RC:บทที่ 496 กองบัญชาการภาคใต้
อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้หลินเฟิงสับสนมากนั่นคือเขาต้องไปที่สำนักงานใหญ่ประจำภาคใต้
“ท่านไปเรียกนายพลทั้งสามมาหน่อย!” หลินเฟิงกล่าว
“รับทราบ” แล้วแม่ทัพหยางก็ออกไป
หลินเฟิงนั่งบนเบาะและมองขึ้นไปที่เต็นท์ส่วนเหนือศีรษะเขา มีรูใหญ่อยู่กลางเต็นท์ มองผ่านรูเขาเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้า หลินเฟิงพึมพำ “ ครึ่งปีผ่านไปชั่วพริบตายังเหลืออีกครึ่งปี ข้ารู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นปีอยู่ตลอดเลยนะเนี่ย!”
“ ถ้าเราดำเนินการต่อไปเช่นนี้ คาดว่าจะต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองปีในการฟื้นฟูเผ่าทั้งสี่ มันช้าเกินไป!” หลินเฟิงนอนอยู่ตรงนั้นโดยหลับตา มือของเขาแตะที่ขมับของตนเองขณะที่นวดไปพูดไป
“จะปล่อยให้เป็นทั้งแบบนี้หรือออกไปหลังงานแต่งงานของซินซินไม่ได้!” หลินเฟิงก็ลุกขึ้นยืนและพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
หลินเฟิงมองไปที่แผนที่ที่เขียนไว้ข้างหน้าเขาและกล่าวว่า “เราต้องเร่งความเร็วโดยไม่สูญเสียใด ๆ “
“สารจากม้าเร็ว! นายพลสามคนขอพบขอรับ” ขณะนี้คนรับใช้คนหนึ่งมาข้างหน้าและรายงาน
“ให้พวกเขาเข้ามา!” หลินเฟิงฟังแล้วกลับไปนั่งที่ตำแหน่งของเขาก่อนจะหันไปกล่าวกับคนรับใช้
“ขอรับ” ว่าแล้วคนรับใช้ก็ออกไปทันที
ในไม่ช้าคนสามคนก็เข้ามา ทุกคนสวมชุดเกราะพร้อมต่อสู้มองดูยิ่งใหญ่
“คารวะ ท่านหลิน!” ชายทั้งสามเดินไปข้างหน้าและกำหมัดแน่น
“พวกท่านทุกคน นั่งลงก่อน!” หลินเฟิงกล่าว
ผู้ชายสามคนนี้ไม่ธรรมดา พวกเขาคืออดีตนายพลของศัตรูทั้งสามคนซึ่งถูกหลินเฟิงปราบในช่วงที่ทำสงครามกับชนเผ่าในภูมิภาคตะวันตก
นายพลเหล่านี้มีอำนาจและมีกลยุทธ์ แต่เมื่อพวกเขาพบกับหลินเฟิงพวกเขาก็พ่ายแพ้ทีละคน
โดยเฉพาะแม่ทัพคนสุดท้ายที่ยอมจำนนถูกหลินเฟิงจับสามครั้งและปล่อยตัวสามครั้ง จนกระทั่งถึงครั้งที่สี่ที่เขาถูกจับได้ว่าเขาถูกปราบอย่างสมบูรณ์แล้วเขาจึงยอมก้มหัวให้หลินเฟิง
คนแรกในสามคนนี้คืออ่าวเล่ย ซึ่งเป็นคนแรกที่ส่งต่อหลินเฟิงคนที่สองคือนายพลชื่อหยานซาน ความแข็งแกร่งของเขาแย่กว่าอ่าวเล่ย แต่กลยุทธ์ของเขาสูงกว่ามาก
และคนสุดท้ายที่ยอมแพ้ให้กับความแกร่งของหลินเฟิงและทำให้เขายอมจำนนหลังจากถูกจับกุมสามครั้งและปล่อยตัวสามครั้ง นายพลคนนี้ชื่อเหยียนซู่เป็นนายพลเก่าในวัยห้าสิบต้น ๆ
แม้ว่าเขาจะอายุมาก แต่ความแข็งแกร่งและกลยุทธ์ของเขาก็แข็งแกร่งมากจนหลินเฟิงไม่สามารถปราบนายพลได้
ในเวลานี้มีคนสามคนนั่งอยู่สามตำแหน่งหลินเฟิงมองไปที่พวกเขาจากนั้นก็ยื่นจดหมายให้พวกเขา
ทั้งสามเข้ามาดูทีละคนแล้วส่งต่อไปยังอีกคน ทุกคนดูตกใจหลังจากอ่านมัน
“คุณคิดอย่างไรกับปัญหานี้” หลินเฟิงถาม
“เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี!” นายพลเหยียนซู่ กล่าว
“ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่ข้าสงสัยว่าพวกเขาไม่กลัวการกบฏของท่านเหรอ” นายพลอ่าวเล่ยกล่าว
หลินเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า “นี่คือสิ่งที่ข้าสงสัย!”
