ตอนที่ 642 คำขอของเสี่ยวหยา
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เสี่ยวหยาและสามารถเดาคำขอของเหยาซื่อได้อย่างคร่าว ๆ นางเห็นเหยาซื่อเดินไปด้านข้างของเสี่ยวหยาและจับมือของเสี่ยวหยา และกล่าวกับนางว่า “อนุญาตให้บุตรสาวของข้าย้ายไปอยู่กับข้า”
แม้ว่านางจะพูดคุยเรื่องนี้กับเฟิงหยูเฮง น้ำเสียงของนางก็แน่วแน่และจะไม่ยอมรับการปฏิเสธ ในความเป็นจริง เฟิงหยูเฮงต้องการถามจริง ๆ ว่าเจ้าไม่ได้มองข้าเป็นบุตรสาวเลยงั้นหรือ ? ความคุ้มครองที่ข้าให้ไว้ระหว่างทางกลับไปยังเมืองหลวงจากตะวันตกเฉียงเหนือรวมถึงพระราชโองการที่ข้าขอจากฮ่องเต้เพื่อให้เจ้าหย่าร้างกับเฟิงจินหยวน และการปกป้องทั้งหมดที่ข้าได้จัดเตรียมไว้ให้เจ้าเพื่อให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น มันมีไว้เพื่ออะไร ?
แต่นางไม่สามารถถามคำถามเหล่านี้ได้ นางคิดว่าบางทีนี่อาจเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับเหยาซื่อหรือไม่ ? เสี่ยวหยาเป็นคนที่สามารถเยียวยาจิตใจของเหยาซื่อได้ ความรักระหว่างมารดากับบุตรสาวที่เหยาซื่อไม่สามารถได้รับจากนาง เหยาซื่อจะได้รับจากเสี่ยวหยา
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น “เนื่องจากเจ้าจำได้นางว่าเป็นบุตรสาวของเจ้า ไม่ว่านางจะอยู่กับเจ้าหรือไม่ก็ตาม ก็ขึ้นอยู่กับนาง ท่านฮูหยินควรถามนาง”
หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางก็หันหลังกลับและเดินตามทางที่นางมา ขณะที่เดินนางกล่าวว่า “เจ้าสองคนพูดคุยกัน เจ้าแค่ต้องส่งคนมาบอกข้า ข้าจะจัดการทุกอย่าง ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน” โดยไม่หยุดเดิน นางออกจากลานและกลับไป
เหยาซื่อเฝ้าดูที่ด้านหลังของเฟิงหยูเฮงและถอนหายใจโล่งอกที่มองเห็นได้ หลังจากที่เฟิงหยูเฮงออกไปจากลานภายใน นางก็หันไปถามเสี่ยวหยา “อาเฮงจะกลับไปอยู่กับข้าได้หรือไม่ ? ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ ”
เสี่ยวหยาขมวดคิ้วและมองนาง หลังจากมองไปสักพัก ความรู้สึกสงสารที่นางรู้สึกต่อหลี่เฉิงก็ปรากฏตัวขึ้น นางพยักหน้าและกล่าวกับเหยาซื่อ “เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงกลับไปที่ลานบ้านของนาง และฉิงหยูยุ่งกับร้านค้า อย่างไรก็ตามวังซวนและหวงซวนยังคงอยู่เคียงข้างนางขณะที่รู้สึกหงุดหงิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีนี้สำหรับหวงซวนเนื่องจากนางไม่สามารถพูดกับตัวเองได้ เมื่อเข้าไปในลานบ้านนางก็เริ่มกล่าวทันที “ข้าคิดอยู่แล้วว่าเสี่ยวหยาไม่ควรพากลับมาที่เมืองหลวง หรือนางไม่ควรอยู่ในคฤหาสน์ นี่เป็นเพียงสาเหตุของปัญหาหรือไม่เจ้าคะ”
วังซวนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “เมื่อใดก็ตามที่เจ้าพูดหรือทำอะไรก็ตามมันก็ขาดการพิจารณา ถ้าเจ้าคิดมากกว่านี้ เจ้าควรเข้าใจว่าทำไมเสี่ยวหยาถูกพากลับมาและไม่ถูกทิ้งไว้ในภาคเหนือ”
“หืม ? ” หวงซวนรู้สึกงงงวย “ทำไมเจ้าพูดอย่างนั้น ? ”
วังซวนมองเฟิงหยูเฮง เมื่อเห็นผงกศีรษะของนาง นางกล่าวต่อ “เสี่ยวหยานั้นดูคล้ายกับคุณหนูมาก แม้กระทั่งท่านฮูหยินเหยายังเข้าใจผิด บอกเด็ก ๆ ว่าถ้าคนแบบนี้ปรากฏต่อสาธารณะและถูกเอาเปรียบจากคนอื่น จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับเรา ? ”
หวงซวนคิดเพียงเล็กน้อย นางอดไม่ได้ที่จะหอบหายใจเข้าอย่างรุนแรง “ใช่แล้ว ! ข้าลืมคิดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ถ้าเสี่ยวหยาถูกจับโดยคนเลวบางคน และพวกเขายืนยันว่านางเป็นองค์หญิงจี่อัน จะเกิดผลกระทบมหาศาล แต่…” นางส่ายหัวของนางอีกครั้ง และกล่าวว่า “คุณหนูอยู่ในเมืองหลวง หากตัวจริงอยู่ที่นี่ ข่าวลือใด ๆ ก็ตามจะไม่หายไปเองหรือเจ้าคะ ? ”
วังซวนพูดแทรกขึ้นมาว่า “สมองของเจ้าคนนี้คิดอยู่ด้านเดียว โดยไม่คำนึงถึงอีกฝ่าย หากสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นในภาคเหนือ ข่าวลือจะต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะถึงเมืองหลวง หากต้องการพึ่งพาด้านนี้เพื่อปัดเป่าข่าวลือเหล่านั้น หลายสิ่งสามารถเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลาดังกล่าว”
หวงซวนได้ยินสิ่งนี้และรู้สึกกลัว นางได้แต่กล่าวว่า “ข้าคิดน้อยเกินไป เป็นสิ่งที่ดีที่เสี่ยวหยาถูกพากลับมา”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น “ด้วยการแกล้งเป็นตัวปลอม ตัวจริงกลายเป็นตัวปลอม เมื่อคนหนึ่งแกล้ง พวกเขามีบางสิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาทำจะหายไป การที่จะปฏิเสธข่าวลือใด ๆ ก็เป็นเรื่องดี สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือวันที่ตัวปลอมกลายเป็นตัวจริงและไม่สามารถกลับสู่สภาพเดิมได้อีกต่อไป” นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เข้าไปในห้องของนางและนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นนางก็กล่าวว่า “ไปพาเสี่ยวหยาเข้ามา นางน่าจะมาที่ลานบ้าน”
หลังจากพูดอย่างนี้บ่าวรับใช้ทั้งสองก็หันหลังกลับ แน่นอน พวกเขาเห็นเสี่ยวหยาเดินผ่านห้องโถงที่คดเคี้ยว และผ่านประตูของลานสักสองสามแห่ง
วังซวนเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อรับนาง นำนางไปที่ห้องโถง หวงซวนให้บ่าวรับใช้นำชามา พวกเขาเท่านั้นที่ได้ยินเฟิงหยูเฮงถามเสี่ยวหยา “เจ้ารู้สึกประหลาดใจมากใช่หรือไม่ ? ”
