ตอนที่ 620 ตระกูลเหยาที่น่ากลัว
คำพูดของซูซื่อทำให้ผู้หญิงสองคนคัดค้าน ฉินซื่อแสดงความคิดของนางทันที “ไม่ ! นางจะนอนกับข้า ! ”
เหมียวซื่อก็กล่าวว่า “นอนกับข้าด้วย ! ”
เพื่อเห็นแก่หลานสาวที่จะได้นอนกับพวกนาง สะใภ้ทั้งสามต่อสู้กันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
หัวของเหยาเซียนบาดเจ็บจากการฟังสิ่งนี้ และตัดสินใจทันทีสำหรับบุตรทั้งสาม “ข้าไม่สนใจสิ่งที่เจ้าคิด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะต้องมีบุตรต่อไป ! ไปต่อจนกว่าเจ้าจะมีบุตรสาว ! ”
เช่นเดียวกับบุตรชาย 3 คนของตระกูลเหยาที่มีความกังวลเกี่ยวกับวิธีการให้กำเนิดบุตรสาว รถม้าของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมาถึงบนถนนใกล้คฤหาสน์เหยา
เวลาหลังอาหารเย็นค่อนข้างมีชีวิตชีวา มีผู้คนมากมายเดินไปมา และมีผู้คนมากมายเดินไปรอบ ๆ ตลาดกลางคืน ความเร็วของรถม้าค่อย ๆ ช้าลง
เฟิงหยูเฮงยกผ้าม่านและมองออกไปข้างนอก มองถนน นางถอนหายใจ ในเวลาเดียวกันนางได้ยินคนพูดที่โรงเตี้ยม หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ท่านเสนาบดีหลู่ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งใหม่นี้มีงานเฉลิมฉลองมากมาย ! หลังจากได้รับการแต่งตั้งเพียงแค่ 2 เดือน บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของเขาก็ได้แต่งงานกับจอหงวนอันดับหนึ่งของปีนี้ อนาคตของเขาไม่มีที่สิ้นสุด”
“ไม่ว่าเขาจะไปไม่จำกัดเพียงใด เขาเป็นเสนาบดีอยู่แล้วและเป็นขุนนางขั้นหนึ่งอย่างเป็นทางการ ไม่มีที่ว่างแล้ว ! ”
“แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แผนการของใต้เท้าหลู่นี่ลึกซึ้งจริง ๆ เขาขอแต่งงานกับจอหงวนอันดับคนหนึ่ง”
“แน่นอนว่าจอหงวนอันดับหนึ่งของปีนี้คือ…”
แคร่เลื่อนไปไกลและไม่ได้ยินเสียงการสนทนาอีกต่อไป เฟิงหยูเฮงปล่อยผ้าม่านลงและเอนตัวลงในรถ อย่างไรก็ตามนางไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไป นางถามซวนเทียนหมิง “ช่างฝีมือเป่ยจะอยู่ที่คฤหาสน์หรือในพระราชวัง ? หรือว่าเขาประสบอุบัติเหตุ ? ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า “ถ้าช่างฝีมือเป่ยประสบอุบัติเหตุ เสด็จพ่อคงจะเอ่ยถึงเรื่องนี้อย่างแน่นอน เขาคงจะอยู่ในพระราชวัง สำหรับพระราชวังนั้นข้ารู้สึกว่าควรจะมีคนจากภาคเหนือในนั้น”
“ใคร ? ” เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว และจำได้ทันทีว่าองค์ชายเหลียนพูดว่า “ตวนมู่อันกัวไม่ต้องกลัว สิ่งที่ต้องกลัวคือบุตรของเขาที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด พูดว่า… เป็นไปได้หรือไม่ว่าบุตรคนหนึ่งของเขาอาจเข้าไปในพระราชวังได้”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ข้าจะไม่ลดความเป็นไปได้นี้ แต่จะระบุว่าใครและตำแหน่งใด หรือมีกี่คนในนั้น ? นี่คือทุกสิ่งที่จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบอย่างช้า ๆ อาเฮง… เอ่อ ? ” เฟิงหยูเฮงจ้องมองเขาด้วยความงุนงง “เฮ้ ! ” เขาเอื้อมมือไปโบกมือต่อหน้านาง แต่เด็กสาวไม่ตอบสนอง ดูเหมือนว่าเขาจะจำบางสิ่งได้และยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันใบหน้าของเขา เขาตะโกนผ่านแขนเสื้อ “อย่าใจลอย”
