ตอนที่ 655 ชายแปลกหน้า
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าซวนเฟยหยูกำลังพูดถึงกับชายแปลกหน้าคนไหน มีแขกมากมาย และเป็นการยากที่จะป้องกันไม่ให้คนซึ่งอยู่ที่ห้องโถงรับรองเพื่อเดินไปยังส่วนอื่น ๆ ของคฤหาสน์ นี่อาจเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าชายแปลกหน้าปรากฏตัวนอกเรือนหอ นั่นเป็นการยากที่จะอธิบาย
ในเวลานี้ฝนก็หยุดแล้ว นางพาน้องทั้งสองคนไปหาฉินซื่อแล้วแนะนำให้เด็กสองคนไม่ให้วิ่งเล่นอีก จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืน นำวังซวนและหวงซวนออกไป
คฤหาสน์ของตระกูลเหยาปัจจุบันเป็นสถานที่ที่นางไม่คุ้นเคย ปัจจุบันเหยาซู่อาศัยอยู่ในเรือนที่เฟิงจื่อเฮาเคยอาศัยอยู่ พูดว่ามันค่อนข้างไกลจากสนามหน้าบ้าน
ทั้งสามเดินไปในทิศทางนั้น อย่างไรก็ตามหญิงสาวทั้งสองไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกนางคิดถึงคือการวางแผน
ในขณะเดียวกันชายแปลกหน้าที่ซวนเฟยหยูบอกนั้นอยู่นอกเรือนหอของคู่บ่าวสาว ขณะนี้เขากำลังพูดอยู่กับบ่าวรับใช้สองคน โดยมีคนหนึ่งกล่าวว่า “แขกที่มาฉลองควรไปที่สนามหน้าบ้าน ! ”
เป็นที่ชัดเจนว่าคนผู้นี้อยู่ที่นี่เป็นเวลานาน มันเป็นเช่นนั้นที่บ่าวรับใช้ของตระกูลเหยาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ที่สำคัญที่สุดคือมันไม่สามารถยอมรับได้ ชายคนหนึ่งมาที่เรือนหอของเจ้าสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่และยืนกรานที่จะพบนาง สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
ชายคนนั้นฟังคำแนะนำของบ่าวรับใช้ แต่ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ขอร้องต่อไป “ขอให้ข้าได้พบนางอีกครั้ง ข้ามีบางสิ่งที่ข้าต้องคุยกับนางจริง ๆ ”
“เจ้าทำแบบนั้นไม่ได้” บ่าวรับใช้สองคนนั้นแน่วแน่มาก และพวกเขาก็เรียกให้คนอื่น ๆ มาปิดกั้นทางเข้าอย่างแน่นหนา
เสียงอึกทึกจากภายนอกรบกวนคู่บ่าวสาวที่อยู่ในห้อง หลู่เหยาซึ่งนั่งอยู่บนเตียงเจ้าสาวทันใดนั้นผ้าคลุมของนางก็ดูน่ากลัว
ผู้คนที่อยู่ในห้องของนางเป็นบ่าวรับใช้สองคนกับแม่นมที่มากับนาง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของพวกนางไม่สบาย พวกนางก็รีบปลอบนาง แม่นมรีบดึงผ้าคลุมหน้าและกล่าวอย่างรวดเร็ว “คุณหนู ! วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณหนู ผ้าคลุมหน้าต้องไม่ถูกสัมผัส คุณหนูต้องรอจนกว่าเจ้าบ่าวจะกลับมาในเวลากลางคืนเพื่อเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าค่ะ”
หลู่เหยาเต็มใจฟังเรื่องนี้ได้อย่างไรในเวลานี้ ใบหน้าของนางซีดเซียวจากความกลัว ขณะที่นางคว้ามือของแม่นมแล้วถามด้วยเสียงสั่น “เจ้าได้ยินหรือไม่ ? เป็นเขาที่มา ? ฮะ ? เขามาที่นี่หรือ ? ”
เสียงของนางเต็มไปด้วยความกลัวอย่างที่สุด แม่นมอายุมากแล้วและหูของนางก็ไม่ดีอีกต่อไป ซักพักนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และความสับสนบนใบหน้าของนาง
สำหรับบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่อยู่ข้างนางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าจะมีเสียงจากภายนอก และ…เป็นเสียงของผู้ชายเจ้าค่ะ”
