บทที่ 691 คุ้นเคย
ทั้งสามคนค่อย ๆ แยกย้ายกันออกไปตรงหน้าหลี่ต้า และเกิดเมฆหมอกขึ้นในใจของหลินเฟิง
กําแพงควันขนาดใหญ่ได้ถูกสลายไป ทุกคนจะเห็นจากฝั่งของหลินเฟิง
พวกเขาทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกครั้ง และดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสาร
แถวฝั่งตรงข้ามนั้นหรูหรามาก แม้จะต้องเผชิญหน้ากับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นหก แต่พวกเขาทั้งหมดก็มีความแข็งแกร่งเทียบได้กับสงครามโลก
เทียบกับความแข็งแกร่งของหลินเฟิงในครึ่งก้าวขั้นห้า เกรงว่าการเลือกโอนอ่อนเท่านั้นที่ จะทําให้เขาหลีกเลี่ยงความตายได้
และหลินเฟิงก็รู้สึกเช่นกันว่าเขาจนมุมแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้ไปพักผ่อน ผลเป็นเช่นนี้ เมื่อได้มาเจอกับหลี่ต้า
ชั่วขณะหนึ่ง เขาไม่สามารถบอกได้ว่าปราสาททองคํานั้นใหญ่หรือเล็ก
เมื่อมองดูคนทั้งสามที่กําลังดูมือ หลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะพึมพํา
จะทํายังไงดีล่ะ?
เราทําได้แค่หนีหรือ?
การวิ่งสองครั้งในสามวันถือเป็นเรื่องที่น่าสังเวชเกินไปไหม?
“อย่าคิดหนีเลยเจ้าหนุ่ม อย่าคิดเลยวันนี้”
ชายคนนั้นเขย่าแขนของเขา “ใช่แล้ว ตอนที่มาที่นี่ข้าไม่ได้ขยับเขยื้อนมือเลย ข้าควรจะสั่งสอยเจ้าอีกสักหน่อยดีกว่า”
ร่างของชายคนนั้นกลายเป็นเงาดําดุร้ายอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งไปหาหลินเฟิง
หลินเฟิงพร้อมที่จะรับมือกับมัน แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีพลังอันทรงพลังที่จะโจมตีและ ปิดกั้นไว้ตรงหน้าเขา
ชายคนนั้นสะดุ้งและหยุด
“เจ้าเป็นใคร?”
ชั่วครู่ หลี่ต้าและคนอื่น ๆ ก็มองไปที่หลินเฟิงที่อยู่ตรงหน้าผู้คนอย่างระมัดระวัง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชายวัยกลางคนกล่าว เขากําหมัดแน่นใส่คนหลายคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลิวชางทําให้เจ้าไม่พอใจแล้ว”
ชายคนนั้นพูดกับหลิวชางว่า “ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร จู่ ๆ เจ้าจะทําอะไร? เจ้าอ ยากตายหรือ?”
“หลี่เฉียง” หลี่ต้าเอ่ยขึ้นและตบบ่าชายคนนั้น “ขอเถอะ”
หลี่ต้าหนิงมองไปที่หลิวชางและพูดด้วยน้ําเสียงทุ่ม “เหตุใดเจ้าถึงต้องการแทรกแซงเรื่องนี้”
หลิวชางยังคงหัวเราะต่อไปะ “หากเจ้าต้องการให้บอกเหตุผลพิเศษ เจ้าคงไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้เพียงแค่เจ้ามองไม่เห็นและต้องการอยู่เหนือความยุติธรรม”
“เจ้าจะรุมผู้อื่นด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า? ไม่มากไปหน่อยหรือ?”
หลี่ต้ากล่าว “เจ้าอาจไม่เข้าใจเหตุและผล เด็กคนนี้ฆ่าน้องชายของข้า ข้าจะตา มหาเขาเพื่อแก้แค้นไม่ใช่เรื่องที่สมควรหรือ?”
