เมื่อนางกล่าวเช่นสิ่งนั้นทำให้แก้มของซวนเทียนหมิงเริ่มขึ้นสีระเรื่อ “ไม่ใช่ธุระของเจ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงชำเลืองมองเขาและไม่ถามเขาอีกต่อไป นางแอบหัวเราะ ซวนเทียนหมิงแทบจะพ่นน้ำที่เขาพึ่งใช้บ้วนปากลงบนหัวของนาง แต่ในขณะที่เขาแปรงฟัน เขาเริ่มคิดว่ายาสีฟันและแปรงสีฟันที่เฟิงหยูเฮงให้นั้นดีจริง ๆ
พวกเขาทานอาหารกลางวันในตำหนักหยู เฟิงหยูเฮงมองที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยตับหมูและไตหมู และเริ่มขมวดคิ้ว นางเคาะโต๊ะด้วยตะเกียบของนางแล้วถามซวนเทียนหมิงว่า “พ่อครัวของเจ้าคิดอะไรอยู่ ? ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “เหมือนคนปกติ หลังจากนอนห้องข้า เจ้าควรจะกินสิ่งเหล่านี้” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาเทน้ำแกงสีแดงให้นาง “ชายาที่รักของข้า นี่เป็นอาหารบำรุงร่างกายของเจ้า”
“บำรุงบ้าอะไรกัน ! ” นางเผชิญ “ข้ายังไม่มีรอบเดือนเลย แม้ว่าเราสองคนจะนอนหลับไปด้วยกัน แต่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการพูดคุยภายใต้ผ้าห่ม”
ซวนเทียนหมิงปลอบโยนนาง “ทำอะไรกับมันแล้วกิน พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามีรอบเดือนหรือไม่”
“บ่าวรับใช้ของเจ้ากำลังสงสัยความสามารถของเจ้า ! ” นางเริ่มที่จะตำหนิบ่าวรับใช้ของเขา “พวกเขาไม่ไว้ใจเจ้า”
ซวนเทียนหมิงปลอบโยนนาง “นั่นเป็นเพราะพวกเขาเชื่อใจข้ามากเกินไป พวกเขาจึงจัดหาอาหารบำรุงให้เจ้า กินเร็ว หลังจากกินเสร็จแล้ว เราจะไปดูงานฉลองกัน”
“มีงานฉลองอะไรหรือ ? ” เมื่อได้ยินคำว่างานรื่นเริง เฟิงหยูเฮงก็ตื่นเต้นและดื่มน้ำแกงสีแดง นางถามเขาว่า “มีงานฉลองอะไรบ้าง ? ”
ทั้งสองทานเสร็จและซวนเทียนหมิงส่งบ่าวรับใช้ไปบอกว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแล เฟิงหยูเฮงไม่อยากประหม่า ดังนั้นเขาจึงต้องตักข้าวให้เฟิงหยูเฮงเอง ขณะทำสิ่งนี้เขาเริ่มคิดว่าดูเหมือนว่าเขาจะต้องเรียนรู้การพึ่งพาตนเองได้หลายอย่างเมื่อใช้เวลากับผู้หญิงคนนี้
“ข้าสงสัยว่ามันเป็นใครที่เบื่อและวิ่งไปจุดไฟเผาตำหนักเซียงตอนกลางดึก”
“เจ้ารู้เรื่องนี้ด้วยหรือ ? ” นางเงยหน้าขึ้นมาจากชามของนาง “เจ้ารู้เมื่อไหร่ ? ”
“เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากที่เจ้าหลับไป บานซูมารายงานข้า” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ซวนเทียนหมิงรู้สึกกระวนกระวายใจ “เท่าที่ข้าเห็น ข้าควรจะหาผู้คุ้มกันลับคนใหม่ให้”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้เฟิงหยูเฮงเข้าใจทันที บานซูต้องบอกซวนเทียนหมิงถึงการพลัดหลงกับนาง ดังนั้นนางจึงรีบพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน ไม่มีใครดีไปกว่าบานซู ข้าเป็นคนที่พยายามไม่ให้เขาติดตามข้าเอง แม้ว่ามันจะเป็นเจ้า เจ้าก็ไม่สามารถติดตามข้าไปเช่นกัน”
