โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 647 การกลายพันธุ์

RC:บทที่ 647 การกลายพันธุ์

หลินเฟิงสวมเสื้อผ้าเพียงตัวเดียว ดังนั้นเมื่อเสื้อผ้าแยกออกจากตรงกลางหน้าอกของเขาก็ถูกเผยให้เห็นอย่างสมบูรณ์

หลินเฟิงดูเหมือนจะไม่พอใจ ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงและผมของเขาก็ลุกชันไปทั่วร่างกาย เขาเอาแต่ตะโกนว่า “เธอจะทำอะไรหนะ”

“ถ้ามีเรื่องจะคุยก็อย่าพึ่งขยับตัวสิ สุภาพบุรุษแบบนายอย่างพึ่งทำอะไรเลย! —— บางทีนายก็เหมือนผู้หญิงนะ”

เขาเกือบจะยอมแล้วแต่หลังจากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเอง

แย่แล้ว! เธอเป็นแวมไพร์นะ นั่นไม่ใช่แผนที่ดีแน่!

ถึงยังงั้นสถานการณ์ตอนนี้ก็มันเลวร้ายกว่าที่เขาคิดมาก เพราะจริง ๆ แล้วอลิซตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างกับเขาอย่างแน่นอน

ด้วยเล็บสีแดงที่ประณีตของเธอ เธอค่อย ๆ เกาผิวหนังบนหน้าอกของหลินเฟิงอย่างใจเย็น

ดวงตาของอลิซเป็นเหมือนผ้าไหมซึ่งดูเหมือนจะกระเพื่อมด้วยความรู้สึกต่าง ๆ

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “ฉันรู้ว่านายไม่เพียงแต่เป็นผู้บรรลุพลังแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ดท่านั้น แต่ยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาด้วย ฉันอยากที่จะได้ลิ้มรสเลือดของนายมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วหละสิ”

หลินเฟิงรู้สึกตื่นตระหนก เขาพยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่ก็ยังไม่สามารถทำลายเชือกได้

“ อย่าเสียพลังงานไปเปล่าประโยชน์เลย ” อลิซกล่าว เชือกนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับผู้ฝึกวิชาโดยเฉพาะ และตอนนี้ความแข็งแกร่งของนายอยู่ที่ระดับ SS ดังนั้นพลังของนายจึงไม่สามารถทำลายมันได้ดังนั้นอย่าต่อต้านและยอมรับชีวิตใหม่ของนายอย่างซื่อสัตย์ซะเถอะ”

หลินเฟิงกังวลมากจนเหงื่อของเขาไหลออกมา เขาพยายามพูดว่า “นี้! ฟังฉันก่อนฉันมาที่นี่เพื่อทำธุระจริง ๆ มันสำคัญมาก!”

อลิซดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของหลินเฟิงมันเหมือนกับเขาพูดกับตัวเอง

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้นายตายหรอกฉันขอสักครั้ง และนายจะมาเป็นข้ารับใช้สายของฉัน แล้วเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

“พ่อหนุ่มนายชื่ออะไร เมื่อนายมาเป็นคนรับใช้ของฉันแล้ว นายจะไม่มีความทรงจำก่อนหน้านี้นะ”

หลินเฟิงมองไปที่แวมไพร์หญิงโดยไม่ได้ตั้งใจ เขากำลังคิดหาวิธีรับมือ

ไม่กี่วินาทีต่อมาหลินเฟิงดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้

“ เดี๋ยวฉันมีอะไรจะบอก”

“ มีอะไรจะพูดอีก?” อลิซไม่พอใจ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเพลิดเพลินกับเลือดของหลินเฟิง

“ ฉันเป็นโรคเอดส์ ฉันก็เป็นเบาหวานน้ำตาลในเลือดสูงเกินมาตรฐานด้วย เลือดของฉันไม่ได้สะอาดหรอกนะ”

หลินเฟิงแสร้งทำเป็นสงบและพูดต่อ

“น้ำตาลในเลือดมากเกินไปหรอ โอ้วิเศษมากเลยเลือดจะได้อร่อยขึ้น ฉันชอบมากเลยนะรู้ไหม” เมื่ออลิซได้ยินคำพูดของหลินเฟิง เธอกลับความปิติยินดีมากกว่าเดิมเสียอีก

หลินเฟิงคิดว่า แต่เดิมเขาต้องการหลอกเธอด้วยเหตุผลบ้า ๆ พวกนี้ บางทีเธออาจจะยอมสละเลือดของเขาก็ได้ ไม่คิดเลยว่าจะได้ผลตรงกันข้ามแทน

หรือว่าอลิซคนนี้จะผิดปกติถึงขนาดนั้นกันนะที่เธอยอมปล่อยกินเลือดป่วย ๆ ของเขาได้

“เธอไม่กลัวที่จะป่วยเพราะเลือดของฉันหรือ?” หลินเฟิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ

อลิซหยิบภาชนะแก้วที่บรรจุเลือดขึ้นมา ดวงตาของเธอเหมือนน้ำใส่ ๆ เธอพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ครอบครัวแห่งสายเลือดของเรา เป็นสายเลือดพิเศษไวรัสในร่างกายมนุษย์เป็นของอร่อยสำหรับเรา”

“อืม แต่ฉันมีคำขอเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะตาย” หลินเฟิงกล่าว

อลิซดูเหมือนจะไม่อดทน แต่เธอก็ยังพยายามต่อต้านความปรารถนาที่จะดูดเลือดในหัวใจของเธอและนอนข้าง ๆ หลินเฟิงแทน

ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่หลินเฟิงเลียฟันที่มุมปากของเธอแล้วพูดว่า “ขออะไรล่ะตราบใดที่ฉันทำได้ฉันจะทำให้นายพอใจที่สุดเลย”

