หลังจากที่ทั้งสองออกจากกระโจมของเหยาซื่อแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าตรงไปยังจุดที่เฟิงหยูเฮงอาศัยอยู่ นางถามวังซวนอย่างรวดเร็ว “ไฟไหม้ที่ไหนในสำนักศึกษา ? ”
วังซวนกล่าว “ในครัวเจ้าค่ะ หลังจากการตรวจสอบมันเป็นพ่อครัวลืมและไม่ได้สังเกตว่าหม้อน้ำแห้ง ทำให้ไฟไหม้ แต่ในเวลานั้นมีเด็กบางคนที่ต้องการเรียนรู้วิธีการทำงานของไฟ เพื่อให้พวกเขาสามารถทำน้ำแกง นายน้อยอยู่ในหมู่พวกเขา”
เฟิงหยูเฮงตกใจเมื่อได้ยินว่าเฟิงจื่อหรูก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนี้เช่นกัน นางหวังว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ถูกกำจัดให้หมดไปในทันที ไฟเริ่มต้นที่สำนักหยุนหลู่ และเฟิงจื่อหรูอยู่ในที่เกิดเหตุ นี่อาจเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไร
“เขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ? ” นางถามวังซวน “ข่าวมาถึงเมื่อไหร่ ? ”
วังซวนกล่าวว่า “ข่าวเพิ่งมาถึงโดยนกพิราบสื่อสาร นายน้อยไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ สำนักศึกษาไม่มีปัญหาการขาดแคลนยาม ทันทีที่เกิดไฟไหม้พวกยามเหล่านั้นก็อุ้มเด็กขึ้นมาแล้วรีบออกไป”
นางสงบลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะเป็นเพียงคำเตือนสำหรับนาง แต่นี่เป็นเพียงครั้งแรก ครั้งที่สองมันอาจจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับเหยาซื่อ เฟิงหยูเฮงไม่เคยหยุดพิจารณาว่าจะส่งคนไปเสี่ยวโจวเพื่อปกป้องเฟิงจื่อหรูดีหรือไม่ แต่นางก็รู้สึกว่ามันจะไม่สุภาพต่อสำนักศึกษา เนื่องจากเฟิงจื่อหรูอาศัยอยู่ที่สถาบัน ตอนนี้ดูเหมือนว่าความเคารพเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ชีวิตและความปลอดภัยของเฟิงจื่อหรูอยู่ภายใต้การคุกคาม
นางเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนขึ้นไปบนอากาศ “บานซู”
เงาวาบต่อหน้านางและบานซูก็ปรากฏตัวขึ้น ก่อนที่นางจะพูด เขาพูดทันที “คุณหนูอยากให้ข้าไปที่เสี่ยวโจวหรือขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่ หากเราไม่สามารถเปิดเผยได้ เราสามารถทำอย่างเปิดเผยได้ บานซู ข้าไม่สบายใจถ้าเป็นคนอื่น อีกอย่างตอนนี้ข้าอยู่ที่ค่ายทหาร ไม่จำเป็นต้องมีการป้องกันอย่างแน่นอน”
“คุณหนูจะอยู่ที่ค่ายทหารตลอดหรือไม่ขอรับ ? ” บานซูมองนางอย่างเย็นชา
นางพูดอย่างไร้ประโยชน์ “เจ้าคงไม่สามารถอยู่ในเสี่ยวโจวได้ตลอด เมื่อเจ้าไปในครั้งนี้ให้นำผู้คุ้มกันลับมาด้วย แต่โปรดจำไว้ว่าเจ้าไม่สามารถใช้คนขององค์ชายหยูได้ เราอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญในการหลอมเหล็กในขณะนี้ ตอนนี้เราไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจได้อย่างแน่นอน”