ในตอนแรกซวนเทียนหมิงต้องการบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเฟิงหยูเฮงดึงสิ่งแปลก ๆ ออกจากแขนเสื้อลึกลับของนางก่อนสิ้นปี เขารู้สึกว่าดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นคำพูดที่เขากำลังจะพูดจึงถูกกลืนลงไป
เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการพูดเรื่องนี้มาก นางจึงรีบเขาว่า “กินเร็ว ๆ หลังจากกินเสร็จแล้วเราจะไปงานฉลองกัน”
เมื่อทั้งสองอยู่ในรถม้า ซวนเทียนหมิงยังไม่เต็มใจ เพราะเขาพบว่าเขาไม่สามารถตามเฟิงหยูเฮงทันเรื่องความเร็วในการกิน ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถในการกิน เมื่อนางทานอาหารบนโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง เขามุ่งความสนใจไปที่การดูนางเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ทานอะไรมาก
ในเวลานี้ทั้งสองนั่งอยู่ในรถ เฟิงหยูเฮงถือขวดแปลก ๆ และดื่มชาข้างใน อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกำลังคิดว่าเขาจะต้องแวะกลางทางก่อนเพื่อซื้ออาหารเพิ่มอีกเล็กน้อย
เขาเหลือบไปที่เฟิงหยูเฮงแล้วขโมยขวดแปลก ๆ “ขอข้าดื่มหน่อย” แม้การดื่มน้ำก็ดี
เฟิงหยูเฮงบอกเขาว่า “วัสดุนี้เรียกว่าแก้ว มีสองชั้นจึงไม่รู้สึกถึงความร้อนเมื่อสัมผัส ข้าจะหาอีกใบให้เจ้าในภายหลัง”
ซวนเทียนหมิงพูดจาสุภาพมาก “ไม่จำเป็น”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “แล้วข้าจะให้เจ้า ! ” มันเป็นกระติกน้ำแบบแก้ว ในมิติของนางมีเยอะมาก
รถม้าของซวนเทียนหมิงมุ่งหน้าไปยังตำหนักเซียง เขาอยากถามคำถามกับผู้หญิงคนนี้สองสามคำว่านางเข้าใจจริงๆ หรือไม่ว่าตำหนักเซียงอันตรายเพียงใด ไม่ใช่ว่านางไม่สามารถเข้าไปข้างใน แต่อย่างน้อยนางก็ควรไปหาเขาก่อน ? แต่เขาก็รู้ว่าเฟิงหยูเฮงเป็นเด็กผู้หญิงที่ตั้งใจมาก นอกจากนี้นางจะทำสิ่งต่าง ๆ ตามที่นางคิด สิ่งที่นางตัดสินใจแม้ว่าพวกมันจะอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม นางก็จะทำทันที ไม่มีใครหยุดนางได้และไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจนางได้
เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ไม่เลวเลยอย่างน้อยนางก็จำได้ว่าวิ่งไปที่ตำหนักหยูเพื่อร้องไห้กับเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
เอื้อมมือออกไปเขาลูบหัวนาง ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้พูดอะไรเลย
