RC:บทที่ 511 ชายชุดเขียว
“เข้ามา ไปเชิญท่านลั่วและพวกเขามา!” จอมพลทั้งสองกล่าว
สองคนนี้คือฉินเฟยหู่ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของภูมิภาคตะวันตกและหลี่เทียนเฉิง ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของภาคเหนือ พวกเขามีชื่อเสียงตั้งแต่ช่วงปีแรก ๆ พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับซิ่วชานไห่ และความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ในระดับ SS ขั้นปลาย
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะมีพลังมาก แต่พวกเขาก็กลัวอย่างมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินเฟิง เพราะในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาหลินเฟิงได้รับชัยชนะในทุกทางและความน่ากลัวและความมั่งคั่งทางทรัพยากรที่ทรงพลังของเขาก็เหนือจินตนาการ
นอกจากนี้คนของหลินเฟิงล้วนเป็นนายพลที่มีชื่อเสียงซึ่งมีความกล้าหาญและเก่งในการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้ว่าหลินเฟิงมอบอะไรให้กับคนเหล่านั้นถึงทำให้พวกเขามีความสามารถพิเศษมากขึ้นและพลังของพวกเขาก็ทรงพลังยิ่งขึ้น ดังนั้นกองกำลังที่ต่อสู้กับหลินเฟิงจึงถูกทำลายลงในพริบตา
ที่ผ่านมา พื้นที่ทางตะวันตกถูกโจมตีโดยกองทัพของหลินเฟิง ไม่ว่าจะโวยวายสักแค่ไหนก็ไม่กล้าสู้ คราวนี้ ทหารของภาคเหนือและภาคตะวันตกมีเกือบหนึ่งล้านคนและยังมีนายพลกับทหารอีกจำนวนนับไม่ถ้วน ในที่สุดพวกเขาก็เลยมีความมั่นใจขึ้นมาบ้าง
ในความคิดของหลินเฟิง ไม่ว่าจะมีทหารกี่นายก็ไร้ประโยชน์ ต่อหน้าพวกเขานายพลเหล่านั้นยังเป็นเพียงแค่ไก่เจ้าถิ่นและสุนัขหน้าใส ท้ายที่สุดแล้วทหารเหล่านี้ของหลินเฟิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับนายพลที่เขาได้มอบชิปพรสวรรค์ให้จนทำให้ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัว
เดิมทีหลินเฟิงคิดว่าภูมิภาคทางเหนือและภูมิภาคตะวันตกจะถูกปิดอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือทั้งสองภูมิภาคจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวและหลินเฟิงก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้เขาก็ไม่มีเวลา เขาต้องเอาชนะพวกมันและกู้คืนทั้งสองภูมิภาคโดยเร็ว
อย่างไรก็ตามเมื่อกองกำลังทั้งหมดของหลินเฟิงรวบรวมได้สำเร็จ ก็มีคนแปลก ๆ บางคนปรากฏตัวในกลุ่มศัตรู คนเหล่านี้สวมเสื้อคลุมนักพรตเต๋าสีเขียวเข้มและมีจำนวนมากประมาณ 1,000 คน
และแม้ว่าระยะทางจะห่างไกล หลินเฟิงก็สามารถสัมผัสได้ถึงความทรงพลังที่แผ่ออกมาของคนเหล่านี้
“ข้ามองดูแล้ว คนพวกนี้เป็นไพ่ตายของพวกมันงั้นเหรอ?” หลินเฟิงนั่งอยู่บนหลังม้าและเหล่มองไปที่กองทัพข้างหน้า
ในตอนนี้กองทัพทั้งสองอยู่ห่างจากกันหลายร้อยเมตร หลินเฟิงยืนอยู่ที่ด้านหน้าของกองทัพบนหลังม้าของเขา ลมแรงพัดทรายสีเหลืองปลิวว่อนไปทั่วท้องฟ้า บรรดาทหารที่อยู่ข้างหลังเขาไม่กลัวตายราวกับว่าพวกเขาตายไปแล้ว ตราบใดที่หลินเฟิงอยู่ที่นั่นพวกเขาก็ไม่กลัว
ในเวลานี้ฉินเฟยหู่ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของภูมิภาคตะวันตกและหลี่เทียนเฉิง ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของภาคเหนือ ออกมาบนหลังม้าของพวกเขาและเข้ามาหาศัตรูซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียง 100 เมตรจากหลินเฟิงและหยุดลง
หลังจากที่ยืนนิ่งดีแล้ว หลี่เทียนเฉิง ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของภาคเหนือก็กล่าวว่า “ได้โปรดออกมาคุยกับข้าด้วย!”
หลินเฟิงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับฝั่งตรงข้ามดีเลยขี่ม้าของเขาออกไปทันที
“จะให้ข้าทำอะไรให้ล่ะ?” หลินเฟิงกล่าวอย่างไม่แยแส
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นหลินเฟิงซึ่งดูเด็กมากและยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมของเขายุ่งและสกปรก แต่ดวงตาของเขาแน่วแน่และเคร่งขรึม
อย่างไรก็ตามเมื่อหลินเฟิงพูดจบก็มีชายอีกคนเดินมาที่ฝั่งตรงข้าม เขาคือชายในชุดคลุมนักพรตเต๋าสีเขียวเข้ม มีดาวหกดวงอยู่ที่อกซ้ายของเขา
ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่หลินเฟิงก็รู้สึกได้ว่าชายคนนั้นเต็มไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งที่ไม่น้อยไปกว่าระดับ SSS
“ จอมพลหลินเฟิง เราชื่นชมกลยุทธ์การทำสงครามและความแข็งแกร่งของเจ้า อย่างไรก็ตามสงครามมีแต่จะสร้างความเสียหายมากขึ้น เรามาสมานฉันท์กันดีไหม?” หลี่เทียนเฉิงกล่าว
“สมานฉันท์?” เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินเฟิงก็ชะงัก
หลินเฟิงไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะร้องขอเช่นนี้ หลินเฟิงลังเลและกล่าวว่า “จะแก้ปัญหานี้อย่างไร?”
“ เจ้าได้รวมภูมิภาคตะวันออกและภาคใต้ไว้เป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว ดังนั้นพวกเราจะไม่รุกรานกันนับจากนี้!” ฉินเฟยหู่กล่าว
แม้ว่าคำพูดของพวกเขาจะเหมือนการเจรจา แต่หลินเฟิงก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขายังคงถือตัว
“เจ้าจะมาไม้ไหน?” หลินเฟิงกล่าว
การปรองดองไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หลินเฟิงต้องการเพียงแค่ภาชนะศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่และออกจากที่แห่งนี้ อย่างไรก็ตามหากอีกฝ่ายมอบภาชนะศักดิ์สิทธิ์สองใบมาให้หลินเฟิงก็สามารถหยุดสงครามได้
“แน่นอนว่า ตอนนี้เรามีความเหนือกว่าดังนั้นการสมานฉันท์ก็ต้องจ่ายราคามาด้วย!” หลี่เทียนเฉิงกล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินเฟิงก็หัวเราะในใจทันที ตามที่คาดไว้มันไม่ง่ายอย่างนั้น
“ราคาเท่าไหร่?” หลินเฟิงถาม
“มอบวัตถุศักดิ์สิทธิ์อีกสองชิ้นมาแล้วเราจะปรองดองและปฏิญาณว่าจะไม่รุกรานกันอีก!” หลี่เทียนเฉิงตอบ
ฮิฮิ ฮิฮิ หลินเฟิงระเบิดหัวเราะออกมา
อีกฝ่ายเห็นสิ่งนี้ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีว่า “เจ้าหัวเราะอะไร?”
