แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 345

เสียงอันเย็นยะเยือกมาจากอากาศ พายุเริ่มอ่อนลง แต่ไม่หยุดลงเมื่อมีคนมาถึงตรงหน้าทั้งสอง

เฟิงหยูเฮงมองไปที่คนผู้นั้นและกล่าวว่า “ในความเป็นจริงหากเป็นการต่อสู้ เจ้าจะไม่สามารถเอาชนะบ่าวรับใช้ของข้าได้ หากเป็นการต่อสู้โดยอาศัยความดุร้าย เจ้าก็จะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย การโจมตีของเจ้านั้นทื่อตรงและโหดเหี้ยมกว่าเล็กน้อย ข้ากลัวว่าหวงซวนจะแพ้” ขณะพูดอย่างนี้นางตบไหล่หวงซวน “ไม่เป็นไร แม่ทัพบุมาคุยกับองค์หญิงแห่งมณฑลนี้เกี่ยวกับอดีต อย่ากังวลมากนัก” จากนั้นนางเงยหน้าขึ้นมองบุชงแล้วยิ้ม และกล่าวว่า “ท่านก็ไม่ควรกังวลเช่นกัน ผ่อนคลาย องค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้ไม่ได้กินคน”

คนที่มาคือบุชง เขากลับมาที่เมืองหลวงในช่วงงานฉลองปีใหม่เพื่อรายงานภารกิจของเขา เมื่อเดือนหนึ่งผ่านไปแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องเตรียมตัวกลับค่ายทหารตะวันออก เขามาที่พระราชวังเพื่อรับฟังการบรรยายสรุปครั้งสุดท้ายจากฮ่องเต้ก่อนออกเดินทาง อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเขาจะเจอเฟิงหยูเฮง

ในวันที่เขากลับมาที่เมืองหลวง ทั้งสองพบกันบนถนน เขารู้สึกเพียงว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นต่างจากผู้หญิงที่เขาพบเมื่อสามปีแล้ว เฟิงหยูเฮงที่เขารู้จักก่อนหน้านี้อารมณ์ไม่ดี แต่นางไม่มีความดุร้ายเช่นนี้ การพบปะในวันนั้นทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังมองคนแปลกหน้า

หลังจากใช้เวลาช่วงปีใหม่ในเมืองหลวงเขาได้สอบถามไปทั่ว อย่างไรก็ตามยิ่งเขาได้ยินมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น เฟิงหยูเฮงมีชื่อเสียงในเรื่องความสามารถทางการแพทย์ของนางนอกเหนือจากเหยาเซียน  ตาของนาง แต่เฟิงหยูเฮงฝึกการยิงธนูตั้งแต่เมื่อใดกัน ? นางเรียนศิลปะการต่อสู้เมื่อใด ? เมื่อใดที่นางพัฒนาความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับองค์ชายหยูที่น่ากลัวคนนั้น

ในโลกนี้นอกเหนือจากองค์ชายเจ็ดแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถเข้าใกล้องค์ชายเก้าได้ ในเมืองหลวงมีผู้หญิงมากมายที่ชื่นชมเขารวมถึงฉิงเล่อ ความชอบในตัวเขานั้นเป็นความลับ หากมีใครแสดงความรู้สึกของพวกเขาอย่างที่ฉิงเล่อมีนั้น คฤหาสน์ของพวกเขาก็จะถูกเผาเพื่อเป็นการปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อเขายังเด็ก เขาให้บิดาไปสู่ขอที่นางที่คฤหาสน์เฟิง ในเวลานั้นเฟิงหยูเฮงหมั้นกับองค์ชายเก้าแล้ว ตระกูลบุได้กัดฟันไปสู่ขอนางให้เขาโดยกลัวว่าจะถูกตอบโต้โดยองค์ชายเก้า แต่องค์ชายเก้าไม่ได้ตอบสนองต่อมันแม้เล็กน้อย ในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม หากตระกูลเฟิงกล้าบังคับให้จัดงานแต่งงาน เขาจะจุดไฟเผาตระกูลเฟิง

ทุกคนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องตลกของการมีส่วนร่วม อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าทั้งสองจะลงเอยด้วยกันอย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้เขาเชื่อว่ามันคือซวนเทียนหมิงที่ยึดมั่นกับเรื่องนี้ หลังจากตรวจสอบสองสามครั้ง ในที่สุดเขาก็พบว่าเฟิงหยูเฮงยึดมั่นกับซวนเทียนหมิงยิ่งกว่าชีวิตของนางเอง

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บุชงก็ไม่สามารถเข้าใจได้ เกิดอะไรขึ้นกับการที่คนสองคนที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กันกลับสนิทสนมกันในทันที ทำให้เขาไม่มีโอกาสเลย

“อาเฮง” บุชงมองไปที่เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขา นางมีคิ้วที่สวยงาม ดวงตาที่แวววาว ผิวสีชมพูอ่อนที่โผล่ออกมาจากใต้เสื้อของนางและริมฝีปากบาง ทุกคนบอกว่าคนที่มีริมฝีปากบางเช่นนี้ส่วนใหญ่จะอารมณ์ดี แม้กระนั้นเขารู้สึกว่าพวกเขารักกันแบบผิด ๆ ยกตัวอย่างเช่นระหว่างผู้หญิงคนนี้กับซวนเทียนหมิงความรักมีน้อย

“แม่ทัพบุ” เฟิงหยูเฮงตอบ และมองไปรอบ ๆ ก่อนที่สายตาของนางจ้องมองดาบที่สะโพก “สามารถนำดาบเข้ามาในพระราชวังได้ ดูเหมือนว่าแม่ทัพบุมีประโยชน์ต่อเสด็จพ่อมาก” นางจงใจ ย้ำคำสองคำว่าเสด็จพ่อ ในเวลาเดียวกันนางสังเกตเห็นว่าบุชงห่อไหล่เล็กน้อย

“แต่ฮ่องเต้ก็ทรงปฏิบัติต่อองค์หญิงเป็นอย่างดี องค์หญิงแห่งมณฑลก็สามารถเข้าออกพระราชวังได้อย่างอิสระ ในความเป็นจริงข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานแสดงตนเลย”

“ใช่” นางพยักหน้า “แค่จำข้าได้ก็พอแล้ว แม่ทัพบุค่อนข้างดุร้ายเมื่อมาถึงก่อนหน้านี้ นั่นทำให้องค์หญิงแห่งมณฑลค่อนข้างหวาดกลัว โชคดีที่ข้าสบายดี มิฉะนั้นถ้าข้าหวาดกลัว บางทีตระกูลบุอาจจะต้องจ่ายค่าทำขวัญ”

บุชงตกใจและไม่เข้าใจความหมายของการจ่ายเงิน หวงซวนกล่าวแทนเฟิงหยูเฮง “องค์ชายเก้าทรงโปรดปรานคุณหนูของข้าเสมอ หากพระองค์พบว่าแม่ทัพบุทำให้คุณหนูตกใจ องค์ชายจะต้องคุยกับตระกูลบุ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงควรระมัดระวังอย่างยิ่งเมื่อเดินในบริเวณของพระราชวัง”

“หืม ! ” บุชงตกใจ ด้วยความโกรธเขาจ้องที่หวงซวน

หวงซวนจะกลัวสิ่งนี้ได้อย่างไร ในขณะที่นางจ้องกลับ การแข่งขันระหว่างทั้งสองนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงเริ่มหัวเราะคิกคัก ขณะที่พวกเขาได้ยินนางกล่าวว่า “แม่ทัพบุเป็นคนที่มีจิตใจกว้างขวาง กล้าโกรธบ่าวรับใช้ และไม่ต้องกังวลกับการสูญเสียสถานะ”

