แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 636 การต่อต้านของพระชายา

ตอนที่ 636 การต่อต้านของพระชายา

คำพูดเหล่านี้ทำให้ฮ่องเต้ตัวแข็งทื่อ เขาไม่เข้าใจและตะโกนเสียงดัง “หากเจ้าหานางไม่พบก็หาต่อไป ! ”

องครักษ์เงากล่าวอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท พวกเราไม่พบตัวพระชายาหยุนพะยะค่ะ ! ”

เมื่อคำเหล่านี้ถูกพูดออกมา ผู้คนจำนวนมากเริ่มที่จะวิ่งออกจากพระราชวัง พวกเขาทั้งหมดมาถึงตรงหน้าฮ่องเต้ และพูดในสิ่งเดียวกันว่า “ฝ่าบาท เราหาพระชายาหยุนไม่เจอพะยะค่ะ”

ทันทีหลังจากนี้นางกำนัลกลุ่มใหญ่ก็ออกมาข้างนอก นอกจากนี้ยังมีองครักษ์เงาบางส่วนของตำหนักศศิเหมันต์ช่วยนางกำนัลและขันทีออกมาจากทะเลเพลิง ฮ่องเต้มองดูสิ่งนี้ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวแล้วก็คว้าองครักษ์เงา และถามด้วยเสียงดัง “เจ้านายของเจ้าอยู่ไหน ? ”

ใบหน้าขององครักษ์เงานั้นเป็นสีแดงสดและร้อนจากเปลวไฟ ในตอนนี้นางไม่รู้ว่านางควรตอบฮ่องเต้อย่างไร นางยังคงสนับสนุนหัวหน้านางกำนัลตำหนักศศิเหมันต์ แม้แต่ซูหยูก็ลังเลเช่นกัน นางก้มหน้านิ่งเงียบ

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น เมื่อลางสังหรณ์เต็มในใจ เขาไม่ได้ใส่ใจกับการดึงของจางหยวนอีกต่อไป เขาพยายามดึงตัวเองออกจากจางหยวนและพุ่งเข้าหาทะเลเพลิง

จางหยวนได้รับความตื่นตระหนกและตะโกนอย่างรวดเร็ว “องครักษ์เงา ! หยุดฝ่าบาท ! “

องครักษ์เงาของฮ่องเต้ไม่ได้อยู่ที่นั่นโดยไม่ได้ทำอะไร แม้ว่าส่วนหนึ่งถูกตั้งข้อหาในกองไฟเพื่อช่วยชีวิตผู้คน ส่วนที่เหลือจะไม่ห่างจากฮ่องเต้แม้แต่ครึ่งก้าวแม้ว่าพวกเขาจะตายก็ตาม เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้กำลังจะพุ่งเข้าหากองเพลิง องครักษ์เงานับไม่ถ้วนก็ปรากฏตัวต่อหน้าจางหยวน ในไม่ช้าพวกเขาก็หยุดฮ่องเต้

อย่างไรก็ตามฮ่องเต้ทรงใช้กำลังของเขาไปแล้ว เขาหมดหวังที่จะเป็นอิสระจากองครักษ์เงา เขาตะโกนว่า “ปล่อยเราไป ! ปล่อยเราไปเถิด ! พวกเจ้าไม่ต้องการจะชีวิตอยู่อีกต่อไปใช่หรือไม่ ! ทหารยามเอาพวกเขาไปตัดหัว ! ไปกันเถิด เราต้องเข้าไปข้างในเพื่อช่วยพวกเขา เปี้ยนเปี้ยน ! เปี้ยนเปี้ยน ! ”

ผู้คนต่างหวาดกลัว ฮองเฮาได้รับผลกระทบมากที่สุดจากสิ่งนี้ นางคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ด้วยมือทั้งสองจับมือของเขา และขอร้องขณะที่ร้องไห้ “ฝ่าบาททรงสงบใจด้วย ฝ่าบาทคือโลกของราชวงศ์ต้าชุน ชีวิตของฝ่าบาทมีค่าพอและไม่ได้เป็นของพระชายาหยุน มันเป็นของทุกคนในราชวงศ์ต้าชุน ! มีคนจำนวนมากที่ดับไฟ หากฝ่าบาทเรียกจากภายใน จะไม่เป็นประโยชน์กับความพยายามนี้เพียงเล็กน้อย แต่จะทำผู้คนที่ดับไฟเกิดปัญหาในความล่าช้า ถ้าฝ่าบาทต้องการช่วยพระชายาหยุน ฝ่าบาทควรรอข้างนอก รอนางออกมา เช่นนี้บ่าวรับใช้จะได้ช่วยพวกเขาอย่างเต็มที่ หม่อมฉันขอให้ฝ่าบาททำพระทัยให้เย็นลงก่อนเพคะ ! ”

