ตอนที่ 715 เฟิงเซียงหรู, รู้จักองค์ชายสี่ดีจริงๆ
เมื่อเอ่ยถึงการหาคู่ครอง คนแรกที่ซวนเทียนฮั่วคิดว่าเป็นบุตรสาวคนที่สามของตระกูลเฟิง เขาจึงโบกมือ “เป็นเรื่องที่ดีสําหรับข้าที่จะอยู่คนเดียว นอกจากนี้แม้ว่าน้องสามของเจ้าจะมา แต่ส่วนใหญ่นางก็จะก้มหัวลงและอยู่ด้านหลังใช่หรือไม่ ? ไม่มีความแตกต่างจากการที่ข้าเดินคนเดียว”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างชั่วร้าย “ทําไมเมื่อข้าจะจับคู่ พี่เจ็ดถึงคิดว่าเป็นเฟิงเซียงหรู ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพี่จะโหยหาผู้หญิงคนนั้น ?”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและถามซวนเทียนหมิง “นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของผู้หญิงคนนี้ตลอดทั้งวันงั้นหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงรู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้กําลังคิดอะไรอยู่ เขาส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์และแบมือพื่อแสดงว่าเขาไม่สามารถทําอะไรได้เลย
ซวนเทียนฮั่วก็พูดกับเฟิงหยูเฮงแล้วเท่านั้น “เหตุผลที่ข้าคิดว่าน้องสามของเจ้าคือเจ้าต้องการผลักนางมาอยู่ข้างข้า ประการที่สองข้ายังไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิง นอกจากเทียนเก้อ ข้าไม่สามารถนึกถึงคนอื่นได้”
เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะ “เทียนเก้อเป็นน้องสาวของพี่เจ็ด เราจะไม่นับ” จากนั้นนางก็คิดขึ้นมาว่า “ถ้าพี่เจ็ดไม่ชอบเซียงหรูก็มีทางเลือกอื่น”
ทั้งสองงงงวย “มีใครอยู่อีก ? ”
นางกล่าวว่า “เฟิงจาวเหลียน
ซวนเทียนฮั่วพูดไม่ออก “ลืมไปเถิด ข้าจะไปกับเชียงหรู !”
ดังนั้นเฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดัง และบอกให้เปยจื่อไปที่บ้านของตระกูลเฟิงก่อนเพื่อรับเฟิงเชียงหรูขึ้นมา เปยจื่อเพิ่งได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจากภายในรถม้าและเขาไม่รู้ว่าพวกเขาหัวเราะอะไร แต่มุมปากของเขาก็เริ่มขดตัวโดยที่เขาไม่สังเกต หวงซวนบอกเขาว่า “แม่นางเปยดีขึ้นมาก คุณหนูกล่าวว่านางจะเหมือนเดิมเมื่อก่อนปีใหม่” เปยจื่อยิ้มมากยิ่งขึ้น
รถม้าของราชสํานักมาถึงที่ทางเข้าบ้านของตระกูลเฟิง และหวงซวนกระโดดลงมา เพื่อเชิญเฟิงเซียงหรู หลังจากนั้นไม่นานเฟิงเฟินไดก็ออกมาจากข้างใน นางเปลี่ยนชุดที่นางใส่ตอนกลางวัน และตอนนี้นางสวมชุดสีชมพูยาว ๆ มันสวยงามมาก
ในคืนนี้อารมณ์ของเฟิงหยูเฮงดีมาก นางเอนตัวออกจากหน้าต่างแล้วเห็นและตะโกนว่า “น้องสี่ เจ้าจะออกไปดูโคมไฟหรือ ? ชุดของเจ้าสวยมาก” หลังจากพูดแล้วนางก็มองลงไปอีกฝั่งหนึ่งของถนนว่า “รถม้าขององค์ชายห้ายังไม่มาเลย ทําไมเจ้าไม่รออีกซักหน่อย ?”
