โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 694 ช่วยเหลือเด็กหญิงตัวน้อย

บทที่ 694 ช่วยเหลือเด็กหญิงตัวน้อย

 

เมื่อได้ยินเสียงหลินเฟิงก็หยุดก้าวและขมวดคิ้ว

 

“เจ้าเป็นอะไรหรือ?” หลิวชางที่อยู่ตรงหน้าเขามองกลับมาและถาม

 

หลินเฟิงยังคงขมวดคิ้วและตั้งใจฟังสิ่งรอบข้างกล่าวว่า: “ เมื่อท่านไม่ได้ยินเสียงเหรอ?”

 

หลิวชางกล่าวว่า “หม เสียงอะไรหรือ?”

 

ตันหยุนกล่าวด้วยความรังเกียจ: “ผู้ชายคนนี้เป็นโรคระบบประสาท ปล่อยเขาไว้คนเดียวพวกเราไปกันเถอะ”

 

ทันทีที่เสียงของเขาลดลง เสียงกรีดร้องของสาวน้อยก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

 

คราวนี้หลินเฟิงกําหนดทิศทางได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปในทิศทางนั้น

 

“อ๊ะ อ๊ะ!” หลิวชางตะโกนไปด้านหลัง แต่ก็ไม่สามารถหยุดเขาได้

 

มีพุ่มไม้หนาทึบอยู่ข้างหน้าเขา หลินเฟิงไม่ได้จัดเตรียมอะไรมามากนัก เขาหักพุ่มไม้โดยตรงและรีบออกไป

 

แต่เมื่อเขาตกลงไปในพื้นที่โล่งหลังต้นไม้ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาทําให้ดวงตาของเขานิ่งลงเล็กน้อย

 

มันเป็นพื้นที่ที่ค่อนข้างโล่ง และมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่บนพื้น ตัวสั่นและน้ําตาแห่งความกลัวก็ไหลอาบใบหน้าของเธอ

 

ด้านหน้าของเธอมีเสื้อและงูหลามอยู่ในท่าทางที่ดุร้ายและต้องการจับเธอ

 

หลินเฟิงแปลกใจ นี่ไม่ใช่สัตว์อสูร แต่เป็นสัตว์วิญญาณที่แท้จริง!

 

เสือตัวนี้เรียกว่าเสือเหล็กหนามซึ่งมีลักษณะขนแหลมและแข็งไปทั่วทั้งตัว

 

และงูยักษ์ที่เรียกว่างูเหลือมดิน มันมีสีเหมือนหินและดูดุร้ายมาก

 

หลินเฟิงอดสงสัยไม่ได้ว่ามีสัตว์วิญญาณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? และพวกมันล้วนเป็นสัตว์วิญญาณในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

 

เนื่องจากระยะห่างเพียง 40 หรือ 50 เมตร ทั้งเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และสัตว์วิญญาณต่างก็ไม่รู้ถึงการมาถึงของหลินเฟิง

 

สัตว์ดุร้ายทั้งสองคํารามจากนั้นก็วิ่งเข้าหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ

 

ขาของสาวน้อยไม่สามารถออกแรงได้เลย เขามองเห็นสัตว์สองตัวนี้กระโจนใส่ด้วยปากที่เปื้อนเลือดเพราะความริษยา เด็กสาวตัวน้อยจึงส่งเสียงกรี๊ดดังที่สุด: “ไม่!”

 

ตู้ม!

 

ทันใดนั้นลมแรงอย่างมืดมัวก็พัดออกมาต่อหน้าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จากนั้นเสือโคร่งหนามเหล็กและงูเหลือมดินก็ถูกขับไล่ออกไป

 

สาวน้อยตะลึง เธอมองไปที่ด้านหลังของหลินเฟิงและได้ยินหลินเฟิงพูด “เจ้า ไม่เป็นอะไร ใช้ไหม?”

 

จิตใจของสาวน้อยว่างเปล่า เธอพูดอย่างโง่เขลาะ “ข้า สบายดี

 

“ไม่เป็นไรนะ” หลินเฟิงที่ยังไม่หันกลับมามอง พูดว่า ” ต่อไปเป็นหน้าที่ข้า”

 

หลังจากที่สัตว์วิญญาณทั้งสองถูกขับไล่ พวกมันก็ไม่พอใจอย่างมากกับการปรากฏตัวของหลินเฟิงอย่างกะทันหัน

 

พวกมันก้าวเข้าไปอย่างดุร้ายสองก้าวแล้วพูดว่า “มนุษย์ เหตุใดเจ้าจึงมายุ่งกับเรา?”

