โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – ตอนที่ 521

RC:บทที่ 521 ความเปลี่ยนแปลง

ในตอนนี้อาการบาดเจ็บที่มือและเท้าของเสี่ยวหยางได้รับการรักษาจนเกือบจะหายดีแล้ว และบาดแผลเปิดเหล่านั้นก็หายเป็นปกติ

มันเป็นไปได้อย่างไร?

หลินเฟิงจำได้อย่างชัดเจนว่าอาการบาดเจ็บที่มือและเท้าของเขานั้นน่ากลัวมาก มันผ่านไปเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ที่ยาถูกทาลงบนมือและเท้าของเขา แต่เขากลับหายดีแล้ว

“ช่างเป็นความสามารถในการรักษาที่แข็งแกร่งจริง ๆ !” หลินเฟิงตกตะลึงในใจจนเอ่ยออกมา

“แล้วเจ้าล่ะ ชื่ออะไร?” เสี่ยวหยางถาม

หลินเฟิงมองไปที่เขาและพูดว่า “ฉันชื่อหลินเฟิง นายดูเด็กกว่าฉัน นายสามารถเรียกฉันว่าพี่ชายเฟิงหรือเรียกฉันว่าพี่เฟิงก็ได้”

“พี่เฟิงเหรอ? พี่ชาย? ได้สิ ข้าจะเรียกพี่ว่าพี่นับจากนี้ไป เวลานี้เสี่ยวหยางดูเหมือนกับเด็กอายุไม่กี่ขวบ เขาน่ารักมาก

หลินเฟิงมองไปที่ชายหนุ่มกึ่ง ๆ ซื่อคนนี้ ในใจของเขาก็ชอบมากเช่นกัน

ในไม่ช้าหลินเฟิงและลูกทีมของเขาก็มุ่งหน้าไปยังเขต G

เมื่อกลับไปถึงเขต G หลินเฟิงก็ไปที่เมืองจิงเฟิ่งก่อน และระหว่างทางไปหาลู่ซือจี้ พวกเขาก็ส่งข้อความไปหาก่อน

เมื่อได้รับข่าว ทั่วทั้งหลินกรุ๊ปต่างก็ตื่นตระหนกในทันที

ทันทีที่พวกเขามาถึงประตู พวกเขาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนรออยู่ที่ประตูประกอบด้วย ลู่ซือจี้, ตู๋กัง, ปาเต๋า, หวังหาน, หวังซู, จื่อเฉิง และคนอื่น ๆ

เมื่อมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเหล่านี้ ริมฝีปากของหลินเฟิงก็ปรากฏรอยยิ้ม เพียงแค่มองไปที่พวกเขา หลินเฟิงก็เกิดความรู้สึกพึงพอใจ

แต่เมื่อผู้คนเห็นหลินเฟิง พวกเขาต่างก็ตกตะลึงเพราะหลินเฟิงในเวลานี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

มันเป็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากประสบการณ์อันยาวนานราวกับว่าเขาได้ผ่านทุกเรื่องราวบนโลกใบนี้มาแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย

ผู้คนล้วนไม่เข้าใจว่าผ่านไปเพียงแค่เดือนนี้เดือนเดียว หลินเฟิงไปเจออะไรเข้าจึงเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้

“เข้าไปสิ!” หลินเฟิงกล่าวเบา ๆ

แม้ว่าเสียงของหลินเฟิงจะเบามาก แต่ก็เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงของชีวิตและยังให้ความรู้สึกหนักแน่นในเวลาเดียวกัน

“ได้”

ในเวลานี้พวกเขาไม่กล้าถามหลินเฟิงว่ามีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา

หลังจากที่เข้าไปในหลินกรุ๊ป หลินเฟิงได้แลกเปลี่ยนคำทักทายกับคนอื่น ๆ และเดินไปที่แผนกวิจัยทางวิทยาศาสตร์ของเจ้าลิง

“เจ้าลิง การวิจัยชิปพรสวรรค์ของนายเป็นอย่างไรบ้าง” หลินเฟิงถาม

“ มีความก้าวหน้าเป็นอย่างมาก เราสามารถผลิตคลาส S ได้เป็นจำนวนมาก แต่ก็ต้องเสียต้นทุนไปบ้างเล็กน้อย นอกจากนี้ก็ยังสามารถผลิตคลาส SS ได้เช่นกัน แต่วัตถุดิบกลับไม่เพียงพอ มีสัตว์วิญญาณระดับ SS จำนวนมากที่พบว่าไม่สามารถนำมาทำเป็นตัวอย่างได้! “เจ้าลิงมองไปที่หลินเฟิงแล้วกล่าว

