ตอนที่ 628 ตรงตามที่ต้องการ
หลู่ซ่งไม่กล้าหวังว่าความสัมพันธ์ฉันมิตร เขากล่าวความจริง “เจ้าหน้าที่ผู้นี้มาขอโทษองค์หญิง บุตรสาวของเจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่มีเหตุผลและใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อกลั่นแกล้งคุณหนูสามของตระกูลเฟิง นี่คือสิ่งที่ข้าค้นพบหลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้น บุตรสาวของข้า หลู่เหยา ถูกกักตัวไว้ในบ้านแล้ว ถ้าข้าไม่ได้มาขอโทษองค์หญิงด้วยตัวเอง ข้าจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างแท้จริง”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้เลือกหัวข้อนี้ นางถามหลู่ซ่ง “องค์หญิงผู้นี้ได้ยินว่าคุณหนูรองของเสนาบดีได้หมั้นหมายกับจอหงวนอันดับหนึ่งจากตระกูลเหยา และเจ้าเป็นคนที่ร้องขอการแต่งงานครั้งนี้จากเสด็จพ่อ เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งตกใจ และระมัดระวังคำพูดของเขามากขึ้น “อันที่จริงแล้วข้าร้องขอจากฮ่องเต้ ด้วยการพูดของข้ากลัวว่าองค์หญิงอาจหัวเราะ แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญ บุตรสาวของข้าและจอหงวนอันดับหนึ่งพบกันสองสามครั้ง และพบว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี จากนั้นข้าก็นำเรื่องนี้ไปทูลขอฮ่องเต้เพื่อขอพระราชทานการหมั้นครั้งนี้ขอรับ”
เก้อซื่อเข้าใจก็กล่าวว่า “ใช่เจ้าค่ะ การหมั้นหมายนี้ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ แต่ก็เป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ต้องการ เป็นการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่จริงๆ”
นางดูมีความสุขบนใบหน้าของนางขณะที่นางคิดถึงการใช้การแต่งงานครั้งนี้เพื่อเข้าใกล้องค์หญิงจี่อัน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะกล่าวว่า “หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานหรือแต่งงานแล้วควรหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้คนอื่นมากเกินไป เสด็จพ่อเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ถ้าเสด็จพ่อทำไม่ได้ สิ่งนี้จะไม่นำความหายนะมาสู่ชีวิตที่ขาดหายไปของตระกูลหลู่”
คำพูดของนางสงบ อย่างไรก็ตามตระกูลหลู่รู้สึกตกใจ พวกเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ในเวลานี้ที่เรือนด้านนอกห้องโถง ฉิงหยูกำลังนำหญิงสาวที่ไม่คุ้นเคยมา ท้องฟ้ามืดครึ้มเล็กน้อย และมีหญิงสาวคนหนึ่งถือโคมไฟนำทาง
เมื่อมาถึงที่ทางเข้า ฉิงหยูก็เห็นว่ามีแขกอยู่ข้างใน นางจึงถอยกลับไปที่ทางเข้าและรอสักครู่ หลังจากนั้นไม่นานหวงซวนก็ออกมาและกระซิบกระซาบกับฉิงหยูอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับเข้าไปในห้องโถงเพื่อรายงานต่อเฟิงหยูเฮงอย่างเงียบ ๆ เฟิงหยูเฮงตกตะลึงและเปล่งเสียงพูดว่า “โอ้ ! เกิดเรื่องเช่นนี้จริง ๆ หรือ ? ” จากนั้นนางก็มองออกไปข้างนอกทางเข้า “ฉิงหยูเข้ามา เสนาบดีหลู่ก็มาที่นี่ด้วย เราสามารถหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ได้”
ใจของหลู่ซ่งสั่นและคิดกับตัวเองว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกใช่หรือไม่ ? อย่างไรก็ตามเมื่อหันกลับมาเขาเห็นว่ามีคน 2 คนเข้ามา เขาจำคนหนึ่งได้ เขาจำชื่อของหญิงสาวไม่ได้ แต่นางเป็นหนึ่งในบุตรสาวคนที่สองจากบ่าวรับใช้ของฮูหยินใหญ่
เก้อซื่อสามารถจำชื่อได้ นางก็รีบถามว่า “รุ่ยยี่หรือ ? ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ ? “