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง นางวางคางเล็ก ๆ ของนางบนหัวเข่าของเขา นางพูดพึมพำ “ซวนเทียนหมิง เมื่อข้าเห็นเจ้าครั้งแรกที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ข้าถูกดึงดูดด้วยดอกบัวสีม่วงที่หน้าผากของเจ้า ข้ายอมรับว่าข้าเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเมื่อเห็นใครที่ดูดี แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้านั้นมาจากรูปลักษณ์ของเจ้า ข้าไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเจ้า แต่เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าเห็นในโลกนี้ สำหรับข้า เจ้าเป็นเหมือนชีวิตข้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่สามารถทนกับทุกคนที่ทำให้เจ้าได้รับบาดเจ็บได้ เมื่อข้าคิดว่าลูกธนูเหล่านั้นแทงหัวเข่าของเจ้า ข้ารู้สึกว่าปวดใจมาก”
หัวใจของซวนเทียนหมิงบีบรัดแน่น และเขาจับไหล่ของเฟิงหยูเฮงแน่น กลัวว่าเขาจะทำร้ายนาง เขาดีดหน้าผากนางอย่างรวดเร็ว
“เด็กโง่” เขากล่าว “เมื่อใดก็ตามที่ข้านึกถึงตอนที่เจ้าถูกเฟิงจินหยวนขับไล่ให้ไปอยู่ที่ภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นเวลา 3 ปี ข้าโกรธมากจนข้าแทบจะอดใจที่จะทำร้ายเขาไม่ได้ ข้าเกลียดที่ข้าไม่สามารถมอบสิ่งที่ดีที่สุดในโลกให้เจ้าได้ แม้ว่าเจ้าต้องการให้ข้ามอบแคว้นให้ ข้าก็จะไปพิชิตมันและเอามาให้เจ้า”
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าของนางแล้วมองเขาพูดอย่างจริงใจว่า “นั่นคือเหตุผลที่เราเหมือนกัน เรามีนิสัยเหมือนกัน นั่นคือสาเหตุที่เราถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกัน ซวนเทียนหมิง เมื่อคืนที่ผ่านมาข้าได้ยินซวนเทียนเย่ และคังอี้พูดถึงเรื่องตอนที่เจ้าอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เป็นเพราะซวนเทียนเย่ให้สายลับแฝงตัวอยู่ในกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เจ้าจึงถูกซุ่มโจมตีทันที และกลุ่มนักแม่นธนูของเฉียนโจวก็สามารถเข้ามาในราชวงศ์ต้าชุนได้เพราะเฟิงจินหยวนให้ความช่วยเหลือแบบลับ ๆ บอกข้ามาว่าทั้งสามคนไม่ควรตายหรือ ? ”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ ดวงตาของนางเปล่งรัศมีแห่งความตายออกมา ราวกับว่านางเป็นผู้ส่งสารแห่งความตายที่มาจากนรก หลังจากค้นหาผู้เคราะห์ร้ายแล้ว นางจะค่อย ๆ นำวิญญาณของพวกเขาออกไป และบดขยี้มันเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดใหม่
ซวนเทียนหมิงเริ่มหัวเราะ เขาจับใบหน้าเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮงไว้ในมือทั้งสอง แล้วจ้องมองนาง ดอกบัวบนหน้าผากของเขาพราวระยิบระยับ “นี่คือพระชายาของซวนเทียนหมิง ! ไม่ต้องกังวล ใครก็ตามที่ทำให้เจ้าไม่มีความสุข สามีของเจ้าจะส่งพวกมันไปหาเจ้า เพียงใช้แส้ของเจ้าและทำตามที่เจ้าต้องการ การฆ่าพวกมันไม่ใช่เป้าหมาย เป้าหมายคือเพื่อความสนุกสนาน ซึ่งรวมถึงเฉียนโจวเมื่อเจ้าต้องการมัน ไปกันเถอะ ไปเอามัน ! ”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงเปล่งประกายจากคำพูดของเขาในแบบเดียวกับที่ดวงตาของผู้หญิงบางคนเป็นประกายขึ้นเมื่อเห็นอัญมณีที่สวยงาม พวกเขาเต็มไปด้วยความสุขและความโลภ อย่างไรก็ตามนี่เหมาะสำหรับรสนิยมของซวนเทียนหมิง
