ความจริงนั้นความคิดของซวนเทียนหมิงนั้นอาจไม่เข้าท่าสำหรับรุ่ยเจีย ค่าใช้จ่ายในการรักษาอาการบาดเจ็บทางร่างกายของนางจะเป็นเงิน 5,000,000 เหรียญทอง
รุ่ยเจียยังไม่รู้เรื่องที่ซวนเทียนหมิงให้คังอี้ชดใช้เงิน 5,000,000 เหรียญทอง นางคิดกับตัวเองว่าถึงแม้ว่า 5,000,000 เหรียญทองจะมากเกินไป แต่ถ้านางสามารถใช้มันเพื่อแลกกับชีวิตของนางเอง เสด็จลุงก็ต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้”
ซวนเทียนหมิงยิ้มและพูดว่า “เจ้าเห็นด้วยยังไม่เพียงพอ เรื่องนี้มารดาของเจ้าต้องเห็นด้วยเช่นกัน ! ”
รุ่ยเจียพูดอย่างใจจดใจจ่อ “ส่งคนไปที่คฤหาสน์เฟิงเพื่อแจ้งท่านแม่ของข้าทันที ท่านแม่จะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน ! ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า และกำลังจะพูด อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงพูดอีกครั้ง “เดี๋ยวก่อน!”
รุ่ยเจียจ้องมองไปที่ด้านข้างของนาง “เจ้าต้องการอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เงิน 5,000,000 เหรียญทองไม่เพียงพอ ข้ายังต้องการดอกบัวหิมะเตียนซานของเฉียนโจวอีก 10 ดอก ข้าต้องการพวกมันพร้อมกับหิมะที่ปกคลุมด้วยหิมะพันปี เอาพวกมันมาที่ราชวงศ์ต้าชุน”
“อะไรนะ” รุ่ยเจียตกใจมาก “เจ้าต้องการดอกบัวหิมะเตียนซาน และเจ้ายังต้องการหิมะพันปีด้วยหรือ” นางจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงราวกับว่านางกำลังมองผู้หญิงบ้า หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งพวกเขาได้ยินว่ารุ่ยเจียหัวเราะ ในขณะที่หัวเราะ นางพูดว่า “เฟิงหยูเฮง เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ ? ดอกบัวหิมะเตียนซานเติบโตในหิมะพันปี แม้ว่าหิมะสามารถคงอยู่ได้โดยไม่ละลายเป็นเวลา 1 เดือนหลังจากที่ออกจากเฉียนโจว เมื่อมันถูกนำมายังเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุน มันก็ละลายหมดแล้ว มันมีประโยชน์อะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงเล่นเล็บของนาง “เอามันมาเพื่อความสนุก”
“เจ้าจะไม่สามารถทำให้พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ ! ”
“ไม่ว่าข้าจะสามารถรักษาพวกมันให้มีชีวิตอยู่ได้หรือไม่นั้นเป็นปัญหาของข้า แต่เรื่องที่ข้าจะได้รับหรือไม่นั้นเป็นปัญหาของเจ้า” เฟิงหยูเฮงมองไปที่รุ่ยเจีย ริมฝีปากของนางขดเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
รุ่ยเจียกัดฟันแล้วพูดว่า “ดี งั้นส่งคนไปที่คฤหาสน์เฟิง และส่งต่อข้อความนี้ให้ท่านแม่ของข้า ! ”
ซวนเทียนหมิงบอกนางกำนัลอาวุโสที่อยู่ด้านข้างของพวกเขาทันที “ข้าจะขอให้เจ้าไปด้วยตัวเอง บอกคังอี้เกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งตกลงกัน จำไว้ว่าถ้าองค์หญิงใหญ่ตกลง พานางไปที่สำนักงานของทางการทันที พร้อมกับเงิน 5,000,000 เหรียญทองที่นางสัญญาเมื่อวานนี้ เขียนในตั๋วสัญญาใช้เงินทั้งหมด ให้เจ้าหน้าที่เก็บบันทึกสิ่งนี้ไว้”
“ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ บ่าวรับใช้ผู้นี้จะไปจัดการทันทีเพค่ะ” นางกำนัลอาวุโสคนนั้นปฏิบัติตาม เดินออกไปทันที
