แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 626 องค์ชายแปด, องค์ชายเฉิง

ตอนที่ 626 องค์ชายแปด, องค์ชายเฉิง

ใบหน้าของสมาชิกในตระกลูหลู่มืดลงหลังจากได้ยินรายงานนี้ แม้แต่หลู่เหยาก็ไม่เคยคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะให้คนมาส่งผ้าชดใช้ นางโกรธพูดกับหลู่ซ่ง “ท่านพ่อ องค์หญิงจี่อันนั้นทำตัวน่าขายหน้าเสียจริง ! ”

หลู่ซ่งเกลียดที่เขาไม่สามารถตบบุตรสาวจนเสียชีวิต ในที่สุดเขาก็สามารถไปถึงตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายได้ แต่ทำไมบุตรสาวคนโตของูฃฮูหยินใหญ่จึงเบาปัญญา “ถ้านางทำให้เจ้าขายหน้า นั่นก็สมควรแล้ว ! ” เขาชี้ไปที่หลู่เหยาแล้วกล่าวว่า “ถ้าเจ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในวันนี้ ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้บ่าวรับใช้คนนั้นไปสร้างปัญหาที่ร้านเย็บปัก เจ้าไปทำให้น้องสาวของนางขายหน้าก่อน นั่นคือองค์หญิงที่ได้รับตำแหน่งทางทหารและการแพทย์ของนาง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ต้องไว้หน้านาง แต่เจ้ากลับทำให้น้องสาวของนางต้องอับอาย นางไม่ได้ฆ่าเจ้าก็นับว่าเป็นโชคดีของเจ้า เจ้าคงสนุกสินะ ! ”

หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็สะบัดแขน และพูดกับฮูหยินเก้อซื่อ “ไปกับเสนาบดีคนนี้ ไปดูคนจากคฤหาสน์ขององค์หญิง”

เก้อซื่อพยักหน้าทันที ก่อนออกเดินทางนางไม่ลืมที่จะจ้องมองที่หลู่เหยาอย่างโกรธเคือง “เจ้าทำไม่ถูกต้อง ! ”

ในเวลานี้วังซวนได้ถูกพาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางนั่งอยู่ในห้องรับแขกและจิบชา ข้าง ๆ นางมีบ่าวรับใช้สองสามคนจากคฤหาสน์ขององค์หญิงที่ถือผ้า แม้ว่าพวกนางจะเป็นบ่าวรับใช้ธรรมดา แต่พวกนางก็มีลักษณะที่ผิดปกติ ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าดูเหมือนว่าพวกนางจะอยู่ที่นั่นเพื่อชื่นชม

เมื่อเห็นว่าหลู่ซ่งและเก้อซื่อเข้ามา วังซวนวางถ้วยน้ำชาของนางและยืนขึ้น นางก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและโค้งคำนับ “วังซวน บ่าวรับใช้ผู้นี้คารวะท่านเสนาบดี และท่านฮูหยินหลู่เจ้าค่ะ”

หลู่ซ่งไม่สามารถพูดกับบ่าวรับใช้มากเกินไปเพียง แต่กล่าวว่า “เจ้าสุภาพเกินไป” จากนั้นเขาก็ให้ภรรยาของเขาเอง

เก้อซื่อเป็นคนฉลาด นางเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยประคองวังซวนลุกขึ้น ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง นางดูใจดีมาก “ได้โปรดรีบยืนขึ้นเถิด วังซวนที่อยู่ข้างองค์หญิงใช่หรือไม่ เจ้างามจริง ๆ ” นางมองวังซวนด้วยสีหน้าจริงใจ ในขณะเดียวกันนางยัดบางอย่างใส่มือของวังซวนจากใต้แขนเสื้อของนางก่อนที่จะปล่อยนางไป “นั่งเถิด”