เฟิงเฟินไดเห็นเพิงหยูเฮง และอารมณ์ของนางก็ดิ่งลงทันที การควบคุมตนเองของนางก็แย่ลงเล็กน้อย ขณะที่นางขมวดคิ้วและมองด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม นางคิดอยู่เสมอว่า เพราะนี่คือรถม้าขององค์ชายเก้า จึงเป็นการดีที่สุดที่จะไม่พูดมากจนเกินไปและต้องสูญเสีย แต่นางต่อต้านเฟิงหยูเฮงตั้งแต่ยังเด็กและมันก็กลายเป็นนิสัย ตอนนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ตรงหน้านางและใช้ความคิดริ เริ่มที่จะพูด นางจะยอมรับได้อย่างไรถ้านางไม่พูดสักสองสามคํา ? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด องค์ชายเก้าจะหยิ่งแค่ไหน เขาก็ต้องไว้หน้าพี่ชายของเขาไม่ใช่หรือ ?
เมื่อคิดเช่นนี้ เฟิงเฟินไดก็มีความกล้าพอสมควร ยกชุดของนาง นางใช้เวลาสองก้าวในทิศทางของเฟิงหยูเฮง และกล่าวด้วยความเป็นปฏิปักษ์ที่ยิ่งใหญ่ “พี่รองอารมณ์ดี มันคืออะไร เจ้าจะดูโคมไฟหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่ ข้ามารับเซียงหรู”
เมื่อได้ยินว่านางมารับเฟิงเซียงหรู เฟิงเฟินไดก็ยิ่งโมโหมากขึ้น พวกเขาทั้งสองเป็นน้องสาวที่ เกิดมาต่างมารดา ดังนั้นทําไมเฟิงเซียงหรูจึงได้รับประโยชน์ทั้งหมด ในขณะที่นางไม่ได้อะไรเลย ?
“หืมม ! ” เฟิงเฟินไดตะโกนอย่างเย็นชา “ตระกูลเหยากําลังทําพิธีศพในวันนี้ นั่นคือหลู่เหยา ซึ่งถือเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า แทนที่จะยืนเฝ้าศพ เจ้าไม่รู้สึกละอายกับการเดินเล่นตามท้องถนนบ้างหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองสักครู่แล้วพยักหน้า “ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันไม่เหมาะสมเลยที่จะเดินไปตามถนนในวันนี้”
“ใช่แล้ว” เฟินไดกล่าวขณะที่มองนาง “งั้นเจ้าก็รีบกลับไปเร็ว”
“ได้” เฟิงหยูเฮงซื่อตรงมาก “ข้าควรกลับไปยืนเฝ้าศพ เช่นนั้นน้องสี่ควรรีบกลับไปที่ห้องของเจ้าอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนชุดที่แสดงออกถึงความสุขเหล่านี้ให้เป็นชุดไว้ทุกข์ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี้ หลังจากที่เจ้าเปลี่ยนชุดแล้ว เราจะไปที่คฤหาสน์เหยาด้วยกัน”
เฟิงเฟินไดงงงวย “ทําไมข้าต้องไป ? เจ้ามาจากตระกูลเหยา ข้าไม่ใช่ !”
