แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 707 ถูกทอดทิ้ง

ตอนที่ 707 ถูกทอดทิ้ง

คําพูดขององค์หญิงแห่งกูซูทําให้ทุกคนขุ่นเคืองใจ นอกจากขุนนางสองสามคนจากภาคใต้ที่สนิทสนมกับกูซูมากแล้วคนอื่น ๆ ก็มองนางอย่างไม่มีความสุข แม้แต่ฮองเฮาก็ขมวดคิ้วของนาง

ชวนเทียนเก้อตะโกนอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “องค์หญิงที่ต่ําต้อยของรัฐบริวารและไม่ใช่แม้แต่องค์หญิงของฮองเฮาที่กล้าจะวิ่งไปหาราชวงศ์ต้าชุนเพื่อยั่วยุเรา ? ฮีม ! เจ้าไม่รู้ความรุนแรแรงของสถานการณ์จริง ๆ !”

องค์หญิงแห่งกูซูมองไปทางซวนเทียนเก้อ และกล่าวอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องดูแล นางยังคงถือขวดแก้วต่อไป แต่นางมองชวนเทียนเก้อด้วยความรังเกียจ “สิ่งนี้เรียกได้ว่าเป็นการยั่วยุหรือ ?กูชูเป็นรัฐบริวารของราชวงศ์ต้าชุน เนื่องจากเราผลิตสมบัติแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องนํา มันมาให้ฮ่องเต้ของราชวงศ์ต้าชุนดู” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็โค้งคํานับฮ่องเต้ “ฝ่าบาทโปรดช่วย ข้าด้วย เนื่องจากมีการผลิตน้ําหอมเพียงขวดเดียวเท่านั้น นี่คือสาเหตุที่ขวดนี้ต้องถูกนํากลับไปให้ ช่างฝีมือเพื่อผลิตต่อไป”

สิ่งที่นางพูดมีเหตุผลและวัดได้ ผู้คนในราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว แม้ว่าสิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้นั้นไม่ยกยอนัก แต่ตอนนี้นางกําลังพูดกับฮ่องเต้ พวกเขาไม่สามารถพูดแทรกพวกเขาจะต้องดูว่าฮ่องเต้จะตรัสอะไร

แต่หลังจากรอมานาน พวกเขาเห็นว่าฮ่องเต้ไม่ตอบสนองมากนัก หลังจากรออีกไม่นานพวกเขาก็เห็นฮ่องเต้สูดอากาศสองสามครั้งแล้วครุ่นคิดสักครู่แล้วหายใจเข้า

ขุนนางจ้องมอง เป็นไปได้ไหมว่าฮ่องเต้ได้กลายเป็นคนติดน้ําหอมพันกลิ่นนี้ ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีแม้ว่าน้ําหอมพันกลิ่นจะดี แต่นางก็บอกอย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงการนํามาให้ราชวงศ์ต้าชุนดูเท่านั้นมันไม่ได้ถูกมอบให้กับราชวงศ์ต้าชุน แม้ว่าฮ่องเต้จะชอบ มันก็คงไม่ดีที่จะขโมยมันอย่างเปิดเผย ?

องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูสังเกตเห็นการกระทําของฮ่องเต้ และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อมองไปที่ขวดแก้วในมือของนาง นางกล่าวอย่างจริงจัง “ดินแดนของราชวงศ์ต้าชุนมีขนาดใหญ่และอุดมสมบูรณ์แต่มีไม่มากนักในสิ่งมหัศจรรย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสร้างน้ําหอม จริง ๆ แล้วมันติดอยู่ใน ยุคของการใช้กํายาน เป็นที่รู้กันว่ากซูของเราหยุดใช้กํายานเพื่อสิ่งเหล่านี้เมื่อ 200 กว่าปีที่แล้ว” นางปิดปาก และหัวเราะคิกคักแล้วกล่าวว่า“มันไปไกลเกินกว่าที่คาดไว้จริง ๆ”

คําพูดเหล่านี้ทําให้ใบหน้าและหูของทุกคนเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทําได้เพื่อหยุดนาง เพราะทุกสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องจริง ราชวงศ์ต้าชุนขาดความเคารพอย่างแท้จริง