วังซวนยิ้มและจับสิ่งที่ท่านผู้หญิงหลู่วางไว้ในมือของนางอย่างสงบ มันเป็นทองคำแท่งที่ค่อนข้างหนัก “ท่านเสนาบดีและท่านฮูหยินนั้นสุภาพเกินไป บ่าวรับใช้คนนี้มาวันนี้เพื่อนำผ้าเสฉวนมาเป็นค่าชดเชยแทนน้องสาวขององค์หญิงเจ้าค่ะ” เมื่อนางพูดสิ่งนี้ นางจึงดึงผ้าจากบ่าวรับใช้ ในขณะที่แสดงมัน นางอธิบายให้คู่สามีภรรยาของตระกูลหลู่ฟังว่า “เราได้ดูผ้าเสฉวนที่ถูกทำลายแล้ว และพบว่ามันมีคุณภาพต่ำ องค์หญิงบอกกับบ่าวรับใช้คนนี้เป็นพิเศษว่าจะเลือกผ้า 6 พับสำหรับคุณหนูรอง นอกจากการทำชุดแต่งงาน ส่วนที่เหลือสามารถใช้ในการทำเสื้อผ้าที่จะสวมใส่ เป็นการขอโทษสำหรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจากคุณหนูสามตระกูลเฟิงและองค์ชายสี่”

ในขณะเดียวกันนางพูดถึงเฟิงเซียงหรู และนางเน้นย้ำถึงองค์ชายสี่ซวนเทียนยี่ แน่นอนว่าหลู่ซ่งและภรรยาของเขากลัวอย่างมากเมื่อได้ยินการกล่าวถึงองค์ชายสี่ เก้อซื่อถามอย่างรวดเร็ว “องค์ชายสี่ ? ทำไมต้องขออภัยในความผิดพลาดของพระองค์ด้วย ? ”

หลู่ซ่งกำมือของเขาและถอนหายใจอย่างนุ่มนวลแก้ไข “แม้แต่คุณหนูสามตระกูลเฟิงก็ไม่มีความผิด เรื่องนี้เป็นความผิดครั้งแรกของหลู่เหยา การที่องค์หญิงไม่ได้ลงโทษในความผิดของหลู่เหยาก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งใหญ่”

“ใช่ ถูกต้อง” เก้อซื่อแก้ไขคำพูดของนางอย่างรวดเร็ว “ข้าพูดผิดไป ควรเป็นพวกเราที่ไปขอโทษองค์หญิง” ขณะที่นางพูด นางถามอย่างกังวลใจ “แต่องค์ชายสี่…”

วังซวนยิ้ม “คุณหนูรองไม่ได้บอกอะไรหรือเมื่อนางกลับมาหรือ ? เป็ดคู่ธรรมดาในชุดแต่งงานไม่ได้ถูกปักโดยคุณหนูสามตระกูลเฟิง แต่พวกมันถูกปักองค์ชายสี่”

“อะไรนะ ? ” หลู่ซ่งตกตะลึง “องค์ชายสี่ปัก ? ” จากนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องเล็กน้อย เมื่อย้อนกลับไปองค์ชายองค์ที่สี่ถูกลดตำแหน่งให้เป็นคนธรรมดาสามัญและถูกควบคุมตัว แต่ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะไม่ลงโทษเขาอีกต่อไป เพียงแต่กล่าวว่า : ให้เขาเรียนเย็บปักถักร้อยจากคุณหนูสามตระกูลเฟิง หรือบางสิ่งบางอย่างเพื่อผลที่…

“องค์ชายสี่ได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้เรียนรู้การเย็บปักถักร้อยจากคุณหนูสามตระกูลเฟิง รับสั่งของฝ่าบาทถือได้ว่าเป็นเด็กฝึกงานของคุณหนูสามตระกูลเฟิง” วังซวนแจกแจงรายละเอียดให้ตระกูลหลู่ฟัง “ข้าได้ยินมาว่าพระองค์จะต้องเรียกสาวน้อยคนที่สามว่าอาจารย์ เมื่อใดก็ตามที่พระองค์พบนาง เมื่อได้ยินว่าอาจารย์ของเขาถูกสั่งให้เป็นช่างปัก พระองค์ก็หงุดหงิดมาก”

นางไม่พูดต่อไป เมื่อนางสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้ ตระกูลหลู่ก็ควรเข้าใจเช่นกัน เพียงแค่สมมติว่าตำแหน่งของเสนาบดีไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสามารถล่วงเกินและเป็นหัวหน้าคนที่พวกเขาต้องการ