“นายพลเหยียนซู่ คิดอย่างไร” หลินเฟิงถามอีกครั้ง
“อันที่จริง ตำแหน่งของนายพลคนนี้ไม่มีความแตกต่างกัน เพราะนายท่านไม่ได้มีพันธะกับพวกเขาตั้งแต่ต้นจนจบดังนั้นตำแหน่งของนายพลจึงเป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น สิ่งที่ข้าสนใจก็คือทำไมพวกเขาถึงต้องการเรียกท่านให้ไป สำนักงานใหญ่ภาคใต้!” นายพลเหยียนซู่ กล่าว
“กล่าวกันว่านอกจากนายท่านแล้วชนเผ่าในดินแดนทางใต้ยังมีสถานที่ทำสงครามอีกสองแห่งด้วยกันคือทางเหนือและทางตะวันออก สงครามในสองแห่งนี้ดุเดือดมากและมีการสูญเสีย ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาต้องการอาจเรียกว่า ให้ผู้มีอำนาจกลับมาคุยเรื่องนี้ ” นายพลอ่าวเล่ยกล่าว
“ใช่ ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!” หลินเฟิงกล่าว
“นายท่านเรียกเรามาที่นี่หมายความว่าอย่างไร” เหยียนซู่ถาม
หลินเฟิงหัวเราะและกล่าวว่า “ข้าอยากจะขอให้นายสองในสามคนไปที่สำนักงานใหญ่ของภาคใต้กับข้าและองครักษ์ซีกวนคนอื่น ๆ !”
“ทำไมเพียงแค่สองในสามคน” นายพลหยานซานถาม
นายพลหยานซานคนนี้เป็นคนที่ฉลาดและมีกลยุทธ์น้อยที่สุดในสามคน แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นทรงพลังที่สุด
ตอนที่หลินเฟิงทำสงครามกับเขาเขาแค่บอกว่าตราบใดที่หลินเฟิงเอาชนะเขาได้เขาก็ยินดีที่จะยอมจำนนต่อหลินเฟิง และในที่สุดหลินเฟิงก็ใช้พลังสัตว์ร้ายของมังกรแสงเพื่อเอาชนะเขา
สิ่งที่หลินเฟิงไม่คาดคิดก็คือเขาจะสั่งทหารให้หยุดและยอมจำนนต่อหลินเฟิงทันที สิ่งนี้ทำให้หลินเฟิงตกตะลึงในเวลานั้น เขาคิดว่าคนตัวโตพูดเล่น แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ
หลินเฟิงหัวเราะและพูดว่า “ต้องมีคนเฝ้าที่นี่”
ในพริบตาหลินเฟิงกับแม่ทัพหยางและนายพลอีกสองคนก็ไปที่สำนักงานใหญ่ของภาคใต้ ในไม่กี่วันหลินเฟิงก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสำนักงานใหญ่ของภาคใต้
ที่นี่เป็นเมืองใหญ่ขนาดเกือบสิบเท่าของเมืองทั่วไปมีประชากรมากกว่าสิบล้านคน
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินเฟิงมาที่พื้นที่ย่อยแห่งนี้เพื่อดูเมืองใหญ่เช่นนี้ ซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของภาคใต้
พวกเขาไม่ได้นำกองกำลังจำนวนมากมาด้วย มีเพียงผู้คุ้มกันเล็กน้อยเท่านั้น
หลังจากเข้าสู่เมืองใหญ่แห่งนี้ไม่นานหลินเฟิงและเพื่อนร่วมทางก็มาถึงที่ตั้งของสำนักงานใหญ่ในภูมิภาคทางใต้ เมื่อคนรับใช้หลายคนเห็นแม่ทัพหยางแสดงบัตรประจำตัวพวกเขาก็พาไปที่ห้องรับรอง
หลังจากที่พวกเขาพักผ่อนได้ครึ่งชั่วยาม ดื่มชาและกินอะไรเล็กน้อยแล้ว คนรับใช้ก็พาพวกเขาไปหาศัตรูที่ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดและสังหารโหด
ทันทีที่พวกเขามาถึงที่นี่พวกเขาทั้งสี่รู้สึกถึงลมหายใจที่ทรงพลังหลายครั้งที่แขวนอยู่เหนือพวกเขา อย่างไรก็ตามพวกเขาแสร้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่รู้และเดินตามคนรับใช้ไปด้านหน้าช้าๆ
หลังจากนั้นไม่นานคนรับใช้ก็พาพวกเขาไปที่ประตูหินขนาดใหญ่
“สุภาพบุรุษ เชิญทางนี้! ข้าน้อยขอตัวก่อน!” คนรับใช้ก็ก้าวออกไปทันที
พวกเขามองไปที่หลินเฟิงจากนั้นผลักประตูและเข้าไป อีกสามคนตามหลินเฟิงไปติดๆ
ภายในหลินเฟิงเห็นร่างหลายร่าง นับรวมได้หกคน
ชายทั้งหกคนมีลมหายใจที่แข็งแกร่งสวมชุดเกราะต่อสู้และนั่งอยู่บนโต๊ะยาวทั้งสองข้างซึ่งมีเพียงสองที่นั่งแรก
เมื่อพวกเขาเห็นหลินเฟิงเข้ามาพวกเขาเงยหน้ามองเขาทีละคนราวกับว่าพวกเขากำลังมองหาสมบัติที่หายาก
อย่างไรก็ตามเมื่อชายทั้งหกคนเห็นอ่าวเล่ยและเหยียนซู่ตามหลินเฟิง พวกเขาก็ขมวดคิ้วทันทีและแม้แต่หนึ่งในนั้นก็ส่งเสียงอย่างเย็นชาจากนั้นแรงกระตุ้นอันทรงพลังของพวกเขาก็ถูกปลดปล่อยออกมาโดยตรง
“ออกไปจากที่นี่!” จากนั้นชายคนนั้นก็พูดเบา ๆ
นั่นคือคนนั่งตำแหน่งแรกทางซ้าย เขาสวมชุดเกราะรบและมองไปที่หลินเฟิงและสายตาของเขาไม่ดี เขาต้องการทำให้กลุ่มคนของอีกฝ่ายตกใจด้วยแรงกระตุ้นอันทรงพลังของเขา
อย่างไรก็ตามเมื่อเหยียนซู่และอ่าวเล่ยเห็นสิ่งนี้