“เจ้าพูดเหล่านี้ออกมาได้อย่างไร ? ” ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงดูดุดันและเริ่มตําหนินาง “เราทั้งคู่ต่างแซ่เฟิง เราทั้งคู่เป็นบุตรของตระกูลเฟิง ดูสิ ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ตามกฎของราชวงศ์ต้าชุน บุตรสาวของอนุในครอบครัวจะต้องนับถือบรรพบุรุษเดียวกันกับบุตรของฮูหยินใหญ่ ครอบครัวของมารดาจะต้องอาศัยบุตรของฮูหยินใหญ่ นั่นคือเหตุผลที่หลู่เหยาไม่ได้เป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องของข้า นางยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าและเซียงหรูด้วย เจ้าอย่าทําตัวไม่สุภาพ กลับไปเปลี่ยนชุดเร็ว ในช่วงเวลาหนึ่งเมื่อองค์ชายห้ามาถึง เราก็สามารถพาพระองค์ไปไหว้ได้”
ด้วยคําพูดเหล่านี้ เป็นไดจึงเหี่ยวแห้ง เฟิงหยูเฮงพูดถูก หากสิ่งต่าง ๆ ถูกวิเคราะห์อย่างแท้จริง นางควรจะไปกับเฟิงหยูเฮง ถ้าเฟิงหยูเฮงต้องยืนเฝ้าศพ นางก็จะได้รับผลกระทบและต้องยืนเฝ้าศพเช่นกัน ความผิดของใครที่เฟิงหยูเฮงเป็นบุตรของฮูหยินใหญ่ และนางเป็นบุตรของอนุ
การแบ่งระหว่างตําแหน่งทั้งสองทําให้เฟินไดกัดฟันของนาง นางจะทําอย่างไร ฮันชิเสียชีวิตไปแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่มีทางหวังว่าจะได้ตําแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ในชีวิตนี้ นางอดไม่ได้ที่จะเกลียดกฏและนึกสาปแช่งราชวงศ์ต้าชุน ในใจของนางความคิดก็ปรากฏขึ้นทันที หากองค์ชายห้าสามารถเป็นฮ่องเต้ได้ เขาจะสามารถเปลี่ยนกฎแบบนี้ได้หรือไม่ ? ในเวลานั้นนางจะเป็นพระชายาเอกและจะกลายเป็นฮองเฮา นางจะเป็นมารดาของแผ่นดิน ใครจะกล้าดูถูกนาง ?
เมื่อนางคิด และมุมปากของนางก็เริ่มขดตัว คนทั้งหมดของนางเริ่มมีชีวิตชีวา
เฟิงหยูเฮงยังคงเอนตัวออกจากหน้าต่างและดูการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของเฟินได มันจะหนีจากดวงตาของนางได้อย่างไร นางแค่ไม่เข้าใจเด็กคนนี้ไร้เดียงสาจริงหรือ ความคิดที่สดใสของนางมาจากไหน ?
“ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่คนของตระกูลหลู่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากมายและไม่ได้ไปยังคฤหาสน์เหยา ดังนั้นเจ้าควรไปดูพลุ!” เฟินไดก็ยอมแพ้กับวิธีการก่อนหน้านี้ของนาง และเปลี่ยนแผนของนาง “การดูพลุนั้นดีมาก มีแค่ปีละครั้ง เจ้าควรมีความสุขกับตัวเองอย่างเหมาะสม” หลังจากพูดแล้วนางก็ยกชุดและมุ่งหน้าไปที่รถม้าที่มาช้า
เฟิงหยูเฮงลดม่านและแบมือเมื่อพูดกับคนที่อยู่ข้างใน “ผู้หญิงคนนั้นอยากจะเป็นฮองเฮามากที่สุด และวางข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไว้ใต้ฝ่าเท้าของนางในขณะที่เปลี่ยนกฏของราชวงศ์ต้าชุน ฮ่า ๆ แค่ดูรูปลักษณ์ที่ร่าเริงของนาง ในฐานะพี่สาวของนาง ข้ารู้สึกอายเกินกว่าที่จะทําลายความฝันของนางต่อหน้านาง ท้ายที่สุดการมีความฝันเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเป็นความจริงสักวันหนึ่ง !”
“เป็นไปได้หรือ ?” ซวนเทียนหมิงกล่าวด้วยความรังเกียจ “ใครจะรู้ว่าบุตรสาวของตระกูลเฟิงถูกสอนอะไรตั้งแต่วัยเด็ก ทําไมพวกเขาทั้งหมดต้องการเป็นฮองเฮา ?”