หลินเฟิงพยักหน้าและเอ่ยว่า “ดี ทำต่อไป! ไม่ต้องกังวลเรื่องวัตถุดิบ มันจะมีเป็นจำนวนมากในอีกไม่ช้านี้!ตอนนี้เอาชิปความสามารถระดับ SS ที่นายพัฒนาแล้ว มาให้ฉันก่อน!”

“โอ้ สามอันนี้เลย พวกเราพยายามอย่างมากที่จะศึกษาเนื้อเยื่อของสัตว์วิญญาณระดับ SS ทั้งสามตัวที่เราได้มาจากป่าของนาย!” ลิงกล่าว

หลินเฟิงเอื้อมมือไปรับชิปพรสวรรค์ทั้งสามชิ้น นี่คือชิประดับ SS สามชิ้นที่มีสีไม่เหมือนกันและมีสีสันแตกต่างกันไป

อย่างแรกคือชิปสีเหลืองที่มีคำว่า SS อยู่และออกแบบเป็นรูปหมีดุร้าย

หลินเฟิงสามารถรู้ได้เลยว่า นี่คือชิปพรสวรรค์ของหมีป่าในภูเขาหลังบ้านของเขาเอง

หลินเฟิงยังคงเห็นชิปอีกตัวหนึ่ง มันคือชิปที่มีทักษะเหยียบเมฆาวารีมรกตซึ่งทำให้หลินเฟิงประหลาดใจขึ้นมา

เขาไม่ได้คาดหวังว่าเมฆเขียวเท้าปุยจะทะลุระดับ SS ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่จะคิดเช่นนี้ ระดับการฝึกฝนเดิมของเมฆเขียวเท้าปุยคือระดับ s และตอนนี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึงระดับ SS

หลังจากนั้นหลินเฟิงก็ยังวางลำดับวิญญาณธาตุห้าไว้ในป่าภูเขาด้านหลัง มันเป็นลำดับวิญญาณที่รองรับโดยหินวิญญาณระดับศักดิ์สิทธิ์ห้าก้อน แม้ว่าสัตว์วิญญาณจะใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือน แต่การฝึกฝนของพวกมันก็จะพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด

ชิป SS ชิ้นที่สามเป็นชิปทักษะของแรดยักษ์ แต่หลินเฟิงไม่เคยเห็นแรดยักษ์ตัวนี้ในป่าหลังบ้านของเขามาก่อน

“ นี่คือสัตว์อสูรระดับ SS ที่บุกเข้าไปในภูเขาด้านหลังของนาย และทำให้หมีภูเขาโกรธ หวังหานฆ่ามันตายหลังจากที่เขาถูกอุ้งเท้าของมันตะปบใส่

“เข้าแล้ว!” หลินเฟิงพยักหน้าและกล่าว

หลังจากที่หลินเฟิงไปเยี่ยมแผนกวิจัยทางวิทยาศาสตร์จากนั้นก็เอาชิปพรสวรรค์มาหลายชิ้นตั้งแต่ระดับ C ไปจนถึงระดับ SS หลินเฟิงเอาพวกมันติดตัวไปด้วยเผื่อกรณีฉุกเฉิน

เมื่อหลินเฟิงเดินมาที่ส่วนกลาง เขาก็เห็นว่าทุกคนกับเสี่ยวหยางเข้ากันได้อย่างรวดเร็ว

“ ทำไมเหรอ พี่หลินเฟิง ท่านกลับมาแล้ว! พี่สาวกับพี่ชายเหล่านี้เล่นกับข้าด้วย” เสี่ยวหยางกล่าวอย่างมีความสุข

