ตอนที่ 639 ใครดูดีกว่ากัน
หลังจากพระชายาหยุนกล่าวสิ่งนี้ นางคว้าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก่อนที่จะเดินออกจากพระราชวัง
ฮ่องเต้ยืนอยู่ข้างหลังและไม่ไล่ตาม เขาตะลึง จางหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงว่าพระชายาหยุนปรากฎตัวในตำหนักศศิเหมันต์ได้อย่างไร ? องค์ชายเก้าพานางกลับมาและส่งนางเข้าไป เขาทำเช่นนั้นหรือไม่ ? และต้องทำโดยที่ไม่มีใครรู้
ใครจะรู้ได้ว่าเมื่อเกิดเพลิงไหม้ที่ตำหนักศศิเหมันต์ พระชายาหยุนยังอยู่นอกพระราชวัง ซวนเทียนหมิงต้องขี่ม้าเร็วเพื่อพบกับซวนเทียนฮั่วและพยายามพานางกลับมาก่อน เพื่อให้พระชายาหยุนเข้ามาในพระราชวังแห่งนี้และเข้าไปโดยไม่มีใครเห็นก็เป็นสิ่งที่ซวนเทียนหมิงทำไม่ได้ สิ่งนี้สามารถทำได้โดยเฟิงหยูเฮง ทั้งสองคนหลอกลวงและโกหกพระชายาหยุนให้ปิดตา จากนั้นพวกเขาจึงจัดการใช้มิติของนางเพื่อพานางกลับเข้าไปข้างใน
จางหยวนและฮ่องเต้ยืนอยู่ในขณะที่ยิ้มอย่างโง่เขลา ตรงหน้าพระชายาหยุน และองค์ชายเก้าก็หายไปแล้ว จากนั้นเขาก็เตือนเขาว่า “ฝ่าบาทอย่ามัวแต่หัวเราะต่อไปพะยะค่ะ เรื่องที่พระชายาหยุนสั่งนั้นจำเป็นต้องทำพะยะค่ะ”
คำพูดเหล่านี้เตือนฮ่องเต้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปขณะที่เขาหันกลับมาแล้วเดินกลับไปที่ฝูงชน เขาไปอยู่ข้างฮองเฮาด้วยสีหน้ามืดมน “องครักษ์เงา ขุนนางและบ่าวรับใช้ในพระราชวัง ในคืนนี้ทั้งหมดจะถูกส่งไปยังราชสำนัก จางหยวนแจ้งคำสั่งของเรา สั่งราชสำนักเพื่อตรวจสอบหาสาเหตุที่ไฟไหม้ที่ตำหนักศศิเหมันต์ ภายใน 3 วันและค้นหาผู้กระทำผิด ยิ่งไปกว่านั้น” เขาหันไปมองฮองเฮา “ตำหนักในของเจ้าต้องการคำอธิบายแก่เรา เราจะให้เวลาเจ้า 3 วัน ลงโทษคนที่รับผิดชอบอย่างรุนแรง” หลังจากคิดไปอีกเล็กน้อยเขาจึงหันไปมองพระสนมหยวนชู และนี่เองที่ทำให้พระสนมหยวนชูสั่น นางคุกเข่าอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ฮองเฮาก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ฝ่าบาท กฎหมายจะต้องไม่ลงโทษคนส่วนใหญ่ หลังจากที่ข้าสอบสวนเรื่องก่อนหน้านี้ การลงโทษจะถูกมอบลงไป”
ฮ่องเต้พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม ในท้ายที่สุดเขาก็มองไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ แล้วออกคำสั่ง “ซ่อมแซมให้เร็วที่สุด” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและไปห้องโถงจาวเหอทันที
พระสนมของฮ่องเต้ทั้งหมดถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกนางไม่เข้าใจ พระชายาหยุนอยู่ในพระราชวังอย่างชัดเจน เหตุใดบทสนทนาก่อนหน้านี้จึงเป็นไปในเชิงที่ว่าพระชายาหยุนหนีออกจากพระราชวัง อารมณ์ของพวกนางเพิ่งถูกกวน แต่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ซึ่งแตกต่างจากบรรยากาศที่ไม่มั่นคงจากพระสนมของฮ่องเต้ เมื่อฮ่องเต้กลับไปที่ห้องโถงจาวเหอ อารมณ์ของเขานั้นดีมาก