“ อืมเธอแปรงฟันก่อนกัดฉันได้ไหม ฉันมีนิสัยรักความสะอาด … ” หลินเฟิงแสร้งทำเป็นกลัวมาก

คำพูดของหลินเฟิงดูเหมือนจะกระตุ้นอลิซเนื่องจากการนับเลือดที่สูงส่งเป็นการดำรงอยู่ที่สะอาดที่สุด ต่อหน้ามนุษย์คนนี้โดยไม่คาดคิดเขาถามหาความสะอาดจากเธอ

ราวกับการเป็นผู้สูงศักดิ์ อลิซผู้ศักดิ์สิทธิ์ก็โกรธ ในขณะนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เต็มใจที่จะคุยกับหลินเฟิงอีกต่อไปแล้ว

ในที่สุดอารมณ์ในใจของเธอก็ระเบิดออกมาและแสงเย็นที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็อ้าปากและกัดมันลงด้วยท่าทางที่ดุร้าย!

หลินเฟิงหลับตาลง เขาอายุเพียง 20 ปีและมู่ซินซินก็ยังไม่ตาย เขาก็ต้องไม่ตายเช่นกัน

และในช่วงเวลาวิกฤตนี้จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

จู่ ๆ อลิซก็ตกตะลึงและหลินเฟิงก็ถูกดึงออกจากความคิดเวิ้นเว้อ

“ใคร?” ‘อลิซร้องอย่างไม่สบอารมณ์

อลิซมีความอดทนมากพอที่จะสื่อสารกับหลินเฟิงตอนนี้กำลังจะเพลิดเพลินไปกับเลือดอันหอมหวานผลลัพธ์ก็ถูกขัดจังหวะทันทีสิ่งนี้จะไม่ทำให้ผู้คนโกรธได้ไง

คนภายนอกพูดด้วยความเคารพ “ท่านครับ ราชาแห่งวิญญาณต้องการให้ท่านมารวมตัวกับเขาพวกในตอนนี้ท่านสดวกไหมครับ”

“ ราชาแห่งวิญญาณ?” เมื่อได้ยินที่อยู่นี้อารมณ์ของอลิซก็ทำให้กลับมาเล็กน้อย “ราชาแห่งวิญญาณรึ เขาต้องการอะไร”

ชายข้างนอกตอบว่า “ผมเป็นแค่คนส่งสาร ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไร”

“แต่เจ้าของปราสาททั้งหมดได้รับแจ้งแล้วซึ่งน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมากดังนั้นโปรดตอบรับคำเชิญด้วยครับ”

ด้วยเหตุนั้นจึงไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายนอกอีก

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้อลิซตกอยู่ในความหงุดหงิดอย่างมาก

เธอมองไปที่หลินเฟิงที่นอนอยู่บนเตียงและขจัดความรู้สึกไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้

เธอต้องฟังคำบอกกล่าวของราชาแห่งวิญญาณดังนั้นแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ต้องยอมแพ้โอกาสนี้ไปก่อน

“ รอก่อน อย่าพยายามเล่นตุกติกนะ!”

อลิซเปลี่ยนชุดและออกไปอย่างรีบร้อน

ตอนนี้หลินเฟิงถูกแยกออกจากอันตรายจากการถูกดูดจนแห้งไปแล้ว เมื่อเห็นประตูปิดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซวยจริง ๆ แม้แต่เงาของราชาหมาป่าโลหิตก็ยังไม่เห็น แวมไพร์หญิงตัวเล็กแบบนี้ยังมาทำให้เขาตกที่นั่งลำบากอีก

โอกาสที่มีช่องว่างแบบนี้มีค่าอย่างยิ่ง หลินเฟิงคิดถึงมาตรการรับมืออย่างรวดเร็ว

นี่คือปราสาทที่เข้มงวด ยิ่งใหญ่อลังการกว่าที่อื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความน่ากลัวในความมืด ไหนจะความรู้สึกบีบคั้นอย่างหนักอีก

….

ภายในปราสาทในห้องโถงสี่เหลี่ยมชั้นหนึ่ง ผู้ที่ได้รับเชิญทั้งหมดมาถึงแล้ว

ภายใต้แสงไฟสีทองพรมสีแดงทอดยาวจากประตูไปจนสุดเหมือนแม่น้ำที่เต็มไปด้วยเลือด

บนพรมสองข้างมีแวมไพร์สาวสวยในชุดหรูหราคอยต้อนรับอยู่

พวกเขาเป็นเจ้าของปราสาทของปราสาทเหล่านั้นรวมทั้งอลิซด้วย พวกเขาแต่ละคนมีความแข็งแกร่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์มากกว่าขั้นสาม

พวกเขามองไปที่ปลายพรมแดงและเดินเข้าไปทีละก้าว ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดเจ็ดขั้น มันเป็นบัลลังก์ที่สูงส่งมาก

บนบัลลังก์มีชายหนุ่มร่างเงาสวมชุดสีดำมีเสื้อเชิ้ตสีขาวปกคอเสื้อสีดำด้านนอกและเสื้อคลุมผ้าขนสัตว์ชนิดหนึ่งสีแดงด้านใน กลิ่นของผู้ดีฟุ้งออกมาทั่วร่างกายของเขา

เขาเอนหลังพิงเบาะเอาไว้โดยวางมือไว้ที่ใบหน้าด้านข้าง ดวงตาสีแดงเลือดของเขาเย็นชาและจริงจัง กวาดไปยังเจ้าของปราสาทที่เงียบงันด้านล่าง

ความสง่างามของวังปกคลุมไปทั่วห้องโถง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดช้าๆ “คิดออกหรือยัง”