RC:บทที่ 682 หนี
น้ำเสียงของหลินเฟิงดังกึกก้องเป็นพิเศษคล้ายกับนำทองและเหล็กมาตีกัน
ผ่านไปสักพัก แม้ดูเหมือนโจวซิงจะไม่แยแส แต่รูม่านตาของเขากลับหดลงเล็กน้อย
“พี่เซิง!” ลูกน้องของเซิงอี้ต่างร้องออกมา
หลินเฟิงชักหอกที่ย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานกลับมาอย่างเย็นชา
ในวินาทีที่เซิงอี้สิ้นใจ สายตาและฝ่ามือของหลินเฟิงที่ว่องไวได้ยิงพลังวิญญาณออกไปตัดนิ้วของเขาออกมา
แหวนมิติวิญญาณของเซิงอี้ลอยมา และหลินเฟิงก็เก็บมันไว้เรียบร้อย
เขามองโจวซิงด้วยสีหน้าเย็นชาที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ: “เวลานี้ เจ้าพอใจกับผลลัพธ์หรือยัง?”
“ไอ้ระยำ!” ลูกน้องของเซิงอี้ต่างก็สติแตกและกำลังพุ่งเข้าใส่หลินเฟิง
“ถอยออกไป!” ในตอนนั้นเอง โจวซิงกลับเอ่ยห้ามฝูงชนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
น้อยคนนักที่จะได้เห็นสีหน้าไม่พอใจเช่นนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาบิดเบี้ยวเล็กน้อยราวกับน้ำแข็งที่มีรอยปริแตก
“เจ้ากล้าดีอย่างไร” เขาจ้องมองหลินเฟิงด้วยดวงตาที่ยังคงเย็นชาเช่นเดิม แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความร้อนแรงอย่างสุดขีด
“หากเจ้าไม่กดดัน ข้าคงไม่ทำเช่นนี้” หลินเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา
“นี่คือเรื่องของข้า หากเจ้าอยากยื่นเท้าสอด ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะหักขาเจ้าซะ!”
“งั้นหรือ?” โจวซิงกัดฟัน ดวงตาฉายเจตนาเข่นฆ่าออกมาอย่างรุนแรง “งั้นข้าอยากจะเห็นนักว่าวันนี้เจ้าจะก่อพายุได้มากแค่ไหน!”
เมื่อเขาเอ่ยจบ บรรดาน้องชายของโจวซิงก็บินมาล้อมรอบหลินเฟิงเอาไว้
ความแข็งแกร่งอย่างน้อยสุดในคนกลุ่มนี้คือขั้นสี่ และมีคนหนึ่งที่บรรลุถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในขั้นห้า
และลมปราณของโจวซิงเพิ่มขึ้นสูงอย่างเงียบเชียบ มันน่าสะพรึงยิ่งกว่าลมปราณของคนเหล่านี้ที่นำมารวมเข้าด้วยกัน!
หลินเฟิงทำนายได้เลยว่า แม้แต่เซิงอี้ที่รับมือได้ยาก เมื่อมาอยู่ตรงหน้าโจวซิงก็ยังไม่สามารถเดินหนีไปได้ไกลถึงห้าก้าว!
จิตใจของหลินเฟิงหล่นวูบ ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้เขาจะบีบคั้นพลังจนตัวลีบ ก็ยังไม่เห็นหนทางที่จะชนะได้เลยสักนิด
หากเราเลือกเผชิญหน้ากัน คงเป็นได้เพียงสถานการณ์แห่งความสิ้นหวัง!
หลินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วสูดหายใจลึก เขานึกในใจแล้วจึงสลับมาอยู่ในสถานะสัตว์
ปีกหลากสีแผ่ออกมาจากทางด้านหลังของเขา ส่งผลให้เกิดฝุ่นหลากสีราวกับกลุ่มละอองหมอก
โจวซิงมองเขาด้วยความมืดครึ้ม: “แม้จนมุม เจ้าก็ยังจะสู้อีกหรือ?”
