ตอนที่ 110 จงคุกเข่าลงแล้วอ้อนวอนข้า !
ชายวัยกลางคนก็จ้องไปที่เจียงเฉินด้วยท่าทางไม่สบายใจ: “พ่อหนุ่ม ถ้าเจ้ามาที่นี่เพื่อประเมินนักปรุงยา ก็จงนำจดหมายแนะนำตัวออกมาซะ ”
เจียงเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง: “จดหมายแนะนำตัวคืออะไรรึ?”
“เจ้าไม่รู้แม้กระทั่งกฏของสมาคมนักปรุงยาด้วยซ้ำ แต่กลับกล้าพูดเจ้ามาที่นี่เพื่อประเมินนักปรุงยาหน่ะรึ ?”
“ใครก็ตามที่มายังสมาคมนักปรุงยาแห่งนี้เพื่อประเมินนักปรุงยา คนๆนั้นจะต้องได้รับการรับรองจากนักปรุงยาหรือไม่ก็ต้องมีจดหมายรับรองจากอาจารย์ผู้สอน “
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็พูดด้วยความรังเกียจ: “ถ้าเจ้าไม่มีจดหมายแนะนำตัวก็ไสหัวไปพ้นหน้าข้าซะ “
“ข้าไม่มีจดหมายแนะนำตัว แต่ข้าที่นี่เพื่อประเมินเป็นนักปรุงยาจริงๆ “
เจียงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ท่านช่วยพาข้าเข้าไปข้างในได้ไหม จะบอกว่าหยานชิงซวนส่งให้ข้ามาก็ได้ “
“ฮ่าฮ่า…เจ้าหนู หยานชิงซวนเป็นหนึ่งในสามนักปรุงยาระดับ 6 ของอาณาจักรต้าเซี่ยเชียวนะ เจ้ากล้านักที่บอกว่าท่านปรมจารย์หยานแนะนำเจ้ามา เจ้าตลกมากไหมหละ ”
ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนก็เยาะเย้ยอย่างดูถูก
“เจ้าคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ได้ยังไงเนี่ย?”
ใบหน้าของเจียงเฉินเย็นลง และเขาพูดอย่างหมดความอดทน: “เจ้ามีทางเลือกสองทาง หนึ่งคือให้ข้าเข้าไปขางไหน หรือ สองเรียกใครสักคนออกมา หยุดทำให้ข้าเสียเวลาได้แล้ว “
“ไอ่หนู สมาคมนักปรุงยาไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาสร้างปัญหาได้นะ !”
ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็มืดมนและเขาก็ตะโกนใส่เจียงเฉินโดยตรง: “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ไสหัวไปซะ มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน ”
“เจ้าจะไม่ให้ข้าเข้าไปจริงๆใช่ไหม”
“ข้าขอแนะนำเจ้าว่าอย่าได้ดูถูกคนอื่นดีกว่า!”
“หากเจ้าไม่ให้ข้าเข้าไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ อีกสักครู่เจ้าจะต้องคุกเข่าขอร้องให้ข้าเข้าไปอย่างแน่นอน !”
เจียงเฉินจ้องไปที่ชายวัยกลางคนอย่างเย็นชาและความโกรธก็ประกายในดวงตาของเขา
“เหอะ…เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้ารึไง ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะทำให้ยังไงให้ข้าคุกเข่าอ้อนวอนเจ้ากัน !”
ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจคำพูดของเจียงเฉินแม้แต่น้อย
ตัวตนของปรมจารย์หยานชิงซวนนั้นคืออะไร ? ถ้าเด็กคนนี้รู้จักท่านปรมจารย์หยานชิงซวนจริง เขาจะไม่มีตราสัญลักษณ์ของสมาคมนักปรุงยาได้ยังไง ?
“จะ…อาจารย์เจียง!”
ตอนนี้เอง จู่ๆก็มีเสียงที่ดูค่อนข้างแปลกใจดังมาจากข้างในประตูสมาคมนักปรุงยา
ในไม่ช้า…
เขาก็เห็นชายวัยกลางคนที่มีตราสัญลักษณ์ของนักปรุงยาระดับ 2 ติดอยู่เดินออกมา
นักปรุงยาระดับสองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกลสำหรับเจียงเฉินหรือชายวัยกลางคนเลย
เพราะเขาคือจูหมิงหยวนจากศาลาเปาตันนั่นเอง
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของจูหมิงหยวนที่เป็นนักปรุงยาระดับ 2 ชายวัยกลางคนก็เริ่มตกตะลึงและรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
ที่ประตูของสมาคมนักปรุงยา ไม่มีใครอื่นนอกจากเขาและเจียงเฉิน
เป็นไปได้ไหมว่า อาจารย์เจียง ที่จูหมิงหยวนกล่าวถึงเมื่อครู่จะเป็นเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา ?
“ท่านอาจารย์เจียง ท่านมาทำไมอะไรที่สมาคมนักปรุงยางั้นหรือ?”
ชายวัยกลายคนรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากเมื่อเห็นจูหมิงหยวนวิ่งเหยาะๆไปที่เจียงเฉินและพูดด้วยความเคารพ
เจียงเฉินเหลือบมองชายวัยกลางคนและพูดอย่างเฉยเมย: “ข้าต้องการเข้าไปข้างในเพื่อรับตราของนักปรุงยา แต่กลับถูกเขาขวางไว้ที่หน้าประตู “
“อะไรกัน?”
เมื่อจูหมิงหยวนได้ยินสิ่งนี้ สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ชายวัยกลางคน
ชิบหายแล้วไง!
เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็ซีดเผือกทันที
ก่อนที่จูหมิงหยวนจะได้พูดอะไร เขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเจียงเฉินทันทีและพูดออกมาด้วยเสียงที่ดัง
“เจียง…ท่านอาจารย์เจียงขอรับ ข้าผิดไปแล้ว ดวงตาสุนัขของข้าหามีแววไม่ที่มองไม่เห็นเขาไท่ซานเช่นท่าน ข้าผิดไปแล้วขอรับได้โปรดยกโทษให้กับความโง่เขลาของข้าด้วย !“
ตอนนี้แปลถึงตอนที่ 500 แล้วนะครับ หากต้องการอ่านอย่างไม่ขาดตอนสามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่ https://www.facebook.com/ReadGOS/
เพียงตอนละ 1 บาท เท่านั้น สามารถลดค่าเข้ากลุ่มได้โดยหักลบตามจำนวนตอนที่อ่าน เช่น ท่านอ่านถึงตอนที่ 110 แล้วก็สามารถเข้ากลุ่ม 3 ได้ด้วยราคา 40 บาทเท่านั้น !