บุชงยังรู้สึกสับสนเล็กน้อยจากการได้ยินนางพูดแบบนี้ เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง แม้กระนั้นเขาเรียกสติของเขากลับมาทันที ทันใดนั้นความดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาในขณะที่เขาพูดว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เจ้ามาประลองกับแม่ทัพผู้นี้”

“ไม่สามารถใช้อาวุธในพระราชวังของฮ่องเต้ได้” เฟิงหยูเฮงเตือนเขา “แม่ทัพควรใช้ความสามารถในสนามรบ และไม่ทะเลาะกับเด็กสาว”

เมื่อพูดอย่างนี้นางก็เริ่มเดินไปข้างหน้า เมื่อพิจารณาว่านางเตี้ยแค่ไหน นางแทบจะสูงไม่ถึงข้อศอกของเขา แต่บุชงก็ยังคงปิดเส้นทางของเฟิงหยูเฮง

หวงซวนอยากจะบอกว่าเขาเป็นคนไร้ยางอาย แต่ก่อนที่นางจะพูดอะไรก็ได้ เฟิงหยูเฮงก็ยกมือขวาขึ้นและทำมือเป็นกรงเล็บ จากนั้นนางก็ตะปบลงที่คอของบุชง

บุชงเคลื่อนไหวเร็วมากและถอยหลังไปหลายก้าว ในเวลาเดียวกันเขายกมือขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากเฟิงหยูเฮง แม้กระนั้นเขาเห็นเด็กสาวตรงหน้า เขารีบดึงมือของนางกลับไป โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางก็มาถึงข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว

เขาดึงร่างกายของเขาเข้ามา แล้วเบนศีรษะเพื่อหลบ เขาเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อจับเฟิงหยูเฮง น่าเสียดายที่เขาจับไม่ได้ เฟิงหยูเฮงยังไม่รู้จักราชวงศ์ชิงในสมัยโบราณ แต่นางมีร่างเล็กที่คล่องแคล่วมาก เมื่อบุชงเอื้อมมือจับนาง นางก็เลิกโจมตีแล้ว เปลี่ยนเป็นการป้องกัน เอวของนางโค้งเหมือนธนูในขณะที่นางแทบไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีแบบกวาด

บุชงไม่คิดว่าการเคลื่อนไหวของเฟิงหยูเฮงจะเร็วมาก เขาเริ่มใช้งานพลังภายในแล้วเริ่มทะยาน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คิดว่าในทันใดที่เขาถีบลงบนพื้น เขารู้สึกว่าเท้าของเขาชา ในความประหลาดใจของเขาเขามองลงไป เขาพบผ้ายาวและบางห่อรอบน่องของเขา ปลายอีกด้านของผ้าอยู่ในมือของเฟิงหยูเฮงที่ดึงอย่างแรง นางดึงบุชงลงมา จากนั้นนางก็ออกแรงเพิ่มและโยนเขาออกไป ทำให้เขาดูเหมือนลูกธนูที่ถูกปล่อยออกมา

แต่บุชงเป็นแม่ทัพที่มีประสบการณ์การต่อสู้มาก่อน และความสามารถในการต่อสู้ของเขาค่อนข้างดี ในสถานการณ์ที่เขาไม่รู้รายละเอียด เขาตกหลุมกลอุบายของเฟิงหยูเฮง แม้กระนั้นในกระบวนการของการถูกโยน เขาพยายามที่จะฟื้นพลัง

ผู้คนที่มีความเชี่ยวชาญในการต่อสู้มักจะตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ การต่อสู้ครั้งนี้กับเฟิงหยูเฮงทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลินอย่างมาก หลังจากลงถึงพื้น เขาไม่ได้ใช้เวลาพักสักครู่ก่อนโจมตีอีกครั้ง