“เอ่อ…” มีใครบางคนฟื้นสภาพจิตใจและจิตใต้สำนึกของนาง เช็ดใบหน้า โชคดีที่ไม่มีน้ำลายสอ แต่มุมปากเปียกเล็กน้อย “ฮ่าๆๆ” นางหัวเราะสองสามครั้ง “ทุกครั้งที่เจ้าถอดหน้ากากและพูดคุยกับข้า มันจะดูดีกว่าตอนที่เจ้าหลับ”
ซวนเทียนหมิงพูดไม่ออก นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เด็กผู้หญิงคนนี้ได้เห็นหน้าเขา นางก็มีใบหน้าที่น่ารัก ในเวลานั้นเขารู้สึกรังเกียจ ใครจะรู้ว่าแม้หลังจากทั้งสองจะคุ้นเคย นางก็ยังไม่พัฒนา
ลืมไปเลยว่าชายาของเขากำลังตกหลุมรักเขาอยู่ นั่นหมายความว่าเขายังคงมีความงามของเขา ซวนเทียนหมิงพยักหน้าด้วยความพอใจและลดแขน เขาจับมือนางไว้อย่างจริงใจ “สมาชิกของตระกูลเหยาทุกคนพากลับมาเมืองหลวงแล้ว เจ้าควรไปพบลุง 3 คนและป้าสะใภ้ 3 คน เจ้ามีลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่า 6 คน ลุงใหญ่ของเจ้าชื่อเหยาจิงจุน ลุงรองของเจ้าชื่อเหยาจิงเสี่ยว และลุงสามชื่อเหยาจิงหยู ป้าสะใภ้ทั้งสามคนของเจ้า ป้าคนแรกชื่อซูซื่อ ป้าที่สองชื่อฉินซื่อ และป้าคนที่สามชื่อเหมียวซื่อ ตระกูลเหยาไม่มีอนุ ลุงทั้งสามของเจ้ามีฮูหยินเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ แต่ละคนมีบุตรชาย 2 คน ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นลูกพี่ลูกน้องทั้งหกคนของเจ้า พวกเขาคือเหยาซู่ เหยาเซิน เหยาซวน เหยาอัน เหยาหน่าน และเหยาซิน”
เขาบอกกับเฟิงหยูเฮงเกี่ยวกับตระกูลของนางราวกับว่าเขากำลังสอนนักเรียน อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงค่อย ๆ เริ่มเข้าใจความตั้งใจของซวนเทียนหมิง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานางก็ยิ่งแปลก ในเรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลเหยา นางมักพูดถึงเหยาเซียนเสมอ แต่นางไม่เคยพูดถึงคนอื่น เฟิงหยูเฮงไม่เคยตระหนักถึงประเด็นนี้ แต่ซวนเทียนหมิงเป็นคนละเอียดรอบคอบพอที่จะพิจารณาเรื่องนี้ได้ แต่เขาได้ตกลงปลงใจกับผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว และเขาก็พูดก่อนหน้านี้ว่าเขาไม่สนใจว่านางเป็นใคร นางเป็นผู้หญิงของซวนเทียนหมิง นั่นคือสาเหตุที่เขาต้องบอกนางว่าแต่ละคนคือใคร พวกเขาชื่ออะไร และความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร เพื่อป้องกันไม่ให้นางอาย
แน่นอนว่าเขาหวังว่าเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่จะคาดเดาได้เล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ ในขณะที่นางยังคงเป็นบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิง และหลานสาวของเหยาเซียน