ใบหน้าของหลู่ซ่งและเก้อซื่อนั้นดูซีดเซียวไปเล็กน้อย หลู่ซ่งผู้ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะนั่งแล้วยืนขึ้นและไม่ได้กังวลกับการยืนของเขา เขาป้องมือให้วังซวนและกล่าวว่า “ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ เสนาบดีผู้นี้จะต้องมีคำอธิบายให้กับองค์หญิง หวังว่าองค์หญิงจะสบายใจขึ้น”

วังซวนพยักหน้า เพื่อให้สามารถดำรงตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายต่อจากเฟิงจินหยวน แน่นอนว่าเขาจะต้องไม่โง่เกินไป มันขึ้นอยู่กับว่าเขาเลือกที่จะเข้าใกล้ใคร นางไม่ได้อยู่อีกต่อ นางกล่าวว่า “องค์หญิงกล่าวว่าหากมีเวลาไม่พอที่จะทำชุดแต่งงาน และปัก นางสามารถให้ช่างปักในพระราชวังช่วยได้เจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางโค้งคำนับและออกไป

พ่อบ้านของคฤหาสน์ส่งนางออกไปจากคฤหาสน์ก่อนกลับไปรายงานตัวที่หลู่ซ่ง “นายท่าน นางกลับไปแล้วขอรับ”

หลู่ซ่งถอนหายใจและโบกมือเพื่อขับไล่พ่อบ้าน จากนั้นเขาก็กลับไปที่ที่นั่งของเขาพร้อมกับความโกรธบนใบหน้าของเขา

เก้อซื่อเดินรอบกลางห้องสองสามครั้งก่อนที่จะหยุดในที่สุด อย่างไรก็ตามนางรู้สึกงงงวยมากและถามว่า “องค์หญิงจี่อันไม่ถูกกับตระกูลเฟิงไม่ใช่หรือ ? นางปฏิบัติต่อพวกเขาแย่ยิ่งกว่าศัตรู ? ย้อนกลับไป ท่านก็รู้ว่าเมื่อเฟิงจินหยวนตกจากตำแหน่งเสนาบดีส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวเองอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่สามารถไม่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงจี่อัน สำหรับองค์หญิงที่วางแผนต่อต้านบิดาของนางเอง นางจะช่วยพูดเพื่อตระกูลเฟิงได้อย่างไร ? นอกจากนี้รายงานที่เราได้รับกล่าวว่าในบ้านเฟิง น้องสาวของนางที่เกิดจากอนุก็ไม่ถูกกับนาง ! ”

หลู่ซ่งตบโต๊ะอย่างกะทันหันและกล่าวเสียงดังว่า “โง่ ! ” จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “เฟิงจินหยวนทำให้ตัวเองตกต่ำ ! บุตรสาวของอนุจากตระกูลเฟิงที่ต่อสู้กับองค์หญิง เจ้าลืมไปแล้วหรือ? รายงานดังกล่าวบอกว่าเป็นบุตรสาวคนที่สี่ที่ไม่ถูกกับองค์หญิง ไม่ได้พูดถึงบุตรสาวคนที่สาม”

“อะไรคือความแตกต่าง ? ” เก้อซื่องงงวย สำหรับบุตรสาวของอนุ ทุกคนก็เหมือนกัน ถ้านางไม่ถูกกับบุตรสาวคนที่สี่ นางจะเข้ากันได้ดีกับบุตรสาวคนที่สามได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามหลู่ซ่งก็ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ความแตกต่างนั้นยอดเยี่ยมมาก คนเดียวในตระกูลเฟิงที่ชอบพอกับองค์หญิงจี่อันก็คือคุณหนูสาม ความสัมพันธ์ของพวกนางดีมาก ถึงจุดที่เมื่อองค์หญิงออกจากเมืองหลวง นางถึงกับขอให้องค์ชายเจ็ดช่วยดูแลน้องสาวคนนี้”

“นั่นเป็นเรื่องจริงหรือ ? ” เก้อซื่อได้รับความหวาดกลัว

หลู่ซ่งพยักหน้า “มันเป็นเรื่องจริงและข้าก็เพิกเฉย ข้าลืมเตือนเหยาเอ๋อ ข้าไม่เคยคิดเลยว่านางจะโอ้อวดอำนาจด้วยการทำสิ่งนี้จริง ๆ ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขายืนขึ้น และออกจากห้องเพื่อเดินไปสู่ห้องการศึกษา เก้อซื่อรีบตามหลังไป

