แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 649 การรวมตัวใหม่

ตอนที่ 649 การรวมตัวใหม่

เฟิงหยูเฮงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ไม่รับการรักษา? หากเจ้าไม่ต้องการจะรับการรักษา เจ้าจะมาหาข้าทำไม?

นางเอื้อมมือไปหาองค์ชายเหลียนและอยากจะถามว่าเขากำลังเล่นอะไรอยู่ เป็นผลให้ไม่เพียงแต่นางไม่สามารถคว้าตัวเขาได้ แต่เมื่อนางมองอีกครั้ง นางก็เริ่มสงสัยว่าดวงตาของเขาหายไปหรือไม่

นางเห็นองค์ชายเหลียนจ้องมองซวนเทียนฮั่วเหมือนเสือที่อดอยากจะตะปบเหยื่อ อะไรคือความแตกต่างระหว่างวิธีการที่เฟิงจินหยวนมองเขา

หวงซวนและวังซวนเอามือแปะหน้าผาก หวงซวนกล่าวว่า “น่าละอายเกินไป เราจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาได้หรือไม่ ? ”

วังซวนส่ายหัวอย่างไร้จุดหมาย “มันสายเกินไปแล้ว”

เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางยังสามารถแก้ไขสิ่งต่าง ๆ ได้เล็กน้อย ดังนั้นนางจึงพยายามลากองค์ชายเหลียนกลับมาก่อนที่เขาจะไปถึงซวนเทียนฮั่ว เป็นผลให้ในขณะที่องค์ชายเหลียนรีบไปที่ซวนเทียนฮั่วก็มีอีกคนหนึ่งวิ่งเข้าหานาง เฟิงหยูเฮงไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา เพราะนางเห็นร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากรถม้าและพุ่งเข้าหานาง เขาตะโกนว่า “ท่านพี่ ! ข้าคิดถึงท่านพี่มากขอรับ ! ”

คำว่าพี่สาวฟื้นจิตวิญญาณของเฟิงหยูเฮงอย่างสมบูรณ์ หลังจากมองดูอย่างชัดเจน นางก็เห็นว่าคนตัวเล็กวิ่งมาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฟิงจื่อหรู

นางกางแขนของนางโดยไม่รู้ตัว องค์ชายเหลียน องค์ชายเจ็ด นางไม่สนใจ นางไม่เจอเด็กคนนี้มาเกือบปีแล้ว นางคิดถึงเขาทุกวันและเป็นห่วงมาก นางเกือบนอนไม่หลับ ในที่สุดเมื่อเขากลับมาอยู่ข้างของนาง เฟิงหยูเฮงต้องการที่จะอุ้มเฟิงจื่อหรูและกอดเขาไว้

แต่ความเป็นจริงพิสูจน์แล้วว่าเมื่อเฟิงจื่อหรูมาถึงตรงหน้าของนาง แขนที่ถูกโอบรอบเอวของเขา อย่างไรก็ตามนางเริ่มตบเขา !

“ข้าสอนเจ้า เจ้าไม่ฟังข้า ! ใครสอนให้เจ้าหนีไปจากบ้าน ! ใครสอนเจ้าให้ไม่ไปเรียน ! ใครสอนให้เจ้าไปที่ชายแดนตะวันออก ! ” มือของเฟิงหยูเฮงตบก้นของจื่อหรูซ้ำ ๆ นี่เป็นฉากที่ไร้ความปราณี และความเจ็บปวดทำให้เฟิงจื่อหรูร้องออกเสียงดัง

