดขอรับ ! ”
ผู้พิพากษาหลู่ตกใจ และรีบกล่าวว่า “ยังไม่ถึงปี แต่เขามีอนุถึงสิบสองคนแล้วหรือ ? ”
ผู้คนที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงไม่พอใจกับท่านฮูหยินหลู่มากนัก แต่เรื่องของอนุเปลี่ยนเรื่องได้สำเร็จ ขณะที่มีคนกล่าวว่า “ ข้าได้ยินมาว่าอนุที่ถูกจับนั้นอายุน้อยกว่า และน้องคนสุดท้องอายุยังไม่ถึงวัยปักปิ่น ”
เจ้าของโรงเตี๊ยมโบกมือของเขาซ้ำ ๆ กล่าวว่า “ พูดไม่ได้ขอรับ ! สิ่งนี้อย่าพูด ! ถ้าคำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ท่านจะไม่สามารถออกไปได้ ! ”
ใบหน้าของผู้พิพากษาหลู่น่ากลัวที่สุด ท่านฮูหยินหลู่ก็รู้สึกไม่ได้รับการฟื้นฟูดังนั้นนางจึงเดินไปข้างหน้า และกระแทกประตูสองสามครั้ง “ ปัง ปัง ปัง ! ” ในที่สุดคนข้างนอกก็ดุ “ หยุดสร้างความวุ่นวายได้แล้ว ! ”
ท่านฮูหยินหลู่พูดเสียงดัง “ ข้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลตวน ท่านผู้นำตวนเป็นท่านปู่ของข้า ให้ข้าออกไป ข้าต้องการคารวะท่านปู่ ! ”
“ ท่านทำไม่ได้ขอรับ ! ” คนข้างนอกไม่ได้คิดก่อนพูด เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ ผู้นำได้ออกคำสั่งให้คนที่เข้ามาในโรงเตี๊ยมจะไม่ถูกปล่อยออกไป ผู้นำไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับญาติ ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้สร้างความวุ่นวาย มิฉะนั้นอย่าโทษพวกเราที่ไม่สุภาพ ! ”
เสียงตะโกนนี้ทำให้ผู้คนในห้องโถงตกใจ พวกเขาทั้งหมดเข้าใจในสิ่งที่ไม่สุภาพ เป็นเพียงว่าพวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมแขกต้องได้รับการปฏิบัติในลักษณะนี้
ผู้พิพากษาหลู่ขมวดคิ้วแน่นและไม่ได้มองฮูหยินของเขา ในเวลานี้ท่านฮูหยินหลู่ก็ฟูมฟายด้วยความโกรธ แต่ไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหนไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ ด้วยสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาเป็น นางก็อยากจะรู้ว่าทำไม อย่างไรก็ตามไม่มีใครบอกนางได้
ผู้พิพากษาหลู่ตะโกนอย่างเย็นชาแล้วหันกลับขึ้นไปชั้นบน เฟิงหยูเฮงรีบไปประคองท่านฮูหยินหลู่และตามหลังเขาไป หลังจากทั้งสามเข้าไปในห้อง ผู้พิพากษาหลู่กล่าวว่า “ ย้อนกลับไปเมื่อเราอยู่ในเสี่ยวโจว ข้าได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของภาคเหนือและเฉียนโจวนั้นไม่ชัดเจน ข้าบอกว่าเราไม่ควรทำการเดินทางครั้งนี้ แต่เจ้ายืนยันว่าเราต้องมา ตอนนี้เป็นอย่างไร มีบางอย่างเกิดขึ้น จริงหรือไม่ ? ”
ท่านฮูหยินหลู่ได้ยินสิ่งนี้และระเบิดออกมาทันที “ เจ้ากำลังตำหนิข้า ข้าทำสิ่งนี้เพื่อใคร ข้าเป็นผู้หญิง เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะไปเป็นขุนนาง ? หากไม่ใช่เพราะความปรารถนาของเจ้าสำหรับตำแหน่งผู้พิพากษาที่ร่ำรวยของชิงโจว ข้าจะเพิกเฉยต่อความขัดแย้งของตระกูลมารดาของข้าและเดินทางมาภาคเหนือได้หรือไม่ ? นอกจากนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ด้วยการก่อกบฏของเฉียนโจว สถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้มาก และขุนนางของราชวงศ์ต้าชุนมามากมาย ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง ” เสียงของนางนุ่มนวลปลอบใจ “ อย่าตกใจ ลองหาทางก่อน ”