กว่า 20 ปีแล้ว ! ในที่สุดเขาก็เห็นหยุนเปียนเปี้ยน ไม่น่าแปลกใจที่ผู้คนพูดว่าชีวิตเป็นเพียงแค่เหตุการณ์ที่คดเคี้ยว ก่อนหน้านี้เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างชัดเจน และเขารู้สึกว่าเปียนเปี้ยนหนีออกจากพระราชวังแล้ว เขาเริ่มคิดว่าเขาต้องการอาณาจักรนี้หรือผู้หญิงที่งดงามคนนั้น เขาเริ่มวางแผนที่จะส่งมอบอาณาจักรให้แก่องค์ชายเก้าอย่างรวดเร็ว
ใครจะรู้ ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีเข้าไปในห้องเย็นเพื่อหนีไฟ เปี้ยนเปี้ยนเป็นคนฉลาด ห้องเย็นนั้นเต็มไปด้วยน้ำแข็งและไฟไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ นางฉลาดมาก
ฮ่องเต้คิดอย่างมีความสุขเกี่ยวกับเรื่องนี้ พระชายาหยุนจะอยู่ตำหนักขององค์ชายเจ็ดก็ดี มันเป็นตำหนักของบุตรชายนาง ! นางสามารถอยู่ที่นั่นได้ถ้านางต้องการ ไม่ว่านางจะไปที่ไหน ผู้คนในพระราชวังไม่สามารถพูดอะไรได้มากนัก องค์ชายเจ็ดเป็นคนหนักแน่นเสมอ นอกจากนี้เขายังเชื่อมั่นว่าองค์ชายเจ็ดจะสามารถดูแลพระชายาหยุนได้เป็นอย่างดี มันเป็นเพียงแค่…เขารู้สึกถึงใบหน้าของเขาเอง ผิวของเขาไม่ดีเท่าเมื่อ 20 ปีก่อน มีริ้วรอยมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ความหยาบกร้านก็สามารถเทียบได้กับความขรุขระของมือของเขา มันไม่ดีเลย
“จางหยวน ! ” เขาพูดกับขันทีที่ด้านข้างของเขา “ไปบอกอาเฮง พรุ่งนี้ให้นางเตรียมยาบางอย่างที่สามารถทำให้เราดูอ่อนกว่าวัยให้ข้าด้วย”
จางหยวนไร้ประโยชน์ “จะมีหรือพะยะค่ะ ? ”
“จะไม่มีสักวิธีได้อย่างไร ? เจ้าไม่เห็นเปี้ยนเปี้ยนหรือ นางดูอ่อนเยาว์มากแค่ไหน มีบางอย่างที่ผู้หญิงคนนี้เตรียมไว้”
จางหยวนกลอกตาและบอกความจริงกับฮ่องเต้ว่าเป็นการยากที่จะยอมรับได้ “พระชายาหยุนมีพื้นฐานที่ดี มันไม่เกี่ยวกับยาพะยะค่ะ”
“เจ้าหมายถึงพื้นฐานของข้าไม่ดีหรือ ? ”
“ฝ่าบาททรงลองคิดดูพะยะค่ะ” จางหยวนเล่าให้เขาฟังอย่างจริงจัง “พระสนมของฮ่องเต้ทุกคนมีวิธีการในการดูแลตัวเอง พวกนางกินอะไรทุกวันเมื่อเทียบกับที่ฝ่าบาทกินทุกวัน พ่อครัวเตรียมรังนกไว้ให้ฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทบอกว่าเป็นสิ่งที่ผู้หญิงกิน ดังนั้นฝ่าบาทไม่กินมัน พ่อครัวเตรียมโสมให้ ฝ่าบาทบอกว่ามันทำให้ฝ่าบาทเลือดกำเดาไหลออกมา พระสนมของพระราชวังส่งข้อมูลเพิ่มเติมให้ฝ่าบาทเป็นระยะโดยไม่มีเหตุผล แต่ฝ่าบาทจะพูดอะไร อ่า เราไม่ใช่ผู้หญิง นำสิ่งเหล่านี้ออกไป ! ฝ่าบาทจะมารู้สึกเสียใจในตอนนี้จะไม่สายเกินไปหรือพะยะค่ะ ? สายไปแล้วแล้วพะยะค่ะ ! “