ในตอนแรกหวงซวนต้องการไปต่อสู้เพื่อเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “แค่ยืนอยู่ข้าง ๆ ข้า อยากรู้จริง ๆ ชายหนุ่มที่พยายามฆ่าเด็กสาวบนเส้นทางในพระราชวัง ทุกคนจะมาทำอะไรกับคนไร้ยางอายเช่นนี้ ! ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้บุชงรู้สึกอายเล็กน้อย ความตั้งใจดั้งเดิมของเขาคือการเรียนรู้จากการประลอง เขาแค่ต้องการทดสอบพื้นฐานศิลปะการต่อสู้ของเฟิงหยูเฮง เขาต้องการดูว่านางมีทักษะที่ไม่สามารถใช้งานได้จริงหรือ ถ้านางรู้ศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง นี่ยังไม่ใกล้เคียงกับการพยายามฆ่านาง

แต่เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขาโหดร้ายเกินไป จากคำพูดของเขาจนถึงการกระทำของเขาจนถึงขณะนี้ที่ทะยานไปข้างหน้า เขามักจะโจมตีอยู่เสมอ สิ่งที่เขารู้สึกคืออย่างหนึ่ง สิ่งที่คนอื่นเห็นคืออีกอย่างหนึ่ง อาเฮงเข้าใจผิดเขา

เมื่อคิดในเรื่องนี้บุกงก็ชะลอความเร็วไปข้างหน้า เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮงเขาอยากจะบอกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรก็ได้เฟิงเฟิงหยูเฮงก็มาถึงหน้าเขา เขาชะลอตัวลง แต่นางก็ไม่ทำตามที่เขาเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมีเวลาบิดผ้าเป็นสิ่งที่คล้ายแส้ นางก็เริ่มใช้แส้โจมตีเขา

เพียะ !

มันฟาดแขนซ้ายของเขาโดยตรง

เขาขยับร่างกายของเขาเพื่อพยายามหลบหลีก ! การโจมตีอีกครั้งกระทบแขนขวาของเขาทิ้งรอยเลือดเอาไว้

บุชงเห็นว่านางจริงจังและถอยกลับอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ขณะที่เขาถอยหลังหนีไปเกือบสิบก้าว เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเขาเห็นหญิงสาวจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดุร้าย ผ้าที่คลายออกแล้วขณะที่นางส่ายมันออกมาแล้วโยนมันไปที่หวงซวน “หลังจากออกจากพระราชวังไปแล้วให้หาที่จะโยนมันทิ้ง สิ่งที่เปื้อนเลือดน่ารังเกียจ”

ใบหน้าของบูชงเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ มองอย่างระมัดระวังมากขึ้นในผ้านั้นดูเหมือนว่าจะเป็นผ้าที่ผู้หญิงสวมรอบคอของพวกเขา พระราชวังไม่อนุญาตให้นำอาวุธเข้ามา แต่เขาได้รับอนุญาตพิเศษจากฮ่องเต้ในการพกดาบเข้ามา แต่เขาลืมไปว่าเฟิงหยูเฮงเริ่มฝึกด้วยแส้ เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะใช้แส้ได้จริง

เขามองเฟิงหยูเฮงอย่างว่างเปล่าเนื่องจากความรู้สึก “นั่นไม่ใช่เฟิงหยูเฮง” เข้ามาในจิตใจเขาอีกครั้ง

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการถามทันทีว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่ ? “

เฟิงหยูเฮงไม่คิดว่าคำถามนี้แปลก ท้ายที่สุดเมื่อพวกเขาพบกันบนถนน บุชงก็ถามคำถามแบบนี้ แต่นางก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและตื่นตกใจเล็กน้อย

มาถึงราชวงศ์ต้าชุน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถามตัวตนของนางอย่างแท้จริง บุชงไม่เชื่อว่านางเป็นเฟิงหยูเฮง แค่สงสัยก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้นางเกลียดมัน

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วของนางด้วยความขุ่นเคืองและพูดเสียงดัง “เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้ ดังนั้นเจ้าจึงเริ่มพูดเรื่องเหลวไหลหรือ ข้าเป็นใคร ? คนทั้งเมืองหลวงรู้ว่าข้าเป็นใคร แม่ทัพบุ เจ้าพยายามทำอะไรอยู่ ? ”