“เจ้าอาจจะแข็งแกร่งกว่ารูปลักษณ์ก็จริง แต่ต่อหน้าข้านั้น เจ้าไม่ต่างจากมดปลวกเลย!”
หลินเฟิงเอ่ยเสียงต่ำ “ใครบอกว่าข้าจะสู้กับเจ้า?”
ในตอนนั้น เขาก็ได้ใช้ชิบดินแดนศักดิ์สิทธิ์สามอันซึ่งเป็นสัตว์วิญญาณประเภทนกทั้งหมด
ปรากฏปีกมากกว่าสามคู่งอกออกมาจากหลังของเขาในทันที
โจวซิงขมวดคิ้ว: “เจ้าจะทำสิ่งใด?”
หลินเฟิงเผยยิ้ม: “เวลานี้แม้ข้าจะยังสู้เจ้าไม่ได้ ทำร้ายเจ้าไม่ได้ แต่ข้าหนีได้!”
ทันใดนั้น แม้เสียงจะยังดังอยู่ แต่หลินเฟิงกลับหายตัวไปแล้ว
เขาสร้างลมพายุที่รุนแรงและสูงขึ้นไปจนถึงท้องฟ้า มันดูเหมือนกับเครื่องมือที่ใช้สำหรับปล่อยควันหลากสี
ช่างรวดเร็วนัก
“เร็วอะไรอย่างนี้!” มีบางคนอุทานออกมา
เห็นหลินเฟิงหายไปในท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว โจวซิงรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของตัวเองว่าคงยากที่จะไล่ตามทัน
แสงจันทร์สาดกระทบใบหน้าของโจวซิง สีหน้าของเขาช่างดูโหดร้ายและน่าหวาดกลัว
ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา พวกเขารับรู้ได้ถึงลมปราณของโจวซิงที่พุ่งพล่าน รู้สึกอันตรายอย่างยิ่งจนทำให้พวกเขาใจสั่น
ทันใดนั้น โจวซิงโบกมือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ออร่าของเขาห่อหุ้มร่างผู้ติดตามคนหนึ่งของเซิงอี้เอาไว้
ดาบฉีนับพันปรากฏขึ้นมา ร่างของชายคนนั้นถูกสับเป็นพันชิ้นและระเบิดจนกลายเป็นละอองเลือดโดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัว
“นี่ท่าน…” หญิงสาวผู้เย้ายวนหวาดกลัวกับการกระทำของโจวซิง
โจวซิงเหลือบมองเธอด้วยแสงอันเยือกเย็น
หญิงสาวเข้าใจได้ในทันทีว่าการกระทำของโจวซิงนั้นเป็นแค่การระบายความโมโหของเขา
โจวซิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชาแล้วมองไปยังจุดที่หลินเฟิงหายตัวไป เขาอาฆาตมาดร้ายอยู่ในใจ
“เจ้าหนุ่ม จงภาวนาให้ดีว่าอย่าให้ข้าจับตัวเจ้าได้อีกครั้ง”
“ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งว่า จะอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้! “
……
วูบ——
มีเสียงลมพายุคำรามดังอยู่ในอากาศ หลินเฟิงฝ่าพายุอันรุนแรงมาตลอดทั้งคืนจนหนังศีรษะรู้สึกชาไปหมด
จนกระทั่งฤทธิ์ของชิบหายไป ความเร็วของเขาจึงช้าลงเรื่อย ๆ
จากนั้นเขาก็ตกลงไปยังพื้นดินอันว่างเปล่าที่ด้านล่าง
ออกมาไกลจากหมู่บ้านกว่า 100 กิโลเมตรและไม่มีใครไล่ตามมาสักคน เขาคิดว่าคงหลุดพ้นจากคนพวกนั้นแล้ว
หลินเฟิงนั่งลงบนพื้นเพื่อพักหายใจ หัวใจเต้นแรง พร้อมกันนั้นในอกก็เอิ่มอิ่มไปด้วยความโชคดี