เพียงแค่คำพูดเหล่านี้ทำให้แม่นมดูเหมือนจะจำบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวได้ ในขณะที่นางเกือบจะตกใจ ในที่สุดหลู่เหยากล่าวอย่างรวดเร็วว่า “เขา เขา ! ใช่ เป็นเขา ! ข้าได้ยินไม่ผิดแน่นอน เราควรทำอย่างไร ข้าควรทำอย่างไรดี ? “
แม่นมก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่นางก็ยังหนักแน่นกว่าหลู่เหยา ในขณะที่ปลอบหลู่เหยา นางพูดกับบ่าวรับใช้สองคน “ออกไปดูข้างนอกเร็ว และดูว่าใครเป็นต้นเหตุของความวุ่นวาย”
บ่าวรับใช้สองคนพยักหน้าแล้วออกไป เมื่อพวกนางกลับมา สีหน้าของพวกนางก็แสดงความสยองขวัญเช่นกัน หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “มันคือเขาจริง ๆ เขามาแล้วเจ้าค่ะ ! ”
หลู่เหยาอ้าปากของนางด้วยความตกใจ “เป็นไปได้อย่างไร ? เขาจะมาทำไม ? ท่านพ่อไม่ได้ส่งเขาออกนอกเมืองหลวงหรอกหรือ ? ท่านพ่อบอกว่าเขาจะไม่กลับมาไม่ใช่หรือ ? ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ ? ”
บ่าวรับใช้สามคนไม่รู้ว่าควรพูดอะไร แม่นมคิดซักครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เมื่อเขามา เราต้องหาทางจัดการกับเขา แล้ว… คุณหนูไม่ไปหาเขาหรือเจ้าคะ”
“ข้าไม่ไป ! ” หลู่เหยาตะโกน “แม่นม เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ? เจ้าต้องการให้ข้าไปพบเขาจริง ๆ หรือ ? ”
แม่นมกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “คุณหนูได้ยินบ่าวรับใช้คนนี้ ในเวลาเช่นนี้การแสร้งสมยอมเป็นเรื่องที่ฉลาดที่สุด เราทุกคนชัดเจนเกี่ยวกับพฤติกรรมของเขา ตอนนี้เขาสร้างความวุ่นวายข้างนอกมานานแล้ว มันก็ชัดเจนว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะจากไปหากไม่ได้พบคุณหนู แต่ที่นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลเหยา ไม่ใช่คฤหาสน์ของตระกูลหลู่ หากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป มันถูกสังเกตเห็นโดยผู้คนจำนวนมากขึ้น นั่นจะเป็นปัญหาใหญ่เจ้าค่ะ ! คุณหนูออกไปพบเขาและพูดสองสามคำเพื่อส่งเขาออกไปก่อน ต่อมาบ่าวรับใช้คนนี้จะคิดหาวิธีการติดต่อกับคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ และให้เจ้านายส่งคนมาจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วเจ้าค่ะ”
บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล่าวว่า “ถูกต้อง คุณหนู เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือต้องให้เขากลับไปอย่างรวดเร็ว วันนี้มีคนจำนวนมากในคฤหาสน์ของตระกูลเหยา ถ้าคนอื่นเห็น เรื่องจะแย่กว่าเดิมเจ้าค่ะ”
บ่าวรับใช้อีกคนกล่าว “ชายคนนั้นพูดจาเหลวไหลและกล้าพูดอะไรเสมอ หากคุณหนูไม่ได้ส่งเขาออกไปอย่างรวดเร็ว ข้ากลัวว่าเรื่องนี้จะบานปลายกว่าเดิมเจ้าค่ะ”
หลู่เหยาเข้าใจเหตุผลนี้เช่นกัน แต่ตอนนี้นางเป็นเจ้าสาว แทนที่จะนั่งในห้องเจ้าสาวของนาง นางจะออกไปข้างนอกเพื่อพบผู้ชาย ท้ายที่สุดยังมีบ่าวรับใช้จากตระกูลเหยาที่อยู่เรือน !
