RC-บทที่ 697 ร่างวีนัสเคลือบละอองทอง
ร่างของหลินเฟิงและจ้าวหยูชนกันกลางอากาศ จากนั้นพวกเขาก็ปะทะกันในพริบตา หมัดและลูกเตะของพวกเขาต่างก็ปล่อยออกมาพร้อมกัน
มือของจ้าวหยูนั้นคล่องแคล่วและโหดเหี้ยมซึ่งเป็นกุญแจสําคัญในหัวใจของหลินเฟิง
หลินเฟิงถอยหลบออกไป แต่ยังสามารถโจมตีที่ศีรษะของจ้าวหยูได้อย่างรุนแรง
คนทั้งสองต่างก็ผลัดกันไปมา หมัดดั่งลมที่อํานาจของมันราวฟ้าผ่า แต่ละหมัดปล่อยออกมาเต็มที่
ในเวลาเดียวกันนั้น พลังทางวิญญาณที่ทําให้ใจสั่นที่นับเป็นเซ็ตก็ถูกยิงออกไป จนทําลายพื้นที่เปิดให้เป็นหลุมเป็นบ่อ
“หมัดพลังน้ํา!” หมัดของจ้าวหยูมีพลังของคลื่น และเขาชซัดตรงไปยังหลินเฟิง
” หมัดขุนเขา!” หลินเฟิงไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาเลย เขาปล่อยหมัดมวยที่เต็มไปด้วยพลังภูเขา จากนั้นก็ตรงเข้าใส่กําปั้นของจ้าวหยู
ปัง!
คลื่นอากาศขนาดใหญ่เกิดการสั่นสะเทือน ร่างกายของทั้งสองฝ่ายก็สั่นเล็กน้อย จากนั้นจึงถอยห่างออกไป
แต่ในช่วงเวลาที่ร่างกายทรงตัวแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างก็อยู่ในสภาพจิตใจที่ดี มีแสงเย็นวาบขึ้นในดวงตาพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาจึงกระทืบเท้าและพุ่งเข้าใส่กันอีกครั้งด้วยพลังที่ไม่ลดน้อยลงเลย
ทั้งกําปั้นและขาต่างส่งเสียงหวีดหวิวพร้อมกับเสียงปะทะอย่างคมกริบซึ่งทําให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว
เมื่อพวกเขาเข้าชนกันพวกจึงทําให้เกิดเสียงอันมืดมน
และพลังที่ปะทุขึ้นท่ามกลางพวกเขาก็มหาศาลเช่นกัน
“ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะสามารถเคลื่อนไหวได้ขนาดนี้!” สายตาของเสิ่นฮุยเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อเมื่อมองเห็นการต่อสู้อันดุเดือด
ตามการคาดเดาของเธอ ตามจริงแล้ว ด้วยตบะของหลินเฟิง ไม่ต้องเอ่ยถึงสิบกระบวนท่า ถึงแม้ว่าจะสามารถรับได้ห้ากระบวนท่า แต่ก็เป็นฝ่ายจ้าวหยูที่ยังไว้หน้าให้
แต่ทําไมหลินเฟิงถึงยังรับมือได้นานถึงขนาดนี้?
และตันหยุนก็เริ่มอารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเห็นได้ว่าหลินเฟิงมีประสบการณ์มากมายในการต่อสู้จริง ไม่ต้องพูดถึงสวรรค์ชั้นห้า แม้จะอยู่ขั้นแรกๆของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงก็เกรงว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถได้เปรียบเขาในเรื่องการชกมวย
หากยอมปล่อยให้ชายคนนี้บรรลุสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์ชั้นห้าได้ เกรงว่าเขาคงไม่สามารถต้านทานมันได้!
แม้ว่าเขาและหลินเฟิงจะไม่มีความเกลียดชัง แต่ท้ายที่สุดก็ยังคงไม่ลงรอยกัน
นอกจากนี้ เขาเคยดูถูกหลินเฟิงเป็นอย่างมากมาก่อนหน้านี้ แต่หลินเฟิงกลับสามารถทําเช่นนี้ได้ ไม่ดูเหมือนกับเป็นการตบหน้าเขาหรอกหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น หลินเฟิงจะบรรลุระดับนี้ได้อย่างไร?