บานซูไตร่ตรองเล็กน้อย “จากนั้นข้าจะนำคนที่ส่งมาจากองค์ชายเจ็ด คุณหนูต้องการให้ข้าอยู่นานแค่ไหนขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าว “1 เดือน หลังจากไปถึงที่สำนักศึกษาหยุนหลู่ อยู่ที่นั่น 1 เดือนเต็ม หลังจากจัดการเรื่องทางด้านนั้นเรียบร้อย กลับมา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมอบผู้คุ้มกันลับให้เฟิงจื่อหรู เจ้าต้องแน่ใจว่าได้อธิบายเรื่องนี้กับเขาอย่างเหมาะสม”
บานซูพยักหน้า “คุณหนูไม่ต้องกังวล ผู้คุ้มกันลับที่องค์ชายเจ็ดส่งมาที่นี่ ไม่ต้องส่งพวกเขากลับไป พวกเขาคือทุกคนของคุณหนู พวกเขาจะปกป้องคนที่คุณหนูต้องการปกป้อง” เมื่อพูดถึงสิ่งนี้เขาหยุด แล้วกล่าวเสริม “ในความเป็นจริงข้าก็เหมือนกัน ถ้าคุณหนูไล่ข้าไปที่เสี่ยวโจวและบอกข้าว่าไม่ให้ข้ากลับมา ข้าก็จะทำเช่นนั้น” หลังจากที่เขาพูดจบแล้วเขาก็ไม่รอให้เฟิงหยูเฮงพูด ในชั่วพริบตาเขาหายไปในอากาศทิ้งข้อความไว้เบื้องหลัง “ดูแลตัวเองด้วยขอรับ คืนนี้ข้าจะเดินทางไป”
วังซวนมองไปในทิศทางที่แน่นอน และจ้องมองไปครู่หนึ่งทันใดนั้นก็พูดว่า “คุณหนูควรพิจารณาที่จะรับผู้คุ้มกันลับคนใหม่”
“หืม ? ” เฟิงหยูเฮงคิดเฉพาะเรื่องในเสี่ยวโจว และไม่สนใจสิ่งที่วังซวนเพิ่งพูดโดยถามว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? ”
อย่างไรก็ตามวังซวนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าแค่บอกว่าบานซู ไร้เหตุผลมากขึ้นเรื่อย ๆ เคยมีบ่าวรับใช้คนใดที่กล้าต่อรองเมื่อได้รับคำสั่งเจ้าคะ”
เฟิงหยูเฮงไม่รังเกียจสิ่งนี้และพูดง่าย ๆ ว่า “ข้าไม่เคยมองเจ้าในฐานะบ่าวรับใช้ เมื่อติดตามข้า เจ้าเป็นสหายของข้าและเป็นคนของข้า การพูดคุยจะสบายยิ่งขึ้น” นางไม่ได้ตั้งใจที่จะแก้ไขอะไรเลย และเตือนวังซวนอีกครั้ง “จำไว้ว่าเจ้าต้องไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในเสี่ยวโจวกับองค์ชาย ถ้าพระองค์ทราบ พระองค์จะไม่มีสมาธิ ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เขาจะบังคับให้ข้าไปเยี่ยม ตอนนี้การหลอมเหล็กเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่ควรเสียเวลา เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? “
วังซวนพยักหน้า “เจ้าค่ะ” นางคิดเพิ่มอีกหน่อย “ข้ากำลังคิด… กำลังจะไปกับบานซู”
“เจ้าอยากไปด้วยหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อคิดว่าวังซวนเป็นคนที่จะไปเสี่ยวโจวครั้งที่แล้ว ถ้านางสามารถไปคราวนี้มันจะดีที่สุดแน่นอน นอกจากนี้วังซวนอยู่กับเฟิงจื่อหรูมาก่อน นางเป็นห่วงเมื่อได้ยินข่าว โดยไม่ต้องครุ่นคิดให้เสียเวลา นางเห็นด้วยกับเรื่องนี้มาก “ตกลง เจ้าต้องระวังตัวด้วย”
“เจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ” ในขณะที่พูดทั้งสองก็มาถึงกระโจม เตรียมน้ำอาบน้ำ เมื่อผลักผ้าม่านออกมา พวกเขาก็พบกับไอน้ำปะทะใบหน้า
แต่นางจะอยู่ในอารมณ์ที่จะอาบน้ำได้อย่างไร ? แม้ว่านางจะนั่งอยู่ในอ่าง แต่ใจของนางก็ยังคงคิดถึงไฟไหม้ที่สำหนักศึกษาหยุนหลู่อย่างต่อเนื่อง ใครสามารถทำได้บ้าง ซวนเทียนเย่หรือเฉียนโจว ?