“ สิ่งต่าง ๆ มีความชัดเจน เจ้าแค่ไม่อยากจะเชื่อ ” ผู้พิพากษาหลู่มีสีหน้าหม่นหมองและมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยการดูถูกเหยียดหยาม เขากล่าวว่า “ ยิ่งมีความยุ่งเหยิงมากเท่าไหร่ คนก็ยิ่งพยายามสร้างปัญหามากขึ้นเท่านั้น การพาเด็กคนนี้มาด้วยจะลำบาก เราควรทิ้งนางไป แล้วทำมันให้สำเร็จ ”
เฟิงหยูเฮงซ่อนตัวอยู่หลังท่านฮูหยินหลู่ด้วยความกลัว แต่ท่านฮูหยินหลู่ไม่ได้ปกป้องนางในครั้งนี้ นางขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรเลย
ผู้พิพากษาหลู่ยังไตร่ตรองอย่างต่อเนื่อง ในท้ายที่สุดเขาตัดสินใจ “ หลบหนี ! เราต้องหาทางหนี ข้ามีลางสังหรณ์นี้ว่าถ้าเราไม่หนีตอนนี้ ข้ากลัวว่าเราจะไม่สามารถหลบหนีได้ ”
“ ข้ากลัวว่ามันจะสายเกินไปแล้วที่จะหลบหนีเจ้าค่ะ ” เฟิงหยูเฮงพูดขึ้นมาทันทีโดยพูดสิ่งนี้ เมื่อเห็นเขาจ้องมองนาง นางชี้ไปที่ประตูแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ ฟังสิเจ้าคะ ”
คู่รักตระกูลหลู่ไปฟังทันที จากนั้นพวกเขาก็สังเกตเห็นรอยเท้าเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว เสียงอันดังของรองเท้าบูทบนกระดานไม้ไม่ได้ซ่อนตัวจากใคร มีคนตะโกนว่า “ เพื่อปกป้องทุกคนตั้งแต่วันนี้จนถึงวันเกิดของท่านผู้นำ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาหรือออกไป ! ” ทันทีหลังจากนี้ก็มีคนย้ายออกไปนอกประตูอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าทุกห้องถูกปกป้อง
ผู้พิพากษาหลู่สูดหายใจเข้าด้วยความกลัวอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ท่านฮูหยินหลู่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางยังกล่าวต่อไปว่า “ ผู้หญิงคนนั้นจะไร้ประโยชน์ได้อย่างไร นางไม่สามารถแม้แต่จะได้รับการสนับสนุน นางอยู่ในคฤหาสน์หลังที่เก้า และตอนนี้มีคฤหาสน์หลังที่สิบสองแล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ความโปรดปรานของนางหายไปเมื่อนานมานี้ ”
ผู้พิพากษาหลู่ถอนหายใจหนัก แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรสาวของอนุ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นขุนนางระดับสูง ตระกูลของเขาเล็กมาก นอกจากนี้ท่านฮูหยินหลู่ไม่เคยให้กำเนิดบุตร ในใจของเขา บุตรสาวของอนุก็เหมือนกับบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ในช่วงวันเกิดของตวนมู่อันกัว พวกเขานำบุตรสาวคนนั้นมาที่พระราชวังของผู้นำ ในเวลานั้นมันช่างน่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง และตวนมู่อันกัวยังต้องอวยพรให้พวกเขาอีกครั้ง แต่มันก็อย่างที่ท่านฮูหยินหลู่พูด หนึ่งปีต่อมาอนุคนที่สิบสองก็ถูกพาเข้ามา แล้วความโปรดปรานอะไรที่จะยังคงอยู่กับอนุคนที่เก้า
เขามีสีหน้าเศร้าและเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขกับบุตรสาวของเขา แต่ท่านฮูหยินหลู่ก็สามารถคิดได้เร็วกว่าเขา และนางก็ไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับบุตรสาวของอนุ นางเริ่มคิดถึงทางออกอย่างรวดเร็ว นางคิดอยู่พักหนึ่งและมีร่องรอยของความเด็ดเดี่ยว “ การหลบหนีเป็นไปไม่ได้แน่นอน ยิ่งกว่านั้นหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นจริงในภาคเหนือ แม้ว่าเราจะกลับไปก็คงเป็นการยากที่จะไปถึงราชวงศ์ต้าชุน ”