ดวงตาของฮ่องเต้พองด้วยความโกรธ “ถ้าอย่างนั้นจะไม่มีอะไรเลยหรือ ? เราติดอยู่กับสิ่งนี้หรือไม่ ? ไม่น่าแปลกใจที่เปี้ยนเปี้ยนไม่อยากพบข้า นางงดงามมาก และเราก็เป็นแบบนี้ นี่เป็นเรื่องที่ทำให้นางเสียใจมาก”
จางหยวนหัวเราะ “โอ้ ! ฝ่าบาท ถ้าฝ่าบาทมีความตระหนักนี้ ฝ่าบาทก็อาจจะปล่อยให้พระชายาหยุนออกไปนอกพระราชวัง เท่าที่กระหม่อมเห็น นางดูเหมือนไม่ต้องการกลับมาเลยพะยะค่ะ”
“แย่แล้ว ! ” ฮ่องเต้จ้องมองอีกครั้ง “ถ้านางอยู่ข้างนอก เราจะออกไปข้างนอกด้วย ฮ่าๆ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ช่วยเราคิดว่าจะดูแลใบหน้าของเราอย่างไร”
จางหยวนยักไหล่ “เอาล่ะ กระหม่อมจะไปสอบถามฮองเฮาในวันพรุ่งนี้เพื่อดูว่านางมีเคล็ดลับในการรักษารูปร่างหน้าตาของนางหรือไม่ แต่ฝ่าบาทต้องไม่ปฏิเสธในครั้งนี้”
“เราจะไม่ปฏิเสธมัน เราจะไม่ทำอย่างนั้นจริง ๆ ” ในขณะที่เขาพูด รอยยิ้มที่ไม่สามารถเอาชนะได้ปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็ได้พบหน้าเปี้ยนเปี้ยน ไฟนี้มันคุ้มค่าจริง ๆ ! มันคุ้มค่ามาก !
ในวันนี้ฮ่องเต้ได้คิดมากกับใบหน้าแก่ ๆ ของเขา ในอีกด้านหนึ่งกลุ่มพระชายาหยุนมาถึงทางเข้าพระราชวังแล้ว
ทหารรักษาการณ์ที่เฝ้าประตูได้รับรายงานก่อนหน้านี้กล่าวว่าพระชายาหยุนจะออกจากพระราชวังไปอยู่ในตำหนักจุน และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้หยุดนาง ในขณะนี้ประตูของพระราชวังได้เปิดกว้างแล้ว ทุกคนคุกเข่าขณะรอพระชายาหยุนมาถึง คนที่กล้าหาญบางคนเงยหน้าขึ้นแล้วมองรูปลักษณ์ในตำนานของพระชายาหยุน
พระชายาหยุนพูดกับซวนเทียนหมิงด้วยรอยยิ้ม “เสด็จพ่อของเจ้าแก่มาก”
มุมปากของซวนเทียนหมิงกระตุก “ใครจะเป็นเหมือนเสด็จแม่ขอรับ”
“นั่นเป็นเรื่องจริงด้วยเช่นกัน” พระชายาหยุนมีความภาคภูมิใจและดึงมือของเฟิงหยูเฮง “ต้องบอกว่าหน้าข้าก็ไม่ได้ดูดีมากขนาดนี้ อาเฮงให้ผลิตภัณฑ์จำนวนมากเพื่อรักษารูปลักษณ์ของข้า หมิงเอ๋อก็เห็น ใบหน้าของข้ามันไม่นุ่มมากหรอกหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงมีสีหน้าหม่นหมองและเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเล็กน้อย ในที่สุดเมื่อออกจากพระราชวังและเข้าสู่รถม้าราชสำนัก พระชายาหยุนก็หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “บอกว่าพูดบ้างแล้วความพยายามบางอย่างถูกนำมาใช้เพื่อนำสิ่งนี้กลับมา หลังจากใช้เวลาสั้น ๆ ในพระราชวัง ข้าได้กลับออกมาแล้ว ! ชายชราคนนั้นตลกจริง ๆ ข้าเพิ่งเดินออกจากพระราชวังอย่างไม่เป็นทางการ และเขาไม่ได้หยุดข้า ฮะ พูดได้หรือไม่ว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว ? ไม่อย่างนั้นถ้านี่เป็นเหมือนเมื่อก่อนเขาอาจกอดขาของข้าไว้ก็ได้”