แม้ว่าจะเป็นเขา ก็ยังไม่มีพลังในการต่อสู้ได้เช่นนี้ในตอนที่เขาอยู่ในขั้นครึ่งก้าวขั้นสี่
ความไม่พอใจและความริษยาทําให้ใบหน้าของตันหยุนบิดเบี้ยวเล็กน้อย เขาเอ่ยในใจอย่างบ้าคลั่ง หวังว่าจ้าวหยูจะสามารถฆ่าหลินเฟิงได้
จ้าวหยูกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะหลินเฟิงได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน
ยิ่งมีการต่อสู้นานเท่าไหร่ ความอัปยศอดสูของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
เพื่อความแน่ใจ เขาไม่คิดว่าหลินเฟิงจะสามารถเอาชนะเขาได้ แต่ตามความคิดของเขา หลินเฟิงไม่ควรถูกฆ่า ควบคุมเอาไว้ใช้งานไม่ดีกว่าหรือ? แต่เหตุใดมันจึงทําได้ยากยิ่งนัก?
ยิ่งเขาทุบตีมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งพองโตมากขึ้นเท่านั้น
และหลินเฟิงที่ตั้งการ์ดขึ้นเพื่อกั้นก็สั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย
การต่อสู้อย่างต่อเนื่องทําให้ลมปราณของหลินเฟิงปั่นป่วนเล็กน้อย
แม้ว่าดูเหมือนเขาจะสามารถต่อสู้กับจ้าวหยูได้ แต่ในความเป็นจริงเขาสูญเสียพลังไปมากกว่าจ้าวหยู
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทําเช่นนี้ต่อไปได้เรื่อยๆ ไม่เช่นนั้น สถานะของเขาจะเสื่อมโทรมอย่างแน่นอน!
จิตใจของจ้าวหยูไม่สงบ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นสถานะของหลินเฟิง
เขาพูดอย่างขมขึ้น “เจ้าหนุ่ม ข้ายอมรับว่าเจ้าพอมีทักษะอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เจ้าควรหยุดซะที
มือขวาของเขาถูกยกขึ้นและทันใดนั้นก็มีการรวบรวมพลังวิญญาณอย่างยิ่งใหญ่ไว้ในมือของเขา แขนทั้งสองข้างของเขาเปล่งแสงสีขาวนวลออกมา จากนั้นปืนแสงยาวสองเมตรก็ลอยออกมาอยู่เหนือฝ่ามือของเขา
รูปร่างของปืนแสงนี้ช่างแปลกตา ว่ากันว่ามันเป็นหอกแต่กลับเหมือนง้าวยาวมากกว่า
ลมปราณที่รุนแรงมากถูกปล่อยออกมาในทันที และยังตัดกิ่งก้านและใบไม้บางส่วนออกจากขอบเขตของพื้นที่เปิดโล่ง
“ทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ํา …” เมื่อมองไปยังหอกยาวซึ่งพร้อมที่จะพุ่งมา หลินเฟิงก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะรับมือกับสิ่งนี้อย่างไร!” จ้าวหยูเริ่มคํารามและเหวี่ยงหอกแสงออกมา
“หอกแสงแห่งการขับไล่!”
หอกแห่งแสงกลายเป็นแสงกระพริบวาบพร้อมกับกระแสน้ําอันศักดิ์สิทธิ์และรุนแรง กดเป็นร่องทางยาวบนพื้นและแทงตรงไปที่หน้าอกของหลินเฟิง
การโจมตีของมันน่าทึ่งมากเช่นเดียวกับชื่อของมัน ราวกับว่าแม้กระทั่งร่างของปีศาจก็สามารถเจาะทะลุได้!
เมื่อมองไปยังแสงที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของหลินเฟิงจึงเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะหลบ ดังนั้นเขาจึงยืนรอเจอกับหอก!