ในเวลานี้องค์ชายเก้า, ซวนเทียนหมิงก็กล่าวออกมาจากภายในกลุ่มองค์ชาย “มันเป็นแค่ทักษะพิเศษ ราชวงศ์ต้าชุนของข้ามีขนาดใหญ่และมีหลายสิ่งที่จะจัดการ จะมีเวลาว่างในการค้นคว้าสิ่งที่ไร้ประโยชน์เช่นไร นอกจากนี้ถ้าราชวงศ์ต้าชุนรู้วิธีที่จะทําทุกอย่าง เราจะเก็บรัฐบริวารเช่นพวกเจ้าไว้ทําไม ? ถ้าเจ้าชอบค้นคว้าสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่ทุ่มเทค้นคว้าสิ่งเหล่านั้นลงในจิตใจของ เจ้าไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เจ้าไม่ต้องทําอะไรเลย เพียงดูแลอาณาจักรเล็ก ๆ ของเจ้าให้ผ่านไปแต่ละวันเมื่อเจ้าค้นคว้าเสร็จแล้ว มันจะถูกส่งมายังราชวงศ์ต้าชุนของเราในที่สุด เราแค่ต้องรอราชวงศ์ต้าชุนใช้พลังงานเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับอาระจักร ขณะที่เจ้าค้นคว้าน้ําหอมที่เป็นเอกลักษณ์และน้ําหอมพันกลิ่น เรากําลังทําการวิจัยเหล็กกล้า องค์หญิงแห่งกูซู ถ้าเจ้าไม่เข้าใจ แค่ย้อนกลับไปถามท่านผู้นําของกูซูว่าน้ําหอมสําคัญหรือเหล็กของราชวงศ์ต้าชุนใช้ได้จริงสําคัญมากกว่ากัน”

แม้ว่าองค์หญิงเจ็ดนั้นเป็นผู้หญิง แต่นางก็เป็นสมาชิกของราชวงศ์กูซู นางเข้าใจในความหมายของเหล็กกล้า ความเย่อหยิ่งที่เกิดจากขวดน้ําหอมพันกลิ่นก็ได้ถูกระงับไว้ในที่สุด

ขุนนางของราชวงศ์ต้าขุนพยักหน้าและมององค์ชายเก้าด้วยอารมณ์ซาบซึ้ง ทุกคนกําลังคิด :ไม่น่าแปลกใจที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานพระโอรสผู้นี้ ดูว่าพระองค์พูดอย่างไร ด้วยคําเพียงไม่กี่คําพระองค์ก็เอาชนะองค์หญิงผู้นั้นได้ คนอื่น ๆ ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความโกรธ เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีสิ่งเปรียบเทียบจะยังไม่ทราบ เมื่อพบกับสถานการณ์นี้ เราได้ตระหนักถึงสถานการณ์แล้ว !

“ฮัดชิ้ว!”

ในขณะที่ทุกคนถอนหายใจ ฮ่องเต้ก็จามออกมาเสียงดัง เสียงจามนี้ดังมากจนสายทั้งห้องโถงสวรรค์ หลังจากนี้มีคนคิดว่านี่มันยิ่งดังกว่าเสียงตะโกนของฮ่องเต้ในช่วงปีที่แข็งแกร่งของเขา !

จามนี้ทําให้ทุกคนมองข้าม พวกเขาเพิ่งเห็นว่าฮ่องเต้กําลังพัดบริเวณตรงหน้าของเขาด้วยมือของเขาซ้ํา ๆ ในขณะที่คลี่คลายเขาขมวดคิ้วและมองไปที่ขันที่จางหยวนถามว่า “นางกํานัลเหล่านั้นมีพัดหรือไม่ ? ให้พวกนางไปเอาเร็ว !” หลังจากพูดอย่างนี้เขามองไปที่องค์หญิงแห่งกูซูและถามด้วยความสับสน “เจ้าบอกว่าน้ําหอมพันกลิ่นนี้ผลิตมาหลายปีแล้วหรือ ? มันเป็นความภาคภูมิใจของกูซูงั้นหรือ ? ทุกคนชอบหรือไม่ ? ”

องค์หญิงแห่งกูซูตกตะลึงแล้วพยักหน้า หลังจากคิดไปเล็กน้อย “เป็นไปได้หรือไม่ที่ฝาบาทไม่ชอบมัน”

“ฮะ !” ฮ่องเต้ตบต้นขาของเขาทันที “โทษเรา มันสามารถตําหนิเราได้” ฮ่องเต้กล่าวโทษตัวเองเพียงเล็กน้อย “ราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรที่มีขนาดใหญ่ แต่ได้ละทิ้งความรู้สึกของผู้คนในรัฐบริวาร มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วเจ้าถือน้ําหอมอีนี้ไปรอบ ๆ และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ดูเหมือนว่าราชวงศ์ในอาณาจักรเล็ก ๆ อย่างกูซูไม่เคยเห็นอะไรที่เหมือนกับน้ําหอมที่ดีเลย นี่คือความผิดพลาดของเราทั้งหมด”

ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ องค์หญิงแห่งกูซูก็สับสนเช่นกันถามว่า “ฝบาทกําลังจะพูดอะไรเพคะ ?”