แม่นมนั้นเข้าใจสิ่งที่นางกำลังคิดและกล่าวอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้ไม่มีอะไรให้เรากลัว ท้ายที่สุดตัวตนของเขาคือสิ่งที่มันเป็น มันจะอธิบายได้ง่ายถ้ามีคนถาม ตราบใดที่ตัวตนของเขาได้รับการชี้แจงก็ดีกว่าข้อแก้ตัวอื่น ๆ ”
“มันจะดีหรือ ? ” หลู่เหยายังคงกังวลอยู่เล็กน้อย แต่ด้วยสถานการณ์ในสถานะปัจจุบันของนาง นางไม่สามารถลังเลใจได้ต่อไป นางยิ้มและลุกขึ้นยืน แต่ความเกลียดชังส่องประกายแวววาวผ่านดวงตาของนาง “ลืมไปเถิด ข้าจะไปหาเขา ตามข้ามา พวกเจ้าจะต้องจัดการสถานการณ์ต่อไปนี้”
เช่นเดียวกับที่หลู่เหยาจะออกไปข้างนอก กลุ่มของเฟิงหยูเฮงกำลังจะมาถึง
หวงซวนกระซิบวังซวนอย่างเงียบ ๆ “เดาสิว่าใครคือคนแปลกหน้า ? ”
แม้ว่าวังซวนจะไม่ชอบนินทาเหมือนหวงซวน แต่นางก็อยากรู้อยากเห็นมาก และก็เดาอย่างคร่าว ๆ ว่า “สหายเก่าหรือ ? ”
ก่อนที่หวงซวนจะตอบโต้ เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “มีสหายเก่ามากมาย แต่เราต้องดูว่าพวกเขาสนิทกันแค่ไหน การที่คุณหนูตระกูลหลูแต่งงานกับตระกูลเหยานั้นเป็นสิ่งที่ข้าไม่ชอบ แต่พี่ชายใหญ่ชอบนาง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ข้าจะทำได้ ท้ายที่สุดนี่คือตระกูลเหยาไม่ใช่ตระกูลเฟิง มีบางสิ่งที่ข้าไม่สามารถควบคุมได้แม้ว่าข้าต้องการ แต่จะเป็นการดีที่สุดถ้าหลู่เหยาเชื่อฟังและไม่มีความคิดที่ชั่วร้าย ไม่งั้นข้าจะไม่ยกโทษให้นาง”
บ่าวรับใช้สองคนรู้ว่าคุณหนูของพวกนางโกรธ ท้ายที่สุดบรรยากาศอันเงียบสงบของคฤหาสน์ของตระกูลเหยานั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนที่เยี่ยมชมสามารถเพลิดเพลินได้ เมื่อคิดว่าตระกูลอันยิ่งใหญ่นี้กำลังถูกขัดจังหวะโดยหลู่เหยา ใครจะไม่รู้สึกขมขื่นสักหน่อย
“เรามาถึงที่นี่แล้ว” เฟิงหยูเฮงหยุดและนำทั้งสองมาข้าง ๆ พวกนางซ่อนตัวอยู่หลังแผนที่ “ดูสิ” นางชี้ออกไป ทั้งสองมองตามและเห็นหลู่เหยาสวมชุดแต่งงานของนางและพูดคุยกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เรือนที่ห่างไม่เกิน 20 ก้าว “ไปใกล้หน่อย ระวังด้วย”
เฟิงหยูเฮงเป็นผู้นำในการเคลื่อนตัวเข้าใกล้ไม่กี่ก้าว นางหยุดทันทีเมื่อนางมั่นใจว่าได้ยิน
เมื่อทั้งสามเข้าสู่ตำแหน่ง พวกนางได้ยินเสียงของหลู่เหยาค่อนข้างกังวล “ท่านพ่อส่งเจ้าออกไปจากเมืองหลวงไม่ใช่หรือ ? เจ้ากลับมาเมื่อไหร่ ? ”
ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรและจับมือของหลู่เหยา เรื่องนี้ทำให้หลู่เหยาพยายามดึงกลับ อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหลุดพ้นได้ เสียงของชายคนนั้นมีอารมณ์เล็กน้อยในขณะที่เขากล่าวซ้ำ ๆ ว่า “ข้าขอโทษ ข้าขอโทษเหยาเอ๋อ ข้าไม่ควรออกจากเมืองหลวง แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลเหยาจะจัดการแต่งงานกับเจ้าในขณะที่ข้าไม่อยู่ เหยาเอ๋อ ข้าขอโทษ ข้าควรรีบกลับไปก่อนหน้านี้”
หลู่เหยากระทืบเท้าของนางอย่างกะทันหัน แต่นางรู้ว่านางไม่สามารถกระตุ้นเขาได้อีกในเวลาเช่นนี้ นางจึงรีบกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องพูดขอโทษ ไม่จำเป็นสำหรับเรา มีคนมากมายในคฤหาสน์ของตระกูลเหยา เจ้ามาถึงเรือนด้านใน ไม่สะดวกอย่างแท้จริง รีบกลับไปหาข้าที่บ้าน เมื่อข้าไปบ้านในสามวัน มันจะง่ายกว่าที่เราจะพูดคุยกันในคฤหาสน์หลู่”
“แต่…”
“มีเวลาไม่มาก” หลู่เหยาตัดเขาออก “ทำตามที่ข้าพูด และเชื่อฟังข้ารออยู่ที่บ้าน เราไม่ได้พบกันมาหลายเดือนแล้ว และต้องพูดอย่างเหมาะสม”
“เหยาเอ๋อ” ชายนั้นไม่เต็มใจมาก “ข้าออกไปเพียงไม่กี่เดือน เจ้าก็กลายเป็นภรรยาของคนอื่นได้อย่างไร ท่านพ่อไม่ได้บอกกับข้าเช่นนี้ ! ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ข้าจะไม่ออกจากเมืองหลวง แม้ว่าข้าจะพ่ายแพ้ต่อความตาย เหยาเอ๋อ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการใช่หรือไม่ ? ”
หลู่เหยาพยักหน้า “ใช่ ทุกอย่างที่เจ้าพูดนั้นถูกต้อง แต่ไม่มีอะไรที่เราพูดในตอนนี้ เจ้าก็รู้ว่าแม้ว่าข้าจะเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ แต่ข้าไม่ใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของนาง นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่มีที่ยืนในคฤหาสน์นั้น ความหวังทั้งหมดของพวกเขาอยู่ในน้องสาวคนที่สาม นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่ได้พูดในเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ เข้าใจตำแหน่งของข้า หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับการแต่งงานในวันนี้ท่านพ่อ… ท่านพ่อจะตีข้าจนตาย”
ชายผู้นั้นตกตะลึง ใครจะรู้ว่าเขากลัวสิ่งที่หลู่เหยาพูดหรือทำอะไร เขาเงียบไปพักใหญ่
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อทุกคนคิดว่าชายคนนั้นจะไม่พูดอะไรออกมาอีกและจะจากไป ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ดึงหลู่เหยาเข้ามากอดแน่น เขาฝังใบหน้าของเขาไว้ในผมของนาง และดูเหมือนว่าเขากำลังถือสมบัติล้ำค่า