ในที่สุดรถม้าก็หยุดที่ด้านนอกของตำหนักเซียง ทั้งสองไม่ได้ลงจากรถม้าเนื่องจากเฟิงหยูเฮงยกผ้าม่านด้านหนึ่งออกไปมอง
ผู้คนมากมายรวมตัวกันเพื่อเพลิดเพลินกับความมีชีวิตชีวา เมื่อคืนที่ผ่านมากำแพงส่วนหนึ่งของตำหนักเซียงถูกไฟไหม้ ไฟกองใหญ่และร้อนทำให้ผนังบางส่วนพังทลาย
พวกเขาได้ยินเสียงของผู้คนพูด ขณะที่คนหนึ่งพูดว่า “ข้าอยากรู้ว่าทำไมไฟถึงไหม้ได้ มีกลิ่นแปลก ๆ และข้าก็ได้ยินว่าดับยากมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นไฟกองเล็ก ๆ แต่ถังน้ำเพียงใบเดียวก็ไม่สามารถดับได้”
“แน่นอน ข้าได้ยินมาว่าต้นไม้ที่เก่าแก่ที่สุดในสวนถูกไฟไหม้”
“พูดเบา ๆ มันจะลำบากถ้าคนในตำหนักได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด นี่คือตำหนักเซียง มันไม่ใช่ตำหนักของเจ้านายท่านอื่น ตำหนักนี้ห้ามล่วงเกิน ! ”
“อ่า! ดูสิองค์ชายเซียงออกมาใช่หรือไม่?”
ตามคนนั้นกล่าว เฟิงหยูเฮงหันความสนใจของนางไปที่ทางเข้าของพระราชวัง นางเห็นซวนเทียนเย่ออกมา ใบหน้าของเขาบูดบึ้งด้วยความโกรธที่ปกคลุมร่างกายของเขาทั้งหมด เขาดูเหมือนช้างที่ตกมัน
ทุกคนต่างพาเงียบไปเพราะพวกเขาแยกย้ายกันไปในทิศทางที่ต่างกัน
เมื่อซวนเทียนเย่ออกมา เขาจ้องตรงไปที่รถม้าของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง
ซวนเทียนหมิงพิงบนรถเข็นด้วยความเกียจคร้านและหลับตาอย่างไม่สนใจเขา
เฟิงหยูเฮงอารมณ์ดี และยกมือขึ้นโบกมือให้เขา “สวัสดีพี่สาม ! ”
ใบหน้าของซวนเทียนเย่นั้นแย่ยิ่งกว่าเดิม
ซวนเทียนหมิงจับมือเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “บอกมาว่าใช้อะไรทำให้เกิดกองไฟขนาดเล็กแต่ไม่สามารถดับด้วยน้ำถังเดียวได้ ? ”
เฟิงหยูเฮงตอบ “แอลกอฮอล์ทางการแพทย์ ! แช่ลูกบอลฝ้ายในมันแล้วจุดไฟ พวกมันค่อนข้างสวยอย่างแท้จริง แต่มันยังไม่ถึงจุดที่ถังน้ำจะไม่ดับ ประชาชนเพิ่งแพร่ข่าวลือเท็จและทำให้มันดูชั่วร้ายเกินไป แต่พวกมันก็ยากกว่าที่จะดับเมื่อเทียบกับไฟปกติ”
ในเวลานี้ซวนเทียนเย่เดินไปหาพวกเขาแล้ว ในขณะที่เดินเขาพูดว่า “ฟังแล้วดูเหมือนว่าน้องสาวจะคุ้นเคยกับไฟที่เผาตำหนักขององค์ชายนี้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้าค่อนข้างคุ้นเคย ท่านสามารถถามข้าได้ ! “
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกล่าวขึ้นมาก่อน “พี่สามจะเป็นคนไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร ? ตำหนักของท่านถูกไฟไหม้และท่านคิดไม่ออก ท่านจึงมาถามน้องสะใภ้ของท่าน หากคำพูดนี้แพร่หลายออกไป พี่สามจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ? ”