นางหลับตาแล้วเอนหลังพิงอ่าง แต่จู่ ๆ ก็ลืมตา นับวันด้วยนิ้วของนาง บางทีคนจากเฉียนโจวมาถึงต้าชุนแล้ว จากชายแดนทางเหนือมาสู่เมืองหลวง การเดินทางไปยังเสี่ยวโจวไม่ใช่เส้นทางที่หลีกเลี่ยงเมืองหลวงและอยู่ไม่ไกลมาก หากพวกเขาเปลี่ยนเส้นทางและไปที่เสี่ยวโจวก่อนก็อาจเป็นไปได้
ปัจจุบันไม่มีทางเลือกอื่นและนางไม่สามารถพาเฟิงจื่อหรูมาที่ค่ายทหาร ในท้ายที่สุดเด็กคนนั้นยังต้องการเข้าสำนักศึกษา นางหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่กลุ่มของบานซูจะไปถึงเสี่ยวโจว
นางควรจะกลับมาพักผ่อน แต่นางก็ได้รับข่าวนี้ทันที ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เฟิงหยูเฮงก็ไม่สามารถหลับได้สนิท นางเก็บไปฝัน บางเรื่องเกี่ยวข้องกับเฟิงจื่อหรู บางเรื่องเกี่ยวข้องกับเหยาซื่อ และบางเรื่องทำให้นางรู้สึกผิดอย่างมาก
ในที่สุดนางก็ไม่สามารถนอนต่อได้ นางนั่งลง อย่างไรก็ตามเมื่อคิดเพิ่มเติม หากนางปฏิบัติต่อศัตรูด้วยความเมตตายิ่งขึ้น เหยาซื่อและเฟิงจื่อหรูจะตกอยู่ในอันตรายน้อยลงหรือไม่ ?
ความคิดนี้ถูกปฏิเสธทันทีที่รู้สึก นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่เคยมีใครที่จะปล่อยให้นางอยู่ตามลำพัง ถ้านางปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพัง และไม่ใช่ครั้งแรกที่ศัตรูที่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะก่อให้เกิดปัญหา เมื่อนางเพิ่งกลับไปที่คฤหาสน์ และก่อนที่นางจะทำอะไรได้ เฉินซื่อก็ยังส่งจินเฉินไปมอบยาเฟิงจื่อหรู ซึ่งน่ารังเกียจสำหรับยาและการพยายามทำร้ายเขา นั่นคือเหตุผลที่ไม่สามารถถอยกลับได้เพราะโลกมีขนาดใหญ่ เพื่อปกป้องคนที่นางรัก นางทำได้แค่ยื่นแขนออกไปข้างหน้า นางไม่สามารถหลีกเลี่ยงศัตรูของนางและจัดการพวกเขาได้ทีละคน นี่คือเส้นทางที่นางต้องใช้
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถนอนต่อได้ ดังนั้นนางจึงลุกจากเตียงและเปลี่ยนชุด หลังจากล้างหน้านางเดินไปที่เตาหลอม
เมื่อนางมาถึงทหารที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากซวนเทียนหมิงเป็นหัวหน้ากลุ่มกำลังอธิบายว่าจะทำงานสูบลมได้อย่างไร และต้องใช้แรงเท่าใด ทหาร 100 นายที่อยู่รอบ ๆ ล้วนแต่ตั้งใจฟัง
เฟิงหยูเฮงแอบฟังอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่าทหารคนนั้นกำลังอธิบายได้ดีมาก ไม่มีข้อผิดพลาดในคำแนะนำ ในขณะที่อธิบายเขาจะเรียกผู้คนไปข้างหน้าเพื่อฝึกฝน เขายังกล่าวด้วยเสียงดังว่า “อีกไม่นานพวกเจ้าจะต้องฝึกซ้อม 3 รอบในกลุ่มที่จัดไว้ และจำไว้ว่าพวกเจ้าถูกจัดกลุ่มอยู่กับใคร ในอนาคตเหล่านั้นจะเป็นกลุ่มของพวกเจ้า ข้าจะไปถามท่านแม่ทัพในภายหลังเพื่อให้มีกระโจมเพิ่มขึ้นรอบเตาหลอม พวกเราทุกคนจะทำงานที่นี่ พวกเจ้าสามารถจัดการงานได้หรือไม่ ? ”
ทุกคนตอบพร้อมกัน “ได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใสและไม่นิ่งเฉย นางมุ่งหน้าไปยังถ้ำซูเทียน