เมื่อฮองเฮาคุกเข่าและขอร้อง พระสนมคนอื่น ๆ ของฮ่องเต้ก็คุกเข่าเช่นกัน ในขณะที่ในอากาศมีแต่เสียงร้องให้คร่ำครวญของพวกนาง

ฮ่องเต้สั่นสะเทือนด้วยความโกรธ แม้กระนั้นเขาสงบสติลงได้เล็กน้อย เขาถามซูหยู “เมื่อไฟเริ่มไหม้ ใครอยู่กับเจ้านายของเจ้า ? ”

ในขณะนี้ซูหยูก็สงบลงเช่นกัน นางอยู่ตรหน้าฮ่องเต้ และตอบว่า “ก่อนที่ไฟจะลุกลาม พระชายาหยุนเข้านอนแล้วเพคะ เมื่อพระชายาหยุนเข้านอน นางไม่ให้นางกำนัลอยู่ในห้อง นั่นเป็นสาเหตุที่ไม่มีนางกำนัลในห้องบรรทมดูแลนาง แต่นางกำนัลไม่ได้ไปไกล มีคนอยู่นอกประตูและในสนาม ไฟเริ่มไหม้จากสนามข้างหน้า หลังจากนั้นไม่นานไฟก็เริ่มขึ้นที่ด้านหลัง พวกนางกำนัลและขันทีรีบดับไฟ เมื่อนางกำนัลผู้นี้เข้าไปในห้องนอนเพื่อปลุกพระชายา ข้าก็พบว่าห้องนอนนั้นว่างเปล่าแล้วเพคะ”

หลังจากที่นางพูดจบ นางมองไปที่องครักษ์เงาหญิงที่อยู่ข้าง ๆ และองครักษ์เงาหญิงก็กล่าวทันที “หม่อมฉันคิดว่าพระชายาเห็นไฟและหนีออกมาก่อนเพคะ”

“นางจะไปไหนได้บ้าง ? ” ฮ่องเต้กระทืบเท้าของเขา และสั่งบรรดานางกำนัลและขันทีทันที “ค้นหาต่อไป ไปดูในสถานที่ที่จะซ่อน ! ”

โชคดีที่ไฟก็เริ่มลดลง ณ จุดนี้ องครักษ์เงาเปียกโชกด้วยน้ำและไม่เป็นไรเมื่อเข้าไปข้างใน หลังจากผ่านไปซักพักองครักษ์เงาที่เข้าไปด้านในเพื่อค้นหาก็กลับออกมา อย่างไรก็ตามพวกเขารายงานสิ่งเดียวกันกับองค์ฮ่องเต้ “ไม่พบพระชายาหยุนในตำหนักศศิเหมันต์พะยะค่ะ”

ในที่สุดก็มีเสียงที่มาจากกลุ่มพระสนมของฮ่องเต้ที่ถามว่า “เป็นไปได้หรือไม่ที่พระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ? ”

ทุกคนมองไปทางต้นเสียง เป็นผู้หญิงที่ไม่เด่นและสถานะของนางไม่ดีนัก อย่างไรก็ตามฮองเฮาก็จำนางได้ทันทีและถามว่า “พระสนมจิง เจ้าหมายความเช่นไร ? ”

คนที่พูดนั้นเป็นพระสนมจิง พวกเขาเพิ่งเห็นนางเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้ด้วยความโลภ ราวกับว่านางจะพลาดถ้านางมองไปครู่หนึ่ง ราวกับว่านางต้องการที่จะแกะสลักภาพของชายผู้นี้ในดวงตาของนาง

ฮองเฮาเห็นว่านางเพ่งสมาธิไปที่การจ้องมองฮ่องเต้เท่านั้นโดยไม่ตอบกลับ ใบหน้าของนางก็เย็นชา นางยืนขึ้นและเดินไปสองสามก้าวหยุดอยู่ตรงหน้าพระสนมจิงและกล่าวอีกครั้งว่า “ดูเหมือนว่าพระสนมจิงจะรู้สึกไม่สบายวันนี้ นางกำนัลส่งพระสนมจิงกลับไปที่ตำหนักของนาง”