ซวนเทียนฮั่วโกรธมาก “พวกนางคิดว่าตําแหน่งฮองเฮาเป็นเรื่องง่ายหรือไม่ ? หรือพวกนางรู้สึกว่าการเป็นฮองเฮานั้นสบายมาก ? การเป็นมารดาของแผ่นดินจะเป็นไปได้อย่างง่ายดายเพียงแค่พูดได้อย่างไร ภาระที่วางไว้บนไหล่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ สามารถจินตนาการได้”
ซวนเทียนหมิงหยุดเขาอย่างรวดเร็วจากการดําเนินการต่อ “อย่าเทน้ําเย็นราดศีรษะเด็กผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นถ้านางกลัวและยอมแพ้ครึ่งทาง ชายชราก็จะบ้าไปแล้ว”
ซวนเทียนฮั่วตกตะลึง และในที่สุดก็รู้ว่าฮองเฮาราชวงศ์ต้าชุนในอนาคตน่าจะเป็นเฟิงหยูเฮง และเขาไม่สามารถพูดได้ว่านางควรจะมีความสุขหรือไม่ หลังจากคิดไปซักพัก เขาก็สงบลงแล้วเตือนนางว่า “ในอนาคตเมื่อเจ้าเข้าไปในพระราชวังและกลายเป็นฮองเฮา เจ้าจะไม่สามารถทําสิ่งต่าง ๆ ได้ตามที่เจ้าต้องการ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เข้ารับตําแหน่งเลย”
“เจ้ามีความคิดที่ลึกซึ้ง” ซวนเทียนหมิงกล่าวพร้อมกับซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนฮั่วก็แนะนํานางว่า “ทําได้เลย หากเจ้าไม่เข้ารับตําแหน่งฮองเฮา อาจไม่มีใครในราชวงศ์ต้าชุนที่สามารถทําได้”
ในขณะที่พวกเขาพูดกัน เฟิงเซียงหรูก็มาถึงนอกรถ พวกเขาได้ยินนางพูดกับหวงซวน “โชคดีที่พี่รองมาถึงก่อนเวลา ถ้ามาช้า ข้ากลัวว่าข้าจะถูกชวนเทียนยี่ลากไป”
ได้ยินเสียงของหวงซวน “องค์ชายสี่ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? มันเป็นอะไรเพราะพระองค์เข้าไปในพระราชวังในตอนกลางวัน พระองค์ยังสามารถเดินเล่นตามถนนในตอนกลางคืนได้หรือเจ้าคะ ?”
เฟิงเซียงหรูกล่าวว่า “ในความฝันของพระองค์ ถ้าพระองค์กล้าเดินไปตามถนน ลองดูว่าฮ่องเต้จะไม่หักขาของพระองค์หรือ แต่บุคคลนั้นสามารถดึงความคิดแปลก ๆ ออกมาได้ ใครจะรู้ถ้าพระองค์จะจบลงด้วยการจัดเทศกาลโคมไฟในตําหนักปิง”
ฟังคําพูดของคนนอกรถม้า ซวนเทียนฮั่วรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง สายตาของเขาพูดชัดเจนว่า “นี่คือเฟิงเซียงหรู ?”
นางพยักหน้า อันที่จริงนี่คือเฟิงเซียงหรู
ข้างนอกเปยจื่อได้ยกม่านขึ้นแล้วเชิญเฟิงเซียงหรูขึ้นรถม้า เฟิงเซียงหรูก้มศีรษะของนางและปีนเข้าไปในรถม้าขณะที่เรียกเฟิงหยูเฮง “พี่รอง” หลังจากนั้นนางกล่าวเสริมว่า “พี่เขยรอง”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “อ้าว องค์ชายผู้นี้รู้สึกว่าเจ้าแต่งตัวค่อนข้างดี”
เฟิงเซียงหรูกล่าวทันที “องค์ชายสี่สอนข้าเจ้าค่ะ พระองค์บอกว่าฝ่าบาทจะมีความสุขอย่างแน่นอน” เด็กสาวที่ปีนขึ้นไปครึ่งทางมองขึ้นมา และขอให้เฟิงหยูเฮง “ถ้าพี่รองจะไปดูโคมไฟทําไมพี่รอง…”
ปีก !
