ตอนที่ 49 จากวันนี้ไป จะไม่มีกลุ่มโลหิตอสูรในเมืองคังซานอีกต่อไป !
”ฮ่าฮ่า… พี่น้องทั้งหลาย พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ เจ้าเด็กนี่บอกว่าจะฆ่าพวกเราต่อหน้าข้า ”
ซูชาทำราวกับว่าเพิ่งได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลกและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมาพร้อมๆกับคนของเขา
” ข้าว่าเจ้าเด็กคนนี่ต้องโง่มากแน่ๆ”
“เด็กน้อยที่แม้แต่ขนยังไม่ขึ้น เพียงหมัดขาทีเดียวก็จัดการเจ้าได้แล้ว เจ้าเป็นใครถึงได้มาพูดต่อหน้าหัวหน้าของเราแบบนั้นกัน “
“… “
คำพูดของซูชาก็กระตุ้นเหล่าผู้ติดตามของเขาทันที พวกเขาทั้งหมดพูดล้อเลียนเจียงเฉินด้วยความดูถูก
‘หัวหน้าทำไมเราต้องเสียเวลากับเจ้าเด็กนี่อีกกัน ให้ข้าจัดการมันเลยดีกว่า .’
ตอนนี้เองชายวัยกลางคนในกลุ่มอสูรโลหิตคนหนึ่งก็พูดขึ้น
ซูชาพยักหน้า: “ดี อย่าลงมือหนักไปหละ ห้ามให้มันตายเด็ดขาด ”
ไม่ว่าจะยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นลูกชายของเจียงวู่หยา
แม้ว่าตอนนี้เจียงวู่หย่าจะไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเจียงแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากสร้างปัญหาที่ไม่มีทางแก้ได้ขึ้นมา
การที่เขาเขาปล้นสวนยาของตระกูลเจียงนั้นแม้ว่าเจียงวู่หยาจะกลับมาอย่างมากเขาก็แค่โกรธ
แต่ถ้าเขาฆ่าลูกชายของเจียงวู่หยาหละก็ เจียงวู่หยาจะต้องแลกชีวิตกับเขาอย่างแน่นอน ถูกไหม?
“หัวหน้า ไม่ต้องกังวล อย่างมากข้าก็แค่ทำให้มันพิการเท่านั้น ”
ชายวัยกลางคนกล่าว เขาลุกขึ้นยืนและมองไปที่เจียงเฉินอย่างเย่อหยิ่ง: “เจ้าหนุ่ม มาคุยกันดีกว่า บอกสิ่าเจ้าอยากตายแบบไหน ?”
“ข้าต่างหากที่จะส่งเจ้าไปตาย!”
เมื่อเสียงที่เย็นยะเยือกดังขึ้น ร่างของเจียงเฉินก็กลายบเป็นภาพติดตาในทันที
หมัดของเขาส่องแสงสีเงินออกมา โดยไม่ปลอยให้ชายวัยกลางคนได้ตอบสนองใดๆมันก็กระแทกเข้ากับหน้าอกของชายคนนั้นอย่างแรก
หมัดของเจียงเฉินนั้นแม้จะดูเหมือนธรรมดา แต่ว่าพลังที่อัดแน่นอยู่ข้างในนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก
ชายวัยกลางคนตัวสั่นอย่างรุนแรงจากหมัดของเจียงเฉิน และเลือดก็ไหลทะลักออกมาจากปากของเขา
ทันใดนั้น ร่างของเขาก็เป็นเหมือนกับว่าวที่สายป่านขาด เขากระเด็นออกไปเจ็ดถึงแปดเมตรและสภาพของเขาก็น่าอนาถเป็นอย่างมากจนดูไม่ออกว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ !
อะไร?
เมื่อมองไปที่เจียงเฉินที่จัดการชายวัยกลางคนด้วยหมัดเดียว ไม่เพียงแต่สมาชิกของกลุ่มเท่านั้นที่ตกตะลึง
แม้แต่ซูชาเองก็ตกใจอย่างสุดขีดในใจ
ชายวัยกลางคนคนนี้เป็นหนึ่งในยอดฝีมือขอบเขตรวมปราณที่มีอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นของกลุ่มโลหิตอสูร
แต่เขากลับถูกจัดการโดยฝ่ายตรงข้ามในหมัดเดียว
เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนอายุไม่เกินสิบห้าสิบหกปีคนนี้กลับมีความแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง ?
“เจ้าหนู ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีความสามารถขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ข้าประเมินเจ้าต่ำไป ”
ดวงตาของซูชาหรี่ลงเล็กน้อย เขามองไปที่เจียงเฉินและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
การแสดงออกของเจียงเฉินยังคงไม่แยแส: “ครบห้านาทีแล้ว”
“เจ้าหนู ปลาซิวเช่นเจ้าอย่าได้คิดมาผยองต่อหน้าข้า อย่าคิดว่าเจ้าจะมีความแข็งแกร่งในระดับรวบปราณแล้วข้าจะกลัวเจ้านะ !”
ซูชา หัวเราะอย่างโกรธเคือง: “ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะสามารถฆ่าใครต่อหน้าข้าได้ไหม!”
“เจ้าพวกคนชั่ว ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่พวกเจ้ากลับไม่เห็นค่ามันซะอย่างนั้น”
“ถ้าอย่างนั้น…. หลังจากวันนี้ไปกลุ่มเลือดอสูรที่แสนชั่วช้าจะไม่มีอยู่ในเมืองคังซานอีกต่อไป!”
เมื่อเจียงเฉินพูดจบร่างของเขากลับกลายเป็นภาพติดตาอีกครั้งและหายไปจากที่เดิม
ใบหน้าของซูชาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบใดๆ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นข้างหลังเขา
ซูชาหันศีรษะของเขาไปดูทันทีและเขาก็ได้เห็นหนึ่งในคนของเขากำลังล่วงหล่นลงพื้นด้วยเสียงดังตุ้บ
“เจ้าบัดซบ ข้าจะฆ่าเจ้า ฉันจะฆ่าแก!”
ทันใดนั้นเสียงคำรามของซูชาก็ปะทุออกมาราวกับสิงโตคลั่งและเขาพุ่งเข้าไปหาเจียงเฉินด้วยความเกรี้ยวกราด