ก่อนที่บ่าวรับใช้จะเคลื่อนไหว พระสนนหยวนชูก็เปล่งเสียงของนาง อย่างไรก็ตามนางดุพระสนมจิง “พระสนมจิง เจ้าสามารถกินอาหารของเจ้าเต็มที่ แต่เจ้าต้องไม่พูดไร้สาระ เจ้าหมายถึงอะไรที่บอกว่าพระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ? ถ้านางไม่อยู่ในพระราชวัง นางจะอยู่ที่ไหน ? เจ้าคิดว่านางหนีออกจากพระราชวังหรือ ? ”

อย่างไรก็ตามคำพูดเหล่านี้ผลักดันให้พระชายาหยุนกลับมาเป็นหัวข้อหลักของการสนทนา

ฮ่องเต้ฟังด้วยความสับสน ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าใจสั่น ราวกับว่าความคิดนี้สามารถมองเห็นได้เต็มตา มันเหมือนกับว่าพระสนมจิงและพระสนมหยวนชูเป็นเหมือนคำยืนยัน

เขาไม่กล้าคิดต่อไป และไม่กล้าสั่งให้คนเข้าไปค้นหาต่อไป เขาถามคำถามจางหยวนโดยสังเขป “สิ่งที่พวกนางพูดเป็นความจริงหรือโกหก ? ”

จางหยวนจ้องมองพระสนมหยวนชูอย่างโกรธเคืองและดุเดือด แสงจ้านี้ทำให้พระสนมหยวนชูเชื่อว่าขันทีนี้กำลังจะฆ่านางเพื่อปิดปากนาง พวกนางได้ยินเสียงจางหยวนพูดกับฮ่องเต้ทันที “พระชายาหยุนอาจหนีออกจากตำหนักศศิเหมันต์เพราะไฟ ลองคิดดูสิว่ามันจะต้องเป็นความหมายของพระสนมทั้งสองที่บอกว่านางไม่ได้อยู่ในพระราชวัง”

ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็เห็นแสงสว่าง “ใช่ นางไม่ได้อยู่ในตำหนักศศิเหมันต์ ไม่เป็นไร เมื่อไฟไหม้ใครจะไม่หนีไป ? เปี้ยนเปิ้ยนไม่ใช่คนโง่ อะไรที่ทำให้เจ้ายังคงยืนอยู่ท่ามกลางความสับสน?” ด้วยไฟของตำหนักศศิเหมันต์เกือบจะดับแล้ว ควันหนาก็ถูกระงับด้วยถังน้ำ ฮ่องเต้ชี้นำทหารของฮ่องเต้ที่จ้องมองอย่างว่างเปล่า “รีบไปค้นหารอบ ๆ ส่วนที่เหลือของพระราชวัง หลังจากพบนางแล้วให้นำตัวพระชายาหยุนมาทันที!”

พระสนมของฮ่องเต้ก็ปฏิบัติตามและจากไป จางหยวนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา เขาก็รู้สึกหดหู่ใจเช่นกัน ตอนนี้เขาแค่ต้องการถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเขาไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไปแล้ว เขาก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมของเขา เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะใช้ความตายเพื่อยับยั้งอีกฝ่าย เขาไม่เชื่อว่าฮ่องเต้จะสามารถเห็นเขาตายต่อหน้าเขาได้ เขายังคงต้องการออกไปจากพระราชวังเพื่อค้นหา

พวกทหารยามของพระราชวัง เพราะนี่เป็นคำสั่งของฮ่องเต้ พวกเขาจึงเคลื่อนไหวเร็วมาก หนึ่งชั่วยามต่อมาทุกคนกลับไปที่ทางเข้าของตำหนักศศิเหมันต์ เป็นอีกครั้งที่รองหัวหน้าของทหารองครักษ์รายงานถึงฮ่องเต้ “ฝ่าบาท เราได้ค้นหาทั่วพระราชวังแล้วขอรับ แต่ก็ไม่พบพระชายาหยุนพะยะค่ะ”