 

ปากของหลินเฟิงแสดงความเย้ยหยัน: “เจ้าเรียกข้าว่ามนุษย์ แต่ยังไม่รู้ว่าเหตุใดข้าจึงทําเช่นนั้น?”

 

เสือหนามเหล็กกล่าวว่า: “มนุษย์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า ข้าขอแนะนําให้เจ้าไม่ยุ่งเรื่องของพวกเราดีกว่า”

 

“เจ้านายของเราอยู่ด้านหลัง และถ้าเรารอให้เขามา ก็คงไม่ง่ายที่จะแก้ไขนัก”

 

“งั้นหรือ?” หลินเฟิงยังคงยิ้มที่เป็นรอยยิ้มแห่งความตาย “ถูกต้อง ก่อนที่เจ้านายของเจ้าจะมา เรามารับบทเรียนดี ๆ จากสัตว์ร้ายสองตัวนี้กันเถอะ”

 

“รนหาที่ตายนัก!” ทันใดนั้น สัตว์วิญญาณทั้งสองก็โกรธและพุ่งเข้าหาหลินเฟิงด้วยโมเมนตัมที่น่ากลัว

 

“ระวัง … “ สาวน้อยแทบโพล่งออกมา

 

แต่สีหน้าของหลินเฟิงไม่ได้แสดงถึงความวุ่นวายเลยแม้แต่น้อย ในดวงตามีสีแห่งความเยาะเย้ยปรากฏขึ้น

 

“สัตว์วิญญาณระดับนี้ยังหมายจะท้าทายข้าด้วย?”

 

คําพูดที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งออกมาจากปากของหลินเฟิง

 

หลังจากนั้นก็มีเสียงมังกรร้องดังขึ้นในร่างของหลินเฟิง เลือดบริสุทธิ์ของมังกรที่แท้จริงคุกคามทั้งสองวิญญาณ

 

เนื่องจากสัตว์วิญญาณทั้งสองมีต้นทุนในการเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พลังของเลือดจึงไม่อ่อนแอ

 

น่าเสียดายที่ต่อหน้าของมังกรที่แท้จริง ไม่ว่าช่องว่างของตบะจะเล็กแค่ไหน สัตว์วิญญาณจํานวนมากก็ยังไม่สามารถต้านทานแรงกดดันของมังกรที่แท้จริงได้

 

ทันใดนั้นร่างของสัตว์วิญญาณทั้งสองก็แข็งที่อ และจังหวะการโจมตีก็หยุดลงอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อเผชิญกับแรงกดดันของมังกรที่แท้จริง ในเวลานี้ พวกมันไม่รู้สึกต้องการโจมตี สิ่งที่เหลืออยู่คือแรงกระตุ้นให้ทําความเคารพ

 

“สัตว์ร้ายต้องตาย!” ดวงตาของหลินเฟิงมีแสงเย็นพุ่งออกมาทันที

 

จากนั้นหลินเฟิงก็ยื่นมือออกไป และทันใดนั้นหอกทองคําก็รวมตัวอยู่ในมือของเขา เขารวบรวมพลังวิญญาณและไม่มีช่องว่างให้เขาเริ่มต้น เขาเห็นแสงไฟโค้งที่แหลมคมหลายดวงกะพ ริบ ร่างของสัตว์วิญญาณทั้งสองสั่นเล็กน้อยจากนั้นก็ล้มลง

 

มีบาดแผลหลายแห่งปรากฏขึ้นบนร่างกายของพวกเขาและเลือดก็ไหลไปทั่วพื้นทันที

 

กลิ่นเลือดปกคลุมพื้นที่โล่งอย่างรวดเร็วและเห็นได้ชัดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไม่คุ้นเคยกับกลิ่นและไม่ควรเห็นฉากนองเลือดนี้ ประกอบกับความหวาดกลัว ในที่สุดก็กลั้นไม่ไหวที่จะอาเจียนออกมา

 

หลินเฟิงยอมทิ้งโอกาสที่จะฆ่า

 

“เอานีไป” หลินเฟิงหยิบขวดยาระงับอาเจียนออกมาจากแหวนวิญญาณ

 

แหวนของเขามีของแปลก ๆ มากมาย เช่น หีบสมบัติ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมียาชนิดนี้

 

เด็กหญิงตัวเล็กดื่มยาน้ําเข้าไปและใบหน้าของเธอก็อ่อนลงมากทันที อาการปั่นป่วนในกระเพาะอาหารของเธอลดลงครึ่งหนึ่ง

 

เธอกลืนน้ําลายลงคอจากนั้นก็หายใจหลาย ๆ ครั้ง จากนั้นเธอก็พูดกับหลินเฟิง “ขอบคุณคุณลุง”

 

แววตาของหลินเฟิงพลันยุบลง หญิงสาวดูเหมือนเธออายุ 16 หรือ 17 ปี เธอเรียกพี่ชายของเธอว่าอย่างไรกัน? เรียกว่าลุงไม่มากเกินไปหรอกหรือ?