เสี่ยวหยายิ้มอย่างสับสน “หลังจากได้รับประสบการณ์กับหลี่เฉิงมาแล้วก็ไม่น่าแปลกใจเลย มันเป็นเพียงแค่ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่จะสับสนกัการรับรู้ตัวตนบุตรสาวของพวกเขาเอง นอกจากนี้เมื่อองค์หญิงยืนอยู่ตรงหน้านางจริง ๆ แล้ว ไม่สามารถบอกความแตกต่างได้” เสี่ยวหยาพูดขณะที่รู้สึกใบหน้าของตัวเอง “เป็นไปได้หรือไม่ที่เราดูคล้ายกันมากเจ้าค่ะ”
ในความเป็นจริงเฟิงหยูเฮงเคยถามคำถามนี้กับตัวเองมาก่อน เมื่อนางพบกับเสี่ยวหยาเป็นครั้งแรก นางสามารถสังเกตเห็นความแตกต่างได้ง่ายมาก แต่ถ้าในสายตาของคนอื่น ๆ คนส่วนใหญ่คิดว่าพวกเขาเหมือนกันราวกับแกะ
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ตอบคำถามของเสี่ยวหยา นางเล่าให้เสี่ยวหยาฟัง “ท่านแม่ของข้าเคยล้มป่วยที่รุนแรงมากครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นความคิดของนางก็สับสนเล็กน้อย เสี่ยวหยา ข้าอยากถามเจ้า เจ้าต้องการใช้ชื่อของข้าและไปอยู่กับนางในบ้านหรือไม่ ? ”
เสี่ยงหยาไม่ตอบกลับทันที นางแค่มองเฟิงหยูเฮง ใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “ข้ารู้ว่าท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้าทั้งสองเสียชีวิตแล้ว และไม่มีทางที่ข้าจะให้การดูแลเพิ่มเติมใด ๆ แก่เจ้า ดูเหมือนว่าคำขอของข้าค่อนข้างเกรงใจ แต่เจ้าสามารถปฏิบัติต่อมันได้เหมือนข้าเป็นบุตรกตัญญูต่อท่านแม่ของข้า หากเจ้ายอมรับ เงื่อนไขอื่น ๆ จะขึ้นอยู่กับเจ้า”
เสี่ยวหยายิ้มอย่างขมขื่น “มันอย่างที่เจ้าพูด ท่านพ่อท่านแม่ของข้าจากไปแล้ว ข้าจะสามารถมีเงื่อนไขอะไรได้ ข้าเห็นว่าท่านฮูหยินเหยาก็ดูอ่อนโยนมาก ข้ารู้สึกราวกับนางเป็นท่านแม่ของข้าเอง ! หากองค์หญิงรู้สึกไม่สบายใจ เพียงส่งข้าไปที่บ้าน ข้าไม่สามารถทำอะไรได้อีก แต่ข้าสามารถดูแลท่านฮูหยินเหยาและพูดคุยกับนางได้ ข้า…” นางหยุดสักครู่แล้วก็นึกถึงบางอย่าง อย่างไรก็ตามมันก็ยากที่จะนำขึ้นมา และนางก็ลังเลด้วยตัวเอง
เฟิงหยูเฮงเห็นความลังเลและไม่รีบถาม นางนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ระหว่างรอให้เสี่ยวหยาพูดด้วยตัวเอง การหยุดชั่วคราวนี้ใช้เวลาสักพักหนึ่งถ้วยชาก่อนที่เสี่ยวหยาจะถามว่า “ข้าเห็นว่าพวกเจ้าทุกคนมีองครักษ์เงาอยู่ข้างกาย ที่อยู่นั้นควรมีคนปกป้องด้วยใช่หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่”