“ท่านพี่ ! หยุดตีข้า ข้ารู้ว่าข้าผิด” เด็กต้องการหนี อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหนีจากเฟิงหยูเฮงได้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม เขากำลังสับสน ตอนนี้เขาอายุ 9 ขวบและเขามีพละกำลังมากกว่าเดิม เขาทำงานด้านนอกเป็นเวลา 1 ปี ความสามารถในศิลปะการต่อสู้ของเขาพัฒนาขึ้นเล็กน้อย ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะสามารถช่วยปกป้องพี่สาวของเขาได้ แม้กระนั้นเขาไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้หลังจากกลับมาที่เมืองหลวง เพียงแค่ความแข็งแกร่งที่เขาได้รับมาก็จะไม่เพียงพอที่จะหลุดพ้นจากหญิงสาวที่อ่อนแอ สิ่งนี้ไม่สามารถทนได้ ! “ท่านพี่” เขาขอร้องอย่างไร้ประโยชน์มากยิ่งขึ้น ในท้ายที่สุดเขาก็กล่าวว่า “ท่านพี่ไว้หน้าข้าด้วย! จื่อหรูเป็นผู้ชาย ! ท่านพี่ตีข้าที่อื่นเถอะ อย่าตีก้นข้าเลย มันน่าขายหน้าเกินไป ! ”

เขาหยุดดิ้นและปิดหน้าด้วยมือทั้งสองของเขา เขากลัวว่าเขาจะได้รับการยอมรับ

เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่านางควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี มือของนางหยุดเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “เจ้ารู้จักขายหน้าด้วยหรือ ? เจ้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้ชายหรือ ? ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามเจ้าว่าสิ่งใดที่คน ๆ หนึ่งควรทำ ใครที่ไร้เหตุผลและแอบไปที่ชายแดน ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเดินทางนั้นอันตรายเพียงใด ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าตกอยู่ในอันตรายกี่ครั้ง ? ”

เฟิงจื่อหรูได้ยินและตกใจ เมื่อคิดถึงการเดินทางจากเมืองหลวงไปยังชายแดนตะวันออกอย่างรอบคอบ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ไม่มีอันตรายอะไรมากเลยขอรับ”

เฟิงหยูเฮงชี้นิ้วออกมาอย่างโกรธ ๆ และจิ้มไปหัวของเขาว่า “นั่นเป็นเพราะองครักษ์เงาของฮ่องเต้ตามเจ้าไปอย่างลับ ๆ เพื่อปกป้องเจ้า พวกเขาปกป้องเจ้าจากอันตรายทั้งหมด นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้ามั่นใจได้ว่าสามารถเดินทางปลอดภัย” จากนั้นนางก็ลดเสียงพูดของนาง “เจ้าต้องรู้ว่าเหล่าองครักษ์เงามีไว้ปกป้องฮ่องเต้ ! ขันทีจางหยวนกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้า เขาต้องใช้ความกล้าหาญขนาดไหนเพื่อส่งองครักษ์เงาของฮ่องเต้ไปเพื่อปกป้องเจ้า เจ้าหนูตัวน้อย เจ้าต้องจดจำความมีน้ำใจของเขาไว้”

เฟิงจื่อหรูรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ปรากฎว่าการเดินทางของเขามีคนแอบปกป้องเขา ? และมันก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในระดับนั้น ? ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะไปถึงชายแดนตะวันออกได้อย่างง่ายดาย ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองมีพลัง อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าความจริงจะเจ็บปวดมากขนาดนี้ !

เขาก้มหน้าลงด้วยความสับสน จับมือของเฟิงหยูเฮง เขาเหวี่ยงพวกมันไปมา “ท่านพี่อย่าโกรธ จื่อหรูรู้ความผิดของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะท่านพี่บอกข้า ข้าจะคิดว่าข้ามีพลังมากและจะสามารถป้องกันอันตรายได้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดว่าจะถูกเปิดเผยออกว่าข้าได้รับการคุ้มครองจากคนอื่นเสมอ ดูเหมือนว่าพี่เจ็ดนั้นพูดถูก ข้าไม่ควรทำอย่างนี้ในวัยนี้ ข้าควรกลับไปที่เสี่ยวโจวเพื่อศึกษา”

ดวงตาของเฟิงหยูเฮงสว่างขึ้น “เจ้าคิดเช่นนั้นจริงหรือ ? เจ้าวางแผนจะกลับไปเรียนต่อหรือไม่ ? ”