บ่าวรับใช้ชื่อลุ่ยเห็นได้ชัดไม่ได้คิดว่าทั้งเจ้านายและตระกูลหลู่จะมาด้วย นางกลัวจนคุกเข่าลง
ในเวลานี้ฉิงหยูยังคงเดินหน้าต่อไปเพื่อทักทายซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮง จากนั้นนางก็หันไปคำนับหลู่ซู่และเก้อซื่อ “บ่าวรับใช้ ฉิงหยู คารวะท่านเสนาบดี และท่านฮูหยินเจ้าค่ะ” นางไม่ต่ำต้อยหรือหยิ่ง ไม่ว่านางจะถืออะไรอยู่ ท่าทางนางที่คำนับดีกว่ารุ่ยยี่ที่คุกเข่า
เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ที่หวงซวนพูดเป็นความจริงหรือไม่ ? ”
ฉิงหยูพยักหน้าลุกขึ้นยืนเพื่อเปิดกล่องไม้ในมือของนาง “คุณหนูดูนี่เจ้าค่ะ นี่คือเครื่องประดับเสริมที่ได้รับคำสั่งซื้อจากคุณหนูรองของตระกูลหลู่ ศาลาหงส์เพลิงของเรายอมรับงานนี้และมอบสินค้าในวันนี้ ผลที่ตามมาคือคุณหนูรองของตระกูลหลู่ไม่มา นางส่งบ่าวรับใช้จากคฤหาสน์มาแทน เมื่อพนักงานจากศาลาหงส์เพลิงนำเครื่องประดับออกมา มือของพวกเขาชนกันทำให้กล่องตกลงกับพื้น และทำให้เครื่องประดับบางชิ้นตกลงไปที่พื้น เครื่องประดับเสริมหยกสองชิ้นแตก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนที่สุด เราสามารถซ่อมแซมได้ โชคไม่ดีที่บ่าวรับใช้คนนี้เสียการทรงตัวแล้วเหยียบเครื่องประดับเสริมที่หลุดออกไปในทันที ทำให้แปดในสิบส่วนของสินค้าถูกทำลายเจ้าค่ะ”
ฉิงหยูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารขณะที่นางจ้องมองบ่าวรับใช้ด้วยท่าทางไม่พอใจ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงนั้นมีความอ่อนไหวเล็กน้อยต่อคำว่าศาลาหงส์เพลิง สถานที่พำนักแห่งสุดท้ายของผู้ปกครองของเฉียนโจวคือศาลาหงส์เพลิง ความบังเอิญทำให้นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางจะต้องเปลี่ยนชื่อร้านเครื่องประดับนั้น
หลังจากที่ฉิงหยูพูดจบ บ่าวรับใช้ที่คุกเข่าก็เริ่มปกป้องตัวเอง “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ ! ไม่ใช่บ่าวรับใช้คนนี้ที่ทำให้ตก กล่องยังอยู่ในมือของพนักงานและมันก็ไม่ได้ส่งมอบให้ข้าเลย สำหรับบ่าวรับใช้ผู้นี้ที่เหยียบเครื่องประดับ เป็นเพราะมีบ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งชนข้าจากด้านหลัง โปรดอย่าเชื่อเรื่องไร้สาระ ! ”
นางชี้ไปที่ฉิงหยูซ้ำ ๆ อย่างไรก็ตามฉิงหยูเริ่มหัวเราะ “บ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่มันเป็นเพียงกล่องเครื่องประดับ ไม่ต้องพูดถึงศาลาหงส์เพลิง แม้ว่าข้าจะใช้เงินของตัวเอง ข้าก็ยังสามารถจ่ายได้ เครื่องประดับที่สั่งโดยคุณหนูรองของตระกูลหลู่ไม่เคยมีราคาแพงเลย เมื่อรวมเข้าด้วยกัน ราคาไม่เกิน 300 เหรียญเงิน ใช้เครื่องประดับเหล่านี้สำหรับงานแต่งงานมันดูด้อยไปเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ได้บอกเจ้าแล้วในร้านว่าเราจะจ่ายค่าเสียหายให้ทั้งหมด ชิ้นส่วนบางส่วนจะถูกเปลี่ยนเป็นชิ้นที่มีคุณภาพสูงขึ้น และเราจะไม่ขอเก็บเงินจากเจ้าอีกแน่นอน แต่เจ้าไม่พอใจ เจ้าทำให้เรื่องนี้วุ่นวายและทำให้เรื่องนี้มาถึงหูขององค์หญิง แค่พูดออกมา เจ้าต้องการแก้ไขปัญหานี้อย่างไร ? ”
บ่าวรับใช้ยืนตัวแข็งเล็กน้อย ในตอนแรกนางได้เตรียมบางอย่างที่นางสามารถใช้ได้ นางต้องการจะบอกว่านางต้องการสิ่งเดียวกัน แต่สถานการณ์ปัจจุบันจะไม่อนุญาตให้พวกนางทำ เช่นนี้พวกนางสามารถโจมตีชื่อเสียงของศาลาหงส์เพลิงได้เช่นกัน สิ่งนี้จะทำให้องค์หญิงจีอันเสียชื่อเสียงด้วย แต่นางไม่เคยคิดเลยว่านายท่านและท่านฮูหยินจะมาด้วย นิสัยของคุณหนูรองนั้นนายท่านและท่านฮูหยินรู้ดีแก่ใจว่าเป็นอย่างไร
นางยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นไม่กล้าทำเสียง อย่างไรก็ตามหลู่ซ่งก็พูดจาดุ และกำลังจะดุนาง แต่ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “บ่าวรับใช้นั้นถูกต้อง เรื่องนี้ศาลาหงส์เพลิงผิดจริง โดยไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่ายของสินค้า สิ่งที่สำคัญคือมันเป็นสิ่งที่คุณหนูรองหลู่เหยาชอบ ข้ากลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะหวังว่าเราสามารถซ่อมแซมเครื่องประดับเสริมเหล่านั้นได้ ใช่หรือไม่ ? ”
บ่าวรับใช้พยักหน้าอย่างว่างเปล่า เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “จากนั้นเราจะทำตามที่เจ้าต้องการ แต่งานประเภทนี้ยากเกินไปและระยะเวลาสั้นเกินไป ศาลาหงส์เพลิงของข้าไม่สามารถทำได้ เมื่อเราเริ่มต้นด้วยความผิดพลาดและคุณหนูหลู่เหยาจะแต่งงานกับตระกูลเหยา และกลายเป็นฮูหยินของลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าจะเข้าพระราชวังเพื่อขอตัวช่างฝีมือเป่ยมาช่วย เราจะให้เขาทำเครื่องประดับเสริมสำหรับว่าที่ฮูหยินของลูกพี่ลูกน้องของข้า ใต้เท้าหลู่ ท่านคิดว่าการจัดการแบบนี้ดีหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งงุนงงเล็กน้อย เฟิงหยูเฮงเปลี่ยนทิศทางอย่างฉับพลันและชาญฉลาด ตอนนี้นางรับรู้ถึงความสัมพันธ์ ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งซ่อนเร้นในเรื่องนี้ แต่เพื่อให้เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขาไม่สามารถคาดเดาได้ เมื่อเห็นว่าเขาต้องตอบคำถาม เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ถ้าองค์หญิงกรุณา เจ้าหน้าที่ผู้นี้ขอบคุณองค์หญิงสำหรับความเมตตาในนามของบุตรสาวของข้าขอรับ”
เก้อซื่อก็มีความสุขบนใบหน้าของนาง ช่างฝีมือป่ยก็มีชื่อเสียงมาก พระสนมของพระราชวังทุกคนต้องการเครื่องประดับบางชิ้นที่เขาทำด้วยมือ และไม่ง่ายเลยที่จะได้รับสักชิ้น แต่องค์หญิงจี่อันก็บอกว่าไปขอความช่วยเหลือจากช่างฝีมือเป่ย หลู่เหยาทำบุญมามากเท่าไรในชาติที่แล้ว ? การสวมใส่เครื่องประดับที่ทำโดยช่างฝีมือเป่ยในงานแต่งงานซึ่งจะนำความสุขมาสู่ครอบครัวของนางอย่างแท้จริง
เมื่อเห็นว่าตระกุลหลู่เห็นด้วย ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องนี้จะถูกจัดการ” นางและซวนเทียนเก้อมองหน้ากัน และซวนเทียนเก้อเข้าใจทันทีว่านางคิดอะไรอยู่
หลังจากส่งหลู่ซ่งและฮูหยินของเขาออกไป ฉิงหยูเต็มไปด้วยความไม่พอใจกล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า “คุณหนู นี่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังทำสิ่งนี้อย่างจงใจ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร มันจะดีกว่าถ้ามีเจตนา นี่คือผลลัพธ์ที่ต้องการ อย่านำเรื่องนี้ไปใส่ใจ ทำในสิ่งที่ต้องทำ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ตระกูลหลู่จะไม่กล้ามาและสร้างปัญหาในร้านค้าของเราอีกต่อไป เจ้าเพียงแค่ต้องให้ความสนใจมากขึ้นในแต่ละวัน”
ฉิงหยูไม่ได้พูดอะไรอีก ซวนเทียนเก้อก็จะกลับด้วย เฟิงหยูเฮงออกไปเพื่อส่งซวนเทียนเก้อ ทั้งสองจัดเรียงมตินี้เสร็จแล้ว เฟิงหยูเฮงจะไปเยี่ยมตำหนักเหวินซวนเพื่อสร้างความพึงพอใจให้กับซวนเทียนเก้อ
เมื่อหันหลังกลับ อันชิพาเฟิงเซียงหรูออกมา
เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮง เฟิงเซียงหรูก็รีบวิ่งไปทันที ดึงที่แขนของนาง นางไม่ต้องการปล่อย เฟิงหยูเฮงหัวเราะกับนาง “เจ้าโตขึ้นอีกปีแล้ว เจ้าเป็นผู้หญิงตัวใหญ่อยู่แล้วทำไมเจ้าถึงยังสนิทกับพี่สาวมาก ? แม้แต่จื่อหรูก็ยังโตขึ้น”
เฟิงเซียงหรูกระทืบเท้าของนางด้วยความอาย และถามเฟิงหยูเฮง “พี่รอง ในอนาคตข้าจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
นางกล่าวว่า “แน่นอน เจ้ามาได้” แต่หลังจากมองที่อันชิ นางกล่าวเสริมว่า “เจ้าต้องโตขึ้นด้วย วันที่เจ้าสามารถใช้เวลาอยู่ที่บ้านกับมารดาของเจ้านั้นน้อยลงเรื่อย ๆ ดังนั้นการใช้เวลากับแม่รองอันจะดีที่สุด”
อันชิยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา ดังนั้นเฟิงเซียงหรูจึงไม่ต้องการที่จะอยู่ข้างนางต่อ
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ และกล่าวว่า “มีคนมากมายที่คฤหาสน์ในวันนี้ เมื่อข้าได้จัดที่พักให้พวกเขาทั้งหมด ข้าจะพาเจ้ามาพักที่นี่ มันดึกแล้วรีบกลับบ้านเร็ว ข้าจะให้รถม้าของข้าไปส่ง”
นางจงใจเลือกให้อันชิและเฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ในรถม้าของนาง เช่นนี้มันจะเป็นการเตือนตระกูลเฟิง นางจะไม่ปล่อยให้มารดาและบุตรสาวคู่นี้โดนกลั่นแกล้งมากเกินไป
ในที่สุดก็ส่งทุกคนออกไป นางก็ถอนหายใจ อย่างไรก็ตามนางสั่งฉิงหยู “มีองค์ชายจากเฉียนโจวกลับมากับข้า พรุ่งนี้พาเขาออกไปดูรอบ ๆ ช่วยเขาหาบ้าน ให้เขาใช้เงินซื้อเอง เขาไม่สามารถอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงต่อได้”
หวงซวนได้ยินเรื่องนี้และหัวเราะ “ถ้าองค์ชายเหลียนรู้ว่าคุณหนูรีบไล่เขา เขาจะร้องไห้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้นางไม่มีเวลาให้ความสนใจกับคนแซ่เฟิง เหตุผลที่นางมีทัศนคติแบบนี้ต่อร้านขายเครื่องประดับก็คือนางต้องการที่จะนำช่างฝีมือเป่ยออกจากพระราชวัง ไม่ว่าเขาจะถูกนำกลับมาในภายหลังหรือไม่ อย่างน้อยนางก็จะสามารถชี้แจงบางสิ่งได้ หากมีอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ จะลำบากมากขึ้น
ตอนเย็นที่เริ่มต้นฤดูใบไม้ร่วงสดใสเสมอ ภายในของพระราชวัง ช่างฝีมือเป่ยเพิ่งทำต่างหูทองคำคู่หนึ่งผ่านการหลอม พวกเขาพิจารณาสินค้าที่เสร็จสมบูรณ์ เพื่อนร่วมงานของเขาอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญ “งานฝีมือของช่างฝีมือเป่ยเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถหวังได้แม้จะทำงาน 100 ปี ! สำหรับการทำงานที่ซับซ้อนเช่นนั้นจะถูกสลักลงบนพวกมัน ไม่เพียงแค่นี้หลังจากที่ทองคำที่หลอมออกมา ทำไมมันถึงสวยงามกว่าของเรามาก”
ช่างฝีมือเป่ยยิ้ม แต่ไม่พูด การขัดทองเป็นสิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุด เขากล้าที่จะรับประกันได้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่สามารถขัดทองได้ดีกว่าเขา และประณีตกว่านี้
เขายื่นต่างหูไปให้คนงานโดยไม่ได้ตั้งใจเขายืนขึ้น และออกจากโรงงาน และไปที่สนาม
คราวนี้เขาเข้าพระราชวังมาเกือบปีแล้ว มันนานกว่าที่เขาเคยอยู่ในอดีต พูดถึงมันมันค่อนข้างแปลก ทุกครั้งที่เขาส่งงานของเขาและต้องการออกจากพระราชวัง คำสั่งใหม่จะถูกส่งลงมา เช่นนี้สิ่งต่าง ๆ จะถูกลากออกไปจนถึงจุดนี้ เขาไม่รู้ว่าเป่ยฟูหรงกำลังทำอะไรอยู่ มันนานมากแล้ว แต่นางไม่ได้เข้ามาในพระราชวังเพื่อพบเขา มันเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงอย่างแท้จริง
ในเวลาเดียวกันภายในพระราชวังชั้นใน ขันทีที่มีขาพิการกระซิบบอกกับทหารยามที่เผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตกใจ…