ในห้องหนังสือ หลู่เหยายังคงคุกเข่าอยู่ที่นั่นด้วยความเหนื่อยล้า หลู่ซ่งมองนาง และพูดด้วยความผิดหวัง “ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะทำสิ่งนี้ ข้าจะไม่ให้เจ้าหมั้นกับตระกูลเหยาไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาก็ส่ายหัว อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรอย่างอื่นที่เขาสามารถทำได้ เขากล่าวได้เพียงว่า “ไปเลย ปิดประตูและสำนึกผิดถึงผลจากการกระทำของเจ้า เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเรือนไปก่อนงานแต่งงาน คืนนี้ท่านแม่ของเจ้าและข้าจะไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง”

หลู่เหยาออกจากห้องหนังสืออย่างเงียบ ๆ ในทันใดหลังจากที่นางปิดประตู ความดุร้ายปรากฏอยู่ในดวงตาของนาง

องค์หญิงจี่อันไม่สนิทกับตระกูลเฟิงใช่หรือไม่ ? อย่ารีบเร่ง เมื่อข้าแต่งงานกับตระกูลเหยา สักวันหนึ่งข้าทำให้เจ้าไปอยู่ในสถานะที่คล้ายกันกับตระกูลเหยา เรามารอดูกัน

เมื่อเห็นว่าหลู่เหยาออกไปจากห้อง ในที่สุดเก้อซื่อก็กล่าวขึ้นว่า “ท่านพี่อย่าโกรธเกินไป จากนิสัยขององค์หญิงจี่อัน การที่ไม่ได้ทำอะไรกับเหยาเอ๋อมากนักและส่งผ้าเสฉวนมาให้ นั่นหมายความว่านางไว้หน้าท่านพี่เล็กน้อย”

หลู่ซ่งส่ายหัวอย่างไร้จุดหมาย “นางจะไว้หน้าข้าได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่านางไว้หน้าตระกูลเหยา เจ้าไม่คิดดี ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่วังซวนเพิ่งพูด ? ปัญหานี้เกิดจากเหยาเอ๋อทำให้คนสองคนซึ่งไม่ควรทำให้โกรธเคืองต้องขุ่นเคือง หนึ่งในนั้นคือองค์หญิงจี่อัน และอีกคนเป็นองค์ชายสี่ที่ถูกกักตัวไว้ ! ”

“ท่านพี่หมายถึง…”

“ทำไมชุดแต่งงานที่นางยืนยันว่าถูกปักโดยคุณหนูสามตระกูลเฟิงจึงลงเอยด้วยการปักโดยองค์ชายสี่ นี่ทำให้เห็นได้ชัดว่าองค์ชายสี่กำลังระบายอาการคิดถึงคุณหนูสามของตระกูลเฟิง ! แม้ว่าพระองค์จะเป็นองค์ชายที่ได้รับการลดระดับเป็นสามัญชน แต่พระองค์ก็ยังคงเป็นเชื้อพระวงศ์ พระองค์ยังคงอาศัยอยู่ในตำหนักปิง ซึ่งหมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตรชายยังคงมีอยู่ และชีวิตขององค์ชายสี่จะไม่ถูกตัดขาด หลู่เหยานี้น่าความผิดหวังอย่างแท้จริง”

เก้อซื่อคิดในใจของนางและสูดหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว เวลานี้สิ่งต่าง ๆ ได้เกินการควบคุมของนางเล็กน้อย ! นางขมวดคิ้วและถามหลู่ซ่ง “ในความเป็นจริง นิสัยของหลู่เหยาไม่ได้พึ่งจะเป็นแบบนี้แค่วันหรือสองวัน นางเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก นางแสดงท่าทีแบบหนึ่งต่อหน้าผู้คนและอีกแบบหนึ่งอยู่ด้านหลัง ในช่วงวัยเด็กหยานเอ๋อมักจะบอกว่าพี่สาวของนางกลั่นแกล้งนาง แต่ท่านพี่ก็ไม่เชื่อนาง กลับลงโทษหยานเอ๋อหลายต่อหลายครั้ง” ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้น นางอดไม่ได้ที่จะบ่น แต่ “ท่านพี่ควรไว้วางใจในตัวของเหยาเอ๋อ นางสูญเสียมารดาไปตั้งแต่เกิด และน่าสงสารมาก แต่หยานเอ๋อก็เป็นบุตรของเราด้วยเช่นกัน แต่ท่านพี่ก็ไม่ควรให้เกียรติคนอื่นมากกว่ากัน”