หลิวชางส่ายหัว: ข้าไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้เจ้าจะมีความเกลียดชังแบบไหน ข้ารู้แค่ว่า เท่าที่ข้าเห็น เป็นเจ้าที่สร้างปัญหาให้กับผู้อื่นจริง ๆ”
“ข้าอยู่มานานกว่า 40 ปีแล้ว และข้าไม่ชอบเห็นการกดขี่ข่มเหงผู้อื่น ดังนั้นข้าคิดว่ามันจํา เป็นที่ข้าจะต้องพูดอะไรบางอย่าง”
หัวใจของหลี่เฉียงเต็มไปด้วยความโกรธและโมโห เขาพูดกับหลิวชางว่า “พูด? เจ้ามีคุณสมบัติอะไรถึงสมควรจะออกมาพูด? เจ้าคู่ควรหรือ?”
“หนวกหู” หลิวชางกล่าวเบา ๆ สายตาของเขาจ้องมองเล็กน้อยไปที่หลี่เฉียง
ใบหน้าของหลี่เฉียงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก่อนที่เขาจะทันได้หลบหนีก็ถูกพลังที่มองไม่ เห็นโจมตีจนล้มลง
ในตอนนี้ดวงตาของหลี่ต้าลึกล้ํามากขึ้น แม้ว่าหลิวชางจะไม่เปิดเผยความแข็งแกร่งของเขามาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้คาดเดาผิด หลิวชางก็อยู่ครึ่งขั้นหกสวรรค์เช่นเดียวกับเขา!
หลี่เฉียงรู้ถึงความแข็งแกร่งของหลิวชางแล้ว และเมื่อลุกขึ้นเขาก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง
หลีต้าระงับความโกรธและพูดด้วยเสียงต่ํา ”เจ้ารู้จักเขามากแต่ไหน?”
หลิวชางกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย: “หากเรารู้จักกัน เราจะไม่เรียกมันว่าความยุติธรรมเช่น นั้นหรือ?”
หลี่ต้ากล่าว: “หากเจ้าไม่รู้จักกัน เหตุใดเจ้าจึงยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“เจ้าคิดว่าคุ้มค่าหรือที่จะสู้กับคนในหมู่พวกเราที่อยู่ครึ่งก้าวห้าชั้น?”
หลิวชางตอบว่า: “มันไม่เกี่ยวว่าจะคุ้มหรือไม่ ข้ารู้แค่ว่าหากข้าต้องการช่วยเขาในวันนี้ ข้าจะสามารถช่วยได้อย่างแน่นอน”
ดวงตาของหลี่ต้าหรี่ลงเล็กน้อย: “โอ้? เจ้าหมายถึงมั่นใจหรือดูถูกข้า?”
หลิวชางส่ายหัวอีกครั้ง: “ไม่ใช่ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ต่อสู้กับข้าในตอนนี้”
ออร่าของหลีต้าเริ่มกระสับกระส่าย: “โอ้? ทําไมเจ้าแน่ใจนัก?”
หลิวชางกล่าวว่า: “จุดประสงค์ของทุกคนที่นี้ ข้าคิดว่าเจ้าชัดเจนแล้ว พวกเขาต้องการให้เรา แพ้ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นจึงเท่ากับว่าไม่มีคู่แข่งที่แข็งแกร่งถึงสองคน”
” อีกอย่าง ถึงแม้จะไม่มีสิ่งนั้นแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะออกไปจากที่นี่ทั้งที่มีชีวิตได้หรือ หากว่าเราตายไปแล้ว?”
จิตใจของหลีต้าว่างเปล่า อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฝูงชน
ดวงตาของเธอและเขาเหล่านั้นกําลังหลบสายตา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต่างก็มีความชั่วร้ายอยู่ ในจิตใจ
หลี่ต้าตื่นขึ้น ในปราสาทแห่งนี้มีอันตรายและสายตาโลภอยู่ทุกหนทุกแห่ง
หากวันนี้เขาไม่สามารถอดทนได้ และต่อสู้จนตายไป ในที่สุดมันก็จะเป็นประโยชน์ต่อคนนอก
ราวกับไม่เต็มใจ เขาถามขึ้นอีกครั้ง “เจ้าต้องการปกป้องเขาหรือ?”