ซวนเทียนหมิงมองไปที่ด้านข้างของนาง “เสด็จพ่อไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเสด็จแม่ เสด็จแม่ควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือ ? ทำไมถึงมองข้าเหมือนเสด็จแม่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย”
พระชายาหยุนจ้องมอง “อะไรที่ทำให้ผิดหวัง เขาสามารถให้ความสนใจถ้าเขาต้องการ มันจะดีกว่าถ้าเขาไม่ใส่ใจ ด้วยวิธีนี้ข้าสามารถอาศัยอยู่ในตำหนักของฮั่วเอ๋อได้ การเรียงลำดับของชีวิตนั้นถือได้ว่าเป็นอิสระและไร้ข้อจำกัดอย่างแท้จริง ฮ่าๆ เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฮั่วเอ๋อค่อนข้างกลัวข้า ฮ่าๆๆๆ !”
เฟิงหยูเฮงเอามือตบหน้าผาก นี่เป็นบุคลิกแบบไหน?
ซวนเทียนหมิงกัดฟันของเขาด้วยความโกรธ “จะมีครั้งเดียวเท่านั้น ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง ข้าจะไม่สนใจเสด็จแม่อีก ! ข้าจะดูว่าเสด็จแม่จะจัดการเรื่องนี้อย่างไร หากเรื่องที่ท่านแม่หนีออกจากพระราชวังถูกเปิดเผย ! ”
พระชายาหยุนคัดค้านสิ่งนี้ “เมื่อข้าไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ฮองเฮาก็จะมีความสุขมาก พวกเขาทั้งหมดต่างก็กระหายที่จะไม่อยู่ที่นั่น”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างไร้ปัญหา “ที่สำคัญที่สุดพวกนางใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อสร้างปัญหา ถ้าพวกนางบังคับให้เสด็จพ่อลงโทษเสด็จแม่ นั่นจะเป็นอย่างไรเจ้าคะ”
พระชายาหยุนบอกเฟิงหยูเฮง “นั่นจะเป็นเวลาที่จะทดสอบความรู้สึกของเขา ! ”
ซวนเทียนหมิงถามนางว่า “แล้วจะไปอยู่ที่ตำหนักหยูกับข้าหรือไม่ ? หรือจะไปอยู่ในคฤหาสน์ของอาเฮง ? พี่เจ็ดต้องทนทุกข์เพราะเสด็จแม่เป็นเวลาหลายเดือน ในที่สุดเขาก็มีโอกาสกลับมาที่เมืองหลวง และจะได้อยู่อย่างสงบสุข อย่าไปสร้างปัญหามากกว่านี้ได้หรือไม่ ? ”
หัวพระชายาหยุนส่ายหน้าดิก ๆ “ไม่ดีไม่ดี ข้าจะไม่ไปกับเจ้า ฮั่วเฮ๋อดูแลข้าดีที่สุด”
“ข้าก็ดูแลท่านแม่เช่นกัน”
“แต่ฮั่วเอ๋อดูแลข้าดีกว่าเจ้า” พระชายาหยุนบอกความจริง และซวนเทียนหมิงเกือบกระอักเลือดออกมา แม้แต่เฟิงหยูเฮง ชายาของเขาก็พยักหน้าพร้อมกล่าวเพิ่มเติมว่า “แน่นอน” เขาแทบจะบ้า
พระชายาหยุนกล่าวว่า “แม้เจ้าจะถอดหน้ากากออก แต่ใบหน้าของเจ้ายังดูไม่ดีเท่าฮั่วเอ๋อ นอกจากนี้ฮั่วเอ๋อยังเชื่อฟังข้าอีกด้วย เจ้าไม่เชื่อฟังข้า”
ซวนเทียนหมิงดูเหมือนจะเข้าใจ “ปรากฎว่าเสด็จแม่แค่มองหาใครสักคนที่จัดการได้ง่าย ? เสด็จแม่ไม่สามารถรังแกพี่เจ็ดเพียงเพราะเสด็จแม่คิดว่าเขาเป็นคนที่จัดการที่ง่ายขอรับ”
“เขาไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายเลย” พระชายาหยุนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเมื่อนางนึกถึงเวลาในฟู่โจว “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากเลี้ยงดูบุตรชายคนนั้นซึ่งเป็นเหมือนเทพเซียนแต่ก็น่ากลัวเมื่อโกรธ” นางไม่ต้องการที่จะพูดถึงหัวข้อนี้ต่อไป นางจึงพูดกับเฟิงหยูเฮง “ดูเหมือนว่าจื่อหรูให้คำมั่นสัญญากับฮั่วเอ๋อโดยบอกว่าเขาจะเรียนต่อที่เสี่ยวโจว”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินอย่างนี้ และพยักหน้าอย่างซ้ำ ๆ “เสด็จแม่ การเลือกที่จะอยู่ในตำหนักจุนเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง พี่เจ็ดสามารถสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างความถูกต้องและความผิด หากเป็นองค์ชายเก้าก็จะกระตุ้นให้จื่อหรูเชื่อว่าเขาไม่จำเป็นต้องเรียนต่อเจ้าค่ะ”
ทั้งสองยืนอยู่ข้างเดียวกันอย่างรวดเร็วในการต่อสู้กับอีกฝ่าย ไม่มีสิ่งอื่นใดที่ซวนเทียนหมิงทำได้ ผู้หญิงสองคนที่ทำให้เกิดอาการปวดหัวมากที่สุดอยู่ที่นี่ แต่ที่นี่เขาก็ไม่มีอะไรสามารถทำได้ นอกจากการยอมรับชะตากรรมของเขาและฟังคำตำหนิ เขาจะทำอะไรได้อีก
โชคดีที่พวกเขามาถึงตำหนักจุนเร็วมาก องรักษ์เงามาล่วงหน้าเพื่อทักทายพวกเขา และมีกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าเพื่อต้อนรับพวกเขา ซวนเทียนหมิงแจ้งพ่อบ้านของตำหนักจุนว่า “อย่าเผยแพร่สิ่งนี้ และรับรองความปลอดภัยของพระชายาหยุน”
พระชายาหยุนย้ายเข้ามาที่ตำหนักจุนด้วยความรู้สึกที่สดชื่นอีกครั้ง ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่นางมาเยี่ยมเยียนตำหนักจุนมันก็หลายปีผ่านไปแล้ว ในการกลับมาอีกครั้งในคืนนี้ พ่อบ้านของตำหนักจุนคิดว่าไม่นานนักก่อนที่ข่าวลือเรื่ององค์ชายเจ็ดซุกซ่อนผู้หญิงในตำหนักจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ฮ่าๆๆ นี่เป็นสถานการณ์ที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ !
ซวนเทียนหมิงส่งพระชายาหยุนแล้วจับเฟิงหยูเฮงแล้วลากนางเข้าไปในรถม้า ในขณะที่เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียงกรีดร้อง รถม้าก็เริ่มเคลื่อนไปที่ตำหนักหยู
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าบรรยากาศนี้ผิดแปลกไปเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงดิ้นรนและกล่าวว่า “ข้าต้องการกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิง ข้าไม่ต้องการไปที่ตำหนักหยู ! ”
ซวนเทียนหมิงปฏิเสธ “ไม่ ! ”
“ทำไม ? ” เฟิงหยูเฮงถาม
“เพราะองค์ชายผู้นี้ต้องการที่จะฟื้นฟูสถานะของข้าในฐานะผู้ชาย ! ”