โชคดีที่เขามีทักษะการหลบหนีแข็งแกร่ง ไม่อย่างนั้นคงได้ตายลงในคืนนี้ ไม่ทันได้อยู่รับโอกาสจากปราสาททองคำ
การได้เจอเรื่องราวมากมายในโลกนี้ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะได้เข้ามา ทำให้หลินเฟิงรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย
เขาคิดว่าเขาจำเป็นต้องตามหาหัวหน้านิกายหยวนปิงกับหัวหน้านิกายจื่อหยวนให้พบโดยเร็วที่สุด มาอยู่ในโลกที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ คงเป็นการยากหากเขาจะอยู่ตัวคนเดียว
หลังจากได้พักในช่วงสั้น ๆ หลินเฟิงตรวจตราชิปที่ยังเหลืออยู่และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ จบจากเรื่องนี้ เขาคงต้องขอร้องให้เจ้าลิงทำงานล่วงเวลาเป็นพิเศษเพื่อสร้างชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ 35 อันให้เสร็จสมบูรณ์
เพราะเขาคิดไม่ถึงว่าสิบในนั้นจะถูกใช้ไปหมดภายในแค่วันเดียว!
หลังจากปวดใจเสร็จ ทันใดนั้นหลินเฟิงก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาได้เก็บของกลับมาด้วย!
ดังนั้นเขาจึงรีบนำแหวนมิติของเซิงอี้ออกมาสำรวจด้านใน พบว่ามีแต่ของมากมายรกไปหมดรวมถึงกล่องถุงยางอนามัยอีกหลายกล่อง
เขายังไม่อยากทิ้งชีวิตจึงได้หนีมาถึงที่นี่ ช่างน่าเห็นใจนัก
หลินเฟิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นดวงตาเขาก็สว่างวาบเพราะเจอเข้ากับของวิเศษ
ที่มุมหนึ่งของแหวนมิติมีแสงที่กำลังลอยอยู่กลุ่มหนึ่ง ขณะที่กำลังจะสัมผัสกลุ่มแสงก็มีตัวอักษรจำนวนหนึ่งบรรทัดปรากฏขึ้นมาในใจของเขาทันที
ฝ่ามือหิน
หลินเฟิงรู้สึกตกตะลึงตามมาด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจบรรยายได้
ทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!
นี่เขายังเก็บของดีมาได้อีกหรือ?!
หลินเฟิงรีบนำแสงนั้นออกมา หลังจากตรวจสอบคร่าว ๆ แล้วเขาจึงยืนยันได้ในทันที
——นี่คือวิถีแห่งการฝึกฝนของฝ่ามือหินยักษ์จริง ๆ!
หลินเฟิงเคยเรียนรู้เกี่ยวกับพลังของสัตว์หินยักษ์ แต่เขาได้ทำพันธะกับงูมังกรซิงเฉิน ดังนั้นเขาจึงสามารถฝึกฝนได้ตามพลังที่มี
ของดีเช่นนี้ กล่าวได้ว่าประหลาดใจสุด ๆ
จากนั้นเขาจึงรีบไปดูทักษะวิญญาณที่ได้มาจากราชาสัตว์อสูร
มันเป็นทักษะวิญญาณธาตุลมที่เรียกว่าก้าวเงาลม ถือเป็นทักษะวิญญาณวิถีทางกายที่มีประโยชน์อย่างมากทั้งด้านโจมตีและป้องกัน
ผ่านไปสักพัก อาการปวดใจที่มีสาเหตุมาจากชิปก็หายไปอย่างสิ้นเชิง หลินเฟิงรีบนั่งขัดสมาธิและหลับตาลง เขาเริ่มฝึกฝนเทคนิควิญญาณศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองด้วยจิตใจจดจ่ออย่างยิ่งยวด