หลิวชางยกมือขึ้นะ “ไม่ต้องถาม วันนี้ข้าบอกว่าจะเป็นผู้นําแห่งความยุติธรรมแล้ว ข้าก็จะเป็นผู้นําแห่งความยุติธรรมอย่างแน่นอน”
หลี่ต้าเย้ยหยันสิ่งนี้: “สนับสนุนความยุติธรรมหรือ? น่าขันนัก ข้ากลัวว่าผู้นําจะเป็นเรื่องปลอม แต่จุดประสงค์นั้นเป็นเรื่องจริงซะมากกว่า”
ใบหน้าของหลิวชางไร้ความรู้สึก: “สําหรับเรื่องนี้ มันจะไม่ทําให้เจ้าต้องกังวลไปมากกว่านี้”
หลี่ต้าเงียบไปชั่วขณะ หลังจากชั่งน้ําหนักหลายครั้ง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองหลินเฟิงและการแสดงออกของเขาก็ดูน่ากลัว: “เจ้าหนุ่ม วันนี้เจ้าโชคดี ข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตในตอนนี้”
“แต่อย่าคิดว่ามันจบ ชีวิตของเจ้าไม่ช้าก็เร็วมันจะต้องเป็นของข้า”
ประโยคสุดท้ายเต็มไปด้วยความรู้สึกที่โหดร้าย ด้วยการโบกมือของหลี่ต้า หลีต้ากับหลี่เฉียง และคนอื่น ๆ ก็จากไป
เมื่อเผชิญกับผลลัพธ์ดังกล่าวทุกคนก็ตกตะลึง
เดิมที่พวกเขาคิดว่าหลินเฟิงจะถูกปล้น แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าสิ่งต่าง ๆ จะจบลงด้วยวิธีนี้
เด็กคนนี้ ชีวิตของเขายิ่งใหญ่มาก
แทบทุกคนถอนหายใจ
ผู้คนค่อย ๆ กระจัดกระจายไปหมด เหลือไว้เพียงจัตุรัสที่เสียหาย
หลินเฟิงกอดหลิวชางและกล่าวว่า “ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของท่าน”
หลิวชางโบกมือและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ไม่จําเป็นต้องทําแบบนี้ ข้าแค่ทนไม่ได้กับความ เย่อหยิ่งของพวกเขา”
หากคนที่มีตบะสูงมีคุณสมบัติที่จะกร่างไปทั่ว แล้วจุดประสงค์ของการฝึกฝนจะไม่เปลี่ยนไปหรอกหรือ?”
หลินเฟิงหัวเราะและรู้สึกดีต่อหลิวชาง
เจ้าของแผงลอยที่ยังไม่ได้จากไปก่อนหน้าเดินเข้ามาหาเขาอย่างกลัว ๆ
“เอ่อ เจ้ายังต้องการภาชนะศักดิ์สิทธิ์ของข้ามากอยู่หรือไม่?”
หลินเฟิงที่ลืมของสิ่งนี้ไปแล้ว เมื่อได้ฟังเจ้าของแผงลอยเอ่ยถึง เขาก็นึกขึ้นได้ทันที แล้วกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “ต้องการ, ต้องการ, เหตุใดจะไม่ต้องการล่ะ?”
อย่าพูดถึงมูลค่าของธนูวายุ เหตุการณ์วันนี้เกิดจากธนูวายุ ถ้าไม่ซื้อคืนก็จะรู้ สึกเหมือนขาดอะไรไป
ในไม่ช้าทั้งสองฝ่ายก็เสร็จสิ้นการแลกเปลี่ยน
หลินเฟิงกล่าวกับหลิวชาง “ข้าได้จดจําบุญคุณของวันนี้ไว้แล้ว หากข้ามีโอกาสในอนาคต ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน”
หลิวชางหัวเราะ: “ความรู้สึกของมนุษย์ที่ไม่ใช่มนุษย์นั่นคือความหยาบคาย เจ้าไม่ควรวางใจ”
“โอ้ ว่าแต่ เจ้ากําลังจะไปที่ใดหรือ?”
เมื่อถูกถาม หลินเฟิงจึงรู้สึกสับสน: “คําถามนี้ ข้ายังไม่ได้คิดเลย”
มีประกายแปลก ๆ ในดวงตาของหลิวชาง
“งั้นหรือ? เจ้าสนใจสมบัติลับหรือไม่?”