มองขึ้นไป นางมองเห็นซวนเทียนฮั่วทันที เด็กหญิงตัวเล็กเสียสมดุลและหล่นลงบันได
เฟิงหยูเฮงทําหน้าตาไร้เดียงสา “เจ้าต้องระวังมากกว่านี้ !”
เฟิงเซียงหรูร้อง นางต้องการที่จะระวังด้วย แต่… นางจ้องที่หวงซวนและกระซิบถามเบา ๆ ว่า “ทําไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ว่า…”
หวงซวนรู้สึกผิด “ข้าต้องการทําให้คุณหนูสามดีใจเจ้าค่ะ !”
“ดีใจตรงไหน มันน่าประหลาดใจมากกว่า !” เฟิงเชียงหรูคร่ําครวญโดยไม่มีน้ําตา ก้นของนางเจ็บจากการตก ลักษณะนี้น่าเกลียดเท่าที่จะทําได้ มีรอยร้าวบนพื้นหรือไม่ ? นางคลานได้หรือไม่ ? นางไม่ต้องการเห็นองค์ชายเจ็ดเช่นนี้ ! น่าอับอายอะไรเช่นนี้ !
“ส่งมือมาให้ข้า” ทันใดนั้นเสียงที่ดังมาจากเบื้องบนลอยอย่างชัดเจน ทันทีหลังจากนี้มือที่สวยงามก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง แขนเสื้อสีขาวปัดแก้มของนางทําให้แก้มของเฟิงเซียงหรูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แต่เสียงนั้นยังกล่าวต่อ “ส่งมือมาให้ข้า ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา”
นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และเห็นคนเหมือนเทพเซียนเอนตัวและยืนอยู่นอกรถม้าของราชสํานัก พระจันทร์ขึ้น 15 ค่ําลอยอยู่บนท้องฟ้า ในช่วงเวลานั้นเฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าถ้านางยื่นมือนางจริง ๆ นางคงดูหมิ่นเทพเซียนผู้นี้
นางลังเลและนั่งลงบนพื้น อย่างไรก็ตามในเวลานี้นางได้ยินรถม้าอีกคันวิ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของถนน เฟิงหยูเฮงดึงซวนเทียนหมิงลงจากรถ นางจํารถม้าได้ทันทีเนื่องจากมีสัญลักษณ์ของตําหนักปิง
ถ้านางจํารถม้าของตําหนักปิงได้ เฟิงเซียงหรูก็จําได้ดีกว่า เพียงแค่มองแวบเดียวมันก็เหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นได้รับความตกใจอย่างมาก นางไม่ต้องกังวลว่าซวนเทียนฮั่วจะเป็นเทพเซียนหรือไม่ นางยื่นมือออกมาและซวนเทียนฮั่วดึงนางขึ้นไปที่รถม้าของราชสํานัก
เฟิงเซียงหรูไม่รอให้คนอื่นโบกมือให้นาง นางก้มศีรษะลงนางนั่งรถม้า เมื่อนางนั่งอยู่ในรถม้า นางได้ยินบ่าวรับใช้จากตําหนักปิงส่งเสียงดัง “โปรดรอสักครู่ คุณหนูสามโปรดรอสักครู่ องค์ชายสี่ ได้สร้างโคมไฟในตําหนักปิง และเชิญคุณหนูสามไปดูเจ้าค่ะ !”
ทุกคนต้องเผชิญกับปัญหา เฟิงเซียงหรู นางรู้จักองค์ชายสี่ดีจริง ๆ !