 

ดังนั้นเขาจึงแก้ไขให้ถูก: “อย่าเรียกลุง ข้าชื่อหลินเฟิง เจ้าควรเรียกข้าว่าพี่ชาย”

 

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า: “พี่ชายหลินเฟิงที่แสนดี ข้าชื่อหลานหลิง ท่านสามารถเรียกข้าว่าหลิงเอ๋อร์ได้”

 

หลินเฟิงพยักหน้าเช่นกัน “ตกลง แต่เจ้ามาอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร เพื่อนของเจ้าล่ะ?”

 

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ หลานหลิงก็แสดงให้เห็นถึงความอยุติธรรมและความเศร้าโศกะ “ข้าตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน”

 

หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ “เจ้าอยู่คนเดียว? เจ้ากําลังจะไปที่ขุมสมบัติลับคนเดียวหรือ?”

 

หลานหลิงส่ายหัวและพูดด้วยเสียงเบา ”สมบัติลับอะไรข้าไม่เข้าใจ ข้าเพิ่งถูกส่งมายังปราสาทและอยู่ในป่าตั้งแต่แรก”

 

“และข้าก็ได้มาอยู่ในตําแหน่งด้านในมาก ๆ เส้นทางก็วุ่นวายมากและท้องฟ้าก็บินไม่ได้ ข้าหลงทางมาตลอด ข้าเดินไปมาตลอดเวลาและในที่สุดข้าก็มาถึงที่นี่”

 

หลินเฟิงพยักหน้า ในขณะเดียวกันก็เข้าใจ ดูเหมือนว่าจากการเปิดขุมทรัพย์ลับ ป่าแห่งนี้จึงเป็นเขตห้ามบิน

 

ในเวลานี้ หลิวชางและคนอื่น ๆ ก็มาถึง

 

เมื่อเห็นหลานหลิง หลิวชางจึงถามด้วยความประหลาดใจ “นี่ใครเหรอ? เจ้าคือคนที่เพิ่งกรีดร้อง?”

 

หลินเฟิงกล่าวว่า: “ใช่ นางถูกสัตว์วิญญาณโจมตี ดังนั้นข้าจึงช่วยเอาไว้”

 

“สัตว์วิญญาณ?” หลิวชางขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปยังสัตว์วิญญาณที่ตายแล้วทั้งสองใบหน้าของเขาก็แปลกไปในทันที

 

“ในนี้ไม่มีสัตว์วิญญาณดุร้าย น้องหลินเฟิง เจ้าเพียงฆ่าสัตว์เลี้ยงสงครามของคนอื่น ข้าคิดว่าพวกเราควรออกไปโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา”

 

แต่ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเดิน ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากต้นไม้ด้านหนึ่ง

 

พวกเขามองดูศพที่พื้น ดวงตาของพวกเขาหยุดนิ่ง และจากนั้นเสียงโกรธของพวกเขาก็ดังขึ้นในที่โล่ง

 

“ใครเป็นคนทําเช่นนี้?”

 

โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล

โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล

หลินเฟิง ผู้ทำงานเกี่ยวกับการกำจัดขยะเพราะเป็นงานที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นและเงินเดือนแสนถูก ในวันที่เขาโดนไล่ออก โทรศัพท์ของเขาก็มีการเปลี่ยนแปลง บนหน้าจอโทรศัพท์เกิดวงวนสีดำ ที่สามารถดูด สิ่งปฏิกูลทุกอย่างเข้าไป แล้วเปลี่ยนเป็น น้ำยาวิเศษ!! แค่น้ำยาสีเขียวหยดเดียวสามารถ ทำให้ต้นไม้กำลังจะตาย ออกผลได้ ไม่เพียงแค่นั้นผลผลิตที่เกิดจากน้ำยาสีเขียว กลายเป็นผลไม้จิตวิญญาณ เพียงแค่ได้กินน้ำยาสีแดง ลูกหมาผอมโซก็วิวัฒนาการเป็น สุนัขจากนรก เพียงแค่มี ขยะ!ขยะ!และขยะ! เขาก็สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้……

Comment

Options

not work with dark mode
Reset