“ข้าหัวเราะให้กับความไม่รู้ของเจ้า เจ้าเหนือกว่าหรือ? ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเหนือกว่าตรงที่ใด! เจ้ามีทหารมากกว่าเราเกือบสองเท่า แต่เจ้ารู้ไหมว่าทหารของข้าคนหนึ่งสามารถต่อสู้กับศัตรูได้สามถึงห้าคน!” หลินเฟิงหัวเราะเยาะ
ในบรรดาทหารของหลินเฟิง เขาได้คัดเลือกพวกเขาอย่างรอบคอบ บางคนมีชิปพรสวรรค์ที่หลินเฟิงมอบให้ บางคนมีชุดเกราะ, เครื่องมือวิญญาณ, ผลไม้วิญญาณและอื่น ๆ
อาจกล่าวได้ว่าในบรรดาทหาร 500000 นายของหลินเฟิง 100,000 ในนั้นเป็นเจ้าของสิ่งที่หลินเฟิงสกัดออกมาจากน้ำวนสีดำลึกลับ
หลังจากต่อสู้มาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี หลินเฟิงได้รับอาวุธ, ชุดเกราะและสิ่งอื่น ๆ หลังจากชัยชนะในแต่ละครั้ง ซึ่งทั้งหมดนี้ได้รับการปรับปรุงจากหลินเฟิงโดยตรง เช่น อาวุธ, ชุดเกราะวิญญาณ, ผลไม้วิญญาณและสิ่งอื่น ๆ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตนเอง
นี่คือเหตุผลที่หลินเฟิงสามารถเอาชนะได้ทุกทาง และยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่ กองกำลังของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่ได้อาศัยสติปัญญาของเขาเพียงอย่างเดียว คนฉลาดที่ไร้ความแข็งแกร่งก็เป็นแค่เพียงเม็ดทราย เขาไม่จำเป็นต้องถูกลมพัดและเขาก็บรรลุมาสองขั้นแล้ว
“เอ่อ ถึงแม้ว่าทหารของเจ้าจะแข็งแกร่งมาก แต่เจ้าคิดว่าเราไม่มีไพ่หรือ?” หลี่เทียนเฉิงกล่าวด้วยเสียงเย็น
ขณะที่หลี่เทียนเฉิงต้องการจะลงมือ ทันใดนั้นชายในชุดคลุมเต๋าสีเขียวเข้มก็เดินมาข้างหน้าและพูดว่า “ข้าจะคุยกับเขาเอง”
“ขอรับท่านลั่ว กรุณาด้วย” หลี่เทียนเฉิงกล่าวด้วยความเคารพ
จากนั้นชายในชุดคลุมสีเขียวเข้มก็ลุกขึ้นยืน แทนที่จะพูดเขากลับกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้มาจากโลกนี้ใช่ไหม?”
“หืม? เจ้ารู้ได้อย่างไร!” หลินเฟิงตอบ
ชายคนนั้นหัวเราะและพล่ามต่อไป “เจ้าไม่ต้องสนใจหรอกว่าข้ารู้ได้อย่างไร เจ้าตอบกลับข้ามาว่าเจ้ามีจุดประสงค์อะไร?”
“รวบรวมวัตถุศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ ออกจากพื้นที่รองนี้แล้วกลับไปที่พื้นที่หลัก!” หลินเฟิงกล่าว
ชายในชุดคลุมเต๋าสีเขียวเข้มตกใจและพูดว่า “เจ้าเป็นคนของโลกพระเจ้า”
“เจ้าก็เช่นกันหรือ?” หลินเฟิงถาม
“ไม่ แต่ข้าไม่ได้มาจากโลกนี้ ข้ามาจากพื้นที่อื่น” ชายในชุดคลุมเต๋าสีเขียวเข้มกล่าว
“พื้นที่รองอื่นเหรอ?” หลินเฟิงงงอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีพื้นที่รองอื่นอีก
ชายคนนั้นพูดต่อ: “มันไม่มีอะไรแปลก! โลกหลักมีอยู่เป็นเวลานานหลังจากหลายปีนับไม่ถ้วนที่ผ่านมามีภัยธรรมชาติมากมายที่ไม่อาจต้านทานได้ ผู้มีอำนาจสูงสุดหลายคนได้เปิดพื้นที่รองเพื่อปกป้องผู้คนและเพิ่มจำนวนและใช้ชีวิตอยู่!”
“งั้นยังมีพื้นที่รองอีกเยอะไหม?” หลินเฟิงถาม
