ตอนที่ 48 อย่าบังคับให้ข้าต้องฆ่า
”สวนยาแห่งนี้แต่เดิมแล้วก็เป็นของตระกูลเจียงข้า ทำไมข้าถึงจะไม่กล้ามาล่ะ ?”
เจียงเฉินสูดหายใจอย่างเย็นชาและพูดด้วยสีหน้าที่หมดความอดทน “ข้าไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับเจ้า ไปบอกให้อสูรเลือดออกมาหาข้า !”
“เด็กหนุ่ม เจ้าคือตัวอะไร ต้องให้เราช่วยบอกไหม ?”
“เจ้าจงสำเนียกตัวเองและออกไปจากที่นี่ซะ!”
“มิฉะนั้น ภูเขาซวนชางแห่งนี้จะเป็นที่ฝังศพของเจ้า!”
ชายหัวล้านมองเจียงเฉินด้วยความรังเกียจ การแสดงออกของเขาก็ดูเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก!
“เป็นแค่เด็กน้อยในกลุ่มคนเลวกลับกล้ามาหยิ่งผยองต่อหน้าข้า เจ้าคงอยากตายจริงๆสินะ !”
เจียงเฉินจ้องมองด้วยความเย็นชา จากนั้นฝ่ามือของเขาก็ขยับ เขาดูดใบไม้ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาติดไว้บนมือ
เขาก็ใช้สองนิ้วคีบใบไม้ไว้
ทันใดนั้นใบไม้ก็พุ่งออกไปราวกับเป็นคมมีด มันฟันไปที่คอของชายหัวโล้นทันที
เลือดสีแดงพวยพุ่งออกมา และร่างของชายหัวโล้นก็ล้มลงกับพื้นทันที
“เจ้า…… เจ้า….”
ฉากนี้ทำให้สมาชิกที่เหลือของกลุ่มเลือดอสูรกลายเป็นหวาดกลัวทันทีถึงขนาดที่ขนทั่วร่างของพวกเขาลุกชัน
เจียงเฉินเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา: “ถ้าเจ้าไม่อยากตาย จงบอกให้ซูชาออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้ ”
คนในกลุ่มเลือดอสูรก็ตื่นตระหนกและวิ่งเข้าไปที่สวนยาทันที
ประมาณห้านาทีต่อมา เขาก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้ากำลังเดินออกจากสวนยาพร้อมกับกลุ่มคน
“ใครมันกล้ามาสร้างปัญหาให้กับกลุ่มเลือดอสูรของข้ากัน “
ก่อนที่ชายร่างใหญ่ที่มีแผลบนใบหน้าจะมาถึง เสียงที่ดูโกรธเกรี้ยวก็ดังสนั่นเข้ามาในหูของเจียงเฉิน
เจียงเฉินมองไปที่ชายร่างใหญ่อย่างเย็นชาและอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเฉยเมยว่า “เจ้าคือผู้นำกลุ่มเลือดอสูร ? อสูรเลือดใช่ไหม?”
“ใช่ ข้าคืออสูรเลือด”
สายตาที่ดุร้ายของซูชาก็สังเกตทั่วร่างของเจียงเฉินเล็กน้อย: “เจ้าหนุ่ม เจ้าเป็นใครกัน?”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าข้าคือใคร !”
เจียงเฉิน กล่าวอย่างเฉยเมย: “เจ้าเพียงต้องรู้ว่าสวนยาแห่งนี้ไม่ใช่ที่ๆกลุ่มคนชั่วอย่างพวกเจ้าจะเข้ามาได้ “
“เจ้าหนู ตระกูลเจียงของเจ้าไม่มีใครอยู่ถึงขนาดส่งเด็กที่ขนยังไม่ขึ้นเช่นเจ้ามาเลยรึ ”
“เด็กที่ขนยังไม่ขึ้นเช่นเจ้ามีคุณสมบัติพอมาพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้างั้นรึ “
“อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้ว่าเจียงเฉียนเหอจะมาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้าท่านซูคนนี้ก็ไม่มีทางคืนสวนยาให้หรอก !”
เมื่อซูชาได้ยินคำพูดของเจียงเฉิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ใบหน้าของเจียงเฉินเย็นชา: “ซูชา ดูเหมือนเจ้าจะคิดว่าในตระกูลเจียงของเราไม่มีใครจัดการเจ้าได้แล้วสินะ ?”
“แล้วมันไม่ใช่รึไง?”
“นอกจากเจียงวู่หย่าแล้วจะมีใครในตระกูลเจียงอีกที่สามารถเอาชนะข้าได้ ?”
“เจ้าหนู ข้าจะแนะนำเจ้านะ ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็จงปล่อยสวนยานี้ให้ข้าซะ ”
“ถ้าเจ้าทำให้บิดาของเจ้าคนนี้โกรธไปมากกว่านี้หละก็ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าบิดาของเจ้าคนนี้จะเข้าไปในเมืองคังซานและลบตระกูลเจียงของเจ้าออกมาจากเมืองคังซางอย่างสมบูรณ์ซะ !”
ซูชากล่าวด้วยรอยยิ้มดุร้าย
เจียงวู่หยาไม่อยู่ที่เมืองแล้ว
ในสายตาของเขา ตอนนี้ตระกูลเจียงเป็นเพียงลูกพลับอ่อนที่เขาสามารถเด็ดกินได้อย่างง่ายดาย!
“เจ้าสารเลว เจ้าก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไป ”
“หากตอนแรกพ่อของข้ายังสามารถกำหราบเจ้าได้ ข้าในตอนนี้เองก็กำหราบเจ้าได้เหมือนกัน !”
“เจ้าบอกว่าจะลบตระกูลเจียงของข้าออกไปจากเมืองคังซานสินะ ? เจ้าคิดว่าตัวเองทำได้รึไง ?”
เจียงเฉินจ้องมองที่ซูชาอย่างเย็นชาและน้ำเสียงที่ไม่แยใดๆของเขาก็สะท้อนไปทั่วอากาศทันที
“ข้าจะให้เวลาเจ้าห้านาที พาคนของเจ้าไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ มิฉะนั้นอย่าได้โทษข้าหากข้าต้องลงมือฆ่าพวกเจ้า !“