เฟิงหยูเฮงมองเห็นสิ่งนี้และขมวดคิ้วแน่น ขณะที่หวงซวนกล่าวจากด้านข้างว่า “หลู่เหยานิสัยแย่จริง ๆ จริง ๆ แล้วนางมีชายอีกคนหนึ่งอยู่ข้างนอก และผู้ชายคนนี้มาหา นี่ไม่ใช่การดูหมิ่นตระกูลเหยามากเกินไปหรือ ตระกูลหลู่สอนบุตรแบบไหน ? บุตรสาวไร้ยางอายเช่นนี้เกิดมาได้อย่างไร ? ”
วังซวนก็โกรธด้วยเช่นกัน “นางแต่งงานกับคฤหาสน์เหยา สร้างรอยมลทินให้คฤหาสน์ของเหยามากเกินไป แต่…” เมื่อวังซวนพูดจึงมีข้อสงสัยปรากฏบนใบหน้าของนาง
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงก็พูด อย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “พวกเจ้าทั้งสองคนไม่คิดหรือว่าหลู่เหยาดูเหมือนผู้ชายคนนี้ ? ”
หวงซวนรู้สึกงงงวย “เขาเป็นผู้ชายและนางผู้หญิง พวกเขาจะคล้ายกันได้อย่างไรเจ้าคะ ? ”
วังซวนส่ายหัว “ใช่เจ้าค่ะ บริเวณระหว่างคิ้วของพวกเขาคล้ายกัน รูปหน้าของพวกเขาก็คล้ายกัน”
“หืม ? ” หวงซวนได้ยินและมองอย่างระมัดระวัง แต่นางบอกไม่ได้จริง ๆ
สำหรับวังซวน นางเริ่มสงสัยว่า “ข้าได้ยินมาว่าคฤหาสน์ของเสนาบดีมีบุตรชายคนโตที่เกิดมาจากมารดาคนเดียวกับหลู่เหยา ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาถูกใต้เท้าหลู่ส่งออกจากเมืองหลวงเพื่อจัดการธุรกิจบางอย่าง เป็นได้ไหม… ที่จะเป็นเขา ? ”
“พี่ชายและน้องสาว?” หวงซวนตกใจมาก แต่เมื่อนางคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับการสนทนาจากก่อนหน้านี้ นางก็สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ สิ่งที่น่าสงสัยน้อยลงในทันที นางเริ่มวิเคราะห์ด้วยตัวเอง “พี่ชายออกจากเมืองหลวงไปนานและไม่รู้ว่าน้องสาวจะแต่งงานในวันนี้ มารดาของพวกเขาจากไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นความผูกพันของพวกเขาจึงลึกซึ้งอย่างแน่นอน เมื่อรู้ว่าน้องสาวของเขากำลังจะแต่งงานเขาย่อมรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาต้องการมาคุยด้วย นี่คือ…ไม่ไร้ที่ติ แต่สามารถให้อภัยได้”
ด้วยการวิเคราะห์นี้ไม่มีอะไรผิดปกติจริง ๆ
ในเวลานี้หลู่เหยาพูดตามความจริง “พี่ใหญ่ ท่านแม่ของเราล่วงลับไปนานแล้ว เจ้าเป็นญาติโดยตรงของเหยาเอ๋อ พี่ใหญ่รออีกไม่กี่วัน เมื่อเหยาเอ๋อไปเยี่ยมที่บ้านภายในสามวัน เราจะต้องได้คุยกันอย่างแน่นอน”
หวงซวนถอนหายใจ “พี่น้องคู่นี้น่าสงสารจริง ๆ”
การกระทำของพวกเขาถูกเฝ้าดูจนจบ และไม่มีอะไรให้ดูมากนัก ทางด้านนั้นหลู่เหยาและพี่ชายก็กล่าวอำลากัน ชายผู้นั้นได้ออกไปแล้ว ในขณะที่หลู่เหยากลับไปที่เรือนของนางอย่างรวดเร็ว
แต่เฟิงหยูเฮงกล่าวในเวลานี้ “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับพี่น้องสองคนนั้น ? ”