รุ่ยเจียกำลังงงงวย “เงินอะไร 5,000,000 เหรียญทองเมื่อวานนี้ ช้าก่อน ! ” นางต้องการเรียกให้นางกำนัลอาวุโสหยุด แต่นางจะได้ยินได้อย่างไรเมื่อนางเดินออกไปแล้ว รุ่ยเจียมองที่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ทันใดนั้นนางรู้สึกราวกับว่านางถูกหลอกและเอ่ยว่า “พวกเจ้าหลอกเงินท่านแม่ของข้ามาเท่าไหร่ ? ”
ซวนเทียนหมิงแก้ไขนาง “เจ้าหมายถึงการหลอกลวงหรือ ! 5,000,000 เหรียญทองเมื่อวานนี้จะถูกใช้เพื่อช่วยบรรเทาความโกรธของพระชายาข้า 5,000,000 เหรียญทองในวันนี้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า นอกจากนี้ข้าต้องเตือนเจ้าอีกครั้ง มันไม่ใช่เหรียญเงิน มันเป็นเหรียญทอง”
รุ่ยเจี่ยแทบจะกระอักเลือดออกมา ? เฉียนโจวถูกหลอกลวงเงิน 10,000,000 เหรียญทองภายใน 2 วัน “พวกเจ้าวางแผนทำแบบนี้โดยเจตนา ! ” นางตะโกนเสียงดังทำให้แผลของนางเจ็บปวด
เฟิงหยูเฮงมองไปที่นางแล้วพยักหน้า “โดยเจตนา แล้วเจ้าทำอะไรได้บ้าง ? ”
รุ่ยเจียกัดฟันแล้วพูดว่า “อย่าดีใจมากเกินไป ราชวงศ์ต้าชุนมีขึ้นก็ต้องมีลง ไม่ช้าก็เร็วจะมีวันหนึ่งเมื่อพวกเจ้าตกอยู่ในมือข้า เมื่อถึงเวลานั้นพวกเจ้าต้องระวัง ข้าจะให้พวกเจ้าชดใช้สิ่งที่พวกเจ้าทำในวันนี้ ! ”
เฟิงหยูเฮงแสร้งทำเป็นกลัวในขณะที่ยิ้ม “ข้าเป็นหมอที่จะรักษาเจ้า หากเจ้าขู่ข้าเช่นนี้ ข้าจะกล้ารักษาเจ้าได้อย่างไร”
รุ่ยเจียตื่นตกใจแล้วรู้ว่านางทำผิด นางแค่หลับตาเพราะนางจะไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่นางมองไม่เห็น
ในอีกด้านหนึ่งเมื่อนางกำนัลอาวุโวเดินทางไปถึงคฤหาสน์เฟิง คังอี้อยู่ในห้องเขียนหนังสือของนาง คิดว่าจะเขียนจดหมายถึงผู้ปกครองของเฉียนโจวอย่างไร ในขั้นต้นนางควรจะเขียนจดหมายฉบับนี้เมื่อวานนี้ แต่พี่น้องเฉิงทั้งสองคนมาถึงตอนเย็น และมีคนวางยาพิษฮันชิ จากนั้นนางก็ออกจากคฤหาสน์ ดังนั้นนางจึงไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
นางกำนัลอาวุโสถูกเชิญให้ไปที่เรือนโบตั๋น เมื่อคังอี้มาถึง ฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงเฉินหยูก็นั่งลงพร้อมกับนาง เมื่อเห็นคังอี้มาถึง นางกำนัลอาวุโสก็ออกมาทักทาย คังอี้ทักทายกลับด้วยเช่นกัน “เหตุผลสำหรับการมาเยือนครั้งนี้ของนางกำนัลอาวุโสมีอะไรหรือไม่”
นางกำนัลอาวุโสกล่าวว่า “หม่อมฉันไม่กล้าแบกรับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ บ่าวรับใช้ผู้นี้เป็นเพียงบ่าวรับใช้ องค์หญิงใหญ่ทรงใจดีเกินไปเพคะ บ่าวรับใช้ผู้นี้มาถึงวันนี้เพื่อนำสาส์นขององค์ชายหยูและคำขอขององค์หญิงรุ่ยเจียมารายงานต่อองค์หญิงใหญ่เพคะ”
เมื่อได้ยินว่ามีการร้องขอ ในที่สุดอารมณ์ของคังอี้ก็แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในขณะที่นางถามอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้นกับรุ่ยเจีย ? ”
นางกำนัลอาวุโสอธิบายกับพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นโดยสังเขป หลังจากเสร็จสิ้นนางเน้น “อาการบาดเจ็บขององค์หญิงรุ่ยเจียนั้นรุนแรงมากเพคะ แรงจากแส้ส่งผลต่อหัวใจขององค์หญิง บ่าวรับใช้ผู้นี้อาจจะพูดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ แต่หากองค์หญิงยังไม่ได้รับการรักษา กระหม่อมกลัวว่าองค์หญิงจะอยู่ได้เพียง 3-5 วันเพคะ ! ”
ใจของคังอี้บีบรัดแน่นมากขึ้น แม้กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงเฉินหยูก็เริ่มคลั่ง เฟิงเฉินหยูถามอย่างสงสัยว่า “การเฆี่ยนคงจะใช้แรงมาก”
นางกำนัลอาวุโสพยักหน้า “อาจเป็นเพราะความโกรธขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเพคะ ในเวลาที่องค์หญิงใช้กำลังภายใน ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจีอันมีความเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ เมื่อถูกเฆี่ยนองค์หญิงรุ่ยเจียถือว่าโชคดีที่องค์หญิงยังมีชีวิตอยู่ หากเป็นองค์ชายหยูเป็นคนเฆี่ยน องค์หญิงใหญ่จะสามารถประหยัดทองคำได้มากเพคะ”
ตอนนี้ความโกรธของคังอี้พลุ่งพล่าน แต่มันก็ถูกบีบอัดอย่างแรงครั้งแล้วครั้งเล่า นางถามนางกำนัลอาวุโส “ข้าได้รับอนุญาตให้พบเจียเอ๋อหรือไม่ ? ”
นางกำนัลอาวุโสตอบอย่างมีความสุข “นั่นเป็นเรื่องปกติที่จะต้องได้รับอนุญาตเพคะ หากองค์หญิงปรารถนาที่จะเข้าไปในพระราชวังเพื่อเยี่ยมองค์หญิงรุ่ยเจีย องค์หญิงสามารถไปพร้อมกับบ่าวรับใช้ได้เพคะ องค์หญิงแห่งมณฑลและองค์ชายหยูก็อยู่เพคะ องค์หญิงคังอี้สามารถสอบถามองค์ชายหยูด้วยตนเอง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว องค์ชายควรจะกลับไปในเวลานี้เช่นกัน เมื่อวานนี้ฮ่องเต้ทรงพิโรธมากที่มีคนดูถูกพระโอรสอันเป็นที่รักที่สุดของพระองค์ พระองค์ทรงพิโรธมาก พระองค์ต้องการลากคนพูดออกมาและตัดหัวของคนนั้น แต่เป็นฮองเฮาที่ช่วยชีวิตองค์หญิงรุ่ยเจีย หากองค์หญิงคังอี้เข้าไปพระราชวัง องค์หญิงต้องขอบคุณฮองเฮาด้วยตัวเองนะเพคะ”
คังอี้ก็ตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องการ ข้าคิดดูแล้ว ถ้ารุ่ยเจียสามารถอยู่ในพระราชวังได้ นั่นหมายความว่านางได้รับการรักษาที่ดีที่สุด ในเมื่อฮ่องเต้ทรงเอ็นดูนางขนาดมอบผ้าไหมตำหนักจันทรา 2 พับให้นาง ข้ายังต้องกังวลอีกหรือ ? ”
นางกำนัลอาวุโสยิ้มและตอบว่า “องค์หญิงคังอี้สบายใจได้เพคะ หมอหลวงพยายามรักษาองค์หญิงรุ่ยเจียให้ดีที่สุด และพวกเขาใช้ยาที่ดีที่สุดที่มีอยู่เพคะ”
คังอี้รู้ด้วยใจว่ามีปัญหา แต่นางพบว่ามันยากที่จะถามในขณะนี้รุ่ยเจียอยู่ในพระราชวังเทียบเท่ากับการได้เปรียบเหนือนาง ตอนนี้นางเป็นเหมือนเนื้อชิ้นหนึ่งบนเขียง พวกเขาสามารถตัดออกได้ แต่ต้องการมากกว่านั้น
คังอี้ถอนหายใจแล้วจึงหันหาฮูหยินผู้เฒ่าและกล่าวว่า “ท่านแม่ ลูกสะใภ้จะเดินทางไปที่สำนักงานของทางการนะเจ้าคะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
หลังจากคังอี้จากไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็ส่งเฟิงเฉินหยูออกไป หลังจากที่ทุกคนจากไป นางถอนหายใจแล้วพูดว่า “แท้จริงแล้วองค์ชายเก้าต้องการทำอะไร ? ”