“อะไรนะ?” ร่างกายของฮ่องเต้เซไปมา หากไม่มีจางหยวนและฮองเฮาที่ช่วยสนับสนุนเขาจากด้านหลัง เขาจะล้มลงอย่างแน่นอน

มันจะต้องเป็นช่วงเวลาที่พระสนมหยวนชูเลือกที่จะพูดอีกครั้งว่า “เป็นไปได้หรือไม่ที่พระสนมจิงพูด… นั่นจะเป็นเรื่องจริง ? พระชายาหยุนหนีออกจากพระราชวังจริง ๆ หรือ ? ”

ครั้งนี้มีการกล่าวแบบนี้ พระสนมของฮ่องเต้ที่ใช้เวลา 20 ปีในพระราชวังของฮ่องเต้โดยไม่มีอะไรเริ่มรู้สึกโกรธแค้น เนื่องจากการคงอยู่ของพระชายาหยุน พวกนางจึงถูกฝังลึกในพระราชวังของฮ่องเต้เพื่อใช้ชีวิตของพวกนาง ในอดีตยังคงมีการแข่งขันกันระหว่างพระสนมของฮ่องเต้ แม้ว่าพวกนางจะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง พวกนางจะรู้สึกโกรธ และอย่างน้อยก็มีวิธีรู้ว่าพวกนางยังมีชีวิตอยู่ แต่ตั้งแต่พระชายาหยุนปรากฏตัวก็ไม่มีประเด็นใดในการแข่งขันเพิ่มเติมเพราะฮ่องเต้ปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนกัน นอกจากการไปดื่มชากับฮองเฮาเป็นครั้งคราว ตำหนักในเป็นสถานที่ที่เขาไม่ได้เดินเข้าไปนานกว่า 20 ปี ห้องโถงจิงซีกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่จำเป็น บ่าวรับใช้ของห้องโถงนั้นรู้สึกสบายกว่าผู้คนในบ้านพักคนชรา อย่างไรก็ตามไม่มีใครสนใจ หญิงสาวเหล่านั้นในเวลานั้นควรจะตั้งหลักอย่างไร เมื่อพวกนางแก่ตัวลงเรื่อย ๆ เส้นผมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว มีพระสนมของฮ่องเต้บางคนที่ไม่สามารถรั้งตัวเองได้ และมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับทหารองครักษ์ ผู้ที่ถูกค้นพบจะถูกตีจนตาย คนที่ไม่ถูกค้นพบมีชีวิตอยู่อย่างดื้อรั้น นอกจากนี้ยังมีบางคนที่มีผมของพวกนางเปลี่ยนเป็นสีขาวในคืนเดียว ไม่นานหลังจากนั้นพวกนางก็จะสูญเสียความคิดของพวกนาง

ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับพระชายาหยุน ทั้งหมดนี้เป็นปัญหาที่เกิดจากคนในตำหนักศศิเหมันต์

คำพูดของพระสนมหยวนชูและพระสนมจิงทำให้พวกนางมีความสามารถที่จะระบายความในใจของพวกนางพร้อมกับใครบางคนตะโกน “แล้วอะไรคือจุดที่เราใช้เวลาอยู่คนเดียวในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ? ”

คำถามเช่นนี้เริ่มได้ยิน “เราทุกคนเป็นพระสนมของฝ่าบาท หากเราไม่สามารถได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท เราสามารถยอมรับสิ่งนั้นได้ แต่บนพื้นฐานใดที่นางไม่สามารถมาพบฝ่าบาท และบังคับให้ฝ่าบาทไม่ไปพาเรา นางไม่แม้แต่อยู่ในพระราชวัง ทำไมนางยังบังคับเราให้เดินบนเส้นทางที่รกร้าง ? ”

“ฮื่ออๆๆ!” ในที่สุดคนก็เริ่มร้องไห้ และตะโกนด้วยเสียงดัง “เมื่อข้าเข้ามาในพระราชวัง ข้าอายุเพียง 16 ปี ข้ามีคนที่ข้าชอบ แต่พระราชวังยังคงคัดเลือกข้ามา ข้ายอมแพ้กับคนที่ข้าชอบ และยอมแพ้ที่จะอยู่เคียงข้างท่านพ่อและท่านแม่เพื่อความกตัญญู ข้าไม่มีแรงบันดาลใจในการได้รับตำแหน่งสูง ข้าแค่หวังว่าฝ่าบาทจะปฏิบัติต่อข้าดี แต่ฝ่าบาทมาเยี่ยมข้า 3 ครั้ง ข้าไม่มีแม้กระทั่งบุตร ณ จุดนี้ข้าเป็นพระสนม ในพริบตาข้าอายุเกือบ 40 ปีแล้ว ใครจะจ่ายชดใช้ให้ข้ากับสองทศวรรษนี้ ใครจะชดใช้ให้ข้า”