“ไม่ต้องห่วง” รอยยิ้มนี้ที่ทำให้เขามั่นใจแล้วชี้ไปที่หัวของนางเอง “ข้าจำได้หมดแล้ว ข้าไม่ลืมแม้แต่คนเดียวเลย”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ดี”
รถม้าหยุด และเป่ยจื่อเปิดม่านจากด้านในโดยกล่าวว่า “พระชายา เรามาถึงคฤหาสน์เหยาแล้วขอรับ”
เฟิงหยูเฮงลงจากรถม้าแล้ว ซวนเทียนหมิงตามหลังนาง ด้านหน้าทางเข้าของคฤหาสน์เหยามีกลุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่นกับเหยาเซียน ข้างหลังเขามีบุตรชาย 3 คนและบรรดาลูกสะใภ้ของเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือหลานชายทั้งหกของเขาแต่ละคนก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า พวกเขาดูจริงใจและทำให้นางรู้สึกค่อนข้างรื่นเริง
บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้คิดว่าซวนเทียนหมิงจะมาด้วยเช่นกัน และคาดว่าหน้ากากของซวนเทียนหมิงจะถูกถอดออกไปแล้ว เขานั่งคุกเข่าในท่าคุกเข่า “คารวะองค์ชายเก้าพะยะค่ะ”
เมื่อเขาพูด คนอื่น ๆ ก็ตอบโต้ และคำนับเพื่อทักทายเขา
ซวนเทียนหมิงเดินไปข้างหน้า และช่วยประคองเหยาเซียนให้ลุกขึ้นยืนก่อนพูดกับทุกคนว่า “รีบลุกขึ้นเร็ว” เขาพูด “องค์ชายผู้นี้มาส่งอาเฮงกลับบ้าน”
เหยาเซียนมองใบหน้าของซวนเทียนหมิงนานก่อนพยักหน้า “เช่นนั้นให้เราพบกันอีกครั้งในเวลาอื่น”
ซวนเทียนหมิงยิ้ม “มันควรจะเป็นองค์ชายผู้นี้ที่มาหาท่านปู่” เขารู้ว่าคนในตระกูลเหยานั้นยากที่จะควบคุม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าป้ากำลังถูมือและมองเฟิงหยูเฮงราวกับว่าพวกนางเป็นหมาป่าที่หิวโหย เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจากไป ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดคุยเฉย ๆ และปีนกลับเข้าไปในรถม้า
เป่ยจื่อที่เงียบไปก็พูดกับเฟิงหยูเฮง “พระชายา ข้ารบกวนพระชายากับเรื่องของฟูหรงด้วยขอรับ” จากนั้นเขาก็ป้องมือให้เหยาเซียนแล้วนำรถออกไป
ซวนเทียนหมิงนั่งอยู่ในรถม้าแล้วส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “ทำไมข้าถึงรู้สึกเช่นนี้ว่าผู้หญิงคนนั้นถูกส่งไปยังถ้ำสิงโต ? สมาชิกของตระกูลเหยา…” เขาตัวสั่น “น่ากลัวมาก ! ”
ในเวลานี้ทางเข้าของคฤหาสน์เหยา หลังจากรถม้าของซวนเทียนหมิงออกไป จุดประกายความอบอุ่นของตระกูลเหยา ภายใต้การแนะนำของซูซื่อผู้อาวุโสที่สุด พวกเขาต่างตะโกนออกมาและรีบไปหาเฟิงหยูเฮง คนหนึ่งจับมือนาง คนหนึ่งลูบหัวของนาง และอีกคนหนึ่งกอดนางไว้ ซูซื่อกล่าวว่า “ในที่สุดอาเฮงของเราก็กลับมา ป้าคิดถึงเจ้ามาก ทำไมเจ้าดูผอมกว่าเมื่อก่อน ? ” ขณะที่พูดอย่างนี้นางจับเฟิงหยูเฮงแน่นกว่าเดิม “เจ้าผอมลง เมื่อกอดเจ้ามีแต่กระดูก ข้าจะทำอาหารบำรุงให้เจ้าในภายหลัง”
เฟิงหยูเฮงมองดูตะลึงและดวงตาของนางก็เบิกกว้างมาก นางตาบอดอย่างสมบูรณ์จากสถานการณ์นี้ นางพูดกับตัวเองว่า ถ้าข้ามีแต่กระดูก ทำไมเจ้ายังกอดข้าไม่ยอมปล่อย ?