“เขาบ้าไปแล้วเหรอ?” เสิ่นฮุ่ยหวาดกลัว
เมื่อหอกยาวพุ่งมาถึง หลินเฟิงก็กลั้นหายใจและยกหน้าอกขึ้น!
ในช่วงเวลานี้ มีบางอย่างที่รุนแรงระเบิดขึ้นในดวงตาของเขา นั่นคือปืนแห่งแสงระเบิดโดยไม่คาดคิด!
“ได้อย่างไร?” จ้าวหยูช็อคมากในครั้งนี้ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหอกแสงไม่สามารถเจาะร่างของหลินเฟิงได้!
เกิดการระเบิดของแสงและฝนอีกระลอกตกลงมาแล้วโปรยใส่หลินเฟิง
ดวงตาของหลินเฟิงสงบและมั่นคง และเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ!
“นี่มันอะไรกัน
” เมื่อมองไปที่ร่างของหลินเฟิง เฉินฮุยจึงพึมพําด้วยความหวาดกลัว
ในเวลานี้ ร่างกายของหลินเฟิงได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง เสื้อคลุมของเขาระเบิดออกและมีประกายแสงสีทองบนผิวหนังของเขา
และภายใต้แสงนั้น ผิวของเขาก็ทําด้วยทองคําเช่นเดียวกับเนื้อทองคําและมีผงสว่างเป็นจุดๆหนาแน่นอยู่บนนั้น
ในช่วงเวลาหนึ่ง ทุกคนรู้สึกห่างไกล มันไม่ใช่ร่างกายมนุษย์อีกต่อไป กลับกัน มันเป็นเหมือนงานหัตถกรรมที่ถูกเคลือบทอง เผยให้เห็นถึงรสนิยมของผู้กล้า ราวกับว่ามันไม่สามารถถูกทําลายลงได้
นี่คือความสามารถอย่างหนึ่งของงูมังกรสะเก็ดดาว มันสามารถเพิ่มพูนความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาได้อย่างมาก เป็นทักษะการเสริมสร้างร่างกายที่ดีมาก
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาดูเหมือนจะต่อต้านการโจมตีจากจ้าวหยูได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ในความเป็นจริง การฝึกฝนนี้มีความเสี่ยงมากและร่างกายของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก
ผลกระทบของปืนแห่งแสงเกิดเช่นเดียวกับพลังงานที่เกิดจากการระเบิด ทั้งหมดหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและทําให้เกิดความปั่นป่วนในร่างของเขา
หากเขาไม่ได้เดินพลังวิญญาณเพื่อสลายพลังเหล่านั้นทันที ก็เกรงว่าร่างวีนัสเคลือบละอองทองคงไม่สามารถปกป้องเขาได้อย่างสมบูรณ์
ระดับของพลังศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นเพียงทักษะของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ําเท่านั้น แต่ก็ยังมีผลเช่นนี้ ถ้าเป็นของจริง ผลที่ได้รับคงจะมากยิ่งกว่านี้
หลังจากกลืนกินความหอมหวานของทักษะการเสริมสร้างร่างกายแล้ว หลินเฟิงก็ตัดสินใจอย่างเงียบๆ ที่จะหาวิธีที่จะได้รับทักษะวิญญาณการปรับแต่งร่างกาย
จ้าวหยูมองไปที่หลินเฟิง ดวงตาของเขามืดมนและดุร้าย: “มันเหลือเชื่อมากที่เจ้ายังมีความสามารถในการฝึกฝนร่างกายของเจ้า”
“แม้ว่าข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่ก็ดูเหมือนว่าข้าคงจะต้องปฏิบัติต่อเจ้าในฐานะศัตรูที่แข็งแกร่ง”
ในขณะที่เขาพูด เกิดความปั่นป่วนและรุนแรงเล็กน้อยออกมาจากร่างของเขาอย่างช้าๆ
” ต่อไป ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นถึงทักษะการเก็บกวาดที่เป็นเอกลักษณ์ของข้า … “