เฟิงจื่อหรูพยักหน้า “ข้าไม่รู้ว่าท่านอาจารย์ใหญ่จะยังต้องการให้ข้ากลับไปหรือไม่”

“นั่นจะขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง” เฟิงหยูเฮงคิดว่าน้องชายของนางโตขึ้นแล้ว เขาสามารถเดินทางจากเมืองหลวงไปยังฟู่โจวทางตะวันออก มีบางสิ่งที่นางพยายามปล่อยให้เขาทำด้วยตัวเอง หากเขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ นางก็จะให้ความช่วยเหลือบ้าง เช่นนี้นางจะช่วยให้เด็กคนนี้เติบโตอย่างรวดเร็ว และไม่อ่อนแอเกินกว่าความต้องการของนาง “เจ้าควรคิดอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับวิธีการขออภัยจากอาจารย์”

เฟิงจื่อหรูพยักหน้าอีกครั้ง “ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง ตราบใดที่ท่านพี่ไม่โกรธข้ามันก็ดี”

เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและลูบหัวของเฟิงจื่อหรู เด็กคนนี้อายุ 9 ขวบในปีนี้ เขาเกือบจะสูงเท่ากับหน้าอกของนาง อย่างไรก็ตามนางปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ๆ เสมอ มีหลายครั้งที่นางหวังว่าน้องชายคนนี้จะเติบโตอย่างรวดเร็วกลายเป็นผู้ชาย และสามารถที่จะอยู่รอดในโลกด้วยตัวเอง แต่ก็มีบางครั้งที่นางหวังว่าเขาจะยังคงเป็นเด็ก และอยู่ข้างนาง ว่าเขาจะปล่อยให้นางบีบแก้มของเขา และนางสามารถปกป้องเขาได้ตลอดเวลา มอบความรักทั้งหมดให้น้องชายของนางจากชีวิตก่อนหน้านี้ซึ่งดูเหมือนเฟิงจื่อหรูในตัวเขา

แต่น้องชายของนางต้องโตขึ้น เขาอายุเพียง 9 ขวบ แต่เขาก็สูงขนาดนี้แล้ว จะมีวันหนึ่งที่เฟิงจื่อหรูจะสูงกว่านาง เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเป็นความภาคภูมิใจของนาง

นางยิ้มแล้วจับไหล่เด็ก เมื่อมองไปทางรถม้าอีกครั้ง ทหารองครักษ์ของซวนเทียนฮั่วได้ลงดาบลงไปที่ด้านหน้าของรถม้า องค์ชายเหลียนหยุดเรื่องนี้อย่างสิ้นเชิง

ในขณะนี้มีทหารองครักษ์ถามเสียงดัง “เจ้าเป็นใคร ? ออกไปไกล ๆ ! ไม่อย่างนั้นอย่าโทษข้าว่าไร้ความปราณี ! ”

ทำไมจาวเหลียนถึงได้เต็มใจที่จะจากไปเช่นนี้ เขายังพูดด้วยเสียงดังว่า “พวกเจ้าออกไปให้พ้นทาง ข้าแค่อยากดูที่องค์ชายเจ็ดเพียงแวบเดียว แล้วเจ้าล่ะ ? ให้องค์ชายมองดูข้าหน่อย เพียงแวบเดียวก็เพียงพอแล้ว ข้าไม่เชื่อว่าองค์ชายจะสามารถละสายตาได้หลังจากที่องค์ชายมองข้าเพียงแวบเดียว ออกไปให้พ้นทาง”

ทหารองครักษ์ของซวนเทียนฮั่วมองว่าเขาเป็นคนบ้า พวกเขาทั้งหมดปกป้องรถม้า สกัดกั้นและลากองค์ชายเหลียนให้ไกลออกไป พวกเขายิ้มและพยักหน้าเมื่อผ่านเฟิงหยูเฮง “องค์หญิง ท่านกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อไหร่ขอรับ ? ” หลังจากพูดอย่างนี้พวกเขายืนอยู่ที่ข้างเฟิงหยูเฮง

เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สองสามวันก่อน”