วังซวนยังกล่าวเพิ่มเติม “ที่พักแห่งนั้นจัดโดยนายท่านผู้เฒ่า นอกจากบ่าวรับใช้ที่ทำงานที่นั่นแล้วยังมีทหารของจักรพรรดิอีกหลายนายที่องค์หญิงส่งไป สามารถมั่นใจได้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เสี่ยวหยาได้ยินสิ่งนี้และลังเลอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงสามารถทำความเข้าใจได้เล็กน้อยโดยใช้ความคิดริเริ่มที่จะถามว่า “บางทีการปกป้องที่เจ้าต้องการไม่ได้มาจากทหารทั่วไปใช่หรือไม่ ? ”
เสี่ยวหยาตกใจและถูมือของนางเข้าด้วยกัน หลังจากนั้นไม่นานนางก็กล่าวว่า “ใช่” นางพูดกับเฟิงหยูเฮง “คนที่ช่วยชีวิตข้านอกเมืองกวนโจว ข้าต้องการการปกป้องจากเขา”
“ไม่ได้ ! ” บางคนก็ตะโกนออกมาทันใด บุคคลนั้นคือหวงซวน นางรู้ว่าคนที่ช่วยเสี่ยวหยาในวันนั้นคือบานซู ตอนนี้นางได้ยินว่าเสี่ยวหยาขอตัวบานซู นางก็โกรธทันที “นั่นเป็นองครักษ์เงาที่องค์ชายเก้าจัดให้คุณหนู นอกจากนางแล้ว เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่น”
เสี่ยวหยาเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่อ่อนแอ นางจะทนเสียงตะโกนที่ดังและก้าวร้าวของหวงซวนได้อย่างไร ในเรื่องที่เกี่ยวกับบานซู นางไม่มีความหวังมากในการเริ่มต้น ตอนนี้นางได้ยินหวงซวนพูดอย่างนี้ นางไม่แปลกใจเลย นางกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ถ้าไม่ได้ก็ลืมไปเสีย ทุกอย่างปกติดี ข้า ข้าแค่พูดเผื่อไว้เฉย ๆ ” จากนั้นนางมองไปที่เฟิงหยูเฮง “ข้าจะยังคงไปกับท่านฮูหยินเหยา นอกจากนี้ท่านแม่ของข้าเคยพูดในเวลานั้นว่าเจ้าเป็นผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเรา ไม่ว่าเมื่อไรพระคุณนี้จะต้องได้รับการทดแทน” นางยืนขึ้นและคำนับต่อเฟิงหยูเฮง นางไม่ได้พูดอะไรอีกก่อนที่จะจากไปอย่างเศร้าใจ
เมื่อเห็นการจากไปของนาง หวงซวนรีบวิ่งไปที่เฟิงหยูเฮงอย่างรวดเร็วและพูดซ้ำ ๆ ว่า “คุณหนูส่งบานซูไปที่นั้นไม่ได้เจ้าค่ะ เราให้บานซูอยู่ทางนี้ หากมีอุบัติเหตุบางอย่างเกิดขึ้น เราจะทำอย่างไร แม้ว่าคฤหาสน์นี้จะไม่ขาดแคลนองครักษ์เงา แต่พวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับคนที่เราคุ้นเคย คุณหนูคิดเหมือนกันใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงและวังซวนยิ้มขณะมองหวงซวน ทั้งคู่เข้าใจความรู้สึกของนาง มุมปากของพวกเขาหยักโค้งขึ้นมา รอยยิ้มของพวกเขาทำให้ใบหน้าของหวงซวนรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา “พวกเจ้าสองคนหัวเราะเยาะข้าทำไม ? ข้าคิดถึงคุณหนู สิ่งที่ข้าพูดคือความจริง”
“ข้ารู้” วังซวนหุบยิ้มของนาง “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดถึงคุณหนู เราทุกคนล้วนเห็นแก่คุณหนู” จากนั้นนางพูดกับเฟิงหยูเฮง “หวงซวนพูดถูกเจ้าค่ะ คนอื่นไม่สามารถเปรียบเทียบกับบานซูได้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้าชัดเจนในเรื่องนั้น ไม่ว่าเขาจะไปหรือไม่ก็ตาม ในท้ายที่สุดมันก็ขึ้นอยู่กับความคิดของบานซู”