เมื่อนางร้องไห้ ผู้คนก็เริ่มร้องไห้มากขึ้น ในที่สุดบางคนก็เริ่มประณามพระชายาหยุน “ถ้านางอยู่ในพระราชวังนั่นน่าจะดี แต่นางไม่อยู่ที่นี่ ฝ่าบาทจะต้องให้คำอธิบายแก่เรา ! ”

“ใช่! ให้คำอธิบายแก่เรา ! ”

“จับพระชายาหยุน และส่งนางไปยังคุกของคณะกรรมการลงโทษ”

“พระสนมของฮ่องเต้ที่หนีออกจากพระราชวังต้องถูกแขวนคอทันที ! ”

ฮ่องเต้มองสถานการณ์นี้ว่าเขาไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องของพระสนมเหล่านี้ ความสิ้นหวังในสายตาของเขาก็ยิ่งลึกขึ้น

เขาไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงเหล่านี้กำลังร้องไห้และกรีดร้อง อย่างไรก็ตามเขาใส่ใจมากขึ้นเกี่ยวกับพระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ถ้านางอยู่ที่นี่ทุกอย่างน่าจะดี เขาสามารถโบกแขนเสื้อของเขาและปิดปากผู้หญิงที่ส่งเสียงดังเหล่านี้ทั้งหมด หรือหากพวกนางต้องการมัน เขาสามารถปล่อยให้พวกนางออกจากพระราชวังเมื่อพวกนางต้องการ แต่ถ้าพระชายาหยุนไม่อยู่ที่นี่ เขาจะทำอะไรได้ ?

ฮ่องเต้นีขมวดคิ้วและมองดูความวุ่นวายและเสียงอึกทึกครึกโครมนี้ด้วยความโกรธ ก่อนจะกล่าว “ทุกคนหุบปากของพวกเจ้า ! พวกเจ้าไม่พอใจตำแหน่งของตัวเองงั้นหรือ ? เอาล่ะ ข้าจะทำให้พวกเจ้ามีบ้านที่ดีเพื่อกลับไป ! ” นางชี้ไปที่พระสนมที่บ่นเรื่องเข้ามาในพรราชวังตอนอายุสิบหกแล้วกล่าวว่า “พานางไปที่ตำหนักเย็นสำหรับคนนี้ ไม่จำเป็นต้องปล่อยนางออกมา ! ”

คนที่ได้รับคำสั่งรีบไปข้างหน้าทันทีและนำพระสนมออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงร้องดังขึ้นไม่มีจุดหมายอย่างสมบูรณ์

ฮ่องเฮามองไปที่พระสนมคนอื่นและถามว่า “มีใครอีกบ้างที่อยากไปและดูแลนาง ? ”

ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบทันที หลังจากเสียงก็หายไป พวกนางฟื้นความรู้สึกของพวกนางอย่างรวดเร็ว คนส่วนใหญ่เริ่มรู้สึกกลัวผลของการระเบิด

แต่ในท้ายที่สุดมีคนที่ไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ตามที่พระสนมหยวนชูถามว่า “ตอนนี้สิ่งที่ควรทำคืออะไร ? พระชายาหยุนควรได้รับการพิจารณา…นางหายตัวไป ? ”

ก่อนที่ฮองเฮาจะสามารถพูดได้ เสียงที่ดูเหมือนมาจากสวรรค์ดังขึ้นมาจากทางเดินเล็ก ๆ “ใครที่กระจายเรื่องของเสด็จแม่ขององค์ชายผู้นี้ไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ? ใครกันที่ตั้งใจจะพูดว่าเสด็จแม่ขององค์ชายผู้นี้หายไป ? ”

ในขณะเดียวกันบ่าวรับใช้ในพระราชวังก็ประกาศเสียงดังว่า “องค์ชายหยูมาถึงแล้ว ! องค์หญิงจี่อันมาถึงแล้ว ! ”