“ฮ่า ฮ่า ดีแล้ว ถ้าสนุกก็เล่นกับพวกเขาให้มากกว่านี้” หลินเฟิงกล่าว

“เยี่ยมเลย!” เสี่ยวหยางเหมือนเด็กที่ไร้เดียงสาจริง ๆ เขารีบวิ่งไปเล่นกับลู่ซือจี

“หลินเฟิง นายได้สัตว์ประหลาดน้อยตัวนี้มาจากไหน? สมองของเขาทำงานได้ไม่ดีนัก แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นช่างน่าทึ่ง เขาจับฉันไว้ได้ด้วยมือเดียว!” ปาเต๋าเดินเข้ามาหาหลินเฟิงและร้องออกมา

“นายจะรังแกเขา แต่นายกลับถูกรังแกเสียเอง!” หลินเฟิงมองอย่างดูแคลนและเห็นว่าเขาตลกมาก ดูเหมือนว่าเพิ่งจะมีบางอย่างที่น่าสนใจเกิดขึ้น

ปาเต๋ารีบกระโดดออกไปไกล มองหลินเฟิงอย่างระแวงบนใบหน้าของเขา เขาพูดขึ้น “ซะที่ไหนเล่า! ฉันแค่อยากจะเล่นกับเขา ใครจะรู้ล่ะว่าเด็กคนนั้นลึกล้ำมากเขาคงจะลำบากมามาก”

“โอ้ นายสมควรแล้ว!” หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เกี่ยวกับเสี่ยวหยาง หลินเฟิงยังไม่ค่อยคุ้นเคยนักเพราะเพิ่งได้พบกับเขา

หลินเฟิงรู้แค่เพียงว่าพลังของเขานั้นแข็งแกร่งมากและความสามารถในการรักษาตัวเองของเขาเรียกได้ว่าน่าหวาดกลัว เขาเป็นคนที่น่ากลัวที่สุดในบรรดาผู้คนที่เขาเคยเจอมา

“ เอ่อ ถามจริง นายเอาสัตว์ประหลาดน้อยตัวนี้มาจากไหน?” เขาถาม

หลินเฟิงกลอกตาใส่เขาและพูดว่า “ ฉันเก็บมาได้ระหว่างทางน่ะ”

จากนั้น หลินเฟิงก็หันหน้าแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจปาเต๋า

และหลินเฟิงยังคงนึกถึงเสี่ยวหยางอยู่ในใจ อีกอย่าง สถานการณ์ของเสี่ยวหยางนั้นก็พิเศษนิดหน่อยจริงๆ

ร่างกายทนทาน, ความสามารถในการรักษาตัวเอง, ความน่ากลัว, ความแข็งแกร่ง แสดงให้เห็นว่าเสี่ยวหยางนั้นไม่เหมือนใคร แต่หลินเฟิงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้นัก ตราบใดที่เสี่ยวหยางไม่ได้ทำเรื่องผิด หลินเฟิงก็จะยอมให้อยู่กับพวกเขาได้ตลอดไป

“เสี่ยวหยาง ไปกันเถอะ!” หลินเฟิงพูดกับเสี่ยวหยาง

“ได้ มาแล้วครับพี่!” พูดจบแล้วหลินเฟิงก็พาหยางน้อยกลับบ้าน

ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเฟิงก็กลับถึงบ้าน ผ่านไปหนึ่งเดือนแต่หลินเฟิงพบว่ามันดูเหมือนผ่านไปสิบปี

เนื่องจากหมู่บ้านลั่วหยางได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ที่นี่เคยเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่โล่งโจ้งและมีวัชพืชขึ้นเป็นครั้งคราว แต่ตอนนี้ดูเหมือนเป็นป่าทึบที่มีบ้านอยู่หลายหลัง

ในเวลานี้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้นในหมู่บ้านลั่วหยางทุกวัน พืชและต้นไม้รอบตัวพวกเขาเจริญเติบโตด้วยความเร็วที่น่ากลัว

นั่นเป็นสาเหตุที่หลินเฟิงรู้สึกว่ามันเป็นเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน แต่เหมือนกับผ่านไปสิบปี มันน่ากลัวมาก

“ว้าว พี่ชาย! บ้านของพี่อยู่ที่นี่หรือ? ข้ารู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณจากที่นี่เยอะมากและสบายซะจนข้าอยากจะอยู่ที่นีไปตลอดเลย” เสี่ยวหยางสัมผัสกับสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้วเอ่ยขึ้น

“ได้เลย นายสามารถมาที่นี่ได้ทุกเมื่อที่นายต้องการหรือจะอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยก็ได้!”