ยายจาวอยู่ข้างนาง คิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ดูเหมือน… พระองค์ต้องการที่จะหลอกลวงเอาเงินของนาง ? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจเมื่อนางพูด สิ่งแรกที่โผล่เข้ามาในความคิดของนาง “เฉียนโจวมีเงินหรือ ? พวกเขาจะไม่รับเงินจากสินเดิมของคังอี้ใช่หรือไม่ ? นางยังคงเป็นหนี้ข้า ! ”
ยายจาวคิดกับตัวเองที่นางเป็นหนี้ เมื่อเทียบกับเงิน 5,000,000 เหรียญทองนั้นเป็นสิ่งที่ไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึง ดังนั้นนางจึงกังวลเรื่องอะไร แต่นางไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ นางทำได้แค่ปลอบใจฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้น “พวกเขาจะไม่ทำ ไม่ว่าอย่างไรเฉียนโจวก็เป็นเพียงอาณาจักรเล็ก ๆ เงิน 10,000,000 เหรียญทองนั้นฟังดูเหมือนเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่ควรทำให้พวกเขาใช้สินเดิมขององค์หญิงในการจ่ายออกมา”
“น่าจะใช่” ฮูหยินผู้เฒ่าไตร่ตรอง “จะดีถ้าพวกเขาไม่ใช้มัน สินเดิมของนางทั้งหมดจะถูกนำมาใช้ในกองกลาง หืม ? ” นางคิดบางอย่าง “จุนม่านบอกว่าสินเดิมของพวกนางจะมาวันนี้ใช่หรือไม่ ? มาถึงแล้วหรือยัง ? ”
ยายจาวตอบว่า “ยังไม่ถึงเจ้าค่ะ ท่านฮูหยินผู้เฒ่าไม่ต้องเป็นห่วง ได้ยินว่ามีคุณหนูรองและองค์ชายหยูอยู่ที่พระราชวัง เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน มันคงจะกลับมาพร้อมกับคุณหนูรองเจ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “รออีกสักครู่ คงจะมาถึงแล้ว”
คังอี้ไม่อะไรกับงานของนาง เมื่อมาถึงที่สำนักงานของทางการ นางส่งมอบตั๋วสัญญาใช้เงินให้กับนางกำนัลอาวุโสทันที เมื่อนางกำนัลอาวุโสนำสิ่งนี้กลับไปที่พระราชวัง ฮองเฮาได้กลับมาจากท้องพระโรงแล้วและกำลังพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง “ข้าฝากดูแลจุนม่านกับจุนเหมยด้วย ผู้หญิง 2 คนนั้นถือกำเนิดมาจากอนุของคฤหาสน์เฉิง และมารดาของพวกนางเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาที่นอนกับใต้เท้า พวกนางไม่มีสถานะที่แท้จริง แม้ว่าตระกูลเฉิงจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดียวกับเสนาบดีเฟิง แต่ก็ยังถือว่าเป็นตระกูลที่โดดเด่น ไม่มีการขาดแคลนซึ่งกลอุบายในสถานที่นั้น นางทั้งสองคนถูกรังแกมาตั้งแต่เด็ก หลังจากพวกนางเข้ามาในพระราชวังในช่วงสองปีแรก พวกนางขี้อายและขี้ขลาดมาก และเมื่อฮ่องเต้เสด็จมา พวกนางไม่กล้าแม้แต่จะมอง”
เฟิงหยูเฮงคิดกลับไปหาพี่น้องเฉิงที่นางได้พบเมื่อคืนก่อน พวกนางดูเหมือนจะไม่ขี้ขลาด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากใช้เวลาหลายปีในพระราชวังคงเป็นไปไม่ได้ที่จะยังคงขี้ขลาด ดูเหมือนว่าฮ่องเต้และฮองเฮาจะให้ความสนใจในการฝึกฝนพวกนาง แม้ว่าทั้งสองคนเข้าไปในคฤหาสน์เพียงครึ่งวัน แต่ความเร็วของข้อมูลมาถึงเร็วกว่าเดิมมาก
นางยิ้มให้กับฮองเฮาและกล่าวว่า “เนื่องจากพวกนางแต่งงานกับท่านพ่อ พวกนางเป็นผู้อาวุโสของอาเฮง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะดูแลพวกนางทั้งสองคนให้มากขึ้น”