บุชงจ้องนางเป็นเวลานานก่อนที่จะส่ายหัว “ไม่ใช่ อาเฮงที่ข้ารู้จักไม่ชอบติดต่อกับผู้คน ในความเป็นจริงนางไม่ชอบที่จะติดต่อกับข้า แต่นางไม่ได้เรียนศิลปะการต่อสู้ และคำพูดของนางก็ไม่เป็นเช่นนี้ ข้าไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับอาเฮงมาก แต่ข้าคิดถึงนางเสมอ ข้ารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าอาเฮงเป็นอย่างไร เจ้าหลอกข้าไม่ได้”

คำพูดของเขานั้นแน่วแน่มากจนทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกตกใจ เจ้าของร่างเดิมไม่มีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับแม่ทัพบุคนนี้ สิ่งที่นางรู้จากบุชงมาจากสิ่งที่คนอื่นพูด นางไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมนั้นลึกซึ้งเพียงใด ตอนนี้นางได้ยินเขาพูดแบบนี้ นางรู้สึกผิดเล็กน้อย หากคนผู้นี้เริ่มสร้างปัญหาจริงๆ นั่นจะกลายเป็นปัญหา

ไม่ว่านางจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม นางก็คือเฟิงหยูเฮง แต่นางก็แค่ใช้ร่างของเฟิงหยูเฮง หากไม่มีใครชี้ให้เห็น ทุกอย่างจะปกติดี เมื่อมีคนชี้บางอย่างออกมา แม้ว่าจะไม่มีวิธีการพิสูจน์เรื่องนี้ก็ตาม ก็จะทำให้ผู้คนเริ่มคิด

เช่นเดียวกับข่าวลือของเฉินหยูที่มีลักษณะของหงส์เพลิง บางคนอาจเยาะเย้ย แต่พวกเขาก็ยังจำได้ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด จะเป็นอย่างไรถ้าทุกคนใต้ฟ้าได้ยินเรื่องนี้ ผลที่ได้คือไม่ว่าใครจะแต่งงานกับเฉินหยูก็ตาม คนผู้นั้นมีความสามารถที่จะเป็นฮ่องเต้ และประชาชนก็คิดว่ามันเป็นโชคชะตาที่จะเกิดขึ้น

นางตกอยู่ในอาการงุนงงชั่วครู่ และทำให้จิตใจของบูชงสงสัยอีกครั้ง ราวกับว่าเขาเข้าใจเบาะแสเกี่ยวกับเฟิงหยูเฮง ในขณะที่เขายื่นมือออกมา และชี้ไปที่จมูกของนาง กล่าวว่า “พูดมา ! เจ้าเป็นใครกันแน่ ? ”

ครั้งนี้ได้รับการกล่าวว่า เขาเห็นชั้นของหมอกปรากฏขึ้นในสายตาของเฟิงหยูเฮง ใบหน้าเล็กดุร้ายก็เต็มไปด้วยความเศร้า นางกัดริมฝีปากเล็ก ๆ ของนางซึ่งสั่นระริกสองสามครั้ง น้ำตาไหลออกมา

บุชงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาไม่ควรปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่านี่คือเฟิงหยูเฮง จะเป็นใครไปได้ ?

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะพูดปลอบโยน เขาเห็นเฟิงหยูเฮงวิ่งเข้าหาเขา เศร้าโศก และกลัวมากราวกับว่านางกำลังจะหาความสะดวกสบายจากอ้อมกอดของเขา

ในที่สุดความรู้สึกอ่อนโยนในใจของเขาก็เริ่มที่จะกระตุ้น ในขณะที่เขาเปิดใจและเตรียมพร้อมที่จะต้อนรับผู้หญิงคนนั้นเข้าสู่อ้อมกอดของเขา