ซวนเทียนเย่รู้สึกว่ามีรสคาวหวานเพิ่มขึ้นในลำคอขณะที่เขาสามารถกระอักเลือดทุกเวลา เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะตายด้วยความโกรธโดยทั้งสองในรถม้า ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะฆ่าทั้งสองคนด้วยตัวเอง น่าเสียดายที่เขาไม่เพียงแต่ไร้อำนาจแต่ยังไร้ความสามารถอีกด้วย ซวนเทียนหมิงเป็นคนที่เขายังไม่สามารถเอาชนะได้ และเด็กผู้หญิงที่ดูอ่อนแอเกินกว่าที่จะยืนหยัดต้านลมได้นั้นมีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ที่ไม่ด้อยไปกว่าซวนเทียนหมิง
เขาเดินไปครึ่งทางแล้วหยุดเดินไปข้างหน้า ในเวลานี้รถม้าของซวนเทียนหมิงเริ่มเคลื่อนไหวตามที่เตรียมออกเดินทาง
เขามองรถม้าเริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ เมื่อเขาเห็นเฟิงหยูเฮงยืนขึ้น และแสดงท่าทางราวกับว่านางกำลังยิงธนู การกระทำนั้นแปลกประหลาดเป็นพิเศษและทำให้เขาใจสั่น
เมื่อในที่สุดเขาก็ได้สติกลับมา รถม้าก็หายไปไกลแล้ว เขาเริ่มที่จะพิจารณาบางอย่างเป็นเวลานานจากนั้นสั่งองครักษ์ของเขาอย่างรวดเร็ว “ไปแจ้งองค์หญิงคังอี้ บอกให้นางระวังเฟิงหยูเฮงไว้ด้วย”
องครักษ์ได้รับคำสั่งจากนั้นก็รีบออกไป ซวนเทียนเย่ยืนอยู่ตามลำพัง มองรถม้าที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันเป็นเพียงจุดดำเล็ก ๆ ในที่สุดเขาก็มองไม่เห็น
ซวนเทียนหมิงพาเฟิงหยูเฮงเข้ามาในพระราชวัง เมื่อพวกเขาลงจากรถม้า เขาก็บอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “เราไปคารวะฮองเฮากันเถิด”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว และถามในขณะที่เข็นรถเข็น “รุ่ยเจียกำลังถูกสอนอยู่ด้านข้างพระองค์หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงยกย่องนางว่า “พระชายาของข้าฉลาดมาก”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และถามเขาว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ข้าทำได้ดีหรือไม่กับการโจมตีนั้น ? ”
“แน่นอน เจ้าทำได้ดีมาก ! ” เขาเปิดเผยรอยยิ้มที่มีเลศนัยของเขา “จำไว้ว่าถ้ามีคนทำให้เจ้าไม่มีความสุขในอนาคต ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งอื่นใด เพียงแค่นำแส้ของเจ้าออกมา แล้วกังวลสิ่งอื่น ๆ ในภายหลัง เพียงแค่เฆี่ยนพวกเขาตามที่เจ้าต้องการ หากพวกเขาตาย นั่นคือพวกเขาโชคร้าย หากพวกเขาไม่ตาย หนี้แค้นนั้นสามารถจัดการได้ในเวลาต่อมา”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “นั่นคือความชอบของข้า แต่ถ้าข้าเฆี่ยนแล้วเขากล้าตอบโต้เล่า ? “
“มีอะไรที่ต้องกลัว ถ้าท้องฟ้าถล่มลงมา ข้าจะค้ำมันไว้เพื่อเจ้า มันจะยังจะกล้าตอบโต้เจ้าอยู่หรือ ? ”
นางยิ้มกว้างจนตาหยี จากนั้นนางก็ถามเขาว่า “เราไปตามหารุ่ยเจียกันเถิดว่านางอยู่ที่ไหน”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “เนื่องจากเฉียนโจวเป็นสิ่งที่พระชายาที่รักของข้าต้องการ ไปเก็บค่าเช่าก่อน ! ”