ซวนเทียนหมิงไม่ได้อยู่ในห้องนอน ดังนั้นเขาจึงอยู่กับช่างตีเหล็กที่ผลิตขี้ตะกรัน แม้ว่าถ้ำซูเทียนจะร้อนมากเพราะมีเตาเผาอยู่ในถ้ำเล็ก ๆ แต่มันช่างน่าเบื่อ เฟิงหยูเฮงคิดเกี่ยวกับมัน เมื่อนางมีเวลาว่าง นางต้องเข้าไปในมิติของนาง และทำไอติมเพิ่มขึ้นแล้วโยนเข้าไปในช่องแช่แข็ง ไม่เช่นนั้นช่างตีเหล็กแก่ ๆ ที่เชี่ยวชาญคงไม่สามารถทนได้
ด้านนอกถ้ำเล็ก ๆ มียามเฝ้าอยู่ เมื่อเห็นนางมาถึง พวกเขารีบเปิดประตูหิน เฟิงหยูเฮงเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของนางแล้วเดินเข้าไปที่นั่น นางเห็นซวนเทียนหมิงนั่งอยู่บนพื้นและอธิบายอย่างละเอียดถึงวิธีการผลิตขี้ตะกรัน
ปัจจุบันเรื่องพื้นฐานที่สุดได้รับการพูดคุยเกี่ยวกับ นางได้ยินมาว่าพวกเขากำลังพูดถึงองค์ประกอบของขี้ตะกรันที่เทลงไปแล้ว ดังนั้นนางจึงไปฟัง
ซวนเทียนหมิงเห็นว่านางพักเพียงครู่เดียวก่อนจะกลับมาทำให้เขาขมวดคิ้ว เขาต้องการพูดสองสามคำ แต่นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญในการอธิบาย ดังนั้นเขาจึงสามารถอดทนและพูดเกี่ยวกับหัวข้อนี้ต่อไป
ในที่สุดมันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขารอคอย เขาใช้เวลาสั้น ๆ นี้เพื่ออธิบายวิธีการใช้นาฬิกาของเฟิงหยูเฮง
นาฬิกาแขวนอยู่บนผนังเรียบร้อยแล้ว และทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมอง ซวนเทียนหมิงอดทนอธิบายวิธีการอ่านอย่างอดทน จากนั้นเขาก็บอกพวกเขาว่าพวกเขาจะต้องจับตาดูเวลา เริ่มต้นจาก 2 นาที พวกเขาต้องเตรียมที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ได้ทุกเวลา
ทุกคนกลั้นหายใจโดยจ้องมองนาฬิกา จากนั้นก็ดูเวลา เขาดันมือขึ้นจากพื้นและยกตัวขึ้น จากนั้นลงจอดบนรถเข็น จากนั้นเขาก็ขยับรถเข็นไปที่มุมหนึ่งของถ้ำและโบกมือให้เฟิงหยูเฮง “มานี่สิ”
นางยอมแพ้และเดินไป ก่อนที่เขาจะถาม นางเริ่มที่จะกล่าวว่า “ข้านอนไม่หลับจริง ๆ ข้าอาบน้ำและกินโจ๊ก ร่างกายของข้าหายดีแล้ว”
“ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ข้าจะสบายใจได้อย่างไร” ซวนเทียนหมิงมองดูเด็กผู้หญิง นางผอมมาก ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดูเหมือนว่านางจะเป็นคนที่น่ากลัว และนั่นก็ทำให้เขาทุกข์ใจ
“เจ้าไม่อนุญาตให้ข้ารู้สึกสบายใจ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเขาเป็นกังวลมาก “ดูสิ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไปพักผ่อนมาบ้างแล้ว แล้วเจ้าล่ะ ? ในช่วงเวลาดังกล่าวเจ้าไม่สามารถพักผ่อนได้”
ซวนเทียนหมิงมองมาที่นาง และนางจ้องไปที่ดวงตาของเขา เมื่อไม่มีคำอื่นเขาก็ขยับรถเข็น และกลับไปที่กลุ่มคน
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจ ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร ? สรุปการอภิปรายเป็นเช่นนี้ ?