ฮ่องเต้โบกมือของเขา “รอสักครู่” จากนั้นเขาก็เปล่งเสียงของเขา และตะโกนให้นางกํานัลทําความสะอาด “พวกเจ้ามาทําความสะอาดเร็ว เอาพัดมาให้ข้าด้วย กําจัดกลิ่นอันน่ากลัวออกไปจากที่นี้อย่างรวดเร็ว ทุกคนในปัจจุบันเป็นขุนนางของราชวงศ์ต้าชุน หากพวกเขาตายจากกลิ่นเหมัน มันจะไม่ดี” ในขณะที่พูดเขาก็ปิดจมูก และถอนหายใจซ้ํา ๆ “องค์หญิงแห่งกูซู ! เราไม่ได้บอกเจ้าจริง ๆ สิ่งที่ไม่ดีมีกลิ่นเจ้ากําลังห้อมล้อมราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ? ข้าเกือบจะหมดสติไปแล้ว”

จางหยวนยืนอยู่ข้างฮ่องเต้ด้วยท่าที่ทนไม่ได้ เขากล่าวอย่างขมขึ้น “แน่นอน มันเป็นกลิ่นแบบไหน ? มันน่าขยะแขยงเกินไป”

ทั้งสองทํางานร่วมกันอย่างสมบูรณ์ ขณะที่บรรดาขุนนาง ฮูหยิน และคุณหนูด้านล่างล้วนเต็มไปด้วยคําถาม แม้แต่พระสนมของฮ่องเต้ก็ยังงงงวย น้ําหอมพันกลิ่นมีกลิ่นไม่ดีหรือ ? มันเป็นไปไม่ได้ ? มันเป็นการรังแกเกินไปที่พูดเช่นนั้น ท้ายที่สุดมันก็หอมมากหลังจากเปิดฝาไม่นาน ถ้ามันถูกนําไปใช้กับร่างกาย แน่นอนมันจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่เมื่อพวกเขาได้กลิ่นตอนนี้ มันไม่ได้พูดเกินจริงอย่างที่ฮ่องเต้ได้กล่าวไว้ ! ในความเป็นจริงมันเป็นกลิ่นที่ดีมาก

ในขณะที่คนไม่รู้ว่าฮ่องเต้หมายถึงอะไร แต่ตั้งแต่ฮ่องเต้ตรัสเช่นนั้น พวกเขาไม่สามารถพูดได้ว่าน้ําหอมพันกลิ่นดี พวกเขาได้แต่ปิดจมูกตามเท่านั้น

หลังจากการประกาศของฮ่องเต้และจางหยวน คนต่อไปที่จะเห็นด้วยคือองค์ชายเจ็ด, ชวนเทียนฮั่วเขายืนขึ้นและคํานับฮ่องเต้โดยกล่าวว่า “เสด็จพ่อได้โปรดยกโทษ ให้ลูกด้วยอนุญาตให้ลูกกลับมาที่นี้หลังจากกลิ่นในห้องโถงจางหายไปจนหมด”

ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ ใช่ ออกไปเร็ว สถานที่นี้ไม่เหมาะกับเจ้าจริง ๆ ”

ชวนเทียนฮั่วเดินออกไป ในที่สุดเมื่อเขาออกจากห้องโถง เขาสูดหายใจลึกๆ ที่พูดเกินจริงทุกคนดูสิ่งนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่คิดว่าสิ่งนี้มีกลิ่นไม่ดี การเคลื่อนไหวของซวนเทียนฮั่วในขณะที่สูดลมหายใจนี้ทําให้คนอื่นลองและลอกเลียนแบบเขา แต่พวกเขาอยู่ในห้องโถงและสิ่งที่พวกเขาได้กลิ่นก็คือน้ําหอม เมื่อพวกเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ นี้ก็มีบางคนที่คลั่งไคล้ และคุณหนูเริ่มไอ

ดังนั้นคุณหนูที่ได้ลอกเลียนแบบเขาเพื่อทําสิ่งเดียวกันกับที่องค์ชายเจ็ดที่เหมือนเทพเซียนทํานั้นไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป !

จาวเหลียนก็วิ่งออกไป เขาเป็นคนแรกที่ติดตามเขา เขาไม่มีโอกาสพูดอะไรกับฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย ยกชุดของเขา เขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่วิ่งเขาตะโกนว่า “สวรรค์ ! ถ้าข้าอยู่ในห้องโถงนี้ คอของข้าจะต้องมีปัญหา !”

คนอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งตามจาวเหลียนออกไปข้างนอก …

อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ข้างใน หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็ยังอยู่ในเวลานี้องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง และนางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว นางเริ่มรู้สึกสงสัยอย่างลึกซึ้งต่อสิ่งที่อยู่ ในมือของนาง

ฮ่องเต้ยังคงตรัสต่อไป “องค์หญิงเจ็ด ! เราไม่โทษเจ้า ท้ายที่สุดแล้วรัฐบริวารเล็ก ๆ ก็ไม่ได้มีความรู้อะไรมากมาย เจ้าเชื่อว่าสิ่งนี้มีกลิ่นหอมและไม่มีอะไรที่สามารถทําได้เกี่ยวกับเรื่อง นี้มันเป็นเพียงแค่เรื่องที่ไม่เคยเห็นสิ่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นน้ําหอมอย่างแท้จริง”

ในที่สุดองค์หญิงแห่งกูซูก็เข้าใจในสิ่งที่ฮ่องเต้หมายถึงอย่างแท้จริง แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะถาม“ฝ่าบาทหมายความว่า…. ฝาบาทเคยเห็นบางสิ่งที่หอมกว่าน้ําหอมพันกลิ่นนี้หรือเพคะ ?”

ฮ่องเต้โบกมือของเขา “เจ้าหมายถึงอะไรที่หอมกว่านี้ ด้วยสิ่งที่เจ้าดมถ้าได้กลิ่นมากขึ้นมันจะไม่ฆ่าคนหรือ! องค์หญิงน้อยแห่งกูซู ! เราไม่สามารถจัดการกับกลิ่นนี้ได้ใช่เลย ฟังเราไม่สามารถระบุได้ว่าน้ําหอมนั้นดีหรือไม่ดีตามปริมาณกลิ่น ที่จะขึ้นอยู่กับคุณภาพ เพียงแค่การมีกลิ่นหอมไม่เพียงพอ นอกจากนี้ยังมีความบริสุทธิ์ในขณะที่ไม่ฉุน มันควรทําให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้กลิ่น ไม่ควรทําให้ทุกคนขมวดคิ้ว เห็นเจ้าเจ็ดของเราหรือไม่ ? เขากลัวว่าจะหมดลมหายใจนอกจากนี้มันไม่ใช่แค่ว่าน้ําหอมจะมีกลิ่นที่ดีหรือไม่ มันยังคงลอยอยู่ในอากาศเป็นเว ลานานสีของน้ําหอมก็สําคัญเช่นกัน” ตามที่ฮ่องเต้พูดเขาชี้ไปที่ขวดเคลือบที่บ่าวรับใช้ในพระราชวังถือไว้สําหรับองค์หญิงแห่งกูซู “มองสิ่งที่เจ้ามี แม้จากที่ไกลออกไป เราจะเห็นได้ว่าสีของของเหลวในนั้นเป็นสีแดงใช่ไหมหากใช้ของเหลวสีนี้กับเสื้อผ้า มันจะไม่ย้อมสีเสื้อผ้าหรอกหรือ ? มันเป็นอะไรกชูร่ํารวยจนเจ้าสวมใส่เสื้อผ้าเพียงครั้งเดียวแล้วทิ้งหรือ ?”

ไม่มีใครคาดคิดได้ว่าฮ่องเต้ซึ่งเป็นผู้ปกครองที่มีเกียรติของอาณาจักรจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้หญิงใช้เป็นน้ําหอม เขายังสามารถพูดเกี่ยวกับมันได้อย่างแม่นยํามาก และมันเป็นมากกว่าองค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูจะสามารถรับมือได้ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถงด้วยสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของนาง เมื่อมองกลับไปที่น้ําหอมพันกลิ่นของนาง นางเริ่มตั้งคําถามกับมัน

ในอีกด้านหนึ่ง เฟิงหยูเฮงก็เริ่มยิ้มอย่างขมขื่น นางแค่คิดว่าสิ่งต่าง ๆ ที่ฮ่องเต้พูดนั้นไม่ใช่สิ่งที่นางพูดกับพระชายาหยุนเมื่อนางมอบน้ําหอมให้อีกฝ่าย ? นั่นเป็นแบรนด์ที่แพงมากที่นางนําออก มาจากมิติของนาง บางสิ่งที่คนโบราณทํากันจะเปรียบเทียบได้อย่างไรตอนนี้ตําหนักศศิเหมันต์ถูก เผาไหม้ไปแล้ว พระชายาหยุนและฮ่องเต้ก็มีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้นฮ่องเต้ต้องได้กลิ่นน้ําหอมที่ พระชายาหยุนใช้และได้ยินเหตุผลนี้ ดังนั้นเขาจึงสามารถพูดได้ในวันนี้

ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่แค่ฮ่องเต้ที่พูดสิ่งนี้ แม้แต่ชวนเทียนหมิงก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้“องค์หญิงแห่งภูซู อย่าโทษเสด็จพ่อและองค์ชายผู้นี้ที่แนะนําเจ้า น้ําหอมพันกลิ่นของเจ้ามีกลิ่นที่น่ากลัวจริง ๆ รีบทิ้งเร็ว ! แต่เจ้าจะต้องไม่เทลงในเขตแดนของราชวงศ์ต้าชุน ! เททิ้งเมื่อเจ้ากลับไปภาคใต้หรือไกลกว่านั้นก็ยิ่งดี !”

Related