หลู่ซ่งถอนหายใจ และกล่าวว่า “ฮูหยิน เจ้าอยู่กับข้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่เจ้าเข้าใจว่าข้าไม่รักหยานเอ๋อเลยงั้นหรือ ? ” เมื่อเห็นว่าเก้อซื่อไม่เข้าใจ เขากล่าวต่อ “การแต่งงานของเหยาเอ๋อเข้าสู่ตระกูลเหยา ในกรณีที่องค์ชายเก้าขึ้นครองบัลลังก์ เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ตระกูลเหยาก็จะสูงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ถ้าไม่ใช่องค์ชายเก้าล่ะ ? ”

เก้อซื่อตกตะลึง “ท่านพี่กำลังพูด…”

“จดหมายมาจากองค์ชายแปด เมื่อหยานเอ๋อเริ่มเข้าสู่วัยแต่งงาน เขาจะขอแต่งงานกับหยานเอ๋อในฐานะพระชายาเอกของตำหนักเฉิง“

ในที่สุดเก้อซื่อก็สามารถรู้สึกสบายใจขึ้น นางพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านพี่ ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับหยานเอ๋อ”

หลู่ซ่งโบกมือ “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ไปเตรียมตัว หลังอาหารเย็นเราจะไปเยี่ยมเยียนคฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อัน”

ค่ำวันนั้นในคฤหาสน์ขององค์หญิงมีชีวิตชีวามาก จำนวนคนที่เฟิงหยูเฮงพากลับมาจากทางเหนือนั้นมากแล้ว เมื่อเพิ่มอันชิและเฟิงเซียงหรู ผู้คนกลุ่มใหญ่นั่งรอบโต๊ะและทานอาหาร องค์ชายเหลียนจะอธิบายบรรยากาศว่า “สุดยอด ! ” เขาลากเสี่ยวหยามายืนอยู่ข้างเฟิงเซียงหรู ในขณะที่เปรียบเทียบเขากล่าวว่า “ดูสิ มันชัดเจนว่าเป็นน้องสาวตัวน้อยของเสี่ยวหยา แต่นางดูเหมือนเจ้ามาก ! ”

เฟิงหยูเฮงแก้ไขเขาอย่างไร้จุดหมาย “คนที่อยู่ตรงหน้าเจ้าคือเสี่ยวหยาตัวจริง”

“ฮะ มันเหมือนกันหมด” องค์ชายเหลียนรู้สึกค่อนข้างกังวลกับชื่อ เขาชี้ไปที่เสี่ยวหยาตัวจริง  เขากล่าวว่า “นางชื่อเสี่ยวหยา”

เสี่ยวหยาก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน และกล่าวว่า “องค์ชายสามารถเรียกข้าได้ตามที่องค์ชายต้องการเพคะ”

หลี่เฉิงนั่งข้าง ๆ และบางครั้งจะตักอาหารให้องค์ชายเหลียน และดูเหมือนฮูหยินทั่วไป เปลี่ยนชุดแต่งงานสีแดงและล้างแต่งหน้าหนาบนใบหน้าของนางออก เป็นคนไร้เดียงสาและงดงามนั่งอยู่ที่นั่น และเป็นที่สะดุดตามาก

เฟิงเซียงหรูไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมผู้คนที่พี่รองของนางเจอล้วนแต่แปลก แต่บรรยากาศนี้ค่อนข้างดีจริง ๆ ไม่มีใครวางท่าใด ๆ และรอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนเป็นของจริง นานแค่ไหนที่นางได้เพลิดเพลินกับบรรยากาศแบบนี้ ?

แต่ในเวลานี้พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างมาก “เฟิงหยูเฮง! เจ้ากำลังกินของอร่อย แต่เจ้าไม่เรียกข้า ! ”