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดกัน นางกำนัลอาวุโสได้อยู่ตรงหน้าแล้ว คำนับต่อฮองเฮา จากนั้นก็คำนับให้ซวนเทียนหมิง และกล่าวว่า “คำสั่งขององค์ชายสำเร็จแล้วเพคะ นี่คือตั๋วสัญญาใช้เงินเพคะ”
ซวนเทียนหมิงรับ และมอง จากนั้นวางมันไว้ในมือของเฟิงหยูเฮง “รับไว้ เมื่อทองถูกนำเข้าไปในคฤหาสน์ของเจ้าแล้วส่งคืนให้นาง”
ฮองเฮาได้ฟังอยู่นานแล้วว่าทั้งสองร่วมมือกันหลอกลวงเฉียนโจว และนางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เมื่อเร็ว ๆ นี้พระราชวังและเรือนทั้งหมดได้ถูกตัดงบ หากข้าหาเงินมาเพิ่มได้ ฮ่องเต้จะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน” นางกล่าวไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วพูดกับนางกำนัลอาวุโสว่า “องค์หญิงรุ่ยเจียกำลังได้รับบาดเจ็บและอยู่ในพระราชวัง นางใช้ยาราคาแพงและหายากจำนวนมาก นอกจากนี้ยังมีเรื่องของการเรียนรู้มารยาท และการใช้เหตุผลที่ต้องการให้มีผู้สอนด้วย ไปบอกองค์หญิงคังอี้ว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกเพิ่มเข้าไปในค่ารักษาด้วย”
นางกำนัลอาวุโสปฏิบัติตามแล้วมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เฟิงอีกครั้ง เมื่อนางกลับมาอีกครั้งนางถือตั๋วสัญญาใช้เงินอีกฉบับในมือของนาง
ฮองเฮารับมันด้วยความพึงพอใจ ลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับซวนเทียนหมิงว่า “พวกเจ้าสามารถทำสิ่งที่พวกเจ้าต้องการได้ ข้าจะไปหาฮ่องเต้เพื่อหางานทำ”
ซวนเทียนหมิงพูดจาเงียบ ๆ “เจ้าปล่อยให้นางกอบโกยเงินบ้าง”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “การทำงานร่วมกันกับเสด็จพ่อค่อนข้างดี การยอมให้ฮองเฮามีรายได้เล็กน้อยเป็นสิ่งที่ควรทำ ไปกันเถอะ เราควรออกจากพระราชวังได้แล้ว”
เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะออกจากพระราชวัง นางกำนัลอาวุโสก็ถามอย่างรวดเร็วว่า “พรุ่งนี้องค์หญิงแห่งมณฑลจะมารักษาองค์หญิงรุ่ยเจียใช่หรือไม่เพคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่ ทำความสะอาดให้ด้วย ข้าไม่ต้องการให้มีกลิ่นแปลก ๆ ในห้องนั้นอีกต่อไป”
นางกำนัลอาวุโสตอบ “องค์หญิงแห่งมณฑลโปรดอย่ากังวลเพคะ”
ในที่สุดทั้งสองก็ออกจากประตูใหญ่ของพระราชวัง เมื่อออกเดินทางเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ข้าต้องกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อฝังเข็มให้อนุฮันเพื่อรักษาทารกในครรภ์ของนาง เจ้าไม่ควรไปกับข้า ไปตำหนักศศิเหมันต์ ข้ามาที่พระราชวังแต่ไม่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมเสด็จแม่ ไปทักทายแทนข้าด้วย แค่บอกว่าข้าจะไปเยี่ยม และเคารพในวันพรุ่งนี้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ดี นำรถม้าของข้ากลับมาส่งด้วย เดินทางกลับระวังตัวด้วย”
ทั้งสองออกจากพระราชวังไป และแยกทางกัน
ในขณะที่เฟิงหยูเฮงกำลังเดินไปที่ประตูของพระราชวัง นางเห็นกลุ่มบ่าวรับใช้ในพระราชวังกำลังแบกเกี้ยวผ่านไป หนึ่งในนั้นดูคุ้นตามาก นางเหล่ตามองและครุ่นคิด