ในขณะที่คนคุ้นเคยเหล่านี้คุยกัน จาวเหลียนยังคงจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่วอย่างไม่ละสายตา เขาเห็นซวนเทียนฮั่วยืนขึ้นในรถม้า เปิดม่านออกเล็กน้อยขณะที่เขาก้าวออกจากรถม้า ทุกก้าวและทุกการเคลื่อนไหวมีความสงบและสง่างาม ราวกับว่าเขาเป็นเทพเซียนที่มาจากสวรรค์ แม้แต่ตอนที่เขาเดิน เขาก็ไม่จำเป็นต้องยกเท้า มันราวกับเขาลอยบนก้อนเมฆ

ซวนเทียนฮั่วเดินมาหาเขาแล้ว องค์ชายเหลียนก็เริ่มมีอารมณ์ เขาบ่นซ้ำ ๆ “เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเขาเดินออกมา ใช่แล้ว ! อย่างที่ข้าพูดไว้ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่สามารถเมินเฉยต่อรูปลักษณ์ของข้าได้ แม้แต่เทพเซียนจากสวรรค์ก็ไม่มีข้อยกเว้น”

แม้ว่ามันจะถูกอธิบายว่าเป็นการพูดกับตัวเอง แต่เสียงของเขาก็ค่อนข้างดัง ถึงจุดที่แม้แต่ฝูงชนรอบข้างก็สามารถได้ยินเสียงได้อย่างชัดเจน

หากนี่คืออดีต และบางคนกล้าที่จะมีความมั่นใจเช่นนี้ต่อหน้าองค์ชายเจ็ด เจ้าจะต้องตะโกนออกไป แต่วันนี้เมื่อฝูงชนต้องการใช้วิธีที่คล้ายคลึงกันเพื่อแสดงความไม่พอใจ แต่เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าขององค์ชายเหลียนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

แน่นอนว่าคนผู้นี้สามารถที่จะพูดเช่นนี้ออกมาได้ !

ผู้คนถอนหายใจ จริง ๆ แล้วมีผู้หญิงที่งดงามขนาดนี้ในโลกหรือ ? หากมีการกล่าวว่าองค์ชายเจ็ดนั้นเป็นเหมือนเทพเซียนที่มาจากสวรรค์ ผู้หญิงคนนี้เป็นเทพธิดาที่มาจากสวรรค์ ! ไม่ ไม่ แม้แต่เทพธิดาก็ไม่ได้ดูงดงามเหมือนนาง  คนเราสามารถที่จะมีใบหน้าที่งดงามขนาดนี้ได้อย่างไร ?

ในทันทีมีบางคนที่มีความคิดที่ว่างเปล่าที่เรียกคืนการดำรงอยู่ที่เรียกว่า “นางจิ้งจอก” หรืออะไรทำนองนั้น

ผู้คนมององค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่วเดินไปข้างหน้าทีละก้าว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเสียใจ แต่สวรรค์นั้นทำการจับคู่ที่ดี เทพเซียนถูกจับคู่กับเทพธิดา พวกเขาเหมาะสมกันมาก ในความเป็นจริง มีบางคนที่เตรียมปรบมือของพวกเขาเพื่อเฉลิมฉลองในความคาดหมายของซวนเทียนฮั่วเดินไปที่จาวเหลียน

ความเชื่อมั่นของจาวเหลียนก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เมื่อเห็นว่าซวนเทียนฮั่วกำลังเดินมา หัวใจของเขาก็กระโดดมาอยู่ในลำคอ สิ่งที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับว่าเขาจะได้รับการรักษาอาการป่วยหรือไม่นั้นถูกทิ้งไว้ที่ด้านหลังของจิตใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนจะรูปงามเช่นนี้