ฉินซื่อผู้ซึ่งลูบหัวของนางยังกล่าวอีกว่า “ผมของเจ้าแห้งฟูได้อย่างไร ? มันยังไม่มืดมาก ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้รับการดูแลอย่างดี ฮ่าๆ มันน่าเสียดายที่เด็กคนนี้ไม่มีผู้อาวุโสที่จะดูแล นางต้องไปที่สนามรบตั้งแต่อายุยังน้อย แค่คิดเกี่ยวกับมันทำให้ข้ารู้สึกเศร้า”
อันนี้ไม่แกล้งมันจริง ๆ ขณะที่นางพูดน้ำตาของนางเริ่มไหลออกมา ทำให้นางดูเป็นทุกข์ ในขณะที่ร้องไห้นางกล่าวต่อไป “โชคดีที่เจ้ากลับมาแล้ว ข้าจะช่วยดูแลเจ้าในภายหลัง เด็กผู้หญิงจะต้องมีผมดุจเส้นไหมเพื่อความงาม”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึงอีกครั้ง ผมของนางค่อนข้างดีจริง ๆ แม้ว่านางจะออกไปต่อสู้นางก็มักจะอาบน้ำอยู่ในมิติของนาง และนางก็มักจะใช้แชมพูที่ทันสมัย ซวนเทียนหมิงกล่าวว่ามันหอมมาก เรียบและมันวาว ทำไมมันดูไม่ดีกับป้ารองของนางจนทำให้นางร้องไห้ ?
นี่ไม่ใช่จุดจบ ป้าสามที่จับมือนาง เหมียวซื่อเริ่มร้องไห้นานก่อนที่ฉินซื่อจะเริ่มร้องไห้ ในขณะที่ถูมือของเฟิงหยูเฮง นางกล่าวว่า “อาเฮงของเราอายุเพียง 14 ปี และยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่มือของนางนั้นหยาบกร้าน เห็นได้ชัดว่านางเป็นบุตรสาวของตระกูลใหญ่ แต่มือของเจ้าดูแย่ยิ่งกว่าเด็กที่เลี้ยงบนภูเขา” ในขณะที่นางพูด นางเย้ยหยันบุตรชายและหลานชายของนาง “มันเป็นความผิดของพวกเจ้าทั้งหกคนที่ขาดความรู้ การเรียนอย่างสิ้นหวังทุกวันคืออะไร ? ทำไมไม่คิดเกี่ยวกับการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้หรือเกี่ยวกับกลยุทธสงคราม ไม่ว่าในกรณีใดเจ้าสามารถให้ความช่วยเหลืออาเฮงได้ น้องสาวของเจ้ายังเด็กมาก แต่พวกเจ้าสามารถทนดูนางออกไปสู้รบได้ ! ฮื่อ…”
ยิ่งพวกนางพูดมากก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ยิ่งพวกนางพูดมากเท่าไหร่ พวกนางก็รู้สึกเสียใจมากสำหรับเฟิงหยูเฮง ในตอนท้ายทั้งสามก็กอดเฟิงหยูเฮงและเริ่มร้องไห้
พวกผู้ชายในตระกูลเหยารู้สึกว่ามันน่าละอายเกินไป ดังนั้นลุงจิงจุนผู้อาวุโสที่สุดจึงไปปลอบใจพวกนาง จิงจุนก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่ภรรยาของเขาเบาๆ ก่อน มือที่ถูกยกขึ้นนั้นไม่สามารถกลั้นเอาไว้และก็ไปลูบผมของเฟิงหยูเฮง เขาเป็นผู้ชายและมีความแข็งแกร่งมากกว่าเดิม สิ่งนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกราวกับว่านางเป็นตุ๊กตา และชายผู้นี้ที่ชอบตุ๊กตาก็ยืนยันความรู้สึกที่ได้สัมผัสผมด้วยความความตื่นเต้น