เสียงพูดไม่พอใจดังออกมากมาจากอากาศ “ข้าจะไม่ไป ! ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยใบหน้าที่ซีดขาว “ปรากฎตัวออกมาพูด อย่ามาพูดราวกับว่าเจ้าเป็นผี”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ร่างของคนผู้นั้นปรากฏพร่ามัว บานซูออกมา “ข้าบอกว่าจะไม่ไป ดังนั้นข้าจะไม่ไป หากคุณหนูยืนยันที่จะส่งข้าไปที่นั่น ข้าจะวิ่งกลับมาแม้ว่ามันจะหมายความว่าข้าจะถูกประหารขอรับ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ใครจะประหารเจ้า ? ”
“องค์ชาย ! ” บานซูพูดอย่างจริงจังมาก “องค์ชายกล่าวว่าเมื่อพระองค์ส่งข้ามาหาคุณหนู คุณหนูก็เป็นเจ้านายของข้า ในอนาคตหากมีวันหนึ่งที่คุณหนูบอกให้ข้าฆ่าพระองค์ ข้าก็จะต้องทำตามที่คุณหนูสั่ง ไม่อย่างนั้นพระองค์จะสั่งคนมาฆ่าข้าขอรับ”
วังซวนและหวงซวนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง “องค์ชายพูดอย่างนั้นจริง ๆ พวกเราเหมือนกันเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงย่อมเข้าใจความรู้สึกที่ซวนเทียนหมิงมีต่อนางเป็นอย่างดี เป็นเพียงว่านางหวังอย่างแท้จริงว่าเสี่ยวหยาจะสามารถร่วมเดินทางไปกับเหยาซื่อได้อย่างเต็มที่ หากความรู้สึกของความบาดหมางเกิดจากเรื่องนี้มันจะไม่ดี
เมื่อเห็นนางลังเล วังซวนกล่าวว่า “เราต้องคิดอีกเล็กน้อย มาดูกันว่าเราสามารถช่วยเสี่ยวหยาด้วยวิธีอื่นได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
รูปร่างของบานซูแกว่งไปแกว่งมาและหายไปอีกครั้ง ก่อนออกเดินทาง เขาพูดทิ้งท้ายไว้ว่า “คุณหนูสามารถทำสิ่งที่คุณหนูต้องการ แต่ข้าจะไม่ไปขอรับ”
หวงซวนยิ้มอย่างมีความสุขพูดกับเฟิงหยูเฮง “คุณหนูจะต้องยอมแพ้ในตอนนี้ บานซูเองที่ไม่ต้องการไปเจ้าค่ะ” แต่นางก็ยังสับสน “เสี่ยวหยาต้องการอะไรอีก ? ”
“ลืมมันไปเถิด” เฟิงหยูเฮงโบกมือ “เรื่องนี้ลืมไปก่อน อย่างน้อยในเวลานั้น เสี่ยวหยาได้ตกลง ทุกวันที่ผ่านไปจะเป็นวันที่ดี ใครจะรู้ว่าเมื่อไรที่ฮูหยินไม่รู้จักนางอีกแล้ว”
ในขณะนี้นางยังไม่เต็มใจที่จะเรียกมารดาของนาง เรื่องนี้ทำให้หวงซวนและวังซวนอ้าปากค้าง อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้
ในวันนั้นพระราชวังของฮ่องเต้กำลังรีบซ่อมแซมตำหนักศศิเหมันต์ กลุ่มคนงานก่อสร้างทำงานซ่อมแซม ราชสำนักยังรีบเร่งในการจัดการการสอบสวนในขณะที่ฮองเฮากำลังเข้มงวดกับตำหนักใน
แต่ในคืนนั้นฟางอี้ได้แจ้งข่าวชิ้นหนึ่งแก่ฮองเฮาซึ่งไม่น่าแปลกใจมากนัก “พระสนมจิงได้เสียชีวิตแล้วเพคะ”