หลังจากรอมานานซวนเทียนหมิงไม่ได้พูดอะไรเลย หลังจากเวลาผ่านไปแล้วเขาก็พูดกับช่างตีเหล็กเป็นจำนวนมากว่า “นี่เป็นกระบวนการ เจ้าได้เห็นกระบวนการทั้งหมดแล้ว ติดตามสิ่งนี้เจ้าจะต้องลองด้วยตัวเอง อย่ามาเบียดกันอยู่หน้าเตาเดียวกัน ไปฝึกด้วยตัวเอง อย่ากลัวความล้มเหลว หากมีวัตถุดิบไม่เพียงพอให้แจ้งเรา เพื่อไปเอาววัตถุดิบเพิ่มเติม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดหลังจากที่เจ้าได้รับทักษะที่ดีและคุ้นเคยกับมัน เจ้าจะสามารถสร้างได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ”
ช่างตีเหล็กและผู้ฝึกหัดมีความสุขมาก พวกเขาเห็นด้วยแบะไปหาเตาเผาของตัวเอง
ซวนเทียนหมิงกางมือ “ที่นี่ไม่มีความรู้สึกที่เหนือกว่าใด ๆ จากการเป็นองค์ชายหรือคนทั่วไป คนเหล่านี้สนใจผลิตเหล็กอย่างแท้จริง พวกเขามีแนวคิดเรื่องพลัง ไปกันเถอะ” เขาจับแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮง “ชายารักผลักข้า เราออกไปกันเถิด”
เฟิงหยูเฮงส่งเสียง “โอ้” ออกมาแล้วผลักรถเข็นออกจากถ้ำ ในเวลาเดียวกันนางเริ่มคุยกับเขา “เจ้าไม่สามารถเรียกข้าว่าเป็นชายาได้อีกต่อไป ข้ายังไม่ได้แต่งงานกับเจ้า ! ”
“ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะได้แต่งงาน” เขาพูดด้วยความยินดี
“ไม่ช้าก็เร็ว ไม่ช้าก็เร็ว” เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะ และถามเขาว่า “รู้ว่าเหนื่อย ! แม้แต่ช่างตีเหล็กก็ไม่สามารถจัดการปริมาณงานนี้ได้ ! ”
“ข้าเหนื่อยมานานแล้ว” เขาพูดตามความเป็นจริง “แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ชายารักของข้าได้พาองค์ชายนี้ไปนอน เมื่อเจ้ากลับไป ข้านอนคนเดียว ข้านอนไม่หลับ ! ”
“โอ้องค์ชายที่รักของข้า เจ้าค่อนข้างนิสัยเสียและมีปัญหา” นางตั้งใจล้อเล่นเขา อย่างไรก็ตามนางไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว ขณะที่นางเดินไปที่ห้องนอน
ซวนเทียนหมิงนั่งอย่างมีความสุขบนรถเข็น เขามีความสุขมาก เฟิงหยูเฮงมองเห็นด้านหลังศีรษะของเขา แต่นางก็ยังบอกได้
“อ่า ! ” นางไม่มีความสุข “ตอนนี้ขาของเจ้ายังไม่หายดีหรือ พวกมันได้รับการรักษาโดยข้า ถ้าเจ้ายังเฉื่อยชาต่อไปบนรถเข็นคันนี้ นั่นเป็นการตบหน้าข้า”
ซวนเทียนหมิงปลอบใจนาง “ชายารักอย่ากังวล เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่เมื่อข้ายืนขึ้นได้ เรื่องต่าง ๆ จะไม่สนุกหรือบางทีพวกเขาชอบรูปลักษณ์ขององค์ชายในรถเข็น เจ้าจะไม่ปล่อยให้พวกเขายินดีหรืออย่างไร”
เมื่อพวกเขาพูดกัน ทั้งสองก็มาถึงด้านหน้าประตูหินของห้องนอน เฟิงหยูเฮงก็หยุด
เขางุนงงว่า “ทำไมเราต้องหยุด ? ” เมื่อหันกลับมาเขาพบว่าเฟิงหยูเฮงมีสีหน้าไม่พอใจมาก เขาก็แต่ต้องตกใจและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น ? ”