อันที่จริงจิงจุนก็ทำด้วยความตื่นเต้นอย่างแน่นอน เด็กสาวคนหนึ่ง ! นี่เป็นบุตรสาวที่แท้จริง ! นางตัวเล็กมาก น่ารักและเชื่อฟังมาก นี่คือสิ่งที่เขาใฝ่ฝัน
ในเวลานี้เหยาเซียนกระแอมสองสามครั้ง และในที่สุดก็เตือนจิงจุนถึงภารกิจของเขา จิงจุนได้สติขึ้นมาและพูดอย่างรวดเร็วว่า “หยุดร้องไห้ อาเฮงเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงในวันนี้ รีบพานางเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อให้นางได้พักผ่อนบ้าง”
ผู้หญิงทั้งสามคนที่ร้องไห้ หยุดร้องไห้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามไม่มีใครปล่อยเลย พวกนางลากเฟิงหยูเฮงเข้าไปในคฤหาสน์ ขณะที่ซูซื่อกล่าวว่า “อาเฮงไม่ต้องกลับคืนนี้ใช่หรือไม่ ? คืนนี้นอนกับป้านะ”
ฉินซื่อและเหมียวซื่อหันขวับทันทีที่ได้ยินสิ่งนี้ “ไม่ ! นอนกับข้า ! “
“นอนกับข้า ! “
ทั้งสามเริ่มเถียงกันอีกรอบ
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เหยาเซียนด้วยสีหน้าขมขื่น แต่เหยาเซียนก็แค่ยักไหล่และแสดงว่าเขาไม่มีอำนาจ
แม้ว่าสมาชิกของตระกูลเหยาจะให้การต้อนรับอย่างล้นเหลือ เฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้รำคาญแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้าม ความอบอุ่นของครอบครัวนางไม่เคยมีประสบการณ์ตั้งแต่มาถึงราชวงศ์ต้าชุนทำให้นางซาบซึ้ง ในขณะเดียวกันความรู้สึกของความใกล้ชิดจากเจ้าของร่างเดิมก็เพิ่มสูงขึ้น ใจของนางถูกส่งไปยังความทรงจำอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับตระกูลเหยา และพวกเขามาก่อนที่ตระกูลเหยาจะออกจากเมืองหลวง ที่นี่นางเป็นองค์หญิงและทุกคนรักนาง สำหรับเจ้าของร่างเดิม คฤหาสน์เฟิงไม่ได้เป็นบ้าน แต่คฤหาสน์เหยาเป็นบ้าน
เฟิงหยูเฮงถูกลากไปที่ห้องโถงใหญ่ เมื่อทุกคนนั่งแล้ว ในที่สุดนางก็สามารถหนีจากป้าทั้งสามของนางได้ จากนั้นนางก็เดินไปที่กลางห้องโถงและโค้งคำนับให้ท่านปู่ของนาง “อาเฮงพึ่งกลับมาจากการต่อสู้และมาคารวะท่านปู่เจ้าค่ะ ขอแสดงความยินดีกับท่านลุงทั้งสามและท่านป้า และคารวะลูกพี่ลูกน้องทั้งหกของข้าเจ้าค่ะ!”
นางวางตัวสูงส่งของนางในฐานะองค์หญิง นางโค้งคำนับจนหัวของนาง
โขกกับพื้น !