ในที่สุดซวนเทียนฮั่วก็หยุด แต่ผลลัพธ์ก็เป็นความผิดหวังอย่างมาก

เขาไม่ได้ยืนอยู่ต่อหน้าจาวเหลียน เขาไม่แม้แต่จะมองไปในทิศทางของจาวเหลียน เขาหยุดห่างจากเฟิงหยูเฮงสองก้าวออกไป และยิ้มอย่างบริสุทธิ์กล่าวกับนางว่า “ข้ากลับมาแล้ว”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า และตอบด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกัน “ยินดีต้อนรับกลับเมืองหลวงเจ้าค่ะ”

ไม่มีการสนทนาเพิ่มเติม แต่มันดูราบรื่นและเป็นธรรมชาติ ไม่มีความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์แม้แต่น้อย จริง ๆ แล้วมันเป็นฉากที่น่าพอใจอย่างมากสำหรับทั้งจิตใจและดวงตา มันทำให้คนรู้สึกว่าองค์ชายเจ็ดและองค์หญิงจี่อันยืนอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจยิ่งกว่าองค์ชายเจ็ดที่ยืนอยู่กับสาวงามคนนั้น

เฟิงจื่อหรูยิ้มและทำลายบรรยากาศที่สงบสุข เขาจับมือของเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “พี่เจ็ดสอนข้าหลายอย่าง ตอนนี้ข้ารู้กลยุทธการทหารหลายประเภท และศิลปะการต่อสู้ของข้าได้พัฒนาไปอย่างมากขอรับ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า และกล่าวกับซวนเทียนฮั่ว “ขอบคุณพี่เจ็ด”

ซวนเทียนหัวส่ายหน้า “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า”

เฟิงหยูเฮงไม่สนใจในเรื่องนั้นต่อไป นางถามเขาว่า “พี่เจ็ดจะกลับไปที่ตำหนักของท่านก่อนหรือจะเข้าไปในพระราชวังของฮ่องเต้เจ้าคะ ? ”

ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “ข้าคิดว่าข้าจะเข้าไปในพระราชวังของฮ่องเต้ก่อน มีหลายสิ่งที่จะต้องรายงานต่อเสด็จพ่อ”

อย่างไรก็ตามนางแนะนำ “ท่านพี่ควรกลับไปยังตำหนักของท่านพี่ก่อน มีบางสิ่งที่ท่านต้องรู้และหลีกเลี่ยงบางสิ่งที่กำลังถูกเปิดเผย”

“หืม ? ” ซวนเทียนฮั่วตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น ? ” จากนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่าง แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อถามอย่างเงียบ ๆ “เสด็จแม่กลับไปที่พระราชวังอย่างปลอดภัยใช่หรือไม่ ? ”

นางยิ้มอย่างขมขื่น “ปลอดภัยเจ้าค่ะ จริง ๆ แล้วนางกลับไปที่พระราชวัง แต่… แต่หลังจากเดินทางกลับไปที่พระราชวัง แต่นางก็ออกมาแล้ว”

ซวนเทียนฮั่วรู้สึกงงงวย “ทำไมนางกลับออกมา ? นางไปไหน ? ” เมื่อคำเหล่านี้ออกมา และไม่สามารถช่วยได้ แต่ต้องตกใจ “เจ้าบอกให้ข้ากลับไปที่ตำหนักของข้าก่อน เป็นไปได้หรือไม่…”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “พี่เจ็ดคาดเดาได้ถูกต้อง”

ซวนเทียนฮั่วพูดไม่ออกเลยว่าเขาไม่ต้องการสิ่งนี้มากแค่ไหน ในเวลานี้ใครบางคนที่ดูเหมือนบ่าวรับใช้ชายวิ่งมาหาพวกเขา ทหารองครักษ์เป็นคนแรกที่จำเขาได้โดยพูดว่า “มาจากตำหนักของเราพะยะค่ะ”

คนที่มานั้นมาจากตำหนักจุนจริง ๆ เมื่อเห็นซวนเทียนฮั่ว เหมือนว่าเขาได้พบทางรอดแล้ว ทันใดนั้นความอ่อนเพลียก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาคุกเข่าบนพื้น เขาร้องไห้ “ในที่สุดองค์ชายก็กลับมา รีบกลับตำหนักก่อนพะยะค่ะ”