“ แล้วเจ้าคิดว่าเราควรทำเช่นไร ? ” ผู้พิพากษาหลู่ก็ตกอยู่ในความคิดเช่นกัน ฮูหยินของเขาพูดถูกต้อง แม้ว่าพวกเขาจะกลับไป ถ้าราชวงศ์ต้าชุนตรวจสอบมันจะยากที่จะจัดการ ฮูหยินของเขาเป็นสมาชิกของตระกูลตวน เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตระกูลตวน ตระกูลหลู่ของเขาจะหนีไม่พ้น เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผู้พิพากษาหลู่เริ่มเสียใจที่แต่งงานกับคนจากตระกูลตวน เมื่อเขามองอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
เฟิงหยูเฮงมองเห็นสภาพจิตใจของทั้งสอง และไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากหัวเราะเยาะ นางคิดกับตัวเองว่าคำพูดนั้นถูกต้องจริง ๆ ในตอนแรกพวกเขาเป็นเหมือนคู่รัก แต่เมื่อเกิดปัญหาขึ้น พวกเขาจะบินไปในทิศทางที่ต่างกัน คู่รักตระกูลหลู่ยังไม่มาถึงทางตัน แต่ก็มีการแบ่งระหว่างทั้งสอง ไม่น่าแปลกใจที่หญิงสาวสามารถแทรกตัวเองระหว่างคนทั้งสองได้
ผู้พิพากษาหลู่ถอนหายใจสองครั้งแล้ว แต่ท่านฮูหยินหลู่ก็ยังคงให้ความสนใจกับการวางแผนสำหรับสามีของนาง นางกล่าวว่า “ แทนที่จะกลับไปและมีปัญหากับราชวงศ์ต้าชุน จะดีกว่าถ้าได้ใช้ความพยายาม ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่สามารถประสบความสำเร็จในภาคเหนือได้ ”
“ เจ้ากำลังพูดว่าอะไร ? ” ผู้พิพากษาหลู่ตกตะลึง
อย่างไรก็ตามท่านฮูหยินหลู่ก็ยืนขึ้น ทันใดนั้นท่าทางที่ร่าเริงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง นางทำอย่างดีที่สุดเพื่อลดเสียงของนางโดยกล่าวว่า “ ความหมายของข้าคือมันจะดีกว่าถ้าเราจะอยู่ในภาคเหนือ จากการเชื่อมต่อของตระกูลท่านแม่ เจ้าน่าจะสามารถหางานได้ ท่านพี่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้ดูแลตระกูลหลู่ แต่ด้วยลูกธนูที่ถูกง้างแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่สูญเสียมันก็ไม่สามารถวางลงได้ ! ”
ผู้พิพากษาหลู่เข้าใจเหตุผลโดยธรรมชาติ แต่สิ่งนี้หมายความว่าบ้านในเสี่ยวโจวจะถูกทิ้งร้างอย่างสมบูรณ์ ไม่เพียงแต่บ้านจะถูกทอดทิ้ง แต่ผู้คนในบ้านอนุของเขา และบุตรสาวของเขาก็จะถูกทิ้งด้วย วิธีนี้ในการรักษาชีวิตของเขามีราคาสูงเกินไป
เขาหลับตาลงเล็กน้อยและฟังท่านฮูหยินหลู่กล่าวว่า “ท่านพี่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดว่าเจ้าต้องการอะไร เราถูกทิ้งไว้โดยไม่มีตัวเลือกอื่น ! แม้ว่าเราจะไม่ได้ทำการตัดสินใจนี้ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตระกูลหลู่จะมีทางออกใด ๆ หลังจากที่เรากลับไป ? หากภาคเหนือไม่ได้มีข้อบกพร่อง มันจะง่ายต่อการจัดการ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ให้อภัยใครที่เกี่ยวข้องกับตระกูลตวน ท่านพี่ต้องตัดสินใจ ! ”
ผู้พิพากษาหลู่รู้สึกว่าการตัดสินใจครั้งนี้ยากเกินไปจริง ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยาก เขาก็ยังพยักหน้า ในใจของเขาชีวิตของเขาเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เขาสามารถแต่งงานกับผู้หญิงได้มากขึ้น และเขาจะมีบุตรมากขึ้นตราบใดที่เขาสามารถมีชีวิตรอดได้
แต่เขาจะหาตำแหน่งทางเหนือได้อย่างไร ? พวกเขาจะเข้าใกล้ตวนมู่อันกัวได้อย่างไร ? เขาลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